α) αφιλοτιμία και χυδαιότης. Το 1901 εκυκλοφόρησε το έργον "Ιστορία της Ρωμιοσύνης" του Αργύρη Εφταλιώτη. Ήτο εποχή που τα ονόματα Ρωμηός και Ρωμηοσύνη συγκινούσαν περισσότερον από σήμερον τους Ρωμηούς. Τούτο διότι τα ονόματα Έλλην και Ελληνισμός εισαχθέντα συνταγματικώς κατά το 1822 δεν είχαν ακόμη επικρατήσει εις την συνείδησιν και την χρήσιν του λαού.
Web page: www.romanity.org |
Παρά ταύτα ο Γεώργιος Σωτηριάδης έγραψε μίαν κριτικήν κατά της "Ιστορίας της Ρωμηοσύνης" του Εφταλιώτη όπου ισχυρίζετο ότι η χρήσις των ονομάτων Ρωμιός και Ρωμιοσύνη αντί των Έλλην και Ελλ
ηνισμός δείχνει έλλειψιν φιλοπατρίας και ότι η λέξις Ρωμιός πρέπει να αποφευχθή διότι έχει τάχα καταφρονεμένην σημασίαν "ανθρώπου ευτελούς και χυδαίου".
Ο Μεσολογγίτης Ρουμελιώτης και επομένως υπερήφανος Ρωμηός Κωστής Παλαμάς έγινεν εξωφρενών. Με την πέννα του γεμάτη εκδίκησιν και ειρωνείαν απάντησεν εις τους κατά της Ρωμηοσύνης χλευασμούς του Σωτηριάδη με το έργον του "Ρωμιός και Ρωμιοσύνη" (2). Το έργον τούτο, αν και μικρόν εις έκτασιν, είναι από τα ωραιότερα του μεγάλου τούτου ποιητού της Ρωμηοσύνης.
β) το εισαχθέν όνομα. "Δεν απορεί κανείς, γράφει ο Παλαμάς, πώς ο Εφταλιώτης έγραψε Ρωμιός και όχι "Έλληνας", έγραψε Ρωμιοσύνη και όχι "Ελληνισμός". Απορεί πώς ο κ. Σωτηριάδης, με όλα τα δώρα της επιστήμης και της ευφυΐας που τον ξεχωρίζουν ανάμεσα σε πολλούς, έκρινε ότι πρέπει να κατακρίνει το συγγραφέα για το μεταχείρισμα των σωστών και των καλόηχων και των ωραίων όρων, και ερωτά ο Παλαμάς, "τάχα λησμόνησε (ο κ. Σωτηριάδης) πώς είναι ο άξιος μεταφραστής της "Ιστορίας της Βυζαντινής Λογοτεχνίας" του Κρουμπάχερ, και λησμόνησε πόσο καθαρά μας εξηγεί ο σοφός ιστορικός τη σημασία του κατηγορημένου Ρωμιού, σε λίγα λόγια ουσιαστικά, αμέσως από τα πρώτα φύλλα του έργου του; "Το όνομα τούτο (δηλαδή Ρωμαίος) διετηρήθη, γράφει ο Κρουμπάχερ, δια των φρικτών χρόνων της Τουρκοκρατίας μέχρι σήμερον, ως η πραγματική και μάλιστα διαδεδομένη επίκλησις του γραικικού λαού, απέναντι της οποίας η μεν σποραδικώς απαντώσα Γραικοί μικράν ιστορικήν σημασίαν έχει, η δε δια της Κυβερνήσεως και σχολείου τεχνικώς εισαχθείσα Έλληνες, ουδεμίαν".(3)
γ) ειρωνεία και καταφρόνησις. Ορμώμενος από τα τοιαύτα του Κρουμπάχερ ως και από την καθημερινήν εμπειρίαν του λαού και την πρόσφατον ιστορίαν του έθνους, ο Παλαμάς τονίζει ότι όχι μόνον το Ρωμιός, αλλά και το Έλλην χρησιμοποιείται κάποτε με ουχί καλήν σημασίαν. Γράφει ως εξής, "Ακόμη και τα ονόματα Έλλην, Έλληνες, ελληνικά Πράγματα κ.τ.λ κάθε που παρουσιάζονται στη ζωή, οπωσδήποτε βαλμένα, με όλο τους τον κλασσικό φωτοστέφανο, χρησιμοποιούνται κ' εκείνα, κατά την περίσταση, ειρωνικώτατα και καταφρονετικώτατα. Όμως για τούτο κανενός δεν πέρασε από το νού να τα στείλη στο λοιμοκαθαρτήριο" (4).
Φαίνεται σαφώς πώς το 1901 υπήρχεν ακόμη οξεία αντίθεσις μεταξύ εκείνων που υπεστήριζον την εκρίζωσιν της Ρωμηοσύνης, και εκείνων που ηγωνίζοντο, ως ο Παλαμάς, να διατηρήσουν την χρήσιν του Ρωμηός και Ρωμηοσύνη τουλάχιστον εις την δημοτικήν γλώσσαν.Ο Παλαμάς παρουσιάζει και άλλα παραδείγματα ονομάτων με διπλήν σημασίαν, καλήν και ουχί τόσην καλήν, ανάλογα με την περίστασιν όπου χρησιμοποιούνται - Μωραΐτης, Αρβανίτης, Καραϊσκάκης, κλέφτης, Εβραίος και το Γραικός των Φραντσέζων, που ημπορεί να είναι οι ένδοξοι Περικλής, Μάρκος Μπότσαρης, Κανάρης, "αλλά και κάθε αλιτήριος". (5)
δ) πραγματικά Ρωμιοί. "Ανάλογη, λογική, συνεχίζει ο Παλαμάς, ακολουθούμε και στο μεταχείρισμα των όρων Ρωμιός και Ρωμιοσύνη. Η μόνη διαφορά είναι πώς και τα δύο τούτα λόγια, επειδή δε μας έρχουνται, ίσα ολόϊσα, από την εποχή του Περικλή, παραμερίστηκαν αγάλια, αγάλια, από την επίσημη γλώσσα, καθώς κι' όλα τα λόγια τα δυσκολομέτρητα της ζωής και της αλήθειας. Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμιοί . Το όνομα (Ρωμιός) κάθε άλλο είναι παρά ντροπή. Αν δεν το περιζώνει αγριλιάς στεφάνι από την Ολυμπία, το ανυψώνει στέμμα ακάνθινο μαρτυρικό και θυμάρι μοσκοβολά και μπαρούτη. Δείχνει ίσα ίσα τη ζωή και την πραγματικότητα της λέξης το ότι αυτή μας ήρθε πρόχειρα στην ειλικρινή μας και στην πιο φωτεινή μας ψυχική κατάσταση - στη συνείδηση του ξεπεσμού μας - για να διαλαλήσουμε τον ξεπεσμόν αυτό, πιο πολύ από το γιορτιάτικο και από το δυσκίνητο τ' όνομα Έλλην, ακόμη και από το όνομα Έλληνας, που είναι κάπως πιο δυσκολορρίζωτο από το Ρωμιός, και κρατούσε ως τα χτές ακόμη την αρχαία ειδωλολατρική σημασία. "Η μάννα τ' είταν Χριστιανή κι ο κύρης τ' είταν Έλλη(ν)", λέει ο Κυπριώτης ποιητής, και σημαίνει κι ως την ώρ' ακόμη, για τον πολύ λαό, τον αντρειωμένο, το γίγαντα". (6)
ε) έξωθεν επιβολή. Ήδη απεκάλυψεν ο Παλαμάς τους λόγους των φαινομένων τούτων όταν εδήλωσε την συμφωνίαν του με τον Κρουμπάχερ ότι το όνομα τούτο εισήχθη "διά της Κυβερνήσεως και του σχολείου τεχνικώς". Αλλά και την έξωθεν επιβολήν του ονόματος τούτου αποκαλύπτει ο Παλαμάς με την εξής συνέχειαν, "Κ' έτσι, σε νέο μαρτύρεμα, ο Ρωμιός φορτώθηκε στη ράχη του τις ξένες αμαρτίες των συνταγματικών Ελλήνων. Κ' έτσι έγινε ο εξευτελισμένος Ρωμιός των φωνακλάδων των καφενείων, ο φασουλής Ρωμιός των σατυρογράφων, ο ασυνείδητος Ρωμιός μέσα στο ψευτοβασίλειο που Ρωμαίϊκο το λένε". (7)Και έτσι καταλαβαίνει κανείς τί θέλει να πη ο Παλαμάς με τα ανωτέρω, " Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμιοί".
στ) Κοραής κατά Ρωμηοσύνης. Εκείνος που ήρχισε τον πόλεμον κατά της Ρωμηοσύνης ήτο ο Αδαμάντιος Κοραής. Ως εθνικά ονόματα υπεστήριξεν ή το Γραικός ή το Έλλην. Γράφει ότι "Έν από τα δύο λοιπόν ταύτα είναι το αληθινόν του έθνους όνομα. Επρόκρινα το Γραικός, επειδή ούτω μας ονομάζουσι και όλα τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης". (8)
ζ) τα κριτήρια. Δια να καταλάβωμεν την προτίμησιν αυτήν του Κοραή πρέπει να ίδωμεν το θέμα μέσα εις τα ιστορικά του πλαίσια. Εκτός από την Ευρώπην του Κοραή πρέπει να χρησιμοποιήσωμεν ως κριτήριον πρωτίστως και ασφαλώς τον εαυτόν μας, δηλαδή την ιδικήν μας εσωτερικήν εθνικήν παράδοσιν, ως κάμνει ο Παλαμάς, και κατά δεύτερον λόγον την παράδοσιν όλων των εθνών της Ευρώπης, ως και των εθνών εκτός της Ευρώπης.
Οι Αραβες και οι Τούρκοι μας ονομάζουν μέχρι σήμερον Ρωμαίους εις τα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων. Οι Πατριάρχαι μας εις τα μέρη αυτά λέγονται Πατριάρχαι των Ρωμαίων. Και πριν οι Φράγκοι αρπάξουν δια της βίας το Πατριαρχείον της Πρεσβυτέρας Ρώμης ο Ρωμαίος τότε Πάπας ήτο και αυτός ένας από τους Πατριάρχας των Ρωμαίων. Όταν το 1009 οι Φράγκοι οριστικώς πλέον έδιωξαν τους Ρωμαίους από το Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας Ρώμης, ο Πάπας από τότε δι' ημάς τους Ρωμαίους είναι και λέγεται όχι Ρωμαίος αλλά Λατίνος και Φράγκος και η εκκλησία του όχι των Ρωμαίων, αλλά των Λατίνων και Φράγκων. Πρό της Νορμανδικής κατακτήσεως της Αγγλίας το 1066 οι εκεί Κέλται και Σάξωνες μας ονομάζουν Ρωμαίους. Μέχρι της αλώσεως οι Σκανδιναυοί και αι ελεύθεραι ιταλικαί πόλεις μας ονομάζουν και αυτοί Ρωμαίους. Οι Συρόφωνοι του μεσαίωνος και οι Αιθίοπες μας ονομάζουν πάντοτε Ρωμαίους. Και οι Ρώσοι προ της αλώσεως μας ονομάζουν Ρωμαίους.
η) το Γραικός και οι Φράγκοι (9). Οι πρώτοι και οι μόνοι οι οποίοι κατά τον 9ον αιώνα έπαυσαν να μας ονομάζουν Ρωμαίους και από τότε μας ονομάζουν με μόνον το Γραικός, που θέλει ο Αδαμάντιος Κοραής, είναι οι Φράγκοι. Βαθμηδόν μετά την άλωσιν της Πόλεως υπό των Φράγκων και κυρίως μετά την άλωσιν υπό των Τούρκων επεκράτησεν η φραγκική αυτή παράδοσις εις τους Νορμανδούς, τους Κέλτας, τους Σάξωνας, τους Σκανδιναυούς, τας ιταλικάς πόλεις και ακόμη εις τους Ρώσους.
Ο κύριος λόγος δια τον οποίον οι Φράγκοι μας ονόμασαν μόνον Γραικούς είναι ότι είχαν κατακτήσει τα τεράστια πλήθη των Ρωμαίων της γαλλικής και της βορείου και μέσης ιταλικής Ρωμανίας από τον 6ον μέχρι τον 8ον αιώνα. Οι Ρωμαίοι των επαρχιών τούτων μετεβλήθησαν εις δουλοπαροίκους και οι Φράγκοι κατακτηταί απετέλεσαν την τάξιν των κατά φύσιν και εκ γενετής ευγενών και ούτως εγεννήθη ο Ευρωπαϊκός φεουδαλισμός. Δια να ξεχάσουν οι δουλοπάροικοι πλέον Ρωμαίοι ότι υπάρχει ελευθέρα ανατολική Ρωμανία, την ονόμασαν "Γραικίαν", τους ανατολικούς Ρωμαίους ονόμασαν μόνον "Γραικούς", τον εν Νέα Ρώμη βασιλέα των Ρωμαίων "βασιλέα των Γραικών", και τα ανατολικά Πατριαρχεία των Ρωμαίων "Πατριαρχεία των Γραικών".
Παραλλήλως οι Φράγκοι ονόμασαν τον πρώτον ρήγα των Φράγκων "βασιλέα των Ρωμαίων", έδιωξαν τους Ρωμαίους από το Πατριαρχείον της Πρεσβυτέρας Ρώμης, αλλά ονόμασαν τον Φράγκον πλέον Πάπαν "Πάπαν των Ρωμαίων", εκράτησαν το όνομα Ρωμανία δια το παπικόν κράτος, και ολοκλήρωσαν την κατάληψιν της λατινοφώνου και ελληνοφώνου ρωμαϊκής μας Ιεραρχίας της κάτω ιταλικής και σικελικής Ρωμανίας όταν εχάσαμεν οριστικώς πλέον τα μέρη αυτά το 1071 εις τους φραγκευμένους Νορμανδούς, οι οποίοι μόλις προ 5 ετών, το 1066, είχαν κατακτήσει την Αγγλίαν. Πολλοί εκρωμαϊσθέντες Κέλται και Σάξωνες πρόσφυγες εξ Αγγλίας ήλθαν εις την Κωνσταντινούπολιν Νέαν Ρώμην και κατετάγησαν εις το επίλεκτον πολεμικόν σώμα των Βαράγγων, οι οποίοι αποτελούσαν την ανακτορικήν φρουράν του βασιλέως των Ρωμαίων. Άλλα στελέχη τύπου Ρομπέν των Δασών παρέμειναν εις την Αγγλίαν ωσάν ρωμαίϊκη κλεφτουριά κατά των Φραγκονορμανδών. Οι υπόλοιποι Κέλται και Σάξωνες μετεβλήθησαν εις τους δουλοπαροίκους των Νορμανδών κατακτητών. Οι Νορμανδοί έγιναν η τάξις των ευγενών και έδιωξαν τους Ορθοδόξους από την εκκλησιαστικήν ηγεσίαν γενόμενοι οι ίδιοι οι επίσκοποι του φραγκικού χριστιανισμού που έφεραν μαζί τους.
Κατά τον τρόπον αυτόν οι δουλοπάροικοι πλέον Ρωμαίοι απώλεσαν την εκκλησιαστικήν των Εθναρχίαν, περιήλθον εις κατάστασιν αγραμματωσύνης, και επίστευσαν ότι το κράτος των η Ρωμανία είναι μόνον το παπικόν κράτος, ότι ο Φράγκος πλέον Πάπας είναι ακόμη ο Ρωμαίος Εθνάρχης των, και ότι ο Φράγκος πλέον "βασιλεύς των Ρωμαίων" είναι ο παραδοσιακός βασιλεύς των.Συγχρόνως οι Φράγκοι κατεδίκασαν ως αιρετικούς τους λεγόμενους "Γραικούς" και έτσι κατώρθωσαν όχι μόνον να αποκόψουν τους δυτικούς υπόδουλους Ρωμαίους από τους ελεύθερους ανατολικούς Ρωμαίους, αλλά και να τους διδάξουν να μισήσουν τους ανύπαρκτους "Γραικούς" και εις την πραγματικότητα ομοεθνείς Ρωμαίους. Δια τούτο κατήντησε δια τους Ευρωπαίους το όνομα Γραικός να σημαίνη "αιρετικός, κλέπτης, ψεύτης, αλήτης, αγύρτης και απατεών". (10)Δηλαδή ο Αδαμάντιος Κοραής προυτίμησε το Γραικός με το οποίον μας κατέστρεψαν οι Φράγκοι και με το οποίον ύβριζον τότε "όλα τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης".
θ) πλαστογραφία Ρωμηοσύνης και οι Νεογραικοί. Επειδή είναι αδύνατον να πιστεύση κανείς ότι τέσσαρα Ρωμαϊκά Πατριαρχεία απεσχίσθησαν από φραγκικόν Πατριαρχείον, που μόλις ενεφανίσθη το 1009, ηναγκάσθησαν οι Φράγκοι να πλαστογραφήσουν τον κάπως πιστευτότερον μύθον ότι τέσσαρα "γραικικά" Πατριαρχεία απεσχίσθησαν από λεγόμενον "ρωμαϊκόν", αλλά εις την πραγματικότητα φραγκικόν Πατριαρχείον. Τον μύθον τούτον διδάσκουν και υποστηρίζουν οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ιστορικοί μέχρι σήμερον.
Εγκαταλήψαντες οι Γραικύλοι του Κοραή τα ρωμαίϊκα ονόματατού έθνους απεδέχθησαν τουλάχιστον το σπουδαιότερον μέρος του φραγκικού τούτου μύθου. Δια τούτο επικρατεί εν Ελλάδι σήμερον μεταξύ των "μορφωμένων" να λέγεται η φραγκική ή λατινική Παπωσύνη ρωμαϊκή και τα τέσσερα πραγματικά ρωμαϊκά Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης, Αλεξανδρίας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων να λέγωνται γραικικά και ελληνικά, ακριβώς όπως ήθελαν πάντοτε οι Φράγκοι. Διερωτάται κανείς από ποίους και από που κατηυθύνεται η εθνική ημών παιδεία. Είναι δυνατόν να υπάρχη μεγαλύτερος θρίαμβος της Φραγκοσύνης επί της Ρωμηοσύνης απ' αυτό.
Τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά εγχειρίδια ισχυρίζονται ότι οι Φράγκοι απελευθέρωσαν τους Ρωμαίους της ιταλικής Ρωμανίας, μαζί με την ρωμαϊκήν των εκκλησίαν, από τους Γραικούς ή Βυζαντινούς και οι Νεογραικοί αδυνατούν να αντιμετωπίσουν ορθώς τα τοιαύτα ψεύδη διότι δεν ταυτίζουν πλέον τον εαυτόν των ως Ρωμαίοι με τους τότε Ρωμαίους της ιταλικής Ρωμανίας. Τον ίδιον ακριβώς τύπον προπαγανδιστικής ιστορίας εφαρμόζουν ευρωπαίοι εις Μέσην Ανατολήν, όπου εμφανίζονται οι Αραβες κατακτηταί ως απελευθερωταί των Ρούμ από τους Βυζαντινούς, ενώ οι ανύπαρκτοι Βυζαντινοί είναι Ρωμαίοι και οι Ρούμ είναι και αυτοί Ρωμαίοι εις την Αραβικήν και Τουρκικήν γλώσσαν. Ακόμη και οι βλαχόφωνοι και αρβανιτόφωνοι Ρωμαίοι εμφανίζονται ως εχθροί των "Γραικών" και καταδυναστευόμενοι από τους Βυζαντινούς και Φαναριώτας. Αλλά αποκηρύξας την ρωμαϊκότητά του και την διγλωσσίαν της Ρωμηοσύνης ο Νεογραικός δεν γνωρίζει πλέον πώς να αντιμετωπίση τα τοιαύτα ψεύδη.
ι) υπόδουλοι στον εαυτόν μας. Αλλά περιέργως οι συνταγματικώς εμφανισθέντες το 1822 Νέοι Έλληνες παίρνουν ετοίμην την ιστορίαν των από τας Μεγάλας Δυνάμεις και παρουσιάζονται ως κάποτε υπόδουλοι πρώτον εις τους Ρωμαίους και ακόμη εις τους ανύπαρκτους Βυζαντινούς. Δηλαδή εφθάσαμεν και ημείς, με την υποδούλωσίν μας εις την ευρωπαϊκήν και ρωσικήν ιστορικήν επιστήμην, να γίνωμεν εχθροί του εαυτού μας. Ο δημοφιλέστερος εκπρόσωπος της γραμμής ταύτης είναι ίσως ο Νίκος Τσιφόρος. Εις το βιβλίον του "Εμείς και οι Φράγκοι" γράφει μεταξύ άλλων τα εξής περίεργα, "Πάει το Βυζάντιο, πάει κι' όλη η Ελλάδα με τα τρία της θέματα (στά χέρια των Φράγκων), κακομοίρα και βασανισμένη η Ηπειρωτική Ελλάδα, άλλαξε αφέντες ". (11)
ια) συμφωνία Νεογραικών και Τούρκων. Το πόσον επιζήμιος υπήρξεν η επίσημος αποβολή της Ρωμηοσύνης φαίνεται σαφώς όχι μόνον εις το Κυπριακόν, αλλά την στιγμήν αυτήν και εις το Αιγαίον.Επροπαγάνδιζον οι Τούρκοι και ξένοι ότι η Κύπρος, ενώ ήτο επαρχία ρωμαϊκή και βυζαντινή, ουδέποτε υπήρξε μέρος της Ελλάδος. Παρομοίως επί μήνας τώρα οι Τούρκοι προπαγανδίζουν, περισσότερον αποτελεσματικώς απ' ό,τι νομίζομεν, ότι και το Αιγαίον ουδέποτε ήτο μέρος της Ελλάδος. Δηλαδή οι Έλληνες δεν απελευθέρωσαν, αλλά κατέκτησαν το Αιγαίον από την Τουρκίαν. Με άλλα λόγια οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι επήραν το Αιγαίον, όχι από τους Έλληνας, αλλά από τους Ρωμαίους ή Βυζαντινούς, εις τους οποίους οι Έλληνες ήσαν υπόδουλοι. Διερωτάται κανείς τί διαφορά υπάρχει μεταξύ της Τουρκικής ταύτης παρουσιάσεως της ιστορίας μας και αυτής των σούπερ αρχαίων Ελλήνων τύπου Τσιφόρου. Βάσει της γραμμής υποστηρίζεται από ξένους ότι η αρχή της απελευθερώσεως των Ελλήνων υπήρξεν η πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως εις τους Τούρκους.
ιβ) υπό τα ράκη της Ρωμηοσύνης. Δριμείαν επίθεση κατά του Παλαμά έκαμεν ο Νικόλαος Γ. Πολίτης με το άρθρον του "Έλληνες ή Ρωμιοί". Ο Πολίτης δέχεται ότι εξηφανίσθη ως εθνικόν όνομα το όνομα το Έλλην, διότι εταυτίσθη με το ειδωλολάτρης και ότι προ της αλώσεως ενεφανίσθη πάλιν. Όμως δεν ερριζώθη, λέγει ο Πολίτης, διότι το Οικουμενικόν Πατριαρχείον διοικούσε ως εθναρχία το πλήθος των Ρωμαίων των Βαλκανίων, της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής. (12)Ακολουθών τα συντάγματα της τότε Ελλάδος ο Πολίτης ταυτίζει τους Έλληνας όχι με τους Ρωμαίους, αλλά μόνον με τους κατοίκους της Ελλάδος του 1901. (13)Παρουσιάζει μαρτυρίας όπου φαίνεται σαφώς ότι οι Ρωμαίοι της ανατολικής Ρωμανίας γνωρίζουν καλώς και είναι υπερήφανοι ότι είναι απόγονοι όχι μόνον των αρχαίων Ρωμαίων, αλλά και των Ελλήνων, και νομίζει ότι αι μαρτυρίαι αυταί αποδεικνύουν ότι οι Ελληνες της τότε Ελλάδος είναι γνήσιοι απόγονοι μόνον των αρχαίων Ελλήνων.
Είς υποστήριξιν του Σωτηριάδη εναντίον του Παλαμά ο Πολίτης ισχυρίζεται ότι "... το ελληνικόν έθνος ανακτήσαν το αληθές εθνικόν όνομά του, κατεδίκασε το επείσακτον όνομα του Ρωμιού, προσδώσαν εις αυτό ονειδιστικήν σημασίαν". (14)Και κατακλείει την επίθεσιν του κατά του Παλαμά ως εξής: "Ας μη επιμένη λοιπόν ζητών να μένη κρυμμένη πάντοτε υπό τα ράκη της Ρωμιοσύνης η βασίλισσα Ελλάδα". (15)Ο Παλαμάς δεν απήντησε και εξηγεί τον λόγον, "Αν απεσιώπησα, απεσιώπησα γιατί τόπο δεν είχα στο "Άστυ" που με φιλοξένησε, χίλια δύο χαρακτηριστικά κομμάτια, και πεζά και στίχους, που μέσα τους αστράφτει και βροντά, όχι ο Έλλην, αλλά ο Ρωμιός". (16)Δηλαδή τον εφίμωσαν.
ιγ) πόθεν το πρόβλημα που τα συμφέροντα. Πρέπει να τονισθεί ότι ο Κωστής Παλαμάς εκπροσωπεί ακραιφνώς τας ιστορικάς θέσεις και τα πραγματικά συμφέροντα της Ρωμηοσύνης, ενώ ο Σωτηριάδης και ο Πολίτης, ακολουθούντες τον Κοραή, εκπροσωπούν την από τον 9ον αιώνα εγκαινιασθείσαν προπαγάνδαν της Φραγκοσύνης κατά της Ρωμηοσύνης, ως εν ολίγοις την περιεγράψαμεν. Δηλαδή το εθνικόν πρόβλημα που συνεζητείτο μεταξύ Παλαμά, Σωτηριάδη και Πολίτη το 1901 εξ αιτίας της "Ιστορίας της Ρωμιοσύνης" του Εφταλιώτη δεν προέκυψεν μόνον ως αποτέλεσμα της ιδρύσεως του νέου ελλαδικού κράτους μέσω του συντάγματος του 1822.
Ούτε και είναι δημιούργημα της επισήμου γλώσσης ως φαίνεται να πιστεύουν ο Παλαμάς, ο Εφταλιώτης και άλλοι δημοτικισταί. Η λεγόμενη καθαρεύουσα ήτο η επικρατούσα γλώσσα των Ρωμαϊκών Πατριαρχείων και της Εκκλησίας γενικώς, ως και των Φαναριωτών και πολλών λογίων της εκτός Ελλάδος Ρωμηοσύνης. Ήτο η γλώσσα ενότητος μεταξύ των πολλών τοπικών διαλέκτων. Μόνον εις την Ελλάδα συνεδέθη η καθαρεύουσα με τα ονόματα Έλληνες και Ελληνισμός διότι οι Νεογραικοί ενόμιζον ότι χρησιμοποιούντες αυτήν αποδεικνύουν εις όλον τον κόσμον ότι είναι αμιγείς αρχαίοι Έλληνες. Αντιθέτως η κατάργησις των εθνικών ονομάτων της Ρωμηοσύνης εσχεδιάσθη και προωθήθη υπό των Φράγκων, επεξετάθη βαθμηδόν εις τους λοιπούς Ευρωπαίους και τελικά στους Ρώσσους, και "περιέργως" ενεφανίσθη εις τον νεογραικικόν κύκλον του Αδαμάντιου Κοραή και συμπεριελήφθη "παραδόξως" εις το σύνταγμα του 1822 ως και εις τα μετέπειτα συντάγματα.
ιδ) Ρωμαίοι, Έλληνες και τα συντάγματα. Το ελληνικόν έθνος, κατά τα εν λόγω συντάγματα, δεν είναι έθνος ήδη υπάρχον εκ του οποίου τινές επαναστάτησαν και άλλοι δεν επαναστάτησαν. Έλληνες είναι οι επαρχιώται αυτόχθονες της παλαιάς ρωμαίϊκης επαρχίας της Ελλάδος. Δηλαδή το επαρχιακόν όνομα έγινε εθνικόν. Είς τους επαναστήσαντες εις άλλα μέρη Ρωμαίους εδόθη το δικαίωμα να γίνουν Έλληνες, αλλά μόνον όταν έρθουν και εγκατασταθούν μονίμως εις την Ελλάδα. Επομένως οι εκτός της Ελλάδος Ρωμαίοι δεν θεωρούνται συνταγματικώς Έλληνες διότι επολέμησαν, αλλά μόνον όταν και εφ' όσον έλθουν και κατοικήσουν εις την Ελλάδα. Πρέπει να σημειωθεί δεόντως ότι δεν έκαμνεν εντύπωσιν εις τους άλλους Ρωμαίους ότι οι Έλληνες της τότε Ελλάδος ωνόμασαν συνταγματικώς μόνον τον εαυτόν τους Έλληνας, εφ' όσον τούτο ήτο επαρχιακόν και όχι εθνικόν όνομα. Εσκανδάλισε το γεγονός ότι οπαδοί του Κοραή ειργάσθησαν με φανατισμόν να ξηλώσουν την Ρωμηοσύνην και να χωρίσουν την αυτοδημιούργητον νέαν Εκκλησίαν της Ελλάδος από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, ωσάν να μην είναι ορθόν Έλληνες να ανήκουν εις Ρωμαίον Πατριάρχην.
ιε) τα πρωτόκολλα των Τριών Δυνάμεων. Εις την Εθνοσυνέλευσιν που φέρει ως όνομα την 3ην Σεπτεμβρίου 1843 μία ισχυρά παράταξις πληρεξουσίων έκαμεν αγώνα δια να αφαιρεθή το δικαίωμα να γίνουν Έλληνες οι Ρωμαίοι εκείνοι που επολέμησαν το 1821 με 1829, αλλά δεν είχον μεταναστεύσει ακόμη εις την Ελλάδα. Το ότι αι Μεγάλαι Δυνάμεις επέβαλαν την γραικοφραγκικήν γραμμήν του Αδαμαντίου Κοραή και έδωσαν την χαριστικήν βολήν εις την ρωμαίϊκην γραμμήν του Ρήγα του Βελεστινλή, φαίνεται σαφώς από τα λεχθέντα εις τα πρακτικά.
Ο Ιωάννης Κωλέττης είπε τα εξής, "Πρωτόκολλα των τριών δυνάμεων έδωκαν ημίν την ανεξαρτησίαν, εις δε τους εκτός της Ελλάδος μείναντας αδελφούς, τους επίσης ως ημάς αγωνισαμένους τον ιερόν αγώνα, το δικαίωμα της μεταναστεύσεως, εν τη Ελλάδι. Οι αδελφοί ούτοι έλαβαν τα όπλα, ηγωνίσθησαν... ου μόνον κατά τας επαρχίας της Ελλάδος αλλά και κατά την Ευρωπαϊκήν Τουρκίαν και Ασίαν, διότι και εκεί το άσμα του Ρήγα ηκούσθη... Ταύτα τα κατορθώματα δεν ελάνθασαν την Ευρώπην, και δια τούτο αι Δυνάμεις έδωκαν το δικαίωμα της μεταναστεύσεως εις τας απολειφθείσας εκτός της Ελλάδος επαρχίας. Τούτων ούτως εχόντων, δυνάμεθα να θέσωμεν διάκρισιν τινα, τις εστιν Έλλην, και τις ουκ έστιν Έλλην; ... αι κατά την Τουρκίαν ελληνικαί πρεσβείαι έχουσι πόνους και μόχθους καθ' εκάστην εις το να προστατεύωσι τους Έλληνας ομοθρήσκους. Αλλά του λοιπού πώς θέλουσι δυνηθή να υπερασπίσωσιν αυτούς, των οποίων τα πολιτικά δικαιώματα αμφισβητούνται, οίτινες δεν κρίνονται πλέον Έλληνες;" (17) Εις αυτά ρίπτει φως ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, "Ας προσέξωμεν, μήπως προσβάλλοντες ουσιώδες μέρος των πρωτοκόλλων, τα οποία έθεσαν τας βάσεις της πολιτικής ανεξαρτησίας μας και έδωσαν το δικαίωμα της μεταναστεύσεως, προσβάλλωμεν το όλον. Η οθωμανική αρχή δεν ανεγνώρισε με ευχαρίστησιν τους μετανάστας ως Έλληνας, διαφιλονεικήσαμεν μετ' αυτής τόσα έτη, και δυνάμει πρωτοκόλλων και πολλών κόπων το εκατορθώσαμεν, και ήδη τί θέλομεν είπει εις αυτήν, όταν ημείς αυτοί αρνούμεθα τον εθνισμόν των;" (18) Λοιπόν αι Τρείς Δυνάμεις και η Τουρκία (διά να προστατεύση τα συμφέροντά της) επέβαλαν μέσω των εν λόγω πρωτοκόλλων την συνταγματικήν διάκρισιν μεταξύ Ελλήνων και Ρωμαίων, Ελληνισμού και Ρωμηοσύνης.
ιστ) διαμαρτυρία Παλαμά. Δια τούτο παραπονείται ο Παλαμάς, "Κ' έτσι, σε νέο μαρτύρεμα, ο Ρωμιός φορτώθηκε στη ράχη του τις ξένες αμαρτίες των συνταγματικών Ελλήνων". Διαμαρτυρόμενος κατά της διαστροφής της ιστορίας της Ρωμηοσύνης υπό των Νεογραικών ο Κωστής Παλαμάς υπεστήριξεν όχι μόνον το δικαίωμα αλλά και το καθήκον του Εφταλιώτη να χρησιμοποιή το Ρωμιός και Ρωμιοσύνη, αντί του Έλλην και Ελληνισμός, αφού αυτά είναι τα πραγματικά μας εθνικά ονόματα κατά τον μεσαίωνα και την Τουρκοκρατίαν. Τονίζει ο Παλαμάς, "Βαπτιστικός του κλασσικού Ρωμαίου της Ρώμης, από τον καιρό του Ιουστινιανού ως τον καιρό του Ρήγα του Βελεστινλή, ο ίδιος έμεινε, ξεχωρισμένος, ο ίδιος πάντα, μέσα από το δανεικό του όνομα, που τόκαμε δικό του, ο Ρωμαίος της Πόλης, ο Ρωμιός ο ραγιάς, ο Ρωμιός ο αδούλωτος, ο Ρωμιός ο Έλλην... Και αφού η Ιστορία του κ. Εφταλιώτη δεν είναι για τον Έλληνα του Περικλή, μήτε για τον Έλληνα του μεγάλου Αλεξάνδρου, ο ευσυνείδητος ιστοριοπλέχτης δεν μπορούσε παρά για τον Ρωμιό και για την Ρωμιοσύνη να μιλήση, που δεν είναι και τα δύο παρά τα νέα ονόματα του Έλληνος και του Ελληνισμού. Το θέλησε η ιστορική ακριβολογία".(19)
ιζ) που και πότε άρχισεν η Ρωμηοσύνη. Δια τον Εφταλιώτη όμως δεν εμφανίζεται η Ρωμηοσύνη με τον Ιουστινιανόν, αλλά κυρίως κατά την εποχήν του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο Καίσαρας τούτος, γράφει ο Εφταλιώτης, "αφίνει τη δοξασμένη του Ρώμη, και με το σταυρό στο χέρι και στην καρδιά κατεβαίνει και στήνει άλλη, πιο δυνατή και πιο δυσκολόπαρτη Ρώμη στην καταφρονεμένη μας την Ανατολή. Κ' έτσι, αν έγινε ο Ελληνισμός όργανο του Χριστιανισμού, έγινε όμως κι ο Χριστιανισμός, καθώς κι όσα έκαμε ο Μέγας ο Κωνσταντίνος για να στερεώση το κράτος του, αφορμή να ξαναγεννηθή ο Ελληνισμός. Επειδή τότες μαζεύτηκαν τα παλιά και νέα συστατικά που και ζύμωσαν κ' έπλασαν την καθαυτό Ρωμιοσύνη". (20)Ακολουθών τον Γερμανόν Κρουμπάχερ ο Παλαμάς δέχεται ότι ο Ρωμηός είναι ο ίδιος από τον καιρόν του Ιουστινιανού διότι τάχα τότε το όνομα Ρωμαίος άλλαξε σημασίαν και έκτοτε αντί να σημαίνη τον Λατίνον, σημαίνει τον Γραικόν. (21)
ιη) ευρωπαϊκός ρατσισμός και οι Νεογραικοί. Οι Γερμανοί ειδικώς και οι Ευρωπαίοι γενικώς έχουν μίαν φυλετικήν και ρατσιστικήν αντίληψιν περί εθνών η οποία κατά τον μεσαίωνα επήρε την μορφήν των ταξικών διακρίσεων μεταξύ των εκ γενετής και κατά φύσιν ευγενών Φράγκων και Νορμανδών κατακτητών και των κατά φύσιν και εκ γενετής κατακτηθέντων δουλοπαροίκων. Μετά την γαλλικήν επανάστασιν η αντίληψις αυτή περί εθνών επήρε την μορφήν του φυλετικού εθνικισμού που ταυτίζει κάθε έθνος με μίαν γλώσσαν. Έτσι φαντάζονται τους αρχαίους Ρωμαίους ως μίαν λατινόφωνον φυλήν που έγινεν η τάξις των ευγενών διοικητών και τους Γραικούς ως μίαν γραικόφωνον φυλήν που έγινεν η τάξις των δουλοπαροίκων ή κατακτηθέντων. Όταν διοικούν οι Λατίνοι η αυτοκρατορία είναι ρωμαϊκή. Όταν μετά διοικούν οι Γραικοί η αυτοκρατορία λέγεται ρωμαϊκή, αλλά εις την πραγματικότητα είναι γραικική.
Ακριβώς τέτοιαν ρατσιστικήν αντίληψιν περί εθνότητος εισήγαγον οι Γραικοί εις τον χώρον της Ρωμηοσύνης και ούτως εταύτισαν κάθε γλώσσαν με ξεχωριστόν έθνος ώστε να ημπορέσουν αι Μεγάλαι Δυνάμεις να αντικαταστήσουν την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν, όχι με την Ρωμηοσύνην του Ρήγα του Βελεστινλή, αλλά με μικρά Κρατίδια, καχεκτικά και δούλα των μεγάλων.
ιθ) Ρωμηοσύνη δίγλωσσος μέχρι σήμερον. Ποτέ δεν ηδυνήθησαν οι Φράγκοι και οι ακολουθούντες αυτούς Ευρωπαίοι και Ρώσοι να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν Ρωμαίοι να γίνουν Έλληνες και Έλληνες να γίνουν Ρωμαίοι, να συγχωνευθούν εις έν έθνος με ελληνικόν πολιτισμόν και να έχουν αντί μίαν γλώσσαν δύο, ως περίπου έχουν οι Ελβετοί σήμερον. Είναι γνωστόν ότι η Ρωμηοσύνη έχει δύο επισήμους γλώσσας, την λατινικήν και την ελληνικήν. Η λατινική λέγεται ρωμαϊκά και επεκράτησεν η ελληνική να λέγεται ρωμαίϊκα. Το ίδιο όνομα με ένα ιώτα σημαίνει λατινικά και με δύο ιώτα ελληνικά και έτσι δηλώνει τας δύο γλώσσας της Ρωμηοσύνης.
Αλλά η Ρωμηοσύνη είναι μέχρι σήμερον δίγλωσσος. Τούτο διότι τα βλάχικα είναι νεολατινικά ή νεορωμαϊκά και τα αρβανίτικα είναι κατά 50% λατινικά και 25-30% ελληνικά. Πρό ετών ήτο σύνηθες φαινόμενον Ρωμαίοι των Βαλκανίων να είναι δίγλωσσοι και πολλάκις τρίγλωσσοι. Ως πρώτη γλώσσα επικρατούσαν τα ρωμαίϊκα. Η μεγαλυτέρα ομάς επαναστατών του 1821 ήσαν οι Αρβανίται Ρωμαίοι εκ των οπίων πολλοί ούτε καν εγνώριζαν τα ελληνικά.
κ) οι Ρωμαίοι εξελληνίσθησαν π.Χ. Η διγλωσσία των Ρωμαίων εμφανίζεται εις την οθόνην της ιστορίας εις τα πρώτα γραπτά μνημεία της ρωμαϊκής ιστορίας και μαρτυρεί ότι οι Ρωμαίοι πρόγονοί μας είναι αναπόσπαστον μέρος του ελληνικού πολιτισμού πολύ πριν από τον Μέγα Ιουστινιανόν και πολύ πριν από τον Μέγα Κωνσταντίνον.Ήδη 700 περίπου χρόνια πριν ο Μέγας Κωνσταντίνος μεταφέρη την Ρώμην εις την Ανατολήν, δηλαδή ήδη κατά τον 4ον αιώνα π.Χ. ο μαθητής του Πλάτωνος ο Ηρακλείδης ο Ποντικός αποκαλεί την Ρώμην "πόλιν ελληνίδα Ρώμην".
Ο πρώτος εις την ιστορίαν γράψας εις την λατινικήν γλώσσαν ήτο ο Έλλην Λίβιος Ανδρόνικος. Κατά τον 3ον αιώνα μετέφρασε τον Όμηρον δια να τον χρησιμοποιήση ο ίδιος, ως διδακτικόν κείμενον της λατινικής και της ελληνικής γλώσσης δια τους Ρωμηούς μαθητάς του. Μετέφρασε και άλλα έργα εκ του ελληνικού και έγραψε πρωτοτύπως τα πρώτα ρωμαϊκά θεατρικά έργα και ποιήματα. Έτσι επεκράτησεν ευθύς εξ αρχής οι εγγράμματοι Ρωμαίοι να εκμανθάνουν την ελληνικήν ως πρότυπον των Ρωμαϊκών γραμμάτων. Έκτοτε ουδέποτε έπαυσεν η διγλωσσία να κατευθύνη την εξέλιξιν του ελληνικού πολιτισμού των Ρωμαίων.Οι δύο πρώτοι ιστορικοί της Ρώμης, ο Fabius Pictor και ο Cincius Alimentus ήσαν Ρωμαίοι, οι οποίοι περί το 200 π.Χ. έγραψαν ελληνιστί και όχι λατινιστί τας ιστορίας των. Από το 150 π.Χ. όλοι οι μορφωμένοι Ρωμαίοι εγνώριζον καλώς πλέον την ελληνικήν γλώσσαν και φιλολογίαν. Μετ' ολίγον και οι κατ' αρχήν διστακτικοί έναντι των ελληνικών αγροικώτεροι Ρωμαίοι προύχοντες ηναγκάσθησαν τελικώς να εκμάθουν την ελληνικήν δια το εμπόριον και δια την διοίκησιν των ελληνικών επαρχιών.
Από του 1ου αιώνος π.Χ. επεκράτησεν η παράδοσις οι Ρωμαίοι αριστοκράται, δια να ολοκληρώσουν την μόρφωσιν των, να σπουδάζουν εις την Ελλάδα.Το 91 π.Χ. ήρχισεν ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος μεταξύ Ρωμαίων και Λατίνων. Ένα χρόνο πρίν, το 92 π.Χ., οι Ρωμαίοι έκλεισαν τα λατινικά σχολεία ρητορικής και έτσι υπεχρέωσαν τους εν Ρώμη φοιτητάς να σπουδάσουν μόνον εις τα ελληνικά σχολεία. Εν καιρώ ήνοιξαν πάλιν τα λατινικά σχολεία και ετονώθη η χρήσις της λατινικής εφ' όσον εχρησιμοποιήθησαν οι Λατίνοι δια την αποίκισιν νέων δυτικών επαρχιών.Κατά την ιδίαν εποχήν κατηργήθη η θέσις του μεταφραστού εις την Ρωμαϊκήν σύγκλητον και έκτοτε επετράπη η άνευ μεταφράσεως χρήσις της ελληνικής εκ μέρους των εξ Ανατολής επισκεπτών ομιλητών, διότι όλοι οι Ρωμαίοι προύχοντες εγνώριζον απταίστως πλέον την ελληνικήν.
Σχεδόν όλοι οι αυτοκράτορες εγνώριζον ελληνικά, αλλά μεταξύ αυτών οι Ιούλιος Καίσαρ, Αύγουστος Καίσαρ, Τιβέριος, Νέρων, Βεσπασιανός, Τραϊανός, Ανδριανός, Μάρκος Αυρήλιος και άλλοι είχον εξαιρετικήν γνώσιν της ελληνικής. Ο Ιούλιος Καίσαρ, ο Τιβέριος και ο Μάρκος Αυρήλιος έγραψαν ελληνικά έργα.Οι διαπρεπέστεροι Ρωμαίοι συγγραφείς που έγραψαν και ελληνιστί είναι ο Κικέρων, ο Γερμανικός και ο Σουητώνιος.
κα) και ο λαός της Ρώμης ωμιλούσε ελληνικά. Κατά τον 1ον και 2ον αιώνα του Χριστιανισμού ήτο σύνηθες πλέον φαινόμενον οι εν Ρώμη Ρωμαίοι να είναι εις την ελληνικήν γλώσσα μητροδίδακτοι αφούθ είχε γίνει γλώσσα του σπιτιού. Ο Ρωμαίος απόστολος Παύλος έγραψε την προς Ρωμαίους επιστολήν του ελληνιστί. Τρανή απόδειξις ότι ο λαός της Ρώμης ωμιλούσε την ελληνικήν. Η λειτουργία της εκκλησίας της Ρώμης ετελείτο ελληνιστί μέχρι του 4ου αιώνος. Άλλη τρανή απόδειξις ότι η ελληνική ήτο η γλώσσα του πλήθους. Όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς των δυτικών επαρχιών και οι επίσκοποι της Ρώμης έγραψαν ελληνιστί.
Η ελληνική γλώσσα ήτο τόσον διαδεδομένη ώστε παρεκινήθη ο μη εκ Ρωμαίων και εκτός Ρώμης γεννηθείς Λατίνος σατυριστής Ιουβενάλιος να γράψη, "δέν δύναμαι να υποφέρω την Πόλιν γραικικήν." NON POSUM FERRE ... GRAECAM URBEM. Η ελληνική γλώσσα ήτο η επικρατούσα εις όλην την περιοχήν της Ρώμης μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνος, ότε εξησθένησε μόνον διότι μετεφέρθη η Ρώμη εις την ανατολήν αφού μετώκησεν σχεδόν ολόκληρος η Πόλις. Το κενόν που εδημιουργήθη επληρώθη, ως επί το πλείστον, από λατινοφώνους Ρωμαίους και δια τον λόγον αυτόν εντός 50 ετών υπεχρεώθη ο Πάπας Δάμασος να εισαγάγη περισσότερα λατινικά εις την λατρείαν της Πρεσβυτέρας Ρώμης. Εξ όλων των ανωτέρω, αλλά και από άλλα πολλά, φαίνεται σαφώς ότι η Πρεσβυτέρα Ρώμη εταυτίσθη με τον ελληνικόν κόσμον και πολιτισμόν πολλούς αιώνας πριν από τον Μέγαν Κωνσταντίνον.
κβ) ο Ρωμηός ο ίδιος από π.Χ. Με μεγάλην χαράν θα ήκουεν ο Κωστής Παλαμάς από την σύγχρονον έρευναν περί της ελληνικότητος της Πρεσβυτέρας Ρώμης ότι παρεσύρθη από την ευρωπαϊκήν του μεσαίωνος αντίληψιν του Κρούμπαχερ. Και ο Εφταλιώτης συνέλαβεν, αλλά όχι πλήρως το μέγεθος του εξελληνισμού της Πρεσβυτέρας Ρώμης, αφού οι Ρωμαίοι είχον γίνει κάτι πολύ περισσότερον από Φιλέλληνες, ως τους παριστάνει. Ορθά είναι τα λεχθέντα τον 4ον αιώνα π.Χ. υπό του Ηρακλείδου του Ποντικού και πάλιν τον 1ον αιώνα μ.Χ. υπό του Ιουβεναλίου, ότι η Ρώμη είναι "πόλις ελληνίς". Δηλαδή ο Ρωμηός είναι ο ίδιος και ο ίδιος έμεινεν όχι μόνον από την εποχήν του Ιουστινιανού, όχι μόνον από την εποχήν του Μεγάλου Κωνσταντίνου, αλλά τουλάχιστον από την εποχήν των αποστόλων Πέτρου και Παύλου εις την Ρώμην και ίσως από την εποχήν που τα Ρωμηόπουλα έγιναν μαθηταί του Έλληνος Λιβίου Ανδρόνικου, του πρώτου διδασκάλου της Ρωμηοσύνης.
κγ) ουδέποτε λατινική, ουδέποτε γραικική, πάντα ρωμαίϊκη. Η εθνική μας ιστορία και νομοθεσία αποδεικνύουν ότι η Ρώμη ως πόλις - κράτος ουδέποτε εταυτίζετο ούτε με τους Λατίνους ούτε με την λατινικήν γλώσσαν. Δια τον λόγον αυτόν το 92 π.Χ. οι Ρωμαίοι έκλεισαν τα λατινικά σχολεία, δια να φοιτήσουν τα παιδιά των μόνον εις τα ελληνικά. Οι Ρωμαίοι ουδέποτε είχον λατινικήν εθνικήν συνείδησιν. Δεν ήσαν λατίνοι. Ήσαν και είναι Ρωμαίοι. Δεν ήσαν λατινόφωνοι, αλλά δίγλωσσοι - λατινόφωνοι και ελληνόφωνοι, βλαχόφωνοι και αρβανιτόφωνοι.
Έχοντες υπ' όψιν το γεγονός τούτο πρέπει να χαρακτηρίσωμεν τον και εν Ελλάδι σήμερον επικρατούντα φραγκικόν ισχυρισμόν ότι η ρωμαϊκή βασιλεία έγινεν από λατινική γραικική και ως εκ τούτου βυζαντινή, όχι μόνον μύθον, αλλά και απάτην κακοήθη, αφού ουδέποτε ήτο λατινική, ουδέποτε έγινε γραικική και αφού η ήδη εξελληνισθείσα Ρώμη μετεφέρθη εις την Ανατολήν και αφού ο λαός της Ρωμηοσύνης παραμένει δίγλωσσος ως ήτο πάντοτε. Εξ αλλου, όπως είδομεν, είναι πλάνη ότι εξελληνίσθη η ρωμαϊκή βασιλεία. Ήδη η ρωμαϊκή δημοκρατία είχε πλήρως εξελληνισθή, πριν γεννηθή εξ αυτής η ρωμαϊκή βασιλεία.
κδ) ο Παλαμάς υποστηρίζει τα πραγματικά μας ονόματα. Υπεραμυνόμενος του καθήκοντος του Εφταλιώτη να χρησιμοποιή τα πραγματικά εθνικά μας ονόματα, ο Παλαμάς δεν δέχεται ως μη ρωμαϊκήν την βασιλείαν της Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και εις τούτο δικαιώνει πλήρως τον Εφταλιώτη. Και πράγματι ουδέποτε και ουδαμού εις τας εθνικάς μας πηγάς διακρίνεται η υπό των Φράγκων πλαστογραφηθείσα ανύπαρκτος βυζαντινή αυτοκρατορία από την ρωμαϊκήν βασιλείαν. Οι πρόγονοί μας εγνώριζον μόνον ότι ήσαν πολίται του κράτους με το όνομα Ρωμανία, ασχέτως του μεγέθους αυτού και ασχέτως που ευρίσκετο η πρωτεύουσα.
κε) Ρωμανία - Ρούμελη. Εις τα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου η Ρωμανία συμπεριελάμβανε ολόκληρον τον μεσόγειον χώρον, που σήμερον καλύπτει την Αγγλίαν, όπου εστέφθη Καίσαρ, την Ιρλανδίαν, Πορτογαλίαν, Ισαπνίαν, Γαλλίαν, το Βέλγιον, την κοιλάδα του Ρήνου, Βαυαρίαν, Αυστρίαν, Ουγγαρίαν, Ιταλίαν, τα Βαλκάνια, την Μικράν Ασίαν, τας ρωσικάς παραλίας του Ευξείνου Πόντου, τον Λίβανον, την Συρίαν και όλην την Βόρειον Αφρικήν από την Αίγυπτον μέχρι το Μαρόκο.
Η τουρκική απόδοσις του κρατικού μας ονόματος Ρωμανία είναι το όνομα Ρούμελη. Τα ιστορικά δικαιώματα της Ρωμηοσύνης φαίνονται σαφώς από την χρήσιν του ονόματος τούτου υπό των Τούρκων. Πρό της αλώσεως οι Τούρκοι ωνόμαζον Ρούμελην όλας τας ελευθέρας εκτάσεις της Μικράς Ασίας και της Ευρώπης, αι οποίαι διοικούντο υπό του βασιλέως των Ρωμαίων. Αλλά και μέχρι των αρχών του αιώνος τούτου οι Τούρκοι ωνόμαζον Ρούμελην ολόκληρον το ευρωπαϊκόν μέρος της αυτοκρατορίας των, δηλαδή τα Βαλκάνια. Καθ' όλην την ιστορίαν των οι Τούρκοι διετήρησαν και το όνομα Κωνσταντινούπολις. Παραδόξως, ενώ οι Τούρκοι διετήρησαν το όνομα Ρούμελη, οι Νεογραικοί το κατήργησαν.
κστ) συμμαχία Κομιτατζήδων και Νεογραικών. Υπό την ηγεσίαν του ρωσικού πανσλαυϊσμού οι Σλαύοι έκαμαν μέγαν αγώνα να σταματήσουν την χρήσιν του ονόματος Ρωμαίος μεταξύ του πληθυσμού της Μεγάλης Βαλκανικής Ρούμελης, δια να αποδείξουν ότι το όνομα Ρούμελη, το οποίον σημαίνει η χώρα των Ρωμαίων, δεν αντιστοιχεί προς την πραγματικήν σύνθεσιν της Μεγάλης ταύτης Ρούμελης. Εξαιρετικήν προς τούτο δραστηριότητα επέδειξαν οι Κομιτατζήδες του εκ Ρωμαίων και υπό Ρώσων δημιουργηθέντος νέου έθνους των Βουλγάρων.
Παραδόξως όμως οι εχθροί της Ρωμηοσύνης εκαλλιέργησαν εν Ελλάδι ένα αφελή και ανόητον σύμμαχον, το δουλοπρεπές εις την Φραγκιάν και Ρωσίαν νεογραικικόν πνεύμα το οποίον εκυριάρχησεν από το 1822. Εμφορούμενον τούτο από την τότε ευρωπαιοφραγκικήν και ρωσικήν παρερμηνείαν, προκατάληψιν και περιφρόνησιν δια την Ρωμηοσύνην και από αφοσίωσιν εις την ευρωπαϊκήν περί αρχαίων Ελλήνων αντίληψιν και δημιουργούν εις τους Ρωμηούς φανατισμόν ενός τευτονικού τύπου ρατσισμού, με την σκέψιν ότι είναι απόγονοι μόνον των αρχαίων Ελλήνων, εκηρυττεν εις τους ελλαδικούς Ρωμηούς ότι δεν πρέπει να λέγωνται εις το εξής Έλληνες και Ρωμαίοι, όπως υπεστήριζεν ο Παλαμάς, αλλά μόνον Έλληνες.
κζ) διάλυσις της Ρωμηοσύνης του Ρήγα του Βελεστινλή. Το αποτέλεσμα της γραμμής αυτής ήτο η διάσπασις της Ρωμηοσύνης, η αφομοίωσις των εκτός Ελλάδος Ρωμαίων υπό τεχνητώς δημιουργηθεισών πολιτικών, εθνικών και εκκλησιαστικών καταστάσεων, η καταστροφή του Οικουμενικού Πατριαρχείου εις τα Βαλκάνια και ο αφανισμός της ρωμαίϊκης γλώσσης από την Μέσην Ανατολήν, την Τουρκίαν, την Ρωσίαν και τα Βαλκάνια, αφού οι Ρωμαίοι των περιοχών αυτών ολίγον κατ' ολίγον συνήθισαν εις την προπαγάνδαν ότι εν Ελλάδι υπάρχει Ελληνισμός και όχι Ρωμηοσύνη, υπάρχουν Γραικοί και όχι ομοεθνείς των Ρωμηοί, οι οποίοι ομιλούν γραικικά και όχι ρωμαίϊκα.
Η ολοκλήρωσις της καταστροφής της εκτός της Ελλάδος Ρωμηοσύνης επήλθεν με την επικράτησιν του φραγκικής προελεύσεως ονόματος "βυζαντινόν" δια κάθε τι ρωμαίϊκον. Οι εναπομείναντες Ρωμαίοι εις Μέσην Ανατολήν και τα Βαλκάνια δεν γνωρίζουν πλέον, ότι οι κακώς σήμερον λεγόμενοι Βυζαντινοί είναι το ίδιο πράγμα με τον εαυτόν των. Δηλαδή δεν γνωρίζουν ότι οι ανύπαρκτοι Βυζαντινοί λέγονται ελληνιστί μεν Ρωμαίοι και Ρωμηοί, λατινιστί Ρωμάνοι και αραβοτουρκιστί Ρούμ. Ούτω το σύνταγμα του 1822 έθεσε τα θεμέλια δια την παραμόρφωσιν του άσματος των Ρωμαίων του Ρήγα του Βελεστινλή και εσήμανε την αρχήν του τέλους του έργου του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Μεγάλου Κωνσταντίνου, όπερ και εισήλθε πλέον εις την φάσιν του ολοκληρωτικού σχεδόν αφανισμού του. Το νεογραικικόν πνεύμα των Μεγάλων Δυνάμεων, χωρίς ίσως να καταλάβουν οι εν Ελλάδι φορείς του που θα καταλήξη, κατώρθωσε να καταφέρη κατά της Ρωμηοσύνης και της επισήμου γλώσσης αυτής τα καίρια εκείνα πλήγματα, τα οποία η Φραγκιά και η Τουρκιά ούτε καν εφαντάσθησαν ότι είναι ποτέ δυνατόν να επιτευχθούν και μάλιστα τόσον αστραπιαίως, εντός 150 μόνον ετών.
κη) αφιλοπάτριδες οι Νεογραικοί. Επομένως δεν είναι η "Ιστορία της Ρωμηοσύνης" του Εφταλιώτη που δείχνει έλλειψιν φιλοπατρίας, αλλά η εκ μέρους των Νεογραικών προδοσία της Ρωμηοσύνης. Δεν γνωρίζω εάν σήμερον θα ημπορούσε κανείς να πη ότι το Ρωμηός έχει την "ονειδιστικήν σημασίαν" "ανθρώπου ευτελούς και χυδαίου" και ότι η Ελλάς ευρίσκεται "υπό τα ράκη της Ρωμηοσύνης", χωρίς οι σημερινοί υπερήφανοι Ρωμηοί να τον σπάσουν στο ξύλο.
κθ) ο Παλαμάς προείδε την Ρωμηοσύνην θριαμβεύτριαν. Το γεγονός ότι ο λαός, οι διανοούμενοι, ο κλήρος και οι καλλιτέχναι χρησιμοποιούν με τόσην υπερηφάνειαν και αγάπην τα εθνικά ονόματα της Ρωμηοσύνης μέχρι σήμερον είναι απόδειξις όχι μόνον ότι οι Νεογραικοί δεν γνωρίζουν τα πραγματικά αισθήματα του λαού, αλλά και ότι η προσπάθεια να σβήση η Ρωμηοσύνη απέτυχεν. Ο Παλαμάς εγνώριζε καλά ότι το τραγούδι του Βλαχάβα, "Ρωμιός εγώ γεννήθηκα, Ρωμιός θέ να πεθάνω", με το οποίον ήρχισε το εν λόγω έργον του (22) είναι ακαταμάχητος δύναμις όχι μόνον κατά των Τούρκων, αλλά και κατά των Νεογραικών που προσπαθούσαν και αυτοί να αφανίσουν την Ρωμηοσύνην, με πιο ύπουλον τρόπον, παρασκηνιακώς, μέσω της παιδείας.
Ανατραφείς εις το Μεσολόγγι και ως εκ τούτου έχων τα ίδια αισθήματα με τον Παπά Βλαχάβα και τον Ρήγα τον Βελεστινλή και γνωρίζων ότι ο ρωμαίϊκος λαός θα διατηρή πάντοτε τα αισθήματα αυτά, ο Κωστής Παλαμάς προέβλεψε τον τελικόν θρίαμβον της Ρωμηοσύνης, όπως φαίνεται σαφώς εις τα λόγια με τα οποία τελειώνει το έργον του και με τα οποία τελειώνομεν την ομιλίαν αυτήν. "Όμως κάποιο αγνότερο και πιο βαθύ αίσθημα γλωσσικό δεν μπορεί παρά να βρη ακόμη στη λέξη Ρωμιοσύνη κάτι τι ποιητικά και μουσικά χρωματισμένο, κάτι τι φτερωτό, λεβέντικο για μας και ανάλαφρο, που νομίζω πώς δεν τόχει ο Ελληνισμός, με όλη τη βαριά του ασάλευτη μεγαλοπρέπεια." (23)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1)Αυτόθι σελ. 273 - 274. Πρβλ. Κρουμπάχερ, "Ιστορία της Βυζαντινής Λογοτεχνίας", μετάφρασις Γ. Σωτηριάδου, εν Αθήναις, Τύποις Π. Δ. Σακελλαρίου 1897, Τόμος Α, σελ. 4. Εκεί όπου το παρατιθέμενον κείμενον εις το γερμανικόν έχει "τού γραικικού λαού" ο Σωτηριάδης έχει "ελληνικού λαού". Ο Παλαμάς παραθέτει την μετάφρασιν του Σωτηριάδη. Παραθέσαμεν το πραγματικόν κείμενον αφού ο Κρουμπάχερ σχεδόν πάντοτε χρησιμοποιεί όχι το Έλλην αλλά το παραδοσικαόν φραγκικόν Γραικός δια τους ανατολικούς Ρωμαίους.
(2)Κωστή Παλαμά, Άπαντα, Τόμος ΣΤ, σελ. 273-281
(3)Αυτόθι σελ. 273 - 274. Πρβλ. Κρουμπάχερ, "Ιστορία της Βυζαντινής Λογοτεχνίας", μετάφρασις Γ. Σωτηριάδου, εν Αθήναις, Τύποις Π. Δ. Σακελλαρίου 1897, Τόμος Α, σελ. 4. Εκεί όπου το παρατιθέμενον κείμενον εις το γερμανικόν έχει "τού γραικικού λαού" ο Σωτηριάδης έχει "ελληνικού λαού". Ο Παλαμάς παραθέτει την μετάφρασιν του Σωτηριάδη. Παραθέσαμεν το πραγματικόν κείμενον αφού ο Κρουμπάχερ σχεδόν πάντοτε χρησιμοποιεί όχι το Έλλην αλλά το παραδοσικαόν φραγκικόν Γραικός δια τους ανατολικούς Ρωμαίους.
(4)Κ. Παλαμά, Αυτόθι σελ. 275 - 276.
(5)Αυτόθι σελ. 276 - 277.
(6)Αυτόθι σελ. 277.
(7)Αυτόθι σελ. 277.
(8)Π. Χρήστου, Αι Περιπέτειαι των Εθνικών ονομάτων των Ελλήνων, Θεσσαλονίκη 1960, σελ. 50 -51. Ι. Σ. Ρωμανίδου, Ρωμηοσύνη, Ρωμανία, Ρούμελη, σελ. 47, 56, 208, 209, 213, 217, 284, 331.
(9)Ι. Σ. Ρωμανίδου, Αυτόθι σελ. 19-57, 128 εξ., 205-249.
(10)Π. Χρήστου, Αυτόθι σελ. 40-45. Ι. Σ. Ρωμανίδου, Αυτόθι σελ. 47 εξ. και πολλαχού.
(11)Αθήναι 1971, σελ. 15.
(12)Ν. Γ. Πολίτου, Έλληνες ή Ρωμιοί, Εν Αθήναις, τύποις Π. Δ. Σακελλαρίου 1901, σελ. 12 εξ.
(13)Αυτόθι σελ. 4-5.
(14)Αυτόθι σελ. 18-19.
(15)Αυτόθι σελ. 20.
(16)Κ. Παλαμά, Αυτόθι σελ. 280.
(17)Ι. Σ. Ρωμανίδου, Ρωμηοσύνη, Ρωμανία, Ρούμελη, σελ. 199-200.
(18)Αυτόθι σελ. 200.
(19)Κ. Παλαμά, Αυτόθι σελ. 278-279.
(20)Αργύρη Εφταλιώτη, Ιστορία της Ρωμιοσύνης, Αθήνα 1901, Τόμος Α, σελ. 37-38.
(21)Κ. Παλαμά, Αυτόθι σελ. 274. Σημειωτέον ότι ο Παλαμάς παραθέτει την μετάφρασιν του Σωτηριάδη όπου το Γραικός του Κρουμπάχερ αποδίδεται με το Έλλην.
(22)Κ. Παλαμά, Αυτόθι σελ. 273.
(23)Αυτόθι σελ. 279.
"Δεν ξεχνούμε-Διεκδικούμε, για το Έθνος και την Κοινωνία, μια καλύτερη πορεία! Ελεύθερη Φωνή Αγωνιζομένων Ελλήνων http://efae.livepage.gr"
30.11.2008: Κατάμεστη η αίθουσα από τους Θεσσαλονικείς που ήλθαν να στηρίξουν την Χαρά Νικοπούλου. 