Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Προσοχὴ σὲ ψεύτικο προφὶλ τοῦ Μητροπολίτη Λεμεσοῦ Ἀθανασίου στὸ Facebook

Ἔκτακτη ἀνακοίνωση ἐξέδωσε ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Λεμεσοὺ (Ἐκκλησία τῆς Κύπρου), σχετικὰ μὲ ἕνα προφὶλ ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ στὴν ἰστοσελίδα δικτύωσης «Facebook».
Τὸ ἐν λόγω προφὶλ ἔχει τὸ ὄνομα τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσοῦ κ. Ἀθανασίου, τὸ ὁποῖο ὅμως
δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὸν Μητροπολίτη καὶ τὴν Μητρόπολη.
Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη μὲ τὴν ἀνακοίνωσή της, ἀπευθύνει ἔκκληση σὲ ὅλους τους χρῆστες τοῦ «Facebook» νὰ μὴν ἐμπιστεύονται τὸ συγκεκριμένο προφὶλ μὲ τὸ ὄνομα (Μητροπολίτης Λεμεσοὺ Ἀθανάσιος), τὸ ὁποῖο ἔχει δημιουργηθεῖ γιὰ ἀλλότριους σκοπούς.
ΠΗΓΗ:ΡΟΜΦΑΙΑ

Δαίμονες

Σήμερα η ευαγγελική περικοπή μας μιλούσε για τους 2 δαιμονισμένους που θεράπευσε ο Ιησούς. Ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι, στο οποιό στηριζομαι για να σας κάνω τη σημερινή ανάρτηση. Αλήθεια οι δαίμονες υπάρχουν;
Άσφαλώς και υπάρχουν. Απλά στο συγχρονο κόσμο, οι θετικιστές και οι επιστημονές ισχυρίζονται το αντίθετο. Βέβαια ένας από τους σκοπούς των δαιμόνων και  τοου Αρχηγού τους (εωσφόρου) είναι να πεισουν το κοσμο ότι δεν υπάρχουν.
Παρακάτω βρηκα ένα πολύ καλό κειμενο από την εφημερίδα της «καθημερινης» στις 21-09-03  , που μιλάει για την εικονογραφία των Δαιμόνων.
Σας αφηνω να το μελετησετε.

Tου ΠaNaΓIΩTH KaMΠaNH
Αρχαιολόγου Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού

ΑΠO TH ΣTIΓMH που «ο δράκων, ο όφις ο μέγας και ο αρχαίος, ο καλούμενος διάβολος και σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην εβλήθη εις την γην» (Αποκ.12,9-10) μαζί με τους αγγέλους του άρχισε τους δόλιους μετασχηματισμούς του.
Τιμωρία αμαρτωλών. «Η Τελική Κρίση», λεπτομέρεια ψηφιδωτού από το Βαπτιστήριο του aγ. Ιωάννου, Φλωρεντία, 13ος αι.
Από το πρώτο βιβλικό κείμενο που είναι η Γένεση, στην οποία περιέχεται η αφήγηση της εμφάνισης του διαβόλου με μορφή φιδιού στην Εύα με σκοπό να την εξαπατήσει, μέχρι και το τελευταίο βιβλίο που είναι η Αποκάλυψη του Ιωάννη, στην οποία περιγράφεται η δραματική διαμάχη μεταξύ των δυνάμεων του Καλού με τις δυνάμεις του Κακού, πολλές περιπτώσεις συναντώνται τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη, που αφορούν στις πολύμορφες εμφανίσεις του διαβόλου, τον κατ' εξοχήν εκπρόσωπο του Κακού, και στην ποικίλη δράση των δαιμόνων.
Τα ευαγγελικά αναγνώσματα, οι προφητικές εξαγγελίες, οι απόκρυφες διηγήσεις, οι πατερικές ομιλίες και τα συναξάρια με τους βίους των αγίων, είναι οι πηγές που τροφοδότησαν την έμπνευση στους ορθόδοξους καλλιτέχνες να δημιουργήσουν τις ποικιλόσχημες απεικονίσεις των κακοποιών όντων. Στις αναφορές αυτές βρίσκονται όλα τα μορφοτυπικά στοιχεία των δαιμόνων από τα πλέον απλά ή φαιδρά έως τα πλέον φοβερά και αποτρόπαια. Οι εξορκισμοί ειδικότερα αναφέρονται στα ονόματα, στις τάξεις, στον αριθμό, στις κατοικίες, στις μορφές και στις δραστηριότητές τους.
Στο απόκρυφο κείμενο «Λόγος του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ, όταν απέρειν την Στολήν», περιγράφεται η μάχη μεταξύ των Υιών του Φωτός και των Υιών του Σκότους, στις όχθες της λίμνης του Ιωασαφάτ, μια μάχη που θα έκρινε το μέλλον της ανθρωπότητας. Την εικόνα αυτής της σύγκρουσης μάς δίνει ο Διονύσιος ο εκ Φουρνά στην Ερμηνεία της Ζωγραφικής Τέχνης: «Εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα και γύροθεν αυτού τα τάγματα των αγγέλων ιστάμενα μετά φόβου και ο Μιχαήλ ιστάμενος εις το μέσον και δεικνύων τον Χριστόν εις τα άλλα τάγματα λέγει εις χαρτί «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου, δεύτε προσκυνήσωμεν τω βασιλεί ημών Θεώ». Και υποκάτωθεν αυτών βουνά και εν μέσω αυτών χάσμα μέγα και επάνωθεν αυτού τα γράμματα «Ο Τάρταρος». Και το τάγμα του Εωσφόρου κρεμνιζόμενον από τον ουρανόν. Και όσον είναι υψηλότερα άγγελοι λαμπροί κρεμνισμένοι και χαμηλότερα άλλοι άγγελοι μελανοί και παρακάτω άλλοι σκοτεινότεροι, και κατώτερα πάλιν άλλοι ήμισυ δαίμονες και ήμισυ άγγελοι, και άλλοι πάλιν τέλειοι δαίμονες μαύροι και σκοτεινοί, και υποκάτωθεν πάντων, μέσα εις τον Τάρταρον, ο Εωσφόρος διάβολος σκοτεινότερος και αγιώτερος πάντων, κείμενος προύμυτα και βλέπων άνω».
Τα αρχαιότερα μορφολογικά στοιχεία των δαιμόνων στηρίχτηκαν στην αγγελική τους σύσταση. Το κακό τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, δεν αντιμετωπίστηκε ως ουσία αυθυπόστατη, αλλά ως αλλοίωση και παραμόρφωση ενός δημιουργήματος του Θεού. Η αρχαιότερη γνωστή απεικόνιση του κακού με μορφή αγγέλου (500 μ.χ) βρίσκεται στην ψηφιδωτή παράσταση της παραβολής της Μέλλουσας Κρίσης στον άγιο Απολλινάριο το Νέο, στη Ραβέννα. Η υιοθέτηση σκουρόχρωμων τόνων στην εικαστική αποτύπωση της φιγούρας του Σατανά, συμβόλιζε την πτώση και την απομάκρυνση από το φως της θεότητας.
Oπως γράφει και ο Μ. Ψελλός,τα «λεπτά, αερώδη και άχραντα» σώματά τους μετεβλήθησαν σε «ζοφώδη και άμαυρα και τοις όμμασιν λυπηρά».
Η εικονογραφία των δαιμόνων γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη μετά το εικονομαχικό κίνημα όταν παγιώθηκε πλέον η απεικόνιση του πνευματικού κόσμου στο Βυζάντιο και δόθηκε η δυνατότητα στους καλλιτέχνες να επεκτείνουν σε δογματικές και θεολογικές αναλύσεις. Η θεολογία της Δύσης επίσης, έδωσε νέες ιδέες και θέματα, καθώς αντιλαμβανόταν με διαφορετικό τρόπο τη σχέση του ανθρώπου με την αμαρτία και την τιμωρία. Από την εποχή αυτή και μέχρι τον 16ο αι. φιλοτεχνήθηκαν στις ορθόδοξες χώρες οι περισσότερες απεικονίσεις των δαιμόνων.
Tύποι δαιμόνων
Επειδή κατά τη δημιουργία τους οι δαίμονες συνέστησαν ολόκληρο αγγελικό τάγμα, θεωρήθηκαν από πολλούς πατέρες και εκκλησιαστικούς συγγραφείς ότι είναι πολυάριθμοι και διακρίνονται σε ομάδες και τάξεις. Αν και συνιστούν προσωπικές οντότητες, εν τούτοις λαμβάνουν «σχήματα και χρώματα και οποίας αν αυτοί βούλονται μορφάς, ίνα διαπορθμεύσουν ταύτας εις το ανθρώπινον πνεύμα».
Τρεις είναι οι βασικοί τύποι δαιμόνων που συναντάμε στη χριστιανική τέχνη, οι οποίοι συγκεντρώνουν όλα τα χαρακτηριστικά που εξυπηρετούν έναν κόσμο όπου το δαιμονικό στοιχείο επεμβαίνει συνεχώς στην καθημερινή ζωή: ο ανθρωπόμορφος, ο ζωόμορφος και οι μειξογενείς συνθέσεις.
Σε όλες τις συνθέσεις των ανθρωπόμορφων δαιμόνων βασικό χαρακτηριστικό είναι η παραμόρφωση. Η παραμόρφωση του σώματος και της μορφής είναι απαραίτητη, προκειμένου οι καλλιτέχνες να αποδώσουν την εσωτερική διάθεση, τη δραματικότητα των σκηνών, τη μοχθηρία και τον φθόνο των δαιμόνων προς τους ανθρώπους. Η παραμόρφωση παρατηρείται στον υπερτονισμό ή στην παρατοποθέτηση και στην πρόσθεση ή αφαίρεση μέλους του σώματος. Η ζωηρή κίνηση των σωμάτων τους, η οποία επιτυγχάνεται με την κάμψη ή τη στροφή του κορμού και με την άτακτη και αφύσικη κίνηση κάποιου μέλους, δείχνει ψυχική ένταση, άγχος και μια έκδηλη νευρικότητα.
Το βλέμμα τους αλλού είναι λοξό, φανερώνοντας μοχθηρία, αλλού συνδυάζεται με ελαφρά σύσπαση των χειλών, δηλώνοντας πονηρία, αλλού οι ρυτίδες του μετώπου εκφράζουν τον θυμό και τον φθόνο. Πολύ συνηθισμένο στοιχείο είναι τα ανακατεμένα μαλλιά που φανερώνουν τη σύγχυση στην οποία βρίσκονται και τα σαρκώδη χείλη που δηλώνουν την ηδονή.
Mία ασυνήθιστη μινιατούρα των αδελφών Λίμπουργκ για το Ωρολόγιο του Δούκα του Mπερί (περ. 1416), στην οποία απεικονίζεται η πτώση του Eωσφόρου και του τάγματός του από τον ουρανό στην άβυσσο. Eίναι χαρακτηριστική η αγγελική μορφή του Eωσφόρου (κέντρο και κάτω), καθώς επίσης οι κενές θέσεις (ψηλά στην εικόνα) των πεπτωκότων αγγέλων (πηγή: «H ιστορία της Kόλασης», εκδ. «Φιλίστωρ»).
«H του μέλανος οδός»
Τα συνηθέστερα χρώματα με τα οποία εμφανίζονται οι εικονιζόμενοι δαίμονες είναι τρία: το μαύρο, το χαλκοπράσινο και το ερυθρό. Oπως το λευκό εκφράζει την εσωτερική καθαρότητα και αγνότητα, έτσι και το μαύρο είναι δείγμα ακαθαρσίας και ρύπων. Σε αντίθεση με το λευκό, το μαύρο δηλώνει τον κόσμο της αμαρτίας και του θανάτου. Στην επιστολή Βαρνάβα (20,1) η οδός του κακού ονομάζεται «η του μέλανος οδός». Εκτός από τους ίδιους τους δαίμονες σκοτεινό εικονίζεται και το περιβάλλον στο οποίο αυτοί εντάσσονται. Εάν το κύριο γνώρισμα των ιερών προσώπων στην ορθόδοξη τέχνη είναι το φως το οποίο έχει πρώτη πηγή τον ίδιο τον Θεό, το βασικό διακριτικό στοιχείο των κακοποιών όντων είναι το σκοτάδι «πας ο τα φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως ίνα μη ελεγχθή τα έργα αυτού» (Ιω. 3,19-20).
Το χαλκοπράσινο χρώμα συμβολίζει τη στασιμότητα και γενικώς κάθε ψυχική ασθένεια, ενώ το ερυθρό φανερώνει την αιμοβόρο οργή, τον θυμό και τη μανία που τρέφουν εναντίον των ανθρώπων.
Η διατήρηση των φτερών στις ιστορήσεις των δαιμόνων δείχνει από τη μία την αγγελική τους προέλευση, και από την άλλη την ταχύτητα με την οποία εκτελούν το ανθρωποκτόνο έργο τους. Πολλοί από τους ανθρωποειδείς πτερωτούς δαίμονες φέρουν συνήθως κέρατα, ως εμβλήματα ασέλγειας και σύμβολα υπερηφάνειας και υπεροψίας ( Ψαλμ. 74,5, Αποκ. 5,6,12,3). Οι ουρές και οι τρίχες που καλύπτουν πολλές φορές τα σώματά τους, τονίζουν τη ζωώδη κατάσταση στην οποία κατάντησαν οι έκπτωτοι του ουρανού. Κανένα ίσως εικονογραφικό στοιχείο δε θα μπορούσε να εκφράσει ζωηρότερα τον αρπακτικό χαρακτήρα και τη σαρκοβόρα διάθεση των δαιμόνων, από τα άνω και κάτω άκρα τους. Τα δάκτυλά τους είναι λιγότερα των ανθρώπων, πιο λεπτά και απολήγουν σε γαμψά νύχια, όπως των αρπακτικών.
«ο διάβολος έχει πολλάς παγίδας και δεινός εστι θηρευτής».
Στον αγώνα τους κατά των πιστών οι δαίμονες χρησιμοποιούν τεχνάσματα και παγίδες, γιατί προσπαθούν να νικήσουν με απάτη. Την πολύτεχνη αυτή δραστηριότητά τους η χριστιανική τέχνη εξέφρασε με διάφορα όπλα τα οποία έθεσε στην υπηρεσία τους. Τα συνηθέστερα είναι το καμάκι, το τόξο, η αρπάγη, το ρόπαλο, το δόρυ και το ξίφος. Ο Ενώχ διηγείται, ότι όταν βρέθηκε στον χώρο της Κόλασης είδε εκεί «τα στρατεύματα των αγγέλων της τιμωρίας να πορεύωνται και να κρατούν μαστίγια και αλυσίδας από σίδηρον και ορείχαλκον».
Zωόμορφοι
Μια συνοπτική περίληψη των ζωόμορφων δαιμόνων μας παρέχει ο Μ. Αθανάσιος στον βίο του αγίου Αντωνίου: «...μετασχηματισθέντες (οι δαίμονες) εις θηρίων και ερπετών φαντασίαν, και ην ο τόπος ευθύς πεπληρωμένος φαντασίας λεόντων, άρκτων, λεοπάρδων, ταύρων και όφεων, ασπίδων και σκορπίων και λύκων...».
Φίδια, δράκοντες, λέοντες, σκορπιοί, όρνεα, εξαιτίας της άγριας φύσης τους, μετατράπηκαν από τους καλλιτέχνες σε σύμβολα των δυνάμεων του κακού, της απάτης και του ψεύδους.
Τη συνηθέστερη μορφή σε όλο τον χριστιανικό κόσμο, αποτέλεσαν οι δράκοντες, τα μορφολογικά στοιχεία των οποίων μάς περιγράφει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός στο έργο του «Περί Δρακόντων» : «...εισί μεν δράκοντες, πλήν όφεις εισί, γινόμενοι εξ ετέρων δρακόντων. Oντες γαρ αρτιγενείς και νέοι, μικροί εισίν, ανατραφέντες δε και παλαιοθέντες, μεγάλοι και παχείς γίνονται όγκω μεγέθει υπερέχοντες των λοιπών όφεων. Φασί δε αυτούς επέκεινα των τριάκοντα πηχών αυξάνεσθαι, το δε πάχος γίνεσθαι, οίον δοκόν μεγάλην».
Πλάσματα βγαλμένα από τη φαντασία των καλλιτεχνών, οι δράκοντες εμφανίζονται άλλοτε ως τεράστια φίδια και άλλοτε ως υπερμεγέθεις σαύρες, με φολιδωτό σώμα, χοντρά πόδια με μεγάλα και γαμψά νύχια, και υμενοειδή φτερά. Σε μεταγενέστερες συνθέσεις, από επίδραση της δυτικής τέχνης, παριστάνονται δικέφαλοι, τρικέφαλοι ή πολυκέφαλοι, ως ενδείξεις της πανουργίας και της δύναμής τους. Τα δόντια τους είναι οξυκόρυφα και η γλώσσα τους απολήγει σε αιχμή βέλους. Χαρακτηριστικότερο στοιχείο όλων, είναι το άγριο και διαπεραστικό τους βλέμμα (το όνομα δράκος, ετυμολογείται από το ρήμα δέρκομαι, που σημαίνει αυτόν που έχει διαπεραστική όραση), ενώ οι φλόγες που βγαίνουν από το στόμα και τη μύτη τους, ενισχύουν τον τρόμο που προκαλούν στους θεατές. Ο γνωστότερος από όλους τους δράκοντες είναι ο Λεβιάθαν, που παρουσιάζεται στη παράσταση της Τελικής Κρίσης, ως ο φοβερός τιμωρός των αμαρτωλών στον χώρο της κόλασης. Οι δρακοντοκτονίες, συνεχίζοντας μια παράδοση που έλκει την καταγωγή της από την Αίγυπτο, είναι ίσως οι δημοφιλέστερες παραστάσεις με τη μεγαλύτερη διάδοση στον χριστιανικό κόσμο. Στρατιωτικοί άγιοι, κληρικοί και παρθενομάρτυρες εικονίζονται να σκοτώνουν διάφορες παραλλαγές δρακόντων, με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιούν το αίσθημα φόβου που δημιουργούσαν τα τέρατα αυτά στους ανθρώπους.
Tρόμος και ελπίδα
Τις μειξογενείς παραστάσεις των δαιμόνων οι καλλιτέχνες συνέθεσαν από τη μείξη διαφόρων μελών ανθρώπων και ζώων ή διαφορετικών ζώων μεταξύ τους. Σε παραστάσεις της Δευτέρας Παρουσίας, κυρίως, εμφανίζονται γυναίκες όμορφες με σώματα φιδιών και ρωμαλέοι άντρες με χαρακτηριστικά ταύρων, να ξεπροβάλλουν μέσα από το σκοτεινό τους περιβάλλον, με βλέμμα άγριο και γελώντας σαρκαστικά, καθώς και ζωόμορφα όντα, βγαλμένα μέσα από μια νοσηρή φαντασία που φτάνει τα όρια της ψύχωσης, έτοιμοι να οδηγήσουν τις ψυχές των αμαρτωλών στο βασίλειο του Σατανά.
Η απεικόνιση ενός τόσο ανατριχιαστικού κόσμου, ίσως εκφράζει την πρόθεση των καλλιτεχνών να τονίσουν τη δύναμη των αντιθέσεων. Από τη μία ο κόσμος του Θεού και από την άλλη ο κόσμος του Σατανά. Μέσα από τον τρόμο προσπαθούν να δώσουν την αίσθηση της ελπίδας και της σωτηρίας.

Διάλογος Καθηγητή- Φοιτητή


Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό;
Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.
Καθ.: Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Φυσικά.
Καθ.: Είναι ο Θεός παντοδύναμος;
Φοιτ.: Ναι

Καθ.: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να
τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς θα
προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους.Πού είναι η
καλοσύνη του Θεού λοιπόν;
Φοιτ.: ...

Καθ.: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε μικρέ
μου. Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Είναι καλός ο διάβολος;
Φοιτ.: Όχι.

Καθ.: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;
Φοιτ.: Ο...Θεός...
Καθ.: Σωστά. Πες μου παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;
Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι; Και ο Θεός έπλασε τα
πάντα, σωστά;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Άρα λοιπόν ποιος δημιούργησε το κακό;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα
τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;
Φοιτ.: Μάλιστα.
Καθ.: Λοιπόν, ποιός τα δημιούργησε;
Φοιτ.: ...

Καθ: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να
αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες
μου παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;
Φοιτ.: Όχι, κύριε.

Καθ.: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το
Θεό σου; Και τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις
αισθήσεις σου το Θεό;
Φοιτ.: ...Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.
Καθ.: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των
αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο
Θεός σου δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;
Φοιτ.: Τίποτα. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.

Καθ.: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.
Φοιτ: Καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Όχι, κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα,
ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή
καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο.
Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου
θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει
τίποτα που να ονομάζεται «κρύο». «Κρύο» είναι μόνο μια λέξη, που
χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν
μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο
δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της.

Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...
Φοιτ.: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;
Καθ.: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;
Φοιτ.: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Το «σκοτάδι» είναι η
απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό
φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως... Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν
έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην
πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να
κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.
Καθ.: Που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ;

Φοιτ.: Κύριε, ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική.
Καθ.: Ελαττωματική!; Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;
Φοιτ.: Καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας.
Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας
καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι
τελικό, κάτι που μπορεί να μετρηθεί. Κύριε, η επιστήμη δεν μπορεί να
εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό όπως την σκέψη. Χρησιμοποιεί την
ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον
να καταλάβει απόλυτα αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν
το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν
μπορεί να υπάρξει αυτόνομος. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής:
είναι απλά η απουσία της. Τώρα πείτε μου, καθηγητά. Διδάσκετε στους
φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μια μαϊμού;
Καθ.: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.

Φοιτ.: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;
Καθ.: ...
Φοιτ.: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ την διαδικασία εξέλιξης
επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν
σταματά ποτέ, τότε διδάσκεται την προσωπική σας άποψη επί του θέματος.
Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;
Καθ.: ...
Φοιτ: Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του
καθηγητή; Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον
εγκέφαλο του καθηγητή; Κανένας. Άρα σύμφωνα με τους κανόνες του
εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτόκολλου, η
επιστήμη ισχυρίζεται ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε. Και αφού είναι
έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να
εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;
Καθ.: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.
Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε... Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του
Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει
ζωντανά.

Αυτός ο νεαρός φοιτητής ήταν ο ALBERT EINSTEIN...

Γιατί ο Θεός επετρεψε τα συμβάντα της 11ης Σεπτεμβριου?


Στην Αμερική, στα πλαίσια μιας τηλεοπτικής εκπομπής, η κόρη ενός διακεκριμένου δημοσίου προσώπου ερωτήθηκε το εξής: Πως ήταν δυνατόν ο Θεός να επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο?” (η ερώτηση σχετιζόταν με τα σύμβαντα της 11ης Σεπτεμβρίου)

Η κοπέλα απάντησε με ένα ιδιαίτερα αξιοσημείωτο τρόπο: „προσωπικά πιστεύω ότι, όπως εμείς, και ο Θεός θα πρέπει να νιώθει βαθύτατα λυπημένος για αυτό το συμβάν ∙όμως, εδώ και πολύ καιρό κάνουμε ότι μπορούμε ώστε να Τον απομακρύνουμε από τα σχολεία, τις κυβερνήσεις και τη προσωπική μας ζωή.

Πιστεύω δε ότι, καθώς ο Θεός εκφράζεται με αξιοπρέπεια, και επειδή έτσι κι αλλιώς προίκισε τον άνθρωπο με απόλυτη ελευθερία θελήσεως, τελικά ίσως αναγκάστηκε να περιορίσει την παρουσία Του στα σύμβαντα που αφορούν στη ζωή μας.

«Με ποια λογική περιμένουμε από τον Θεό να μας ευλογήσει και να μας χαρίσει την προστασία Του, τη στιγμή που απαιτούμε να αποσυρθεί απ’ τη ζωή μας?»

Λαμβάνοντας υπ’ όψη τα πρόσφατα γεγονότα – τρομοκρατικές επιθέσεις, δολοφονίες στα σχολεία κ.λ.π. – πιστεύω ότι όλα αυτά ξεκίνησαν από τότε που κάποια κυρία(Madeleine Murray O’Hare – εν τω μεταξύ έπεσε θύμα δολοφονικής επιθέσεως) κίνησε αγωγή,

ζητώντας την κατάργηση της προσευχής στο χώρο των σχολείων… κι εμείς, «οι προοδευτικοί» βεβαίως, συμφωνήσαμε.

Στη συνέχεια εμφανίσθηκε κάποιος που είπε ότι θα ήταν προτιμότερο, η Βίβλος, να αποσυρθεί από τα σχολεία(η βίβλος λέει: να μην σκοτώνεις, να μην κλέβεις και να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον ίδιο σου τον εαυτό...) Κι εμείς συμφωνήσαμε. Στη συνέχεια, ένας διακεκριμένος ιατρός (Dr. Benjamin Spock) είπε ότι δεν θα πρέπει να χειραγωγούμε τα παιδιά μας, όταν συμπεριφέρονται με άσχημο τρόπο, διότι ενδέχεται να παραμορφωθεί η αδύναμη προσωπικότητά τους και να τραυματιστεί η αυτοεκτίμησή του. Σκεφτήκαμε ότι ένας ειδικός θα πρέπει να ξέρει τι είναι αυτά που λέει.(ο γιος του Dr. Spock αυτοκτόνησε)Κι έτσι συμφωνήσαμε.

Κάποιος άλλος είπε:Γιατί να μην επιτρέπουμε στις κόρες μας να κάνουν έκτρωση, αν το επιθυμούν οι ίδιες? Και βέβαια, για λόγους ευθιξίας, δεν είναι απαραίτητο να το αναφέρουν ούτε καν στους γονείς τους. Κι εμείς συμφωνήσαμε.

Στη συνέχεια, κάποιο υψηλά ιστάμενο μέλος της βουλής,ισχυρίστηκε ότι :"δεν έχει καμία σημασία το τι κάνουμε στη σφαίρα της προσωπικής μας ζωής εφόσον αποδίδουμε στο χώρο της εργασίας μας"

Συμφωνώντας με αυτό το πράγμα,αποκριθήκαμε ότι δεν μας ενδιαφέρει το τι κάνει ο καθένας στη προσωπική ζωή του συμπεριλαμβανομένου και του αρχηγού του κράτους,εφόσον έχουμε τις δουλειές μας και εφόσον ανθίζει η οικονομία του κράτους μας!

Κάποιος άλλος πάλι πρότεινε:Ας τυπώσουμε περιοδικά με φωτογραφίες γυμνών γυναικών εκθειάζοντας την παρουσίαση της φυσικής ομορφιάς του γυναικείου σώματος… κι εμείς
συμφωνήσαμε!!!Κάποιος άλλος προχώρησε, τη φυσική παρουσίαση της ομορφιάς,ακόμη ένα βήμα παρακάτω δημοσιεύοντας

φωτογραφίες γυμνών παιδιών. Κι εμείς συμφωνήσαμε, διότι καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του εντελώς ελεύθερα.

Στη συνέχεια μπήκε στο χορό και η βιομηχανία της ψυχαγωγίας λέγοντας:

Ας δημιουργήσουμε τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες που να παρουσιάζουν σκηνές πάθους και βίας. Ας δημιουργήσουμε μουσική που να ενθαρρύνει την βία, τη χρήση ναρκωτικών, δολοφονικές επιθέσεις, την αυτοκτονία και κάθε είδους διαβολικής συμπεριφοράς. Για να μπορεί δε το παιδί να εξοικειωθεί, από τα πρώτα βήματά του, με αυτό το περιβάλλον, ας δημιουργήσουμε τα κατάλληλα Videogames.

Σκεφθήκαμε δε ότι όλα αυτά δεν έχουν απολύτως καμία επίπτωση αφού πρόκειται

απλά και μόνο για προϊόντα ψυχαγωγίας, τα οποία, έτσι κι αλλιώς, δεν πρόκειται να τα πάρει κανείς στα σοβαρά. Εκ των υστέρων αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά μας δεν έχουν συνείδηση, γιατί δεν μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα στο σωστό και το εσφαλμένο, γιατί δεν τους πειράζει αν θα σκοτώσουν κάποιους άγνωστους, τους συμμαθητές, ή τον ίδιο τον εαυτό τους.Ίσως βρούμε την απάντηση

αν μελετήσουμε τα δεδομένα με κάπως περισσότερη σοβαρότητα

Προσωπικά πιστεύω ότι επιβεβαιώνεται η σοφή ρήση:

«ΘΕΡΙΖΟΥΜΕ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΣΠΕΙΡΑΜΕ»!Είναι πραγματικά πολύ περίεργο να βλέπει κανείς με ποια ευκολία απωθούν, οι άνθρωποι την παρουσία του Θεού και στη συνέχεια αναρωτιούνται γιατί η προσωπική και η κοινωνική ζωή τους οδηγείται στην κόλαση.Δεν είναι πραγματικά πολύ περίεργο το ότι πιστεύουμε με μεγάλη ευκολία όσα διαβάζουμε στις εφημερίδες, ενώ

θέτουμε υπό αμφισβήτηση όσα γράφει η Βίβλος!

Πραγματικά, δεν είναι περίεργο με ποια ευκολία προωθούμε διάφορες διασκεδαστικές φάρσες και αστεία, ενώ, όταν πρόκειται για μηνύματα που αφορούν στο Λόγο του Θεού, οι περσότεροι από εμάς, ήμαστε πολύ σκεπτικοί στο κατά πόσο θα προωθήσουμε ένα τέτοιο μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους?Δεν είναι περίεργο το ότι ενώ στο χώρο των ηλεκτρονικών πληροφοριών κυκλοφορούν τόσα πολλά ανόητα, αισχρά και κακόγουστα άρθρα, ωστόσο, θεωρούμε ότι είναι ανάρμοστο, βαρετό ή και ακατάλληλο να συζητούμε δημόσια για θέματα που αφορούν στον Θεό και την πνευματική μας καλλιέργεια;

Σε τι συμπέρασμα μας οδηγεί μια τέτοια διαπίστωση;Δίνουμε πολύ μεγάλη βαρύτητα στο τι σκέφτονται για εμάς οι άλλοι άνθρωποι ενώ δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα το τι άποψη έχει για εμάς ο Θεός...