ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι αναπόσπαστος παράγοντας της λαϊκής ψυχής των εθνών. Οι θρησκευτικές παραδόσεις κυοφορούν βαθειά στα σπλάχνα τους την εθνική ιστορία με τις θυσίες των ηρώων της φυλής αναβαπτισμένες μέσα σε θρύλους και δοξασίες. Εθνική αφοσίωση και θρησκευτική πίστη οδήγησαν χιλιάδες μάρτυρες στη θυσία, έτσι χτίστηκαν μέσα στους αιώνες με το ήθος και το αίμα αυτών των μαρτύρων οι πνευματικοί άγραφοι νόμοι του έθνους.Αυτά τα ήθη, αυτούς τους άγραφους νόμους έρχεται να εκριζώσει από την ψυχή του λαού η πολιτική του εμποροκρατικού διεθνισμού. Κάθε συνδετικό στοιχείο με τα φυλετικά και εθνικά έθιμα γίνεται στόχος των νόμων της ζούγκλας του φιλελευθερισμού. Κάθε τι πνευματικό που συγκινούσε τον λαό και τον ένωνε με το χώμα που γεννήθηκε παρουσιάζεται ως αναχρονισμός ενώ οι «εκσυγχρονιστική» προπαγάνδα μέσα από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας διαμορφώνει υλιστικές, νεκρές συνειδήσεις με την ίδια συνταγή του ισοπεδωτισμού σε όλο τον «πολιτισμένο» κόσμο.Για τα ελληνικά δεδομένα η ένταση των κρουσμάτων της «εκσυγχρονιστικής» πανούκλας έχει ιδιαίτερη ισχύ. Λαός ομοιογενής φυλετικά, γλωσσικά και θρησκευτικά ο ελληνικός, στέκει εμπόδιο στα σχέδια της «ελεύθερης αγοράς» που ονειρεύεται την παγκόσμια «ανοιχτή» κοινωνία χωρίς πνευματικούς και ηθικούς φραγμούς. Ο θεσμός που απόμεινε να διατηρεί σαν κόρη οφθαλμού το πνεύμα και το ήθος μέσα στην ελληνική κοινωνία είναι η Εκκλησία. Στις μέρες μας ο θεσμός αυτός δέχεται τον μεγαλύτερο πόλεμο που δέχθηκε ποτέ, αυτός ο πόλεμος δεν στρέφεται προς το παρόν εναντίον του ίδιου του μηχανισμού της αλλά κατά των πιστών. Κάθε βήμα της παγκοσμιοποίησης κατά των αξιών του πνεύματος αποτελεί βαρύ πλήγμα κατά της Εκκλησίας, όπως και η εκ των έσω άλωσή της με την υιοθέτηση, από το αρχιερατείο, νεοταξικών ιδεών και νοοτροπιών. Μέρα τη μέρα, ο τρελός ρυθμός της ζωής στις πόλεις, ο υλισμός και η υποταγή στον οικονομισμό, ο κοινοβουλευτικός ερασιτεχνισμός στη διακυβέρνηση, η μαρξιστική κουλτούρα της ισοπέδωσης οτιδήποτε εθνικού κι η τηλεόραση, ακυρώνουν από την ψυχή του λαού κάθε ανθρώπινο συναίσθημα που τον ένωνε με την γη της πατρίδας και τη θρησκεία των προγόνων. Δεν καίγονται ναοί, δεν εξοντώνονται κληρικοί κι αυτό δεν σημαίνει ότι η Εκκλησία δεν δέχεται πόλεμο. Οι αντίπαλοί της συνειδητοποίησαν πως αποκοιμίζοντας τον λαό θα χάσει το μοναδικό και ακλόνητο όπλο της τη λαϊκή συμμετοχή.Θα περίμενε κανείς από το ηγετικό ιερατείο, αξιολογώντας την κατάσταση που διαμορφώνεται στην κοινωνία, να κηρύξει έναν συνεχή και δυναμικό αγώνα ενημέρωσης και κινητοποίησης του λαού κατά της παγκοσμιοποίησης. Οι πνευματικές και ηθικές αξίες προστατεύονται μονάχα όταν εκλείψει ο μηχανισμός που τις διαβρώνει, μονάχα όταν κατονομαστεί ο στόχος και εξουδετερωθεί πολιτικά και θα εξουδετερωθεί μονάχα όταν δεν βρίσκει ανθρώπους που να αποδέχονται τις ισοπεδωτικές ιδέες.Κάθε ανθρώπινη πράξη παράγει αποτελέσματα και για το λόγο αυτό κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα αποτελεί και πολιτική πράξη. Ο ρόλος της Εκκλησίας μέσα στο ανηλεές ξεκλήρισμα των ανθρώπινων αξιών είναι βαθειά πολιτικός με την έννοια ότι καλείται να περιφρουρήσει αυτές τις αξίες. Η πρώτη και σφοδρότερη κοινωνική αντίδραση κατά της παγκοσμιοποίησης θα ήταν λογικό να προέρχονταν από την Εκκλησία. Οποιαδήποτε στάση ανοχής και σιωπής από το ηγετικό ιερατείο, παρά τις όποιες εξαιρέσεις, σημαίνει συναίνεση στο πνευματικό ξεκλήρισμα και αποδοχή σαν τετελεσμένου πια του πνευματικού θανάτου του λαού. Το να χρησιμοποιεί κάποιος την ύστατη στιγμή ως υπεκφυγή, την δικαιολογία της μη δράσης, ως ένδειξη μη ανάμιξής της θρησκείας στην πολιτική, αυτή η συμπεριφορά δηλώνει δειλία και σύμπραξη με τους κοινοβουλευτικούς πολιτικούς στην δημιουργία της «ανοιχτής κοινωνίας». Εξίσου προκλητική στάση επέδειξε, κατά τα τελευταία χρόνια, το αρχιερατείο αναμιγνύοντας αρκετές φορές την πολιτική με την θρησκεία φτάνοντας στο σημείο κάποιοι να αφορίζουν τον εθνικισμό σαν αίρεση!!! Αποτελεί πνευματική παρακμή όταν σαν έργο του το ηγετικό ιερατείο θεωρεί αποκλειστικά την ίδρυση ευαγών ιδρυμάτων, ώστε με αυτό τον τρόπο να αποδείξει το ενδιαφέρων του για τον ανθρώπινο πόνο, ενώ αποστρέφει προκλητικά το πρόσωπό του από το αλλοιωμένο μυαλό και την κατεστραμμένη ψυχή του λαού.Καμιά επίθεση από την επίσημη Εκκλησία δεν γίνεται κατά των προκλητικών αποφάσεων των κυβερνήσεων που χρόνο με το χρόνο προπαρασκευάζουν το λαό για να δεχτεί την αφομοίωσή του μέσα σε μια λαοθάλασσα καταναλωτών. Καμιά αντίδραση για τα ιδεολογήματα παρακμής και ανωμαλίας που κρυφά ή φανερά σιγά σιγά αποτέλεσαν μόδα και τα αποτελέσματά τους γίνονται εμφανή στον τρόπο ζωής της νεολαίας. Καμιά κινητοποίηση δεν έγινε κατά της ασυδοσίας των κατόχων τηλεοπτικών σταθμών οι οποίοι υπολογίζοντας το οικονομικό τους κέρδος υποβάλλουν το λαό σε πλύση εγκεφάλου με τον αμερικάνικο τρόπο ζωής, με την προβολή του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και την κατεύθυνση στον τρόπο ζωής του καταναλωτικού ανθρώπου που παρουσιάζουν τα προγράμματα των καναλιών τους.Ίσως η στάση ανοχής του αρχιερατείου να γινόταν κατανοητή ακόμα και αποδεκτή αν τα προσδοκώμενα από τον αγώνα αποτελέσματα επέρχονταν σαν συνέπεια αυτής της ήπιας συμπεριφοράς. Όμως ένας αντίπαλος που χρησιμοποιεί χίλιους τρόπους για να σε κατατροπώσει δεν αντιμετωπίζεται με την παθητική αναμονή και την ύποπτη σιωπή. Η τακτική του στρουθοκαμήλου δεν ταιριάζει στην ιστορία και την παράδοση της Εκκλησίας, της οποίας ο ρόλος υπήρξε καταλυτικός σε κάθε δύσκολή στιγμή της πατρίδας. Την τακτική του στρουθοκαμηλισμού είχε απορρίψει από το ξεκίνημα της Εκκλησίας και ο ηγέτης της Ιησούς Χριστός, ο οποίος στράφηκε ανοιχτά εναντίον του δυνατού κατεστημένου της εποχής του και κατέδειξε ξεκάθαρα ποιους θεωρεί αντιπάλους κι υπαίτιους για την πνευματική κατάντια του λαού εκείνης της εποχής.Η κατεστημένη αστική νοοτροπία με την πρακτική της ακίνδυνης μετριοπάθειας έχει υιοθετηθεί από ένα μεγάλο μέρος του αρχιερατείου το οποίο μπορεί κι επικαλείται χίλιους λόγους για να δικαιολογήσει τη συνεργασία της Εκκλησίας με την Νέα Τάξη κι ούτε έναν λόγο για να κηρύξει -πρώτα στους κόλπους της κι έπειτα μέσα στην κοινωνία- την εθνική αντίσταση κατά της παγκοσμιοποίησης.