Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008
Ευτυχώς που τα παιδιά «αποκλίνουν» απ’ το αποκρουστικό… σύστημά μας
Με τις δυνατότητες για την πληροφόρηση που υπάρχουν σήμερα ο κόσμος έχει μικρύνει. Τα γεγονότα γίνονται εύκολα και γρήγορα γνωστά από τη μία πλευρά του πλανήτη στην άλλη. Η Ελλάδα έχει την… τιμητική της αυτό το διάστημα και δεν είναι μόνο για τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου και τα όσα επακολούθησαν. Είναι και οι βαρβαρότητες στον αθλητισμό, που πέρασαν σε άλλες χώρες.
Γενικά βγαίνει μια εικόνα αναταραχής προς τα έξω και όχι άδικα βέβαια, αφού και ως γεγονότα και ως φαινόμενο αυτά που έγιναν στην Αθήνα και τις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις της χώρας είναι φυσικό να ελκύουν το ενδιαφέρον όλου του κόσμου, ο οποίος δεν δημιουργεί και την καλύτερη εικόνα για τη χώρα μας και είναι γεγονός ότι πολλοί συμπατριώτες μας ντρέπονται γι’ αυτό.
Νομίζω ότι είναι συναίσθημα υγιές η ντροπή γι’ αυτά που συμβαίνουν. Το ίδιο ντρέπονται και άνθρωποι του αθλητισμού να γράφονται σε χώρες του εξωτερικού επεισόδια και πολύ σοβαρά μάλιστα σε αγώνα πόλο. Το κακό, όμως, είναι ότι ντρέπονται αυτοί που δεν έχουν καμία ευθύνη γι’ αυτά που συμβαίνουν και αυτοί οι οποίοι έπρεπε να αισθάνονται τουλάχιστον ντροπή δεν καταλαβαίνουν τίποτε.
Τίποτε δεν φαίνεται να καταλαβαίνει ο ειδικός φρουρός που σκότωσε τον δεκαπεντάχρονο όπως φαίνεται στην απολογία του, με την οποία προσπαθεί να τον πυροβολήσει και νεκρό. Γράφει ο δράστης ότι το παιδί είχε διαγωγή κοσμία στο σχολείο που πήγαινε. Γιατί το γράφει δεν μπορώ να καταλάβω. Ούτε καν θυμάμαι αν ποτέ είχα διαγωγή κοσμία στο σχολείο. Μάλλον δεν είχα, αλλά πολλές φορές κινδύνεψα να έχω.
Και εγώ και τα άλλα παιδιά στο γυμνάσιο απειληθήκαμε πολλές φορές από καθηγητές ή τον γυμνασιάρχη ότι θα μας χαλάσει τη διαγωγή και θα μας βάλει κοσμία. Και σε μια εποχή που αυτό μέτραγε. Υπάρχουν φυσιολογικά παιδιά που να μην αντιδρούν, να μην κάνουν το δικό τους, το αντισυμβατικό; Στην εποχή μου ήταν λίγα, τώρα δυστυχώς είναι πολλά και όπως έγραψα πριν από λίγες ημέρες δεν είναι παιδιά.
Επίσης ο εκτελεστής γράφει ότι ήταν στο κολυμβητήριο του Χαλανδρίου στον αγώνα πόλο μεταξύ Παναθηναϊκού – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, όπου έγιναν τα επεισόδια. Ε, και; Ακόμη και αν πήρε μέρος στα επεισόδια, σημαίνει κάτι; Όχι, και δεν μπορούν αυτά να χρησιμοποιούνται εις βάρος της μνήμης του. Αντίθετα και αυτά είναι σε βάρος της Αστυνομίας και τίποτε άλλο.
Προκαλεί εντύπωση, όμως, το γεγονός -τρόπος του λέγειν το προκαλεί εντύπωση, αφού ξέρουμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα- ότι έμαθαν ή ήξεραν ότι το παιδί ήταν στο κολυμβητήριο και το χρησιμοποιούν βλακωδώς ως ελαφρυντικό για φόνο, αλλά για όλους τους άλλους που ήταν εκεί δεν ξέρουν τίποτε, παρά το γεγονός ότι τα πράγματα έχουν γραφτεί και ειπωθεί με το όνομά τους.
Αν σκοτώναμε τα παιδιά με αποκλίνουσα (από πού, άραγε;) συμπεριφορά θα ήμασταν ένα απέραντο νεκροταφείο. Μια κοινωνία νεκρή, διότι τα παιδιά αυτά έχουν ταλέντα, έχουν εξυπνάδα και σθένος να αντιδρούν και όπως έγραφα και παραπάνω δυστυχώς τα παιδιά αυτά όλο και λιγοστεύουν, πιεσμένα από ένα σύστημα που θέλει να τα απορροφήσει και να τα αφομοιώσει από τη στιγμή που γεννιούνται.
Με βάση την απολογία του δολοφόνου του παιδιού, εάν αυτό ήταν στα επεισόδια στο κολυμβητήριο του Χαλανδρίου και υπήρχε κράτος και Αστυνομία να το συλλάβει, το παιδί θα ζούσε και σε μερικά χρόνια από τώρα θα μιλούσε για ακραία πράγματα που, όμως, ήταν της ηλικίας. Πολύ δε περισσότερο αν υπήρχε κράτος και δικαιοσύνη το παιδί όπως και τα άλλα παιδιά αλλιώς θα έβλεπαν τον κόσμο.
Τώρα τι βλέπουν για να τους αρέσει και να το δεχτούν, να ενταχθούν; Ένα αποκρουστικό, για μια παιδική ψυχή και την αυξημένη ευαισθησία για δικαιοσύνη που έχουν τα παιδιά, σύστημα βλέπουν, στο οποίο η δικαιοσύνη είναι για τους μικρούς μόνο. Βλέπουν μεγαλοσχήμονες να μην τους αγγίζει τίποτε, να είναι καταδικασμένοι και να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Από αυτά «αποκλίνουν» και ευτυχώς.
ΒΑΜΜΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΥΑΛΑ
ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ
Γενικά βγαίνει μια εικόνα αναταραχής προς τα έξω και όχι άδικα βέβαια, αφού και ως γεγονότα και ως φαινόμενο αυτά που έγιναν στην Αθήνα και τις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις της χώρας είναι φυσικό να ελκύουν το ενδιαφέρον όλου του κόσμου, ο οποίος δεν δημιουργεί και την καλύτερη εικόνα για τη χώρα μας και είναι γεγονός ότι πολλοί συμπατριώτες μας ντρέπονται γι’ αυτό.
Νομίζω ότι είναι συναίσθημα υγιές η ντροπή γι’ αυτά που συμβαίνουν. Το ίδιο ντρέπονται και άνθρωποι του αθλητισμού να γράφονται σε χώρες του εξωτερικού επεισόδια και πολύ σοβαρά μάλιστα σε αγώνα πόλο. Το κακό, όμως, είναι ότι ντρέπονται αυτοί που δεν έχουν καμία ευθύνη γι’ αυτά που συμβαίνουν και αυτοί οι οποίοι έπρεπε να αισθάνονται τουλάχιστον ντροπή δεν καταλαβαίνουν τίποτε.
Τίποτε δεν φαίνεται να καταλαβαίνει ο ειδικός φρουρός που σκότωσε τον δεκαπεντάχρονο όπως φαίνεται στην απολογία του, με την οποία προσπαθεί να τον πυροβολήσει και νεκρό. Γράφει ο δράστης ότι το παιδί είχε διαγωγή κοσμία στο σχολείο που πήγαινε. Γιατί το γράφει δεν μπορώ να καταλάβω. Ούτε καν θυμάμαι αν ποτέ είχα διαγωγή κοσμία στο σχολείο. Μάλλον δεν είχα, αλλά πολλές φορές κινδύνεψα να έχω.
Και εγώ και τα άλλα παιδιά στο γυμνάσιο απειληθήκαμε πολλές φορές από καθηγητές ή τον γυμνασιάρχη ότι θα μας χαλάσει τη διαγωγή και θα μας βάλει κοσμία. Και σε μια εποχή που αυτό μέτραγε. Υπάρχουν φυσιολογικά παιδιά που να μην αντιδρούν, να μην κάνουν το δικό τους, το αντισυμβατικό; Στην εποχή μου ήταν λίγα, τώρα δυστυχώς είναι πολλά και όπως έγραψα πριν από λίγες ημέρες δεν είναι παιδιά.
Επίσης ο εκτελεστής γράφει ότι ήταν στο κολυμβητήριο του Χαλανδρίου στον αγώνα πόλο μεταξύ Παναθηναϊκού – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, όπου έγιναν τα επεισόδια. Ε, και; Ακόμη και αν πήρε μέρος στα επεισόδια, σημαίνει κάτι; Όχι, και δεν μπορούν αυτά να χρησιμοποιούνται εις βάρος της μνήμης του. Αντίθετα και αυτά είναι σε βάρος της Αστυνομίας και τίποτε άλλο.
Προκαλεί εντύπωση, όμως, το γεγονός -τρόπος του λέγειν το προκαλεί εντύπωση, αφού ξέρουμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα- ότι έμαθαν ή ήξεραν ότι το παιδί ήταν στο κολυμβητήριο και το χρησιμοποιούν βλακωδώς ως ελαφρυντικό για φόνο, αλλά για όλους τους άλλους που ήταν εκεί δεν ξέρουν τίποτε, παρά το γεγονός ότι τα πράγματα έχουν γραφτεί και ειπωθεί με το όνομά τους.
Αν σκοτώναμε τα παιδιά με αποκλίνουσα (από πού, άραγε;) συμπεριφορά θα ήμασταν ένα απέραντο νεκροταφείο. Μια κοινωνία νεκρή, διότι τα παιδιά αυτά έχουν ταλέντα, έχουν εξυπνάδα και σθένος να αντιδρούν και όπως έγραφα και παραπάνω δυστυχώς τα παιδιά αυτά όλο και λιγοστεύουν, πιεσμένα από ένα σύστημα που θέλει να τα απορροφήσει και να τα αφομοιώσει από τη στιγμή που γεννιούνται.
Με βάση την απολογία του δολοφόνου του παιδιού, εάν αυτό ήταν στα επεισόδια στο κολυμβητήριο του Χαλανδρίου και υπήρχε κράτος και Αστυνομία να το συλλάβει, το παιδί θα ζούσε και σε μερικά χρόνια από τώρα θα μιλούσε για ακραία πράγματα που, όμως, ήταν της ηλικίας. Πολύ δε περισσότερο αν υπήρχε κράτος και δικαιοσύνη το παιδί όπως και τα άλλα παιδιά αλλιώς θα έβλεπαν τον κόσμο.
Τώρα τι βλέπουν για να τους αρέσει και να το δεχτούν, να ενταχθούν; Ένα αποκρουστικό, για μια παιδική ψυχή και την αυξημένη ευαισθησία για δικαιοσύνη που έχουν τα παιδιά, σύστημα βλέπουν, στο οποίο η δικαιοσύνη είναι για τους μικρούς μόνο. Βλέπουν μεγαλοσχήμονες να μην τους αγγίζει τίποτε, να είναι καταδικασμένοι και να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Από αυτά «αποκλίνουν» και ευτυχώς.
ΒΑΜΜΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΥΑΛΑ
ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)