Το καλοκαίρι του 1940, τρείς νεαροί αποφοιτούν κατόπιν επιτυχών εξετάσεων από τη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων. Είναι και οι τρείς παιδά από την επαρχία, ασήμων οικογενειών. Είναι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος από το Ελαιοχώριο Αχαϊας, ο Νικόλαος Μακαρέζος από την Γραβιά Φθιώτιδος και ο Ιωάννης Λαδάς από το Δυρράχιο Αρκαδίας. Και οι τρείς συμμαθητές ως ευέλπιδες, θα γίνουν από τότε και στενοί φίλοι. Έχουν και οι τρείς ένα όνειρο. Να γίνουν αξιωματικοί, να υπηρετήσουν την πατρίδα και να ανέβουν στα υψηλά αξιώματα του Στρατού. Οι φιλοδοξίες αυτές θα εκτραπούν μετά από 27 χρόνια όταν διαπιστώσουν οτι μπορούν να πάρουν την τύχη της Πατρίδος στα χέρια τους και να γίνουν οι σωτήρες της. Και οι τρείς έλαβαν μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και διακρίθηκαν στο πεδίο της μάχης. Ο Γ. Παπαδόπουλος, κατά την διάρκεια της κατοχής, κατάγη στα Τάγματα Ασφαλείας υπό τον συνταγματάρχη Νικ. Κουρκουλάκο. Και ήταν μέλος του Στρατοδικείου που καταδίκασε το 1952 σε θάνατο τον κομμουνιστή Νίκο Μπελογιάννη. Αναδιφώντας στα πρακτικά της δίκης εκείνης, διαπιστώνει κανεις οτι ο φανατικός αντικομμουνιστής ταγματάρχης Γ. Παπαδόπουλος δεν εψήφισε υπέρ της θανατικής καταδίκης του Νίκου Μπελογιάννη και ήταν ο μόνος που μειοψήφισε!
Παπαδόπουλος και Μακαρέζος έγιναν μέλη του ΙΔΕΑ που μετά την διάλυσή τυο έμεινε άρρηκτος ο "δεσμός" μεταξύ των μελών του. Ο Παπαδόπουλος, πανέξυπνος, άριστος επιτελικός αξιωματικός, έγινε πόλος έλξεως πολλών συναδέλφων του, όλων των συμμαθητών του στην σχολή Ευελπίδων και των δύο τάξεων που τον ακολουθούσαν. Έχαιρε εκτιμήσεως και όλοι έδειχναν τυφλή αφοσίωση στο πρόσωπό του. Στην δεδομένη στιγμή τον ακολούθησαν αδίστακτα. Το 1964, μετά από πεταετή και πλέον υπηρεσία στην ΚΥΠ, ο αντισυνταγματάρχης Γ. Παπαδόπουλος, μετατέθηκε απο την κυβέρνηση της "Ενώσεως Κέντρου" στον Έβρο και τοποθετήθηκε διοικητής στην 117 Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού στην Ορεστιάδα. Μετατέθηκαν επίσης τότε από τον υπουργό Εθνικής Αμύνης Πέτρο Γαρουφαλιά και άλλοι αξιωματικοί της ομάδος Παπαδοπούλου, που εθεωρούντο μέλη του ΙΔΕΑ.
Σ'όλους είναι γνωστό, ότι η τριανδρία Παπαδόπουλου - Παττακού - Μακαρέζου έκανε την επανάσταση της 21ης Απριλίου 1967. Θα πίστευε κανείς, πως ιο τρείς αυτοί αξιωματικοί θα προετοίμαζαν από πολύ καιρό πριν το στρατιωτικό τους κίνημα. Όπως είχε γράψει στον "Ελεύθερο Κόσμο" ο εκδότης του Σάββας Κωνσταντόπουλος, από το 1956, μετά την Ουγγρική επανάσταση, ο Γ. Παπαδόπουλος σχεδίαζε την δική του, χωρίς να την αποκαλύψει σε κανένα. Οριστική απόφαση πάντως πήρε η τριανδρία μόλις ένα μήνα πριν στα μέσα του Μαρτίου 1967.
Παπαδόπουλος και Μακαρέζος θα γνωρίσουν κι έναν άλλο αξιωματικό το 1966 με τις ίδιες ανησυχίες και διαπιστώσεις. Τον Στυλιανό Παττακό, και κοντά σ'αυτούς και άλλους πολλούς ανησυχούντας δια το κατρακύλισμα της Πατρίδος. Στις 12 Οκτωβρίου 1966, ο τότε συνταγματάρχης Στυλιανός Παττακός που επρόκειτο να προαχθεί σε ταξίαρχο μετά τα Χριστούγεννα, μετατέθηκε από την Θεσσαλονίκη στο Συγκρότημα Τεθωρακισμένων στο Γουδί και ανέλαβε την διοίκηση της μονάδος. Μερικές εβδομάδες μετά, συναντήθηκε τυχαία στο ΓΕΣ με τον τότε συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο πυο υπηρετούσε στο 3ο Ε.Γ. του ΓΕΣ, Τμημα Επιχειρήσεων.
Την τυχαία αυτή συνάντηση ακολούθησε υπηρεσιακή, στην οποίαν ο Παπαδόπουλος αφού ενημέρωσε τον Παττακό για το αντικείμενο της αρμοδιότητός του, του ζήτησε να του εκθέσει την κατάσταση της Μονάδος του από πλευράς ετοιμότητος και ηθικού, στοιχεία χρήσιμα για το αντικείμενο της εργασίας του. Βεβαίως συζήτησαν - όπως άλλωστε το συνήθιζαν τότε όλοι οι αξιωματικοί - την πολιτική κατάσταση και τους "κινδύνους που απειλούσαν την Πατρίδα", και φυσικά τις καθημερινές διαδηλώσεις και απεργίες.
