Μετά από μια σκληρή εβδομάδα εργασίας με πολλές αναρτήσεις και αναδημοσιεύσεις το παρόν blog θα μείνει κλειστό και χωρίς αναρτήσεις για ένα Χ χρονικό διάστημα λόγω καλοκαιρινών διακοπών.Καλά μπάνια και καλές βουτιές.Και έχετε το νου σας.
Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009
ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΔΙΑΚΟΠΩΝ
Μετά από μια σκληρή εβδομάδα εργασίας με πολλές αναρτήσεις και αναδημοσιεύσεις το παρόν blog θα μείνει κλειστό και χωρίς αναρτήσεις για ένα Χ χρονικό διάστημα λόγω καλοκαιρινών διακοπών.Καλά μπάνια και καλές βουτιές.Και έχετε το νου σας.
Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009
ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΟΡΙΤΣΙΑ
Την τρίτη θέση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Ρώμης θα διεκδικήσει η εθνική υδατοσφαίρισης των γυναικών.
Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έδωσε σκληρή μάχη στον ημιτελικό απέναντι στις ΗΠΑ, αλλά υπέκυψε με σκορ 8-7 και την Παρασκευή (17:00) θα παίξουν για το χάλκινο μετάλλιο με τη Ρωσία.
Η Ελσι Ουίντες με πέντε γκολ «εκτέλεσε» την ελληνική ομάδα, η οποία στο τέλος είχε την ευκαιρία να ισοφαρίσει, όμως το σουτ της Τσουκαλά απέκρουσε η Αρμστρονγκ.
Οι Αμερικανίδες θα αντιμετωπίσουν τον Καναδά στο μεγάλο τελικό της διοργάνωσης.
Τα οκτάλεπτα: 2-3, 1-2, 2-1, 2-2
Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έδωσε σκληρή μάχη στον ημιτελικό απέναντι στις ΗΠΑ, αλλά υπέκυψε με σκορ 8-7 και την Παρασκευή (17:00) θα παίξουν για το χάλκινο μετάλλιο με τη Ρωσία.
Η Ελσι Ουίντες με πέντε γκολ «εκτέλεσε» την ελληνική ομάδα, η οποία στο τέλος είχε την ευκαιρία να ισοφαρίσει, όμως το σουτ της Τσουκαλά απέκρουσε η Αρμστρονγκ.
Οι Αμερικανίδες θα αντιμετωπίσουν τον Καναδά στο μεγάλο τελικό της διοργάνωσης.
Τα οκτάλεπτα: 2-3, 1-2, 2-1, 2-2
ΠΑΜΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΓΕΡΑ ΜΕ ΤΣΑΜΠΟΥΚΆ
Η Εθνική Ομάδα Πόλο Γυναικών αγωνίζεται απόψε στις 22.00, Στη Ρώμη, εναντίον της Ομάδας των ΗΠΑ στον δεύτερο ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Ο προπονητής της γυναικείας ομάδας υδατοσφαίρισης Γιώργος Μορφέσης μίλησε για τη μάχη της Εθνικής κόντρα στις ΗΠΑ.
«Αντιμετωπίζουμε την πιο ολοκληρωμένη ομάδα του τουρνουά. Είναι ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι για μας και το φαβορί είναι ξεκάθαρα η Αμερική. Εμείς πρέπει να αγωνιστούμε το ίδιο έξυπνα, όπως κάναμε και με την Αυστραλία, παρά το γεγονός ότι είμαστε κουρασμένοι. Πρέπει οπωσδήποτε να πάμε το παιχνίδι στο ρυθμό το δικό μας για να έχουμε τύχη».
Οι ΗΠΑ είναι η ομάδα με τις περισσότερες αποβολές μέχρι στιγμής στο Παγκόσμιο. Σύμφωνα με τον Μορφέση, η Εθνική θα πρέπει να εκμεταλλευτεί το γεγονός για να μπει στο παιχνίδι της πρόκρισης.
«Μακάρι να μπορούσαμε να βελτιωθούμε μέσα σε μία μέρα στον παίκτη παραπάνω και να ήμασταν πιο αποτελεσματικοί. Από την άλλη πλευρά, οι Αμερικανίδες ναι μεν έχουν πολλές αποβολές, αλλά παίζουν καλά με παίκτρια λιγότερη. Γνωρίζουν ότι λόγω του παιχνιδιού τους έχουν πολλές αποβολές και αυτό τους έκανε να είναι πολύ καλές όταν αμύνονται λιγότερες. Καλώς ή κακώς η παίκτρια παραπάνω σε αυτά τα παιχνίδια, αποτελεί το κλειδί. Το εκμεταλλεύεσαι και έχεις το προβάδισμα. Αν καταφέρουμε να «διαβάσουμε» την άμυνα των Αμερικανίδων και να είμαστε πιο αποτελεσματικοί απ ό,τι στο πρώτο παιχνίδι, τότε όλα γίνονται. Έχουμε προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα γινόταν για αυτό το παιχνίδι και, όπως έχουμε κάνει μέχρι στιγμής από την αρχή του τουρνουά, θα τα δώσουμε όλα για τη νίκη. Να είστε σίγουροι πως θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό».
Από την πλευρά του, ο προπονητής των ΗΠΑ, Άνταμ Κρικόριαν, δήλωσε πως σέβεται την ελληνική ομάδα και εκτιμά πολύ αυτό που έχει πετύχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. «Η Ελλάδα είναι επικίνδυνη και όπως έχει αποδειχθεί μπορεί να κερδίσει οποιαδήποτε ομάδα. Εμείς όμως δεν πρόκειται να προσαρμόσουμε το παιχνίδι μας στα μέτρα της Ελλάδας. Θα παίξουμε όπως κάθε φορά με στόχο τη νίκη. Θα προσπαθήσουμε να επιβάλλουμε το ρυθμό μας και θα προσπαθήσουμε να εκμεταλλευτούμε την πληρότητα που έχουμε σαν ομάδα. Το αυριανό παιχνίδι δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό του ομίλου. Εμείς μένουμε επικεντρωμένοι στο στόχο μας, που είναι η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου».
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ
Πηγή: ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Όπως αναφέρουν ο Αριστοτέλης και ο Στράβων, ο καθορισμός της ίδρυσης ιερών ακολουθούσε κάποιο νόμο, αλλά ουδής αναφέρει το περιεχόμενο του νόμου. Οπωσδήποτε αυτός θα σχετιζόταν με το θείον, συνδέοντας τα ιερά με τον έναστρο ουρανό, έτσι ώστε τα μέρη της γης που κατοικούνταν από ανθρώπους να βρίσκονται σε αρμονική σχέση με τους θεούς-Ουράνια σώματα.
Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε μια τέτοια άποψη αρμονίας μεταξύ θείων και ανθρωπίνων έργων, μας διαφεύγει ο νόμος που διέπει αυτή την αρμονία, την οποία εμείς σήμερα αμυδρά αντιλαμβανώμεθα με την μορφή της τριγωνοδαισίας, πιθανότατα επειδή ο αριθμός 3 (τρία) είναι ο, κατ' εξοχήν, ιερός αριθμός όλων των θρησκειών όλων των εποχών, από τα βάθη της προϊστορίας μέχρι και σήμερα.
Ο αριθμός τρία εθεωρείτω "ευτυχής αριθμός". Ακόμη, το τρία συμβόλιζε τον "Λόγο τον Νου και τη Θέληση", δηλαδή μια αποκρυφιστική εκδοχή της Δημιουργίας του κόσμου, αλλά επιπροσθέτως το "Κέντρο, την Ακτίνα και την Περιφέρεια" του κύκλου, που ήταν κι αυτός ιερό σχήμα, γιατί συμβόλιζε τον Ήλιο, την πηγή της Δημιουργίας. Έτσι φαίνεται ότι ο νόμος, τον οποίο αναφέρει ο Αριστοτέλης, επέβαλε την διάταξη αυτή των πόλεων, ιερών κ.λ.π. ώστε, ανά δύο, να σχηματίζουν ισοσκελή τρίγωνα, συνδεδεμένα μέσω της κορυφής τους με τους Δελφούς, τον ομφαλό, αν όχι της γης, τουλάχιστον της Ελλάδας!
ΙΣΟΣΚΕΛΗ ΤΡΙΓΩΝΑ
Αλλά ας δούμε κάποια στοιχεία. Αρκετά γνωστό είναι το ισοσκελές τρίγωνο της Ακρόπολης της Αθήνας, με τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και τον ναό της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα με απόσταση 242 στάδια. Αν ήταν μόνο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σύμπτωση αλλά έχουμε πάρα πολλά παρόμοια τρίγωνα για να χαρακτηριστούν απλά συμπτώσεις.
ΔΕΛΦΟΙ
Ίση απόσταση απ' το μαντείο των Δελφών έχουν:
Αθήνα - Ολυμπία, 660 στάδια
Ελευσίνα - Ιωλκός, 550 στάδια
Μεγαλόπολη - Φιγάλεια, 660 στάδια
Ιδαίον Ανδρο στην Κρήτη - Σμύρνη, 2198 στάδια
Πέλλα - Κέρκυρα, 1350 στάδια
Κινύρα Θάσου - Καρδαμύλη Χίου 1700 στάδια
ΔΗΛΟΣ
Ίση απόσταση από το ιερό νησί της Δήλου έχουν:
Κόρινθος - Μυτιλήνη
Ασκληπιείο Κω - Ασκληπιείο Επιδαύρου
Αθήνα - Καρδαμύλη (Χίος)
Σμύρνη - Θήβα
Θέρμη Θεσσαλονίκης - Φίλιπποι
Δίκτυννα - Κνωσός
Ιδαίον άντρο - μαντείο Τροφωνίου
Σπάρτη - Πέργαμος
Ίλιον (Τροία) - Ιωλκός
Δελφοί - Αλεξάνδρεια
Αργος - Μυκήνες, 1200 στάδια
ΔΩΔΩΝΗ
Ίση απόσταση από το ιερό της Δωδώνης έχουν:
Δελφοί - Ιωλκός (1050 στάδια)
Ολυμπία - Τροφώνιο μαντείο (1240 στάδια)
Ελευσίνα - ανάκτορο Νέστορα στην Πύλο (1600 στάδια)
Αθήνα - Σπάρτη (1700 στάδια)
Δήλος - Αλεξάνδρεια Τρωάδος (2482 στάδια)
Κνωσός - Μίλητος (3300 στάδια)
Ρώμη - Βυζάντιο
Αντίστοιχες ιδιότητες παρουσιάζουν επίσης η Αθήνα, η Σπάρτη, το Αργος, η Δωδώνη, η Κνωσός, και η Πέλλα
Η Σμύρνη ισαπέχει απ' την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη (1620 στάδια). (φ x 1000)
Ο Μαραθώνας ισαπέχει απ' την Αθήνα και από την Κάρυστο.
ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑ
Η απόσταση Ιωλκού - Ελευσίνας είναι 850 στάδια, το άθροισμα των γραμμάτων- αριθμών της λέξεως «Ελευσίς» είναι επίσης 850.
Ε=5 + Λ=30 + Ε=5 + Υ=400 + Σ=200 + Ι=10 + Σ=200 = 850
Η Χαλκίδα απέχει εξ' ίσου απ' την Θήβα και το Αμφιάρειο, 162 στάδια. Η απόσταση Θήβας Αμφιαρείου είναι 262 στάδια (162 x 1.62 = 2.62 αλλά και 100 x φ2= 262) το τρίγωνο υπακούει στην αρμονία του χρυσού αριθμού φ=1.62. Η Χαλκίδα ισαπέχει επίσης απ' την Αθήνα και τα Μέγαρα 314 στάδια. Δηλαδή παρουσιάζονται ο χρυσός αριθμός φ και το π εκατονταπλασιασμένα.
Η απόσταση Αθήνας - Σπάρτης είναι 800 στάδια ίση με την απόσταση Αθήνας - Δήλου. Απόσταση ίση με το ύψος της μεγάλης πυραμίδας της Αιγύπτου x 1001.
Η απόσταση Δελφών - Δήλου είναι 1460 στάδια, όσα έτη ήταν το μέγα έτος ή Σωθική περίοδος των Αιγυπτίων 1460 έτη. Κάθε 1460 έτη συμπληρώνει την εμφάνισή του ο Σείριος. Αν η απόσταση διαιρεθεί δια 4 δίνει 365.
ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ
Στο σχέδιο του Παρθενώνα δεν υπάρχει ούτε μία ευθεία γραμμή!
Το πλάτος του Παρθενώνα αντιστοιχεί σε γωνία ενός δευτερολέπτου της μοίρας στην Ισημερινό.
Οι κίονες του Παρθενώνα δεν είναι κάθετοι αλλά αν προεκταθούν νοητά προς τα επάνω συναντώνται στα 1852 μέτρα. Ο όγκος της νοητής πυραμίδας που σχηματίζεται είναι ο μισός της μεγάλης πυραμίδας της Αιγύπτου, 45.000.000 ελληνικά κυβικά πόδια.
Το κέντρο του Παρθενώνα ισαπέχει από το Θησείο, την Πνύκα, το Μνημείο του Φιλοπάππου, και το κέντρο του ναού του Ολυμπίου Διός τα οποία βρίσκονται σε κορυφές κανονικού οκταγώνου.
ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΟΜΕΝΟΣ ΝΑΟΣ
Ο ναός του Επικουρείου Απόλλωνος στις Βάσσες Αρκαδίας χτίστηκε από τον Ικτίνο με καθοδήγηση των Ιερέων των Δελφών. Ο Στέλιος Πετράκης ανακάλυψε ότι ο ναός είναι έτσι χτισμένος που κάθε χρόνο να γλιστράει πάνω στην ειδική βάση του με γωνία τέτοια που να στρέφεται κατά 50.2 δευτερόλεπτα της μοίρας κάθε χρόνο στοχεύοντας στο ίδιο αστρικό σημείο λόγω της κίνησης του άξονα της γης.
Ο ναός λεηλατήθηκε απ' τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο που αφαίρεσε και τα γλυπτά του, αλλά και από άλλους αργότερα που αφαιρούσαν μέταλλα απ' την ειδικά κατασκευασμένη βάση του. Δεν ξέρουμε αν μπορεί να ακολουθεί μέχρι σήμερα με την ίδια ακρίβεια την προκαθορισμένη του τροχιά προσανατολιζόμενος σε κάποιο αστρικό σημείο...
Σήμερα (Φεβρουάριος 2001) ο ναός παραμένει σκεπασμένος με νάιλον και σε πρόγραμμα διάλυσης και ανακατασκευής!!
Ο άξονας περιστροφής της γης έχει μια κλίση 23.5° Αυτός ο άξονας κινείται αργά διαγράφοντας κύκλο κάθε 25.920 χρόνια. Σαν παράδειγμα αναφέρω ότι σε 14.000 χρόνια το άστρο Vega θα έχει πάρει την θέση του σημερινού Πολικού Αστέρα που βλέπουμε στο βόρειο ημισφαίριο πάντα στον βορρά. Προφανώς αυτόν τον κύκλο συνυπολόγισαν στην κατασκευή οι κατασκευαστές του ναού.
Ξαναπαίζοντας με αριθμούς 60 x 432 = 25.920
ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΜΟΣ
Ένα από τα αρχαιότερα μαντεία και ιερά ήταν την Δωδώνης, Βρίσκεται στην ίδια ευθεία γραμμή με το μαντείο των Δελφών, την Ακρόπολη της Αθήνας και την Δήλο.
Μία άλλη μακριά ευθεία γραμμή λέγεται ότι ενώνει το Stonehedge, την Ακρόπολη της Αθήνας και την μεγάλη πυραμίδα της Αιγύπτου.
Όπως αναφέρουν ο Αριστοτέλης και ο Στράβων, ο καθορισμός της ίδρυσης ιερών ακολουθούσε κάποιο νόμο, αλλά ουδής αναφέρει το περιεχόμενο του νόμου. Οπωσδήποτε αυτός θα σχετιζόταν με το θείον, συνδέοντας τα ιερά με τον έναστρο ουρανό, έτσι ώστε τα μέρη της γης που κατοικούνταν από ανθρώπους να βρίσκονται σε αρμονική σχέση με τους θεούς-Ουράνια σώματα.
Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε μια τέτοια άποψη αρμονίας μεταξύ θείων και ανθρωπίνων έργων, μας διαφεύγει ο νόμος που διέπει αυτή την αρμονία, την οποία εμείς σήμερα αμυδρά αντιλαμβανώμεθα με την μορφή της τριγωνοδαισίας, πιθανότατα επειδή ο αριθμός 3 (τρία) είναι ο, κατ' εξοχήν, ιερός αριθμός όλων των θρησκειών όλων των εποχών, από τα βάθη της προϊστορίας μέχρι και σήμερα.
Ο αριθμός τρία εθεωρείτω "ευτυχής αριθμός". Ακόμη, το τρία συμβόλιζε τον "Λόγο τον Νου και τη Θέληση", δηλαδή μια αποκρυφιστική εκδοχή της Δημιουργίας του κόσμου, αλλά επιπροσθέτως το "Κέντρο, την Ακτίνα και την Περιφέρεια" του κύκλου, που ήταν κι αυτός ιερό σχήμα, γιατί συμβόλιζε τον Ήλιο, την πηγή της Δημιουργίας. Έτσι φαίνεται ότι ο νόμος, τον οποίο αναφέρει ο Αριστοτέλης, επέβαλε την διάταξη αυτή των πόλεων, ιερών κ.λ.π. ώστε, ανά δύο, να σχηματίζουν ισοσκελή τρίγωνα, συνδεδεμένα μέσω της κορυφής τους με τους Δελφούς, τον ομφαλό, αν όχι της γης, τουλάχιστον της Ελλάδας!
ΙΣΟΣΚΕΛΗ ΤΡΙΓΩΝΑ
Αλλά ας δούμε κάποια στοιχεία. Αρκετά γνωστό είναι το ισοσκελές τρίγωνο της Ακρόπολης της Αθήνας, με τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και τον ναό της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα με απόσταση 242 στάδια. Αν ήταν μόνο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σύμπτωση αλλά έχουμε πάρα πολλά παρόμοια τρίγωνα για να χαρακτηριστούν απλά συμπτώσεις.
ΔΕΛΦΟΙ
Ίση απόσταση απ' το μαντείο των Δελφών έχουν:
Αθήνα - Ολυμπία, 660 στάδια
Ελευσίνα - Ιωλκός, 550 στάδια
Μεγαλόπολη - Φιγάλεια, 660 στάδια
Ιδαίον Ανδρο στην Κρήτη - Σμύρνη, 2198 στάδια
Πέλλα - Κέρκυρα, 1350 στάδια
Κινύρα Θάσου - Καρδαμύλη Χίου 1700 στάδια
ΔΗΛΟΣ
Ίση απόσταση από το ιερό νησί της Δήλου έχουν:
Κόρινθος - Μυτιλήνη
Ασκληπιείο Κω - Ασκληπιείο Επιδαύρου
Αθήνα - Καρδαμύλη (Χίος)
Σμύρνη - Θήβα
Θέρμη Θεσσαλονίκης - Φίλιπποι
Δίκτυννα - Κνωσός
Ιδαίον άντρο - μαντείο Τροφωνίου
Σπάρτη - Πέργαμος
Ίλιον (Τροία) - Ιωλκός
Δελφοί - Αλεξάνδρεια
Αργος - Μυκήνες, 1200 στάδια
ΔΩΔΩΝΗ
Ίση απόσταση από το ιερό της Δωδώνης έχουν:
Δελφοί - Ιωλκός (1050 στάδια)
Ολυμπία - Τροφώνιο μαντείο (1240 στάδια)
Ελευσίνα - ανάκτορο Νέστορα στην Πύλο (1600 στάδια)
Αθήνα - Σπάρτη (1700 στάδια)
Δήλος - Αλεξάνδρεια Τρωάδος (2482 στάδια)
Κνωσός - Μίλητος (3300 στάδια)
Ρώμη - Βυζάντιο
Αντίστοιχες ιδιότητες παρουσιάζουν επίσης η Αθήνα, η Σπάρτη, το Αργος, η Δωδώνη, η Κνωσός, και η Πέλλα
Η Σμύρνη ισαπέχει απ' την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη (1620 στάδια). (φ x 1000)
Ο Μαραθώνας ισαπέχει απ' την Αθήνα και από την Κάρυστο.
ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑ
Η απόσταση Ιωλκού - Ελευσίνας είναι 850 στάδια, το άθροισμα των γραμμάτων- αριθμών της λέξεως «Ελευσίς» είναι επίσης 850.
Ε=5 + Λ=30 + Ε=5 + Υ=400 + Σ=200 + Ι=10 + Σ=200 = 850
Η Χαλκίδα απέχει εξ' ίσου απ' την Θήβα και το Αμφιάρειο, 162 στάδια. Η απόσταση Θήβας Αμφιαρείου είναι 262 στάδια (162 x 1.62 = 2.62 αλλά και 100 x φ2= 262) το τρίγωνο υπακούει στην αρμονία του χρυσού αριθμού φ=1.62. Η Χαλκίδα ισαπέχει επίσης απ' την Αθήνα και τα Μέγαρα 314 στάδια. Δηλαδή παρουσιάζονται ο χρυσός αριθμός φ και το π εκατονταπλασιασμένα.
Η απόσταση Αθήνας - Σπάρτης είναι 800 στάδια ίση με την απόσταση Αθήνας - Δήλου. Απόσταση ίση με το ύψος της μεγάλης πυραμίδας της Αιγύπτου x 1001.
Η απόσταση Δελφών - Δήλου είναι 1460 στάδια, όσα έτη ήταν το μέγα έτος ή Σωθική περίοδος των Αιγυπτίων 1460 έτη. Κάθε 1460 έτη συμπληρώνει την εμφάνισή του ο Σείριος. Αν η απόσταση διαιρεθεί δια 4 δίνει 365.
ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ
Στο σχέδιο του Παρθενώνα δεν υπάρχει ούτε μία ευθεία γραμμή!
Το πλάτος του Παρθενώνα αντιστοιχεί σε γωνία ενός δευτερολέπτου της μοίρας στην Ισημερινό.
Οι κίονες του Παρθενώνα δεν είναι κάθετοι αλλά αν προεκταθούν νοητά προς τα επάνω συναντώνται στα 1852 μέτρα. Ο όγκος της νοητής πυραμίδας που σχηματίζεται είναι ο μισός της μεγάλης πυραμίδας της Αιγύπτου, 45.000.000 ελληνικά κυβικά πόδια.
Το κέντρο του Παρθενώνα ισαπέχει από το Θησείο, την Πνύκα, το Μνημείο του Φιλοπάππου, και το κέντρο του ναού του Ολυμπίου Διός τα οποία βρίσκονται σε κορυφές κανονικού οκταγώνου.
ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΟΜΕΝΟΣ ΝΑΟΣ
Ο ναός του Επικουρείου Απόλλωνος στις Βάσσες Αρκαδίας χτίστηκε από τον Ικτίνο με καθοδήγηση των Ιερέων των Δελφών. Ο Στέλιος Πετράκης ανακάλυψε ότι ο ναός είναι έτσι χτισμένος που κάθε χρόνο να γλιστράει πάνω στην ειδική βάση του με γωνία τέτοια που να στρέφεται κατά 50.2 δευτερόλεπτα της μοίρας κάθε χρόνο στοχεύοντας στο ίδιο αστρικό σημείο λόγω της κίνησης του άξονα της γης.
Ο ναός λεηλατήθηκε απ' τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο που αφαίρεσε και τα γλυπτά του, αλλά και από άλλους αργότερα που αφαιρούσαν μέταλλα απ' την ειδικά κατασκευασμένη βάση του. Δεν ξέρουμε αν μπορεί να ακολουθεί μέχρι σήμερα με την ίδια ακρίβεια την προκαθορισμένη του τροχιά προσανατολιζόμενος σε κάποιο αστρικό σημείο...
Σήμερα (Φεβρουάριος 2001) ο ναός παραμένει σκεπασμένος με νάιλον και σε πρόγραμμα διάλυσης και ανακατασκευής!!
Ο άξονας περιστροφής της γης έχει μια κλίση 23.5° Αυτός ο άξονας κινείται αργά διαγράφοντας κύκλο κάθε 25.920 χρόνια. Σαν παράδειγμα αναφέρω ότι σε 14.000 χρόνια το άστρο Vega θα έχει πάρει την θέση του σημερινού Πολικού Αστέρα που βλέπουμε στο βόρειο ημισφαίριο πάντα στον βορρά. Προφανώς αυτόν τον κύκλο συνυπολόγισαν στην κατασκευή οι κατασκευαστές του ναού.
Ξαναπαίζοντας με αριθμούς 60 x 432 = 25.920
ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΜΟΣ
Ένα από τα αρχαιότερα μαντεία και ιερά ήταν την Δωδώνης, Βρίσκεται στην ίδια ευθεία γραμμή με το μαντείο των Δελφών, την Ακρόπολη της Αθήνας και την Δήλο.
Μία άλλη μακριά ευθεία γραμμή λέγεται ότι ενώνει το Stonehedge, την Ακρόπολη της Αθήνας και την μεγάλη πυραμίδα της Αιγύπτου.
ΠΑΜΕ ΓΕΡΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ
| ||||
|
Το συγκρότημα του Γιώργου Μορφέση επικράτησε στον προημιτελικό 4-3 της Αυστραλίας, με μεγάλες πρωταγωνίστριες την Αγγελική Γερόλυμου, που σημείωσε και τα τέσσερα ελληνικά γκολ, και τη Μαρία Τσουρή, που «κατέβασε τα ρολά», και πέρασε για πρώτη φορά στην τετράδα της διοργάνωσης, όπου θα διεκδικήσει ένα μετάλλιο. Επόμενος αντίπαλος της «γαλανόλευκης» θα είναι την Τετάρτη(ΣΗΜΕΡΑ) η νικήτρια της αναμέτρησης ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ισπανία. Η Αυστραλία ήταν αυτή που άνοιξε το σκορ με γκολ της Γκίντερ στην κόντρα, αλλά στη συνέχεια έμεινε για περίπου δύο οκτάλεπτα «άσφαιρη». Τα «καγκουρό» προσπαθούσαν να κολυμπήσουν γρήγορα και να «χτυπήσουν» στον αιφινιδιασμό, αυτό άλλωστε είναι το δυνατό σημείο τους, όμως οι τελικές επιλογές τους ήταν εξαιρετικά βεβιασμένες και τα περισσότερα σουτ πήγαιναν στα χέρια της Μαρίας Τσουρή. Η τερματοφύλακας της εθνικής ήταν πάντα σωστά τοποθετημένη και έκανε ακόμη ένα μεγάλο παιχνίδι, πιάνοντας μάλιστα και πέναλτι της Νοξ, προς το τέλος της πρώτης περιόδου. Ενδιάμεσα, η Αγγελική Γερόλυμου με ένα πέναλτι και ένα γκολ στην παίκτρια παραπάνω είχε δώσει προβάδισμα στην ελληνική ομάδα. Η ίδια παίκτρια, με πέναλτι που κέρδισε μετά από εξαιρετική προσπάθεια η Γιούλη Λαρά, «έγραψε» το 3-1 στο δεύτερο οκτάλεπτο, όμως το ασφυκτικό πρέσινγκ της Αυστραλίας δημιούργησε στη συνέχεια αξεπέραστα προβλήματα στην ελληνική επίθεση. Οι διεθνείς μας δεν κατάφερναν να βρουν τις ενδεδειγμένες επιλογές, δεν μπορούσαν να περάσουν τη μπάλα στα 2μ., ενώ δεν αξιοποιούσαν ούτε τις σχετικά λίγες περιπτώσεις που βρέθηκαν με παίκτρια παραπάνω. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που η μπάλα έμεινε σε ελληνικά χέρια στο τέλος του χρόνου επίθεσης, δίνοντας την ευκαιρία στη φιναλίστ του 2007 και «χάλκινη» Ολυμπιονίκη του Πεκίνου να μείνει στο παιχνίδι, παρά την κάκιστη απόδοσή της. Η Γκίντερ ήταν και πάλι αυτή που «ξεκόλλησε» την Αυστραλία, μειώνοντας σε 3-2 στην τρίτη περίοδο με σουτ από την περιφέρεια, για να έρθει η Νοξ 5΄50΄΄ πριν τη λήξη να σκοράρει στην παίκτρια παραπάνω και να ισοφαρίσει σε 3-3. Το ματς έδειχνε να ξεφεύγει από τον έλεγχο της εθνικής, η οποία έμοιαζε ανήμπορη να πετύχει γκολ. Ευτυχώς, η Τσουρή και η άμυνα κράτησαν στο δύσκολο αυτό σημείο, και κάπως έτσι φτάσαμε ενάμισι λεπτό πριν τη λήξη. Σε αυτό το σημείο η Γερόλυμου πήρε τη μπάλα από πλάγια αριστερά, είδε εκτός θέσης τη ΜακΚόρμακ και με μία εκπληκτική «λόμπα» έστειλε τη μπάλα στην απέναντι γωνία της αντίπαλης εστίας. Δύο καλές άμυνες αρκούσαν στο χρόνο που απέμενε και σε αυτό τον τομέα η εθνική δεν είχε πρόβλημα. Το τελικό 4-3 πανηγυρίστηκε έξαλλα από παίκτριες και τεχνική ηγεσία, καθώς μία ανανεωμένη ομάδα, με κάποιες πολίστριες που δεν έχουν παραστάσεις από μεγάλες διοργανώσεις, κατορθώνει να περάσει στα ημιτελικά και μπορεί να διεκδικήσει θέση στο βάθρο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Τα οκτάλεπτα (πρώτη αναφέρεται η τυπικά γηπεδούχος Αυστραλία): 1-2, 0-1, 1-0, 1-1. Διαιτητές: Πέρις (Κροατία), Ματάτσε (Ρουμανία) Οι συνθέσεις: ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ: ΜακΚόρμακ, Λίνκολν-Σμιθ, Σμιθ, Ρ.Ρίπον, Μοράν, Νοξ 1, Γουέμπστερ, Γκίντερ 2, Ραλφ, Ντεσοβάτζι, Μ.Ρίπον, Ζαγκάμε ΕΛΛΑΔΑ: Τσουρή, Τσουκαλά, Κουτέλη, Ψούνη, Λιόση, Αβραμίδου, Ασημάκη, Ρουμπέση, Γερόλυμου 4, Αντωνάκου, Λαρά. | ||||
Στη μεγαλύτερη διάκριση της ιστορίας της σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έφτασε η εθνική υδατοσφαίρισης γυναικών στη Ρώμη.ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΝΑ ΚΟΛΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ ΤΗΝ ΓΡΙΠΗ ΤΩΝ ΧΟΙΡΩΝ
Κύκλοι και διάφοροι γνωστοί, φθηνοί παραγοντίσκοι της σειράς που εκλαμβάνουν την Εκκλησία ως απλό οργανισμό, αγνοώντας παντελώς η παρερμηνεύοντας το σωτηριολογικό χαρακτήρα και ρόλο Της, επιχειρούν μεθοδικά να την οδηγήσουν στο βαρύτατο ατόπημα της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος. Έτσι, προβάλλοντας δήθεν τον κίνδυνο εξάπλωσης της γρίπης των χοίρων η νέας γρίπης τα έβαλαν για άλλη μία φορά με το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Υποστηρίζουν οι ανόητοι δαιμονόπληκτοι ότι υφίσταται κίνδυνος μολυσματικής μετάδοσης της ασθένειας από τη Θεία Μετάληψη και ζητούν εμμέσως από την Ιερά Σύνοδο να λάβει μέτρα!!!Εντέχνως μάλιστα με συνοδηγό τη θεολογική άγνοια και μόνιμη ως αποδεικνύεται σύντροφό τους την απιστία επιχειρούν να παρασύρουν ακόμη και τους Αρχιερείς μας, ώστε να βλασφημήσουν κατά το πρόσφατο παράδειγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας το Άγιον Πνεύμα (έλαβε μέτρα πρόληψης (!!!) με εγκύκλιο στην Αυστραλία). Να υποπέσουν δηλαδή στην βαρύτατη αυτή θανάσιμη αμαρτία... Την καλοστημένη παγίδα του Σατάν δεν απέφυγαν ανώτατοι ρασοφόροι μας που στην άτυχη προσπάθειά τους να υποστηρίξουν ότι δεν υφίσταται κίνδυνος υπέπεσαν σε λανθασμένες παρεμβάσεις.
Στη φιλολογία τούτη παρενέβη ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ βάζοντας οριστική τελεία στις κάθε λογής ανοησίες που ακούγονται από χαλαρούς στην πίστη ρασοφόρους και λαϊκούς, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την θεολογία των Πατέρων της Εκκλησίας μας περί της Θείας Μεταλήψεως. Η παρέμβασή του πιστεύουμε πως θα σταματήσει οριστικά την εκ του πονηρού ανάδειξη του ζητήματος.
«H πίστη της Εκκλησίας δια το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, που την συγκροτεί ως Σώμα Ευχαριστιακόν του Χριστού, είναι ότι δια της επικλήσεως του Αγίου Πνεύματος έχομεν την μετατροπήν του άρτου και του οίνου, των υλικών αυτών στοιχείων, εις αυτό, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, Υιού Θεού, ο Οποίος συνελήφθη δια πνεύματος Αγίου υπό της αειπαρθένου Μαρίας. Ετέχθη εις τον κόσμον ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Εσταυρώθη δια την σωτηρίαν του κόσμου. Ανέστη εκ νεκρών. Ανελήφθη εν δόξη και παρεδρεύει εκ δεξιών του Θεού πατέρα» δήλωσε ο εν λόγω Ιεράρχης στο νεοσύστατο εκκλησιαστικό πρακτορείο «amen.gr». Και πρόσθεσε: «Συνεπώς η μετάληψις Του προϋποθέτει κατά τον Απόστολο Παύλο την διάκρισιν, την αντίληψιν δηλαδή, και τον πόθον της μετοχής στη ζωή του Θεού. Κατά ταύτα όποιος δεν αποδέχεται την πίστιν της Εκκλησίας και τις προϋποθέσεις, που θέτει ο Απόστολος Παύλος δεν έχει κανέναν λόγο να προσέλθει εις την ευχαριστίαν της Εκκλησίας. Επομένως όλος αυτός ο θόρυβος που προεκλήθη δια τον δήθεν κίνδυνο μεταδόσεως εκ της μεταλήψεως εκ του κοινού Ποτηρίου της Θείας Κοινωνίας είναι εντελώς εκτός λογικής διότι οι μεταλαμβάνοντες μετέχουν κατά την πίστιν των, της ζωής του Θεού. Και συνεπώς είναι εντελώς αδύνατος η μετάδοσις ασθενειών από το γεγονός της Θεοκοινωνίας.
Κατά την μακραίωνη εκκλησιαστική ιστορία μάλιστα έχουμε απτά παραδείγματα, γνωστά εις πάντας τους καλοπροαίρετους, κληρικούς που διακόνησαν ασθενείς με σοβαρές μολυσματικές νόσους, όπως φυματίωση, λέπρα AIDS και άλλες, οι οποίοι μετελάμβαναν τους ασθενούντας και κατέλυαν μετά ταύτα τα Άχραντα μυστήρια χωρίς ποτέ να νοσήσουν».
Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ επιπλέον αναφέρει ότι αιτίες της εκδήλωσης των ανύπαρκτων αυτών φόβων, που εκ του πονηρού εγείρει ο μιαρός Σατάν -το έργο του οποίου ακυρώνεται και διαγράφεται δια της Θείας Μεταλήψεως- είναι η θεολογική άγνοια και το εκκοσμικευμένο πνεύμα που με τη μορφή πραγματικής επιδημίας έχει προσβάλλει το χριστεπώνυμο πλήρωμα.
«Η Εκκλησία οφείλει ιδιαιτέρως σήμερον να επαυξήσει την ποιμαντικήν της και τον επανευαγγελισμόν του λαού μας διότι ενδοκοσμικές αντιλήψεις και ανατρεπτικές της πίστεως θεωρίες, προκαλούν ενδοιασμούς, αμφισβήτησιν και ολιγοπιστίαν, καταστάσεις που δια τους έχοντας την πίστιν και την αντίληψιν της Αγίας μας Εκκλησίας εις τας καρδίας των είναι εντελώς ανίσχυρες να πλήξουν την εμπιστοσύνην των εις τη θεία πρόνοια και την αγάπη και προστασίαν του Τρισαγίου Θεού. Άλλωστε εις την Ορθόδοξον χώραν μας έχουμε απτά και αποδεδειγμένα θαυμαστά γεγονότα από τα ιερά σεβάσματα και λείψανα των Αγίων της Πίστεώς μας», τονίζει χαρακτηριστικά.
Ως εκ τούτου θεωρεί «εντελώς αδόκιμον και εσφαλμένη και ατυχή δήλωσιν που συνάπτει το γεγονός της Θείας Ευχαριστίας με την χρήσιν συγκεκριμένου μετάλλου σκευών». Θα τολμούσα να πω -επισημαίνει- ότι ένας τέτοιος συνειρμός τυγχάνει αφελής».
Επισφραγίζοντας τα ανωτέρω θα επαναφέρουμε στη μνήμη μας τον άγιο γέροντα Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη, ο οποίος έστειλε πνευματικό του παιδί να κοινωνεί των αχράντων μυστηρίων του Κυρίου μας στο εκκλησάκι που βρίσκεται στον αύλειο χώρο του νοσοκομείου «Λοιμωδών Νόσων» προκειμένου να πεισθεί ότι ο Χριστός, το Σώμα και το Αίμα του Οποίου μεταλαμβάνει ο πιστός το μόνο που μεταδίδει είναι την ίαση των ασθενειών.
Ως εκ τούτου από την στήλη τούτη συνιστούμε στους μασωνόπληκτους υπουργίσκους και πολιτικούς που επιχειρούν να εμπλέξουν την Εκκλησία στα δίχτυα της ανομίας και να την οδηγήσουν στη βλασφημία του Παρακλήτου να είναι λίαν προσεκτικοί, ιδιαίτερα τώρα την ώρα των μεγάλων αλλαγών σε ολάκερο τον πλανήτη. Και σ’ αντίθεση μ’ όσα υποστηρίζουν τους προτείνουμε να συνιστούν στο λαό μας να συμμετέχει των αχράντων μυστηρίων. Γιατί το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου είναι το μόνο αντίδοτο για πάσα νόσο και πάσα ασθένεια (Ματθ. 4, 23).
Η Θεία Μετάληψη θωρακίζει τον άνθρωπο και αποτελεί το πιο καλό φάρμακο σωτηρίας. Είναι το καλύτερο «εμβόλιο» έναντι των δαιμονικών ιώσεων και επιδημιών που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα εξ αιτίας των άνομων ερευνών επιστημόνων αλλά και της απομάκρυνσης του ανθρώπου από τον τριαδικό Θεό. Απομάκρυνση που άνοιξε διάπλατα τις πύλες στο Βελζεβούλ για να αλωνίζει ανεξέλεγκτα προκαλώντας το θάνατο και την καταστροφή στον άνθρωπο.
Με την ευκαιρία αυτή .ας μην λησμονούμε πως η κάθε αρρώστια εκλαμβάνεται στην Ορθόδοξη θεολογία μας ως δοκιμασία, από την ορθή αντιμετώπιση της οποίας εξερχόμεθα πιο δυνατοί, μόνο όταν δεν πάψουμε βιώνοντας αυτή, να δοξολογούμε τον μόνο αληθινό τριαδικό Θεό, τον Πατέρα, τον μονογενή Υιό και το Άγιον Πνεύμα.
Βολοδέρνονται από τα κύματα της αίρεσης οι Ρωμαιοκαθολικοί
Ο Αρχιεπίσκοπος της Καθολικής Εκκλησίας στην Αυστραλία, Ντένις Χαρτ, ζήτησε από τους ιερείς της Αρχιεπισκοπής να μην κοινωνούν τους πιστούς και να πλένουν τα χέρια τους πριν την Θεία Λειτουργία!!!
Ο ιός της γρίπης των χοίρων πλήττει βάναυσα την Αυστραλία. Συνεχίζει να εξαπλώνεται και ο αριθμός των κρουσμάτων να αυξάνεται παρά τις προσπάθειες των υγειονομικών Αρχών της Αυστραλίας.
Υπό το φόβο της πανδημίας, όλοι οι δημόσιοι φορείς προχωρούν στη λήψη αυστηρών μέτρων για την αντιμετώπιση της νόσου, καθώς το νέο σκέλος της γρίπης μεταφέρεται με τον αέρα και μπορεί να μεταδοθεί ακόμα και με την απλή σωματική επαφή.
Έτσι ζητήθηκε και η συνδρομή της τοπικής Αρχιεπισκοπής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Ο Αρχιεπίσκοπος Ντένις Χαρτ υποχρεώθηκε να λάβει πολύ αυστηρά μέτρα και με σχετική εγκύκλιο του ανακοίνωσε ένα «Δεκάλογο» προς τους ιερείς και τους εκκλησιαζομένους σε μία ύστατη προσπάθεια να αποτραπεί η μετάδοση της νόσου των χοίρων μέσα στο εκκλησίασμα. Έτσι, ζήτησε από τους ιερείς της Αρχιεπισκοπής να μην κοινωνούν τους πιστούς και να πλένουν τα χέρια τους πριν τη Θεία Λειτουργία. Παράλληλα, συμβούλεψε και τους εκκλησιαζόμενους να μην ανταλλάσουν μεταξύ τους χειραψίες κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας. Αναφερόμενος στα έκτακτα μέτρα, ιερέας της Μελβούρνης είπε ότι στην εκκλησία του, αντί να ανταλλάσουν ευχές δια χειραψίας, οι πιστοί εφαρμόζουν τον ασιατικό τρόπο χαιρετισμού, κάνοντας μία ελαφριά υπόκλιση και λέγοντας «η ειρήνη μαζί σου»!!!
Τώρα και σε μπλε
ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΠΕΙΡΑΜΑ
Γίναμε μπλε αλλά για καλό σκοπό. Έρευνες έδειξαν οτι το χρώμα που χρησιμοποιείται σε μερικά γλυκά όπως είναι κάποιες καραμέλες μπορει να κάνει καλό σε τραυματισμούς στη σπονδυλική στήλη. Εδωσαν ...
λοιπόν σε ένα χάμστερ φίλο μας να τρώει συνέχεια απο αυτή τη μπλε μπογιά για να δουν , και όντως βοηθάει. Βέβαια σε μας πάει εσάς θα σας κάνει στρουμφάκια οπότε περιμένετε λίγο και θα βρουν πως ακριβώς μπορεί να σας βοηθήσει αυτό χωρίς να γίνεται μπλε . Ακόμα στα πειράματα ειναι
Τρίτη 28 Ιουλίου 2009
ΤΑ BOKODES ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΤΑ BARCODES
Ένα νέο τρόπο αναγνώρισης των προϊόντων ετοιμάζουν αμερικανοί ερευνητές(σιωνιστές), οι οποίοι προβλέπουν την αντικατάσταση των γραμμωτών κωδικών (barcodes) -τις χαρακτηριστικές ασπρόμαυρες αναγνωριστικές ετικέτες που βρίσκονται πια πάνω σε κάθε συσκευασία προϊόντος, από τις νέες ετικέτες που θα ονομάζονται bokodes.
Οι νέες ετικέτες θα μπορούν να αποθηκεύουν χιλιάδες φορές περισσότερες πληροφορίες και να "διαβάζονται" ακόμα και από μια κοινή ψηφιακή κάμερα ενός οποιουδήποτε κινητού τηλεφώνου.(Θα γνωριζουν και την παραμικρή λεπτομέρεια για εμάς)(Πολύ μικρότερες σε μέγεθος, θα είναι μια μικροσκοπική κουκίδα διαμέτρου μόλις 3 χιλιοστών (όσο το σύμβολο @ σε ένα πληκτρολόγιο) και, μεταξύ άλλων, θα μπορούν να περιέχουν πληροφορίες για τα συστατικά διαφόρων τροφίμων, σύμφωνα με το BBC.(μήπως σας θυμίζει το τσιπάκι αυτό;)
Η νέα τεχνολογία θα επιδειχτεί για πρώτη φορά δημοσίως την επόμενη εβδομάδα, στη διεθνή ετήσια έκθεση Siggraph στη Νέα Ορελάνη των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τον δρα Ανκίτ Μοχάν, του Media Lab του πανεπιστημίου ΜΙΤ, έναν από τους υπεύθυνους ερευνητές, μαζί με τον καθηγητή Ραμές Ρασκάρ, "η τεχνολογία θα δημιουργήσει ένα νέο τρόπο αναγνώρισης των προϊόντων με ετικέτες".
Το bokode συνίσταται σε μια δίοδο ως πηγή φωτός (LED), που καλύπτεται από μια μικροσκοπική μάσκα κι ένα φακό.(Να σας πω ότι αυτό το LED ειναι σε σε εκταση μεκρότερο από 1 mm, 2) Οι πληροφορίες κωδικοποιούνται στο φως που λάμπει μέσω της μάσκας και το οποίο διαφέρει σε φωτεινότητα ανάλογα με τη γωνία που το βλέπει κανείς.
Οι δημιουργοί του πιστεύουν ότι το νέο σύστημα έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με το τωρινό, πανταχού παρόν, barcode καθώς οι ετικέτες του είναι μικρότερες, μπορεί να διαβαστεί από πολλές διαφορετικές γωνίες, ακόμα και από απόσταση τεσσάρων μέτρων, από την κάμερα ενός κινητού, ενώ θεωρητικά η απόσταση μπορεί να αυξηθεί μέχρι τα 20 μέτρα!
Οι νέες ετικέτες, σύμφωνα με τους ερευνητές, μπορούν να χρησιμοποιηθούν τόσο σε εργοστάσια όσο και σε καταστήματα λιανικής. Σε ένα σούπερ-μάρκετ, για παράδειγμα, ο καταναλωτής θα μπορεί, χωρίς καν να πλησιάζει κοντά στο ράφι, να "ρωτά" με το κινητό του ένα προϊόν ("φωτογραφίζοντας" με την κάμερά του την ετικέτα bokode) σχετικά με τις διάφορες ουσίες που περιέχει το προϊόν, πληροφορίες που θα είναι αποθηκευμένες στη νέα "ευρύχωρη" ετικέτα.(Τι ραδιενέργεια θα δεχόμαστε!!!!!!!!!!!)
Όμως, θα μπορούσε η ετικέτα να χρησιμοποιηθεί επίσης στο μάρκετινγκ, καθώς θα μπορούσε να περιέχει διάφορα μηνύματα προς τον υποψήφιο αγοραστή (π.χ. "είμαι ένα ευρώ φθηνότερο, συμφέρω!"), που ο τελευταίος θα τα βλέπει στο κινητό του αν "σημαδεύει" την ετικέτα του προϊόντος. Κάτι τέτοιο ακόμα θα μπορούσε να διευκολύνει τη σύγκριση των προϊόντων σε ένα ράφι, ανάλογα με την τιμή και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους.(εμείς δηλαδή δεν έχουμε νου και κρίση για να δουμε ποιο μας συμφέρει)
Ακόμα και σε μια βιβλιοθήκη ή ένα βιβλιοπωλείο θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν οι νέες ετικέτες, βοηθώντας τον αναγνώστη να βγάλει άκρη με το περιεχόμενο των βιβλίων σε ένα ράφι, χωρίς να χρειαστεί να τα κατεβάσει όλα για να τα φυλλομετρήσει. Αρκεί μια φωτογραφία με το κινητό του, για να καταλάβει κανείς που βρίσκεται αυτό που ψάχνει.
Επιπλέον οι ιδιοκτήτες καταστημάτων, εστιατορίων κλπ. θα μπορούν να βάζουν τέτοιες ετικέτες έξω από την πόρτα τους, ώστε να πληροφορούν τους διερχόμενους τι να περιμένουν αν μπουν μέσα (π.χ. τι περιλαμβάνει το σημερινό μενού).
Οι νέες ετικέτες -που μπορούν να συνυπάρξουν με τα παραδοσιακά barcodes- είναι προς το παρόν σχετικά ακριβές (περίπου 5 δολάρια η μια για να παραχθούν). Όμως οι δημιουργοί της πιστεύουν ότι η τεχνολογία μπορεί να εξελιχθεί και το κόστος της να μειωθεί δραστικά στο μέλλον (ελπίζουν να μην κοστίζει πάνω από πέντε λεπτά η μια).
Μέχρι σήμερα κι άλλες τεχνολογίες έχουν προβληθεί ως διάδοχοι των κλασικών γραμμωτών κωδικών, κυρίως οι ετικέτες ραδιοσυχνοτήτων (RFID). Αν και χρησιμοποιούνται σε πολλές εφαρμογές, όπως σε βιβλία βιβλιοθηκών, διαβατήρια κλπ., δεν έχουν καταφέρει - ακόμα τουλάχιστον- να στείλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τα barcodes. Πάντως, ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η έρευνα του πανεπιστημίου ΜΙΤ στην τεχνολογία Bocode ενισχύθηκε χρηματικά από τις εταιρίες Nokia και Samsung.
Τα σχόλια δικά σας.Επίσης να ξέρετε πως αυτό το bokode θα λειτουργεί βάσει του αριθμού του θηρίου(666)
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009
OI KINΔΥΝΟΙ ΤΟΥ FACE ΒΟΟΚ
του Νίκου Πιτσιακίδη
«Βάζουν» χωρίς δεύτερη σκέψη τη φωτογραφία τους και τον αριθμό του κινητού τους τηλεφώνου στο Facebook. «Ανεβάζουν» στο διαδίκτυο με ευκολία τα προσωπικά τους δεδομένα, τη διεύθυνσή τους, ακόμη και τις πιο μύχιες σκέψεις τους, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να βγουν τα... άπλυτά τους στη φόρα. Τα τελευταία χρόνια το Facebook είναι η δημοφιλέστερη ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Χιλιάδες νέοι και νέες «σερφάρουν» καθημερινά σε αυτό, επικοινωνούν με φίλους και μαθαίνουν νέα μέσω του συγκεκριμένου ιστότοπου. Το... τίμημα του σύγχρονου, άμεσου τρόπου επικοινωνίας είναι ότι τα προσωπικά στοιχεία του χρήστη περνούν στην ιστοσελίδα Facebook.
«Με την αποδοχή των όρων χρήσης της ιστοσελίδας, τα προσωπικά στοιχεία του χρήστη είναι στη διάθεση της εταιρείας που τη διαχειρίζεται. Μπορεί να τα κάνει ό,τι θέλει, να τα χρησιμοποιήσει όπως εκείνη νομίζει», τονίζει σε ανακοίνωσή της η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Νέοι Ευρωπαίοι Οργανωμένοι Ικανοί» (ΝΕΟΙ). «Οι περισσότεροι νέοι δείχνουν τυφλή εμπιστοσύνη στην κοινότητα χρηστών του Facebook, χρησιμοποιώντας για παράδειγμα το πραγματικό τους όνομα, διεύθυνση ή φωτογραφία, χωρίς προηγουμένως να έχουν διαβάσει τα “μικρά γράμματα”, τους όρους χρήσης δηλαδή», προειδοποιεί μιλώντας στην «Espresso» η δικηγόρος Αννα Ευθυμίου, πρόεδρος της ΜΚΟ που αναλαμβάνει δράσεις και πρωτοβουλίες σε πολλούς τομείς, ανάμεσά τους και σ’ εκείνο των νέων τεχνολογιών. «Δεχτήκαμε το τελευταίο διάστημα πολλές ερωτήσεις από προβληματισμένους νέους για τη διαφύλαξη των προσωπικών τους δεδομένων. Με την εγγραφή στο Facebook οι χρήστες αυτομάτως συμφωνούν με τους όρους χρήσης. Οι όροι αυτοί μπορούν να αλλάξουν
οποτεδήποτε χωρίς προειδοποίηση, κάτι που είναι τυποποιημένο για έναν ιστοχώρο. Στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα, όμως, η δήλωση αυτή εμφανίζεται στις πρώτες-πρώτες σειρές, που σημαίνει ότι ο χρήστης αυτομάτως συμφωνεί και με όλες τις αλλαγές που μπορεί να γίνουν χωρίς προηγούμενη ενημέρωση. Οι χρήστες του Facebook που χρησιμοποιούν εφαρμογές οι οποίες προέρχονται από τρίτους, όπως παιχνίδια, πρέπει να γνωρίζουν ότι αν οι προσωπικές τους πληροφορίες διαρρεύσουν μέσα από τα πρωτόκολλα ασφάλειας του Facebook, η εταιρεία δεν φέρει καμία ευθύνη», εξηγεί η κ. Ευθυμίου.
Η εκπρόσωπος της ΜΚΟ επισημαίνει, ακόμη, ότι το σημαντικότερο όλων είναι πως «ταχυδρομώντας» οποιοδήποτε περιεχόμενο, δίνουμε στο Facebook την άδεια να το χρησιμοποιήσει με όποιον τρόπο θέλει. Δηλαδή, οι χρήστες δεν ελέγχουν πλέον τα πνευματικά δικαιώματα του υλικού που «ρίχνουν» στο Facebook». Τι σημαίνει αυτό; Οι προσωπικές σκέψεις ενός χρήστη της ιστοσελίδας ενδέχεται να καταλήξουν, εν αγνοία του, βιβλίο χωρίς ο «συγγραφέας» του να γνωρίζει τίποτα ή να έχει δικαιώματα στις πωλήσεις.
Οπως εξηγεί η κ. Ευθυμίου: «Αν, για παράδειγμα, “φορτώσετε” μια φωτογραφία σας, πρέπει να γνωρίζετε -με βάση όσα αναγράφονται στους όρους- ότι το Facebook μπορεί να δημιουργήσει αντίγραφά της και να τα πουλήσει έναντι πληρωμής ή μη σε τρίτους χωρίς την άδειά σας. Αν κρατάτε κάποια προσωπικά στοιχεία στο Facebook ή προσωπικές σκέψεις, το Facebook μπορεί να τις μετατρέψει σε βιβλίο, να δημιουργήσει αντίγραφα και να τα προωθήσει στην αγορά». Στην αστυνομία, πάντως, έχουν φτάσει καταγγελίες για προσωπικά στοιχεία ατόμων και φωτογραφίες που οι ίδιοι οι κάτοχοί τους είχαν καταχωρήσει σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, αλλά διαπίστωσαν ότι στη συνέχεια αναρτήθηκαν και σε άλλες ιστοσελίδες, με συκοφαντικά σχόλια ή άλλα ερωτικού περιεχομένου.
Η κύρια συμβουλή είναι ότι οι χρήστες θα πρέπει να μάθουν να διαβάζουν πρώτα τους όρους εγγραφής και να είναι πιο προσεκτικοί όσον αφορά τις πληροφορίες και το περιεχόμενο που «ανεβάζουν» στο Διαδίκτυο, αφού είναι άγνωστος ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να γίνει η διακίνησή τους.
«Βάζουν» χωρίς δεύτερη σκέψη τη φωτογραφία τους και τον αριθμό του κινητού τους τηλεφώνου στο Facebook. «Ανεβάζουν» στο διαδίκτυο με ευκολία τα προσωπικά τους δεδομένα, τη διεύθυνσή τους, ακόμη και τις πιο μύχιες σκέψεις τους, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να βγουν τα... άπλυτά τους στη φόρα. Τα τελευταία χρόνια το Facebook είναι η δημοφιλέστερη ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Χιλιάδες νέοι και νέες «σερφάρουν» καθημερινά σε αυτό, επικοινωνούν με φίλους και μαθαίνουν νέα μέσω του συγκεκριμένου ιστότοπου. Το... τίμημα του σύγχρονου, άμεσου τρόπου επικοινωνίας είναι ότι τα προσωπικά στοιχεία του χρήστη περνούν στην ιστοσελίδα Facebook.
«Με την αποδοχή των όρων χρήσης της ιστοσελίδας, τα προσωπικά στοιχεία του χρήστη είναι στη διάθεση της εταιρείας που τη διαχειρίζεται. Μπορεί να τα κάνει ό,τι θέλει, να τα χρησιμοποιήσει όπως εκείνη νομίζει», τονίζει σε ανακοίνωσή της η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Νέοι Ευρωπαίοι Οργανωμένοι Ικανοί» (ΝΕΟΙ). «Οι περισσότεροι νέοι δείχνουν τυφλή εμπιστοσύνη στην κοινότητα χρηστών του Facebook, χρησιμοποιώντας για παράδειγμα το πραγματικό τους όνομα, διεύθυνση ή φωτογραφία, χωρίς προηγουμένως να έχουν διαβάσει τα “μικρά γράμματα”, τους όρους χρήσης δηλαδή», προειδοποιεί μιλώντας στην «Espresso» η δικηγόρος Αννα Ευθυμίου, πρόεδρος της ΜΚΟ που αναλαμβάνει δράσεις και πρωτοβουλίες σε πολλούς τομείς, ανάμεσά τους και σ’ εκείνο των νέων τεχνολογιών. «Δεχτήκαμε το τελευταίο διάστημα πολλές ερωτήσεις από προβληματισμένους νέους για τη διαφύλαξη των προσωπικών τους δεδομένων. Με την εγγραφή στο Facebook οι χρήστες αυτομάτως συμφωνούν με τους όρους χρήσης. Οι όροι αυτοί μπορούν να αλλάξουν
οποτεδήποτε χωρίς προειδοποίηση, κάτι που είναι τυποποιημένο για έναν ιστοχώρο. Στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα, όμως, η δήλωση αυτή εμφανίζεται στις πρώτες-πρώτες σειρές, που σημαίνει ότι ο χρήστης αυτομάτως συμφωνεί και με όλες τις αλλαγές που μπορεί να γίνουν χωρίς προηγούμενη ενημέρωση. Οι χρήστες του Facebook που χρησιμοποιούν εφαρμογές οι οποίες προέρχονται από τρίτους, όπως παιχνίδια, πρέπει να γνωρίζουν ότι αν οι προσωπικές τους πληροφορίες διαρρεύσουν μέσα από τα πρωτόκολλα ασφάλειας του Facebook, η εταιρεία δεν φέρει καμία ευθύνη», εξηγεί η κ. Ευθυμίου.
Η εκπρόσωπος της ΜΚΟ επισημαίνει, ακόμη, ότι το σημαντικότερο όλων είναι πως «ταχυδρομώντας» οποιοδήποτε περιεχόμενο, δίνουμε στο Facebook την άδεια να το χρησιμοποιήσει με όποιον τρόπο θέλει. Δηλαδή, οι χρήστες δεν ελέγχουν πλέον τα πνευματικά δικαιώματα του υλικού που «ρίχνουν» στο Facebook». Τι σημαίνει αυτό; Οι προσωπικές σκέψεις ενός χρήστη της ιστοσελίδας ενδέχεται να καταλήξουν, εν αγνοία του, βιβλίο χωρίς ο «συγγραφέας» του να γνωρίζει τίποτα ή να έχει δικαιώματα στις πωλήσεις.
Οπως εξηγεί η κ. Ευθυμίου: «Αν, για παράδειγμα, “φορτώσετε” μια φωτογραφία σας, πρέπει να γνωρίζετε -με βάση όσα αναγράφονται στους όρους- ότι το Facebook μπορεί να δημιουργήσει αντίγραφά της και να τα πουλήσει έναντι πληρωμής ή μη σε τρίτους χωρίς την άδειά σας. Αν κρατάτε κάποια προσωπικά στοιχεία στο Facebook ή προσωπικές σκέψεις, το Facebook μπορεί να τις μετατρέψει σε βιβλίο, να δημιουργήσει αντίγραφα και να τα προωθήσει στην αγορά». Στην αστυνομία, πάντως, έχουν φτάσει καταγγελίες για προσωπικά στοιχεία ατόμων και φωτογραφίες που οι ίδιοι οι κάτοχοί τους είχαν καταχωρήσει σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, αλλά διαπίστωσαν ότι στη συνέχεια αναρτήθηκαν και σε άλλες ιστοσελίδες, με συκοφαντικά σχόλια ή άλλα ερωτικού περιεχομένου.
Η κύρια συμβουλή είναι ότι οι χρήστες θα πρέπει να μάθουν να διαβάζουν πρώτα τους όρους εγγραφής και να είναι πιο προσεκτικοί όσον αφορά τις πληροφορίες και το περιεχόμενο που «ανεβάζουν» στο Διαδίκτυο, αφού είναι άγνωστος ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να γίνει η διακίνησή τους.
GKROUP STO FACEBOOK
αγαπητοί μου φίλοι όσοι είσθε μέλη στην κοινότητα του facebook θα μπορούσατε να ενισχυσετε την σελιδα μας στο facebook http://www.facebook.com/pages/-/202681575516?ref=nf
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΕΛΦΙΚΟΥ ϶ϵ
Πυθαγόρειο σύστημα αριθμοσοφίας και προσέγγιση (Ε=5)
Το Γράμμα ΈψιλονΤο γράμμα Ε σαν σύμβολο σχετίζεται άμεσα με την Δελφική Ηλιακή μυσταγωγία, την μύηση του ανθρώπου στο ΦΩΣ.
Η τοποθέτησης του στο αέτωμα του Δελφικού Ναού του ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ (θεού του Φωτός - Ηλιακή λατρεία) δηλώνει την αέναη σχέση του με το Φως, την τελείωση και ως εκ τούτου σαν Έψιλον υποδηλώνεται ο Φωτεινός.
Το γράμμα Ε είναι σαν σχήμα η έκφανση της τριαδικότητος εξ ου και η τρείς φορές τοποθέτηση του εις το αέτωμα του Απολλώνιου ναού μια σε ξύλο, δεύτερη σε χαλκό και Τρίτη σε χρυσό, η σύνδεσης του με τον Απόλλωνα (ως τρισυπόστατο -> Δήλος (Τρινάκια, τρία άκρα), Τριποδίλαλος Απόλλων, Τρίμορφος, Τριόπιος και Τρίποδας ως απολλώνιο σύμβολο).
Μια άλλη παράσταση για τον τρίποδα ήταν για τους μύστες το Δέλτα το Μυστικόν που είναι ουσιαστικά ένα τρίγωνο, το Τρίγωνο καθόδου των θείων (κοσμικών) ενεργειών.
Η μοναδική κορυφή του υποδηλώνει την μονάς, το τέλειο και αδιαίρετο, το θεϊκό όλο (σύνολο κοσμικής ενέργειας που ελκύει την ψυχική και όχι κάποιος Έξωθεν φανταστικός δημιουργός).
Αυτή η κάθοδος από την μία κορυφή διαχέεται σε όλο το υπόλοιπο εμβαδόν και άκρα του τριγώνου που κατά πολλούς υποδηλώνει ολόκληρη την αυτό-δημιουργία, το Συν-Παν και όχι μόνο τον άνθρωπο.
Οι τρεις υπό-κορυφές του δείχνουν τις τρεις υποστάσεις - το μορφικό πρότυπο της τριαδικότητας που αργότερα υιοθέτησαν και οι χριστιανοί ως πατήρ-ψυχή (δίδει την ψυχή), Υιός (σώμα- λαμβάνουσιν ταύτην) και Άγιο Πνεύμα (Νους).
Ομοίως κατά την δελφική λατρεία παρατηρεί στον Ηνίοχο - το σύμβολο της ψυχικής κυριαρχίας και εξέλιξης στα ανώτερα επίπεδα (ο ήρεμα τιθασσεύων τα άγρια άλογα / πάθη), φέρει ταινία με μαίανδρο που συμβολίζει το άπειρον, ενώ ο χιτώνας του φέρει 22 πτυχές Το 3Χ7=21 δηλώνει τα τρία βασικά στάδια αναπτύξεως (όπως είδαμε και πιο πάνω-το ψυχικό, πνευματικό και το φυσικό), τα τρία άκρα του Ε, ενώ το 1 που λείπει για να αθροίσουμε 22 (η μοναδική κορυφή του Ε, κατάληξη των 3), δηλώνει την τελείωση-εναρμόνιση με την κοσμική θεία ενέργεια.
Η καθαρή σύνδεση των τριών υποστάσεων παράγουν Ε-νέργεια - τελείωση και οδηγούν στην κορυφή της εξελικτικής πυραμίδας, όπου βάση της είναι τα ζωώδη ένστικτα, κέντρο της ο άνθρωπος και κορυφή της το 1-μια κορυφή, η τελείωση και ενσωμάτωση στο θείο όλον, το αίνιγμα της σφίγγας.
Ισορροπία και μέτρο είναι οδηγοί των τριών για να παράγουν το μέγιστο. Νους υγιής και καθαρός, σώμα υγιές και καθαρό με ψυχή καθαρή αθροίζουν την Ε-νέργεια και συντονίζονται με το θείο κανάλι που περνάει από τα νοητικά αμιγώς επίπεδα (αστρικά - αιτιατά - μη αιτιατά) και συντονίζεται με τα ανώτερα ψυχικά πλέγματα.
Το γράμμα Ε ως αριθμός συμβολίζεται με τον αριθμό 5. Το 5 δηλώνει το αριθμητικό σχήμα της πεμπάδος. Τα 4 κοσμογενικά στοιχεία της Γής, του Αέρα, του Νερού και του Πυρ με την πεμπτουσία του Ουράνιου - Αιθέρα. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τον Άνθρωπο. ΈΨΙΛΟΝ ΕΣΤΙ = Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ=1380. Ομοίως γνωρίζουμε ότι το ιερό πεντάγραμμο (πεντάλφα) συμβολίζει τον άνθρωπο και παράλληλα τα 5 στοιχεία που τον αποτελούν κατά τους Πυθαγόρειους μύστες όπου το είχαν σαν ιερό σύμβολο.
Επίσης την σχέση μεταξύ της πεμπάδος πεντάλφας των κοσμογονικών στοιχείων και της τριαδικότητας την ανακαλύπτουμε στον ορισμό που έδιναν οι Πυθαγόρειοι για το πεντάκτινο αστέρι ως, «το τριπλούν δ'άλλήλων τρίγωνον» τα τρία στάδια εξελίξεως του ανθρώπου, Η Τριάς, αιώνια καθότι το περίκλειαν σε κύκλο, σύμβολο του Αέναου.
Έψιλον είναι ο ένθεος, ισόθεος άνθρωπος 5 -> οπού επιτυγχάνοντας εναρμόνιση των 3 υποστάσεων του συντονίζεται με το 1 την τελείωση-επαφή με το θείο μέσα του, ένας κώδικας, σύμβολο εξέλιξης και εναρμονισμού με την καθαρή ενέργεια - ΦΩΣ - ΑΠΟΛΛΩΝ.
Τρείς φορές τοποθετήθηκε ένα Ε (ΕΨΙΛΟΝ) στήν κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στούς Δελφούς, κατάντικρυ σέ όποιον πλησίαζε τήν κεντρική, ανατολική Πύλη του, πάντοτε συνοδευόμενο από τό ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ στήν κάτω αριστερή γωνία καί τό ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ στήν κάτω δεξιά τού ιδίου Αετώματος. Ήταν γνωστά σάν ''Δελφικά παραγγέλματα'', τό δε Ε τό ''προεδρεύον'' αυτών. Τό παλαιότερο από αυτά (τά Ε) ήταν ξύλινο κι αναφέρεται σάν ''Ε τών Σοφών '', γιατί αφιερώθηκε από τόν Σόλωνα κατά μία εκδοχή, κατά δε άλλη από όλους μαζί τούς τότε αναγνωρισμένους Σοφούς. Όταν αυτό εφθάρη, οι Αθηναίοι ανέθεσαν στό Ναό τό δεύτερο, τό οποίο ήταν χάλκινο. Σέ αντικατάσταση καί αυτού, η Λιβία Δρουσέλλα, σύζυγος τού Αυγούστου, αφιέρωσε τό τρίτο καί τελευταίο, από καθαρό χρυσό. Η μοναδική πληροφορία γιά τό Ε τών Δελφών προέρχεται από τόν Πλούταρχο (46-127 μ.Χ.), ο οποίος ως Ιερεύς διά βίου τού Απόλλωνος, πρέπει νά ήταν κοινωνός καί γνώστης των Μυστηρίων. Τό ότι λοιπόν ένα γράμμα τού Αλφαβήτου, είναι τό αποκλειστικό αντικείμενο μιάς ολόκληρης διατριβής του, δείχνει, όπως καί τά γραφόμενα, τήν μεγάλη σημασία πού ένας συγγραφέας τής ολκής του, απέδιδε σ' αυτό. Τό ότι κανείς άλλος δέν έγραψε γι' αυτό, αλλά κι ο τρόπος (σέ μορφή διαλόγου) πού ο ίδιος ο Πλούταρχος τό παρουσιάζει, συνηγορούν ότι πρόκειται γιά κλείδα τών Δελφικών Μυστηρίων, γιατί ως γνωστόν η αποκάλυψη στοιχείων τους στούς αμύητους, αποτελούσε ηθικό καί ποινικό αδίκημα. Στόν διάλογο αυτόν, προβάλλονται διάφορες ερμηνείες από τούς διαλεγόμενους, σάν προσωπικές τους απόψεις, μερικές αδύναμα τεκμηριωμένες, άλλες ισχυρά, πολλές αλληλοαναιρούσες. Σέ κάποιες επεμβαίνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, μέ πληθώρα αναλύσεων, μή παίρνοντας ρητή θέση, αλλ' ωστόσο καθοδηγώντας διακριτικά τόν αναγνώστη.
Δέν μπορεί έτσι νά κατηγορηθή ότι αποκαλύπτει τά τών Μυστηρίων, αλλά προτρέπει σέ συλλογισμούς προσέγγισής τους, τηρώντας τό ρηθέν από τόν Ηράκλειτο ότι : "Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ".
Τά δε σημαίνοντα διαφέρουν ως πρός τήν προσέγγισή τους, ανάλογα μέ τήν πνευματική, τήν ποιοτική καί τήν μυητική διαβάθμιση των πιστών. Γιατί κι ο ίδιος ο Θεός έχει ανάλογα ονόματα πρός αυτούς: είναι ΛΟΞΙΑΣ γιά τούς μή νοούντας, ΠΥΘΙΟΣ γιά εκείνους που αρχίζουν νά μαθαίνουν, νά ερωτούν, νά ενημερώνονται καί ΔΗΛΙΟΣ καί ΦΑΝΑΙΟΣ σέ όσους φανερώνεται καί διαφαίνεται κάποια Αλήθεια. Είναι ΙΣΜΗΝΙΟΣ σ' αυτούς που γνωρίζουν τήν αλήθεια καί ΛΕΣΧΗΤΟΡΙΟΣ σ' εκείνους που μεταχειρίζονται αυτήν τήν Αλήθεια, φιλοσοφώντας.
Η πρώτη άποψη στό διάλογο, δηλωμένη από τόν αδελφό τού Πλουτάρχου Λαμπρία, είναι πώς οι πέντε από τούς επτά Σοφούς - οι Χίλων, Θαλής, Σόλων, Βίας καί Πιττακός θέλοντας νά διαχωρισθούν από τούς άλλους δύο, τόν Κλεόβουλο τόν Λίνδιο καί τόν Περίανδρο τόν Κορίνθιο, οι οποίοι μέ πλάγια μέσα εξεπόρθησαν τή φήμη τού Σοφού - αφιέρωσαν τό Ε (δηλαδή τόν αριθμό 5) στόν Θεό, δηλώνοντας έτσι τό πραγματικό πλήθος τους.
Άλλος είπε πως τό Ε, όντας τό δεύτερο τών γραμμάτων, τών εχόντων Φωνήν (φωνηέντων), δηλώνει τόν Απόλλωνα, τόν δεύτερο τή ταξει, μετά τόν Δία, Θεόν.
Η τρίτη άποψη τού Ιερέος Νικάνδρου είναι ότι, επειδή τό Ε γράφεται καί ΕΙ (βλ. Δειπνοσοφιστού βιβλ. β'.5: '' πάντες οι Αρχαίοι τώ ΟΥ αντί τού Ο μακρού στοιχείου προσεχρώντο, παραπλησίως καί τώ ΕΙ αντί τού Ε μακρού. Ωσπερ ορώμεν καν τή Ιλιάδι τό πέμπτον βιβλίον σημειούμενον διά τού ΕΙ.), είναι χαρακτηριστικό τών πρός χρησμοδότησιν ερωτημάτων (εάν), αλλά καί μόριο ευχής ή παράκλησης (ΕΙ-θε).
Η άποψη τού Θέοντος, πού ακολουθεί, είναι πως ο Θεός ευνοώντας τήν Διαλεκτική, παραδέχεται αυτό τό μόριο (ΕΙ) τού συλλογισμού καί χρησιμοποιώντας το συχνά στούς Χρησμούς του, προτείνει τή χρήση του στούς Φιλοσόφους. Γιατί Φιλοσοφία είναι η έρευνα τής Αλήθειας καί φώς τής Αλήθειας η απόδειξη καί τής απόδειξης αρχή ο συναπτόμενος συλλογισμός. Καί κανένα πράγμα δέν υπάρχει χωρίς αιτία καί κανένας συλλογισμός δίχως λογική προϋπόθεση.
Ο Έυστροφος ο Αθηναίος υποστηρίζει πως τό Ε δηλώνει τήν έννοια τών αριθμών ως Πεμπάς, αφού οι Σοφοί τό αριθμείν ονομάζουν ''πεμπάζειν''. Εκφράζει έτσι τήν Πυθαγόρεια θέση ότι ο αριθμός είναι πρώτη καί απόλυτη αιτία τών πάντων κι ότι ο Θεός αεί γεωμετρεί.
Τήν άποψη αυτή συμπληρώνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, λέγοντας ότι οι αριθμοί διαιρούνται σέ άρτιους καί περιττούς καί η Μονάδα είναι κοινή κατά τη δύναμη καί στά δύο είδη, αφού προστιθέμενη, κάνει τόν άρτιο περιττό καί τόν περιττό άρτιο. Τό δύο είναι ο πρώτος άρτιος καί τό τρία ο πρώτος περιττός. Τό άθροισμα αυτών τών δύο δίνει αριθμό εξαιρετικής τιμής, γιατί πρώτος αυτός αποτελείται από πρώτους καί έχει ονομασθή από τούς Πυθαγόρειους Γάμος, λόγω τής ομοιότητάς του μέ τήν ενωτική σχέση τού άρτιου πρός τό θήλυ καί τού περιττού πρός τό άρρεν. Γιατί από καμιά ανάμιξη τους δέν γεννιέται άρτιος, μα πάντα περιττός καί ποτέ άρτιος όταν προστεθή σέ άρτιο δέν γεννά περιττό, ούτε βγαίνει από τή φύση του, από αυτήν ακριβώς τήν αδυναμία του νά γεννήση άλλον. Αντίθετα, περιττοί όταν προστεθούν σέ περιττούς, γεννούν πολλούς άρτιους, γιατί πάντα αποτελούν τό γόνιμο στοιχείο. Τό πέντε (Ε) λέγεται καί φύσις γιατί μέ τόν πολλαπλασιασμό επί τόν εαυτό του τελειώνει πάντα στόν εαυτό του. Γιατί καί η φύση - πού από τό σπόρο μετά από διάφορες μεταμορφώσεις, αποδίδει πάλι σπόρο - πάντα τελειώνει στόν εαυτό της. Κι όταν αυτό (τό Ε) προστίθεται στόν εαυτό του, γεννά εκ περιτροπής ή τόν εαυτό του ή τήν δεκάδα, κι αυτό γίνεται επ' άπειρον. Η ένωση λοιπόν τής Πεμπάδος (Ε) μέ τόν εαυτό της δέν γεννά τίποτε ατελές ή αλλιώτικο, αλλ' έχει καθορισμένες μεταβολές. Γεννά ή τόν αριθμό τού είδους της ή τόν τέλειο αριθμό. Εδώ ακριβώς βρίσκεται τό κοινόν μέ τόν Απόλλωνα, γιατί ο Θεός υμνείται ως αιώνιος καί άφθαρτος από τήν ίδια του τήν φύση, καί άλλοτε ως πύρ τά πάντα εξομοιώνει πρός τά πάντα (ΠΥΡΟΣ Τ' ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΣΘΑΙ ΠΑΝΤΑ), άλλοτε δε καταφεύγει σέ μεταμορφώσεις τού εαυτού του ως πρός τή μορφή, τή διάθεση καί τή δύναμη, όπως ακριβώς κι ο Κόσμος.
Αλλά καί στή Μουσική πού τόσο αρέσει στόν Θεό, η Πεμπάς έχει τήν σημασία της. Γιατί πέντε είναι οι ορθές συμφωνίες καί άν καί υπάρχουν πολλά διαστήματα μεταξύ τών τόνων, η Μελωδία, πέντε μόνο χρησιμοποιεί: τή Δίεση, τό Ημιτόνιο, τόν Τόνο, τό Τριημιτόνιο καί τό Δίτονο.
Μα καί κατά τόν Πλάτωνα, άν υπάρχουν περισσότεροι από έναν κόσμοι, τότε αυτοί είναι πέντε. Αλλά κι άν υπάρχει μόνο ένας, όπως λέγει ο Αριστοτέλης, αυτός αποτελείται από πέντε: τόν κόσμο τής Γής, τόν κόσμο τού Ύδατος, αυτόν τού Πυρός, τόν τέταρτο τού Αέρος καί τόν πέμπτο που άλλοι ονομάζουν Ουρανό, άλλοι Φώς, άλλοι Αιθέρα καί άλλοι Πέμπτη Ουσία ή Πεμπτουσία. Αρκετοί Φιλόσοφοι συσχετίζουν μ΄ αυτούς τούς πέντε κόσμους, τίς πέντε αισθήσεις, γιατί θεωρούν ότι η αφή είναι σκληρή καί γεώδης, η γεύση από τήν υγρότητά της αποκτά αντίληψη γιά τίς ποιότητες γευστών. Η όσφρηση επειδή είναι αναθυμίασις καί άρα γεννάται από τήν θερμότητα, έχει τή φύση τού πυρός. Ο αέρας όταν προσκρούει στό αυτί γίνεται φωνή καί ήχος. Καί τέλος η όρασις διαλάμπει από τό φώς καί τόν Αιθέρα.
Ο διάλογος κλείνει μέ τήν άποψη τού Αμμωνίου που υποστηρίζει ότι ούτε αριθμό, ούτε τάξη, ούτε σύνδεσμο, ούτε κάποιο άλλο ελλίπον μόριο λέξεως, δηλώνει τό Ε. Αλλά ότι είναι αυτοτελής τού Θεού προσαγόρευσις καί προσφώνησις. Ο Θεός όταν πλησιάζει κάποιος στό Ναό, τόν χαιρετά καί τόν προσαγορεύει μέ τό ''Γνώθι σαυτόν'', κι αυτός ανταπαντά '' ΕΙ '' (είσαι), αναγνωρίζοντας καί ομολογώντας ότι πραγματικά Αυτός υπάρχει. Καί ''ΕΙ ΕΝ'', γιατί είναι Ένας (ΕΝ ΔΕ ΑΠΟΛΛΩΝ) - γι' αυτό λέγεται Α-πολλών - αρνούμενος τά πολλά καί τό πλήθος. Λέγεται καί Ιήϊος γιατί είναι Ένας καί μόνος, καί Φοίβος γιατί οι Αρχαίοι έτσι ονόμαζαν κάθε καθαρό κι αγνό.
Ο Πλούταρχος τελειώνει εδώ τόν διάλογο, μέ τήν τελευταία άποψη νά αναιρεί όλες τίς προηγούμενες, χωρίς κάποιο συμπερασματικό επίλογο ή σχόλιο, μη κλείνοντας ουσιαστικά τό θέμα κι αφήνοντας νά εννοηθή ότι υπάρχουν πιθανώς καί άλλες πτυχές τής Αλήθειας. Τηρεί έτσι ως Μύστης καί Ιερεύς, τίς Μυστηριακές επιταγές, κάνοντας συγχρόνως ένα άνοιγμα πρός τούς έξω καί αμύητους. Άνοιγμα που έχει από μιά μεριά σκοπιμότητα - σέ μιά εποχή παρακμής τού Μαντείου καί ανταγωνισμού του από άλλες θρησκείες καί Θεούς που εισήγαγαν οι Ρωμαίοι από τά πέρατα τής Αυτοκρατορίας - αλλά καί ανάγκη τής προβολής καί δικαίωσης τού Κοσμικού καί Νοητικού χαρακτήρα τής Απολλώνιας Θεοσέβειας.
Από τούς νεότερους συγγραφείς μόνο δύο - απ' ότι γνωρίζω - έχουν γράψει γιά τό Ε τών Δελφών. Ο Στέφ. Καραθεοδωρής, Ιατρός (Κωνσταντι-νούπολις 1847) καί ο Γ. Λευκο-φρύδης, Δικηγόρος (Αθήναι 1977), οι οποίοι αφού αναφέρονται στά τού Πλουτάρχου, διατυπώνουν ο καθένας κι από μιά δική του άποψη. Ο μεν πρώτος επισημαίνοντας ότι το Ε συμβολίζει τόν Θεό, τό συνδέει μέ τό γράμμα (συλλαβή) '' '' τού Εβραϊκού αλφαβήτου, που επίσης συμβολίζει τό Θείον, υποστη-ρίζοντας ότι είναι μετάφρασή του καί συνεπώς αποτέλεσμα μαθητείας κι αποδοχής τής Εβραϊκής Θρησκείας. Άποψη κατά τή γνώμη μου λανθασμένη, αφού δέν υπάρχει καμιά μαρτυρία γιά αυτής τής κατεύθυνσης (υπάρχουν πολλές γι' αντίστροφη) επίδραση, τού Εβραϊκού Πολιτισμού (άν υπήρξε αυτογεννής τέτοιος) στόν Ελληνικό, ούτε κι από αυτόν ακόμα τόν συνήθως φίλια διακείμενο πρός τά τών Φοινίκων καί Γεφυραίων, Ηρόδοτο. Αφ' ενός γατί όλα τά Πολιτιστικά καί Θεογονικά στοιχεία τους (πλήν τού δόγματος τού κυρίαρχου καί εκλεκτού λαού) τά πήραν από τούς γύρω λαούς καί ιδιαίτερα από τούς Αιγυπτίους (π.χ παραβλ. Υμνον πρός ΑΤΤΟΝ - 1450 π.Χ. μέ 103ο Ψαλμό Δαυίδ - 1000 π.Χ), όπου ο θεμελιωτής τού Έθνους καί τών Νόμων τους, Μωυσής (1200 π.Χ) υπήρξε αξιωματούχος καί μυημένος Ιερών γνώσεων. Γνώσεις όμως που καί οι Αιγύπτιοι εδιδάχθησαν από τόν Έλληνα Ερμή (9000 π.Χ) καί τόν επίσης Έλληνα Ορφέα όταν μεταβάς εις Αίγυπτον ''εξελόχευσεν Ιερόν Λόγον''. Καί αφ' ετέρου γιατί τά στοιχεία χρονολόγησης (παρ' ολη τήν κοπτοραπτική τους συρρίκνωση από εκούσιους καί ακούσιους καλοθελητές) τών εξελικτικών φάσεων τού Ελληνικού Πολιτισμού δέν αφήνουν αμφιβολίες γιά τήν Πατρότητα καί τίς κατευθύνσεις εξάπλωσής του. Ο δε δεύτερος, Λευκοφρύδης, συνδέοντας τό Δελφικό Ε μέ τήν κατά τήν άποψή του αποκωδικοποίηση τού έργου τού Αριστοτέλη '' Οργάνων Όργανον'', υποστηρίζει ότι πρόκειται γιά διακριτικό σύμβολο ενός Πλανητικού συστήματος στόν αστερισμό τού Λαγού καί τού συνωνύμου του Κοσμοσκάφους. Αν καί η λογική τής αποκωδικοποίησης τού έργου είναι ισχυρή, εναπόκειται στήν κρίση τού κάθε ερευνητή νά καταλήξη γιά τό ακραίο ή όχι τής θέσης αυτής.
Η δική μου άποψη γιά τό γράμμα αυτό τού Ελληνικού Αλφαβήτου, είναι ότι αποτελεί σέ Κοσμικό επίπεδο, καθαρό συμβολισμό τού Ενούντος Θείου. Στή Σαμοθράκη έχουν βρεθή κεραμικά πιάτα που χρησιμοποιούνταν σέ τελετές τών Καβειρίων Μυστηρίων. Τά μισά από αυτά είχαν χαραγμένο ένα Ο (Θήτα) καί τά υπόλοιπα ένα Ε. Καί τά δύο συμβολίζουν τό Θείον. Τό πρώτο σάν Κέντρο τού Σύμπαντος Όλου, τό δεύτερο σάν Ενωτικό των Πάντων στοιχείο. Η Ελληνική γλώσσα δέν είναι απλά μιά γλώσσα επικοινωνίας. Είναι τό παράγωγο μιάς Κοσμικής, Συμπαντικής γεωμετρικής Μήτρας κωδικοποιημένων Εννοιολογήσεων. Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι: '' Παλαμήδης εύρε τά γράμματα ουχ υπέρ τού γράφειν μόνον, αλλά καί υπέρ τού γιγνώσκειν ά δεί μή γράφειν''. Κατά τόν Λουκιανό, ο Παλαμήδης - υιός τού Ναυπλίου, Ομηρικός ήρως καί εφευρέτης τού Αλφαβήτου- ''... πρώτος ημίν τούς νόμους τούτους διατυπώσας, ου τή ταξει μόνον καθ' ήν προεδρίαν βεβαιούνται, διώρισεν τί πρώτον έσται ή δεύτερον, αλλά καί ποιότητας άς έκαστον έχει καί δυνάμεις συνείδον''. Χαρακτηριστικά δηλαδή τού Αλφαβήτου εκτός από τή σειρά τών γραμμάτων είναι καί οι ποιότητες αυτών, αλλά καί οι δυνάμεις. Τί σημαίνει όμως, τά γράμματα έχουν ποιότητες καί δυνάμεις; Δυνάμεις νά κάνουν τί, ή δυνάμεις τίνων; Η Ελληνική γλώσσα είναι Λόγος, καί ο Λόγος είναι πρώτιστα αναλογία. Κι εκφράζεται πολυσήμαντα καί κατ' αναλογίαν σέ άπειρα διαβαθμιστικά επίπεδα. Από τά πλέον Γήϊνα σάν επικοινωνία, εως τά πλέον Κοσμικά σάν Κοσμικές, Συμπαντικές έννοιες. Έτσι τό Ν είναι Νόησις. Τό Λ είναι Λόγος. Ο Λόγος όταν αποκτά βάση (-), γίνεται -Δ- Διαστημοποιείται, αποκτά Διαστάσεις. Τό Ο είναι μιά Ολότητα, ένα Πάν. Τό Όλον μέ τό Κέντρο του, ο Δημιουργός καί η Δημιουργία, αδιαίρετα μαζί, είναι τό Ο (Θήτα) τό Θείον, τό Σύν-Πάν. Τό Ε είναι τά τρία στοιχεία (οι τρείς παράλληλες γραμμές) τού Τρισυπόστατου Θείου, ενούμενα. Εξ ού καί Ένωσις= ώσις πρό τό ΕΝ = ώθηση πρός τή Θεία Νόηση. Αντίθετα τό είναι τά ίδια στοιχεία διαχωριζόμενα, τό Ξένον, τό μή ίδιον. Η έννοια τού Τρισυπόστατου Θείου δέν είναι ούτε πρωτιά, ούτε αποκλειστικότητα τής Χριστιανικής Θρησκείας. Προϋπήρχε σέ όλες σχεδόν τίς Θρησκείες, σάν Θεϊκή Τριάς που αποτελείται από τό Άρρεν, Ανορίζον στοιχείο τού Δημιουργού κι επικαλύπτοντος, τό θήλυ στοιχείο τού Συντηρητού, τού ορίζοντος καί Μητρο-παραγωγού, καί τό Άρρεν, δυναμικό στοιχείο τού Καταστροφέα καί Αναγεννητού, τού Δομοποιού καί Ζωοποιού καί Φωτοδότη. Στίς Ινδίες είναι ο Μπράχμα, ο Βισνού κι ο Σίβα. Στήν Αίγυπτο ο Όσιρις, η Ίσις ή η Αθώρ κι ο Ώρος. Στήν Ελλάδα ο Ζεύς, η Δή-μητρα ή κάποια άλλη Θεά, σύμβολο θήλειας Μήτρας-Ενέργειας κι ο Απόλλων. Στόν Χριστιανισμό, ο Πατήρ, τό Άγον (Άγιον) καί ορίζον Πνεύμα κι ο Υιός.
Κατά τήν γνώμη μου λοιπόν, τό Ε δηλώνει, τόν Ενωτικό χαρακτήρα τού Τρισυπόστατου Θείου καί γι' αυτό αφιερώθηκε, μαζί μέ τά ''Γνώθι σαυτόν'' καί ''Μηδέν Άγαν'', που είναι επίσης Ενωτικά παραγγέλματα - αφού δέν νοείται Ένωσις χωρίς τήν βαθιά, Νοητική γνώση τού Εγώ, αλλ' ούτε καί προσέγγισίς της μέ παραθλαστικές λειτουργίες υπερβολής- στόν Θεό τού Φωτός καί τής Αρμονίας. Αυτό τό στοιχείο τής Ένωσης συνηγορεί πρός τήν ονομασία ''Γάμος'', που έδωσαν στό Ε, οι Πυθαγόρειοι. Αλλ' όχι μόνον γιατί όντας σάν στοιχείο Λόγου, πολυσήμαντο, ισχύει ταυτόχρονα καί σέ όλες τίς άλλες απόψεις-επίπεδα που αναφέρει στό διάλογό του ο Πλούταρχος, κι ίσως σέ αρκετές ακόμα που καί άλλοι θά νοήσουν.
ΕΠΑΜ. ΠΑΝΤΕΛΕΜΙΔΗΣ
Βιβλιογραφία:
Πλουτάρχου : Περί του Ε του εν Δελφοίς
Μαυρουδή Χρ. : Δελφικά Μυστήρια
Σιέττου Γ. : Καβείρια Μυστήρια
Εlliot W.S. : Ατλαντίδα
Καραθεοδωρή Στ. : Περί του εν Δελφοίς ΕΙ
Λευκφρύδη Γ. : Σταγειρο-Εψιλον
Δάκογλου Ιππ. : Η πατρότης του Φθογγικού Αλφαβήτου (Δαυλός 150)
Το Γράμμα ΈψιλονΤο γράμμα Ε σαν σύμβολο σχετίζεται άμεσα με την Δελφική Ηλιακή μυσταγωγία, την μύηση του ανθρώπου στο ΦΩΣ.
Η τοποθέτησης του στο αέτωμα του Δελφικού Ναού του ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ (θεού του Φωτός - Ηλιακή λατρεία) δηλώνει την αέναη σχέση του με το Φως, την τελείωση και ως εκ τούτου σαν Έψιλον υποδηλώνεται ο Φωτεινός.
Το γράμμα Ε είναι σαν σχήμα η έκφανση της τριαδικότητος εξ ου και η τρείς φορές τοποθέτηση του εις το αέτωμα του Απολλώνιου ναού μια σε ξύλο, δεύτερη σε χαλκό και Τρίτη σε χρυσό, η σύνδεσης του με τον Απόλλωνα (ως τρισυπόστατο -> Δήλος (Τρινάκια, τρία άκρα), Τριποδίλαλος Απόλλων, Τρίμορφος, Τριόπιος και Τρίποδας ως απολλώνιο σύμβολο).
Μια άλλη παράσταση για τον τρίποδα ήταν για τους μύστες το Δέλτα το Μυστικόν που είναι ουσιαστικά ένα τρίγωνο, το Τρίγωνο καθόδου των θείων (κοσμικών) ενεργειών.
Η μοναδική κορυφή του υποδηλώνει την μονάς, το τέλειο και αδιαίρετο, το θεϊκό όλο (σύνολο κοσμικής ενέργειας που ελκύει την ψυχική και όχι κάποιος Έξωθεν φανταστικός δημιουργός).
Αυτή η κάθοδος από την μία κορυφή διαχέεται σε όλο το υπόλοιπο εμβαδόν και άκρα του τριγώνου που κατά πολλούς υποδηλώνει ολόκληρη την αυτό-δημιουργία, το Συν-Παν και όχι μόνο τον άνθρωπο.
Οι τρεις υπό-κορυφές του δείχνουν τις τρεις υποστάσεις - το μορφικό πρότυπο της τριαδικότητας που αργότερα υιοθέτησαν και οι χριστιανοί ως πατήρ-ψυχή (δίδει την ψυχή), Υιός (σώμα- λαμβάνουσιν ταύτην) και Άγιο Πνεύμα (Νους).
Ομοίως κατά την δελφική λατρεία παρατηρεί στον Ηνίοχο - το σύμβολο της ψυχικής κυριαρχίας και εξέλιξης στα ανώτερα επίπεδα (ο ήρεμα τιθασσεύων τα άγρια άλογα / πάθη), φέρει ταινία με μαίανδρο που συμβολίζει το άπειρον, ενώ ο χιτώνας του φέρει 22 πτυχές Το 3Χ7=21 δηλώνει τα τρία βασικά στάδια αναπτύξεως (όπως είδαμε και πιο πάνω-το ψυχικό, πνευματικό και το φυσικό), τα τρία άκρα του Ε, ενώ το 1 που λείπει για να αθροίσουμε 22 (η μοναδική κορυφή του Ε, κατάληξη των 3), δηλώνει την τελείωση-εναρμόνιση με την κοσμική θεία ενέργεια.
Η καθαρή σύνδεση των τριών υποστάσεων παράγουν Ε-νέργεια - τελείωση και οδηγούν στην κορυφή της εξελικτικής πυραμίδας, όπου βάση της είναι τα ζωώδη ένστικτα, κέντρο της ο άνθρωπος και κορυφή της το 1-μια κορυφή, η τελείωση και ενσωμάτωση στο θείο όλον, το αίνιγμα της σφίγγας.
Ισορροπία και μέτρο είναι οδηγοί των τριών για να παράγουν το μέγιστο. Νους υγιής και καθαρός, σώμα υγιές και καθαρό με ψυχή καθαρή αθροίζουν την Ε-νέργεια και συντονίζονται με το θείο κανάλι που περνάει από τα νοητικά αμιγώς επίπεδα (αστρικά - αιτιατά - μη αιτιατά) και συντονίζεται με τα ανώτερα ψυχικά πλέγματα.
Το γράμμα Ε ως αριθμός συμβολίζεται με τον αριθμό 5. Το 5 δηλώνει το αριθμητικό σχήμα της πεμπάδος. Τα 4 κοσμογενικά στοιχεία της Γής, του Αέρα, του Νερού και του Πυρ με την πεμπτουσία του Ουράνιου - Αιθέρα. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τον Άνθρωπο. ΈΨΙΛΟΝ ΕΣΤΙ = Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ=1380. Ομοίως γνωρίζουμε ότι το ιερό πεντάγραμμο (πεντάλφα) συμβολίζει τον άνθρωπο και παράλληλα τα 5 στοιχεία που τον αποτελούν κατά τους Πυθαγόρειους μύστες όπου το είχαν σαν ιερό σύμβολο.
Επίσης την σχέση μεταξύ της πεμπάδος πεντάλφας των κοσμογονικών στοιχείων και της τριαδικότητας την ανακαλύπτουμε στον ορισμό που έδιναν οι Πυθαγόρειοι για το πεντάκτινο αστέρι ως, «το τριπλούν δ'άλλήλων τρίγωνον» τα τρία στάδια εξελίξεως του ανθρώπου, Η Τριάς, αιώνια καθότι το περίκλειαν σε κύκλο, σύμβολο του Αέναου.
Έψιλον είναι ο ένθεος, ισόθεος άνθρωπος 5 -> οπού επιτυγχάνοντας εναρμόνιση των 3 υποστάσεων του συντονίζεται με το 1 την τελείωση-επαφή με το θείο μέσα του, ένας κώδικας, σύμβολο εξέλιξης και εναρμονισμού με την καθαρή ενέργεια - ΦΩΣ - ΑΠΟΛΛΩΝ.
Τρείς φορές τοποθετήθηκε ένα Ε (ΕΨΙΛΟΝ) στήν κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στούς Δελφούς, κατάντικρυ σέ όποιον πλησίαζε τήν κεντρική, ανατολική Πύλη του, πάντοτε συνοδευόμενο από τό ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ στήν κάτω αριστερή γωνία καί τό ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ στήν κάτω δεξιά τού ιδίου Αετώματος. Ήταν γνωστά σάν ''Δελφικά παραγγέλματα'', τό δε Ε τό ''προεδρεύον'' αυτών. Τό παλαιότερο από αυτά (τά Ε) ήταν ξύλινο κι αναφέρεται σάν ''Ε τών Σοφών '', γιατί αφιερώθηκε από τόν Σόλωνα κατά μία εκδοχή, κατά δε άλλη από όλους μαζί τούς τότε αναγνωρισμένους Σοφούς. Όταν αυτό εφθάρη, οι Αθηναίοι ανέθεσαν στό Ναό τό δεύτερο, τό οποίο ήταν χάλκινο. Σέ αντικατάσταση καί αυτού, η Λιβία Δρουσέλλα, σύζυγος τού Αυγούστου, αφιέρωσε τό τρίτο καί τελευταίο, από καθαρό χρυσό. Η μοναδική πληροφορία γιά τό Ε τών Δελφών προέρχεται από τόν Πλούταρχο (46-127 μ.Χ.), ο οποίος ως Ιερεύς διά βίου τού Απόλλωνος, πρέπει νά ήταν κοινωνός καί γνώστης των Μυστηρίων. Τό ότι λοιπόν ένα γράμμα τού Αλφαβήτου, είναι τό αποκλειστικό αντικείμενο μιάς ολόκληρης διατριβής του, δείχνει, όπως καί τά γραφόμενα, τήν μεγάλη σημασία πού ένας συγγραφέας τής ολκής του, απέδιδε σ' αυτό. Τό ότι κανείς άλλος δέν έγραψε γι' αυτό, αλλά κι ο τρόπος (σέ μορφή διαλόγου) πού ο ίδιος ο Πλούταρχος τό παρουσιάζει, συνηγορούν ότι πρόκειται γιά κλείδα τών Δελφικών Μυστηρίων, γιατί ως γνωστόν η αποκάλυψη στοιχείων τους στούς αμύητους, αποτελούσε ηθικό καί ποινικό αδίκημα. Στόν διάλογο αυτόν, προβάλλονται διάφορες ερμηνείες από τούς διαλεγόμενους, σάν προσωπικές τους απόψεις, μερικές αδύναμα τεκμηριωμένες, άλλες ισχυρά, πολλές αλληλοαναιρούσες. Σέ κάποιες επεμβαίνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, μέ πληθώρα αναλύσεων, μή παίρνοντας ρητή θέση, αλλ' ωστόσο καθοδηγώντας διακριτικά τόν αναγνώστη.
Δέν μπορεί έτσι νά κατηγορηθή ότι αποκαλύπτει τά τών Μυστηρίων, αλλά προτρέπει σέ συλλογισμούς προσέγγισής τους, τηρώντας τό ρηθέν από τόν Ηράκλειτο ότι : "Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ".
Τά δε σημαίνοντα διαφέρουν ως πρός τήν προσέγγισή τους, ανάλογα μέ τήν πνευματική, τήν ποιοτική καί τήν μυητική διαβάθμιση των πιστών. Γιατί κι ο ίδιος ο Θεός έχει ανάλογα ονόματα πρός αυτούς: είναι ΛΟΞΙΑΣ γιά τούς μή νοούντας, ΠΥΘΙΟΣ γιά εκείνους που αρχίζουν νά μαθαίνουν, νά ερωτούν, νά ενημερώνονται καί ΔΗΛΙΟΣ καί ΦΑΝΑΙΟΣ σέ όσους φανερώνεται καί διαφαίνεται κάποια Αλήθεια. Είναι ΙΣΜΗΝΙΟΣ σ' αυτούς που γνωρίζουν τήν αλήθεια καί ΛΕΣΧΗΤΟΡΙΟΣ σ' εκείνους που μεταχειρίζονται αυτήν τήν Αλήθεια, φιλοσοφώντας.
Η πρώτη άποψη στό διάλογο, δηλωμένη από τόν αδελφό τού Πλουτάρχου Λαμπρία, είναι πώς οι πέντε από τούς επτά Σοφούς - οι Χίλων, Θαλής, Σόλων, Βίας καί Πιττακός θέλοντας νά διαχωρισθούν από τούς άλλους δύο, τόν Κλεόβουλο τόν Λίνδιο καί τόν Περίανδρο τόν Κορίνθιο, οι οποίοι μέ πλάγια μέσα εξεπόρθησαν τή φήμη τού Σοφού - αφιέρωσαν τό Ε (δηλαδή τόν αριθμό 5) στόν Θεό, δηλώνοντας έτσι τό πραγματικό πλήθος τους.
Άλλος είπε πως τό Ε, όντας τό δεύτερο τών γραμμάτων, τών εχόντων Φωνήν (φωνηέντων), δηλώνει τόν Απόλλωνα, τόν δεύτερο τή ταξει, μετά τόν Δία, Θεόν.
Η τρίτη άποψη τού Ιερέος Νικάνδρου είναι ότι, επειδή τό Ε γράφεται καί ΕΙ (βλ. Δειπνοσοφιστού βιβλ. β'.5: '' πάντες οι Αρχαίοι τώ ΟΥ αντί τού Ο μακρού στοιχείου προσεχρώντο, παραπλησίως καί τώ ΕΙ αντί τού Ε μακρού. Ωσπερ ορώμεν καν τή Ιλιάδι τό πέμπτον βιβλίον σημειούμενον διά τού ΕΙ.), είναι χαρακτηριστικό τών πρός χρησμοδότησιν ερωτημάτων (εάν), αλλά καί μόριο ευχής ή παράκλησης (ΕΙ-θε).
Η άποψη τού Θέοντος, πού ακολουθεί, είναι πως ο Θεός ευνοώντας τήν Διαλεκτική, παραδέχεται αυτό τό μόριο (ΕΙ) τού συλλογισμού καί χρησιμοποιώντας το συχνά στούς Χρησμούς του, προτείνει τή χρήση του στούς Φιλοσόφους. Γιατί Φιλοσοφία είναι η έρευνα τής Αλήθειας καί φώς τής Αλήθειας η απόδειξη καί τής απόδειξης αρχή ο συναπτόμενος συλλογισμός. Καί κανένα πράγμα δέν υπάρχει χωρίς αιτία καί κανένας συλλογισμός δίχως λογική προϋπόθεση.
Ο Έυστροφος ο Αθηναίος υποστηρίζει πως τό Ε δηλώνει τήν έννοια τών αριθμών ως Πεμπάς, αφού οι Σοφοί τό αριθμείν ονομάζουν ''πεμπάζειν''. Εκφράζει έτσι τήν Πυθαγόρεια θέση ότι ο αριθμός είναι πρώτη καί απόλυτη αιτία τών πάντων κι ότι ο Θεός αεί γεωμετρεί.
Τήν άποψη αυτή συμπληρώνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, λέγοντας ότι οι αριθμοί διαιρούνται σέ άρτιους καί περιττούς καί η Μονάδα είναι κοινή κατά τη δύναμη καί στά δύο είδη, αφού προστιθέμενη, κάνει τόν άρτιο περιττό καί τόν περιττό άρτιο. Τό δύο είναι ο πρώτος άρτιος καί τό τρία ο πρώτος περιττός. Τό άθροισμα αυτών τών δύο δίνει αριθμό εξαιρετικής τιμής, γιατί πρώτος αυτός αποτελείται από πρώτους καί έχει ονομασθή από τούς Πυθαγόρειους Γάμος, λόγω τής ομοιότητάς του μέ τήν ενωτική σχέση τού άρτιου πρός τό θήλυ καί τού περιττού πρός τό άρρεν. Γιατί από καμιά ανάμιξη τους δέν γεννιέται άρτιος, μα πάντα περιττός καί ποτέ άρτιος όταν προστεθή σέ άρτιο δέν γεννά περιττό, ούτε βγαίνει από τή φύση του, από αυτήν ακριβώς τήν αδυναμία του νά γεννήση άλλον. Αντίθετα, περιττοί όταν προστεθούν σέ περιττούς, γεννούν πολλούς άρτιους, γιατί πάντα αποτελούν τό γόνιμο στοιχείο. Τό πέντε (Ε) λέγεται καί φύσις γιατί μέ τόν πολλαπλασιασμό επί τόν εαυτό του τελειώνει πάντα στόν εαυτό του. Γιατί καί η φύση - πού από τό σπόρο μετά από διάφορες μεταμορφώσεις, αποδίδει πάλι σπόρο - πάντα τελειώνει στόν εαυτό της. Κι όταν αυτό (τό Ε) προστίθεται στόν εαυτό του, γεννά εκ περιτροπής ή τόν εαυτό του ή τήν δεκάδα, κι αυτό γίνεται επ' άπειρον. Η ένωση λοιπόν τής Πεμπάδος (Ε) μέ τόν εαυτό της δέν γεννά τίποτε ατελές ή αλλιώτικο, αλλ' έχει καθορισμένες μεταβολές. Γεννά ή τόν αριθμό τού είδους της ή τόν τέλειο αριθμό. Εδώ ακριβώς βρίσκεται τό κοινόν μέ τόν Απόλλωνα, γιατί ο Θεός υμνείται ως αιώνιος καί άφθαρτος από τήν ίδια του τήν φύση, καί άλλοτε ως πύρ τά πάντα εξομοιώνει πρός τά πάντα (ΠΥΡΟΣ Τ' ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΣΘΑΙ ΠΑΝΤΑ), άλλοτε δε καταφεύγει σέ μεταμορφώσεις τού εαυτού του ως πρός τή μορφή, τή διάθεση καί τή δύναμη, όπως ακριβώς κι ο Κόσμος.
Αλλά καί στή Μουσική πού τόσο αρέσει στόν Θεό, η Πεμπάς έχει τήν σημασία της. Γιατί πέντε είναι οι ορθές συμφωνίες καί άν καί υπάρχουν πολλά διαστήματα μεταξύ τών τόνων, η Μελωδία, πέντε μόνο χρησιμοποιεί: τή Δίεση, τό Ημιτόνιο, τόν Τόνο, τό Τριημιτόνιο καί τό Δίτονο.
Μα καί κατά τόν Πλάτωνα, άν υπάρχουν περισσότεροι από έναν κόσμοι, τότε αυτοί είναι πέντε. Αλλά κι άν υπάρχει μόνο ένας, όπως λέγει ο Αριστοτέλης, αυτός αποτελείται από πέντε: τόν κόσμο τής Γής, τόν κόσμο τού Ύδατος, αυτόν τού Πυρός, τόν τέταρτο τού Αέρος καί τόν πέμπτο που άλλοι ονομάζουν Ουρανό, άλλοι Φώς, άλλοι Αιθέρα καί άλλοι Πέμπτη Ουσία ή Πεμπτουσία. Αρκετοί Φιλόσοφοι συσχετίζουν μ΄ αυτούς τούς πέντε κόσμους, τίς πέντε αισθήσεις, γιατί θεωρούν ότι η αφή είναι σκληρή καί γεώδης, η γεύση από τήν υγρότητά της αποκτά αντίληψη γιά τίς ποιότητες γευστών. Η όσφρηση επειδή είναι αναθυμίασις καί άρα γεννάται από τήν θερμότητα, έχει τή φύση τού πυρός. Ο αέρας όταν προσκρούει στό αυτί γίνεται φωνή καί ήχος. Καί τέλος η όρασις διαλάμπει από τό φώς καί τόν Αιθέρα.
Ο διάλογος κλείνει μέ τήν άποψη τού Αμμωνίου που υποστηρίζει ότι ούτε αριθμό, ούτε τάξη, ούτε σύνδεσμο, ούτε κάποιο άλλο ελλίπον μόριο λέξεως, δηλώνει τό Ε. Αλλά ότι είναι αυτοτελής τού Θεού προσαγόρευσις καί προσφώνησις. Ο Θεός όταν πλησιάζει κάποιος στό Ναό, τόν χαιρετά καί τόν προσαγορεύει μέ τό ''Γνώθι σαυτόν'', κι αυτός ανταπαντά '' ΕΙ '' (είσαι), αναγνωρίζοντας καί ομολογώντας ότι πραγματικά Αυτός υπάρχει. Καί ''ΕΙ ΕΝ'', γιατί είναι Ένας (ΕΝ ΔΕ ΑΠΟΛΛΩΝ) - γι' αυτό λέγεται Α-πολλών - αρνούμενος τά πολλά καί τό πλήθος. Λέγεται καί Ιήϊος γιατί είναι Ένας καί μόνος, καί Φοίβος γιατί οι Αρχαίοι έτσι ονόμαζαν κάθε καθαρό κι αγνό.
Ο Πλούταρχος τελειώνει εδώ τόν διάλογο, μέ τήν τελευταία άποψη νά αναιρεί όλες τίς προηγούμενες, χωρίς κάποιο συμπερασματικό επίλογο ή σχόλιο, μη κλείνοντας ουσιαστικά τό θέμα κι αφήνοντας νά εννοηθή ότι υπάρχουν πιθανώς καί άλλες πτυχές τής Αλήθειας. Τηρεί έτσι ως Μύστης καί Ιερεύς, τίς Μυστηριακές επιταγές, κάνοντας συγχρόνως ένα άνοιγμα πρός τούς έξω καί αμύητους. Άνοιγμα που έχει από μιά μεριά σκοπιμότητα - σέ μιά εποχή παρακμής τού Μαντείου καί ανταγωνισμού του από άλλες θρησκείες καί Θεούς που εισήγαγαν οι Ρωμαίοι από τά πέρατα τής Αυτοκρατορίας - αλλά καί ανάγκη τής προβολής καί δικαίωσης τού Κοσμικού καί Νοητικού χαρακτήρα τής Απολλώνιας Θεοσέβειας.
Από τούς νεότερους συγγραφείς μόνο δύο - απ' ότι γνωρίζω - έχουν γράψει γιά τό Ε τών Δελφών. Ο Στέφ. Καραθεοδωρής, Ιατρός (Κωνσταντι-νούπολις 1847) καί ο Γ. Λευκο-φρύδης, Δικηγόρος (Αθήναι 1977), οι οποίοι αφού αναφέρονται στά τού Πλουτάρχου, διατυπώνουν ο καθένας κι από μιά δική του άποψη. Ο μεν πρώτος επισημαίνοντας ότι το Ε συμβολίζει τόν Θεό, τό συνδέει μέ τό γράμμα (συλλαβή) '' '' τού Εβραϊκού αλφαβήτου, που επίσης συμβολίζει τό Θείον, υποστη-ρίζοντας ότι είναι μετάφρασή του καί συνεπώς αποτέλεσμα μαθητείας κι αποδοχής τής Εβραϊκής Θρησκείας. Άποψη κατά τή γνώμη μου λανθασμένη, αφού δέν υπάρχει καμιά μαρτυρία γιά αυτής τής κατεύθυνσης (υπάρχουν πολλές γι' αντίστροφη) επίδραση, τού Εβραϊκού Πολιτισμού (άν υπήρξε αυτογεννής τέτοιος) στόν Ελληνικό, ούτε κι από αυτόν ακόμα τόν συνήθως φίλια διακείμενο πρός τά τών Φοινίκων καί Γεφυραίων, Ηρόδοτο. Αφ' ενός γατί όλα τά Πολιτιστικά καί Θεογονικά στοιχεία τους (πλήν τού δόγματος τού κυρίαρχου καί εκλεκτού λαού) τά πήραν από τούς γύρω λαούς καί ιδιαίτερα από τούς Αιγυπτίους (π.χ παραβλ. Υμνον πρός ΑΤΤΟΝ - 1450 π.Χ. μέ 103ο Ψαλμό Δαυίδ - 1000 π.Χ), όπου ο θεμελιωτής τού Έθνους καί τών Νόμων τους, Μωυσής (1200 π.Χ) υπήρξε αξιωματούχος καί μυημένος Ιερών γνώσεων. Γνώσεις όμως που καί οι Αιγύπτιοι εδιδάχθησαν από τόν Έλληνα Ερμή (9000 π.Χ) καί τόν επίσης Έλληνα Ορφέα όταν μεταβάς εις Αίγυπτον ''εξελόχευσεν Ιερόν Λόγον''. Καί αφ' ετέρου γιατί τά στοιχεία χρονολόγησης (παρ' ολη τήν κοπτοραπτική τους συρρίκνωση από εκούσιους καί ακούσιους καλοθελητές) τών εξελικτικών φάσεων τού Ελληνικού Πολιτισμού δέν αφήνουν αμφιβολίες γιά τήν Πατρότητα καί τίς κατευθύνσεις εξάπλωσής του. Ο δε δεύτερος, Λευκοφρύδης, συνδέοντας τό Δελφικό Ε μέ τήν κατά τήν άποψή του αποκωδικοποίηση τού έργου τού Αριστοτέλη '' Οργάνων Όργανον'', υποστηρίζει ότι πρόκειται γιά διακριτικό σύμβολο ενός Πλανητικού συστήματος στόν αστερισμό τού Λαγού καί τού συνωνύμου του Κοσμοσκάφους. Αν καί η λογική τής αποκωδικοποίησης τού έργου είναι ισχυρή, εναπόκειται στήν κρίση τού κάθε ερευνητή νά καταλήξη γιά τό ακραίο ή όχι τής θέσης αυτής.
Η δική μου άποψη γιά τό γράμμα αυτό τού Ελληνικού Αλφαβήτου, είναι ότι αποτελεί σέ Κοσμικό επίπεδο, καθαρό συμβολισμό τού Ενούντος Θείου. Στή Σαμοθράκη έχουν βρεθή κεραμικά πιάτα που χρησιμοποιούνταν σέ τελετές τών Καβειρίων Μυστηρίων. Τά μισά από αυτά είχαν χαραγμένο ένα Ο (Θήτα) καί τά υπόλοιπα ένα Ε. Καί τά δύο συμβολίζουν τό Θείον. Τό πρώτο σάν Κέντρο τού Σύμπαντος Όλου, τό δεύτερο σάν Ενωτικό των Πάντων στοιχείο. Η Ελληνική γλώσσα δέν είναι απλά μιά γλώσσα επικοινωνίας. Είναι τό παράγωγο μιάς Κοσμικής, Συμπαντικής γεωμετρικής Μήτρας κωδικοποιημένων Εννοιολογήσεων. Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι: '' Παλαμήδης εύρε τά γράμματα ουχ υπέρ τού γράφειν μόνον, αλλά καί υπέρ τού γιγνώσκειν ά δεί μή γράφειν''. Κατά τόν Λουκιανό, ο Παλαμήδης - υιός τού Ναυπλίου, Ομηρικός ήρως καί εφευρέτης τού Αλφαβήτου- ''... πρώτος ημίν τούς νόμους τούτους διατυπώσας, ου τή ταξει μόνον καθ' ήν προεδρίαν βεβαιούνται, διώρισεν τί πρώτον έσται ή δεύτερον, αλλά καί ποιότητας άς έκαστον έχει καί δυνάμεις συνείδον''. Χαρακτηριστικά δηλαδή τού Αλφαβήτου εκτός από τή σειρά τών γραμμάτων είναι καί οι ποιότητες αυτών, αλλά καί οι δυνάμεις. Τί σημαίνει όμως, τά γράμματα έχουν ποιότητες καί δυνάμεις; Δυνάμεις νά κάνουν τί, ή δυνάμεις τίνων; Η Ελληνική γλώσσα είναι Λόγος, καί ο Λόγος είναι πρώτιστα αναλογία. Κι εκφράζεται πολυσήμαντα καί κατ' αναλογίαν σέ άπειρα διαβαθμιστικά επίπεδα. Από τά πλέον Γήϊνα σάν επικοινωνία, εως τά πλέον Κοσμικά σάν Κοσμικές, Συμπαντικές έννοιες. Έτσι τό Ν είναι Νόησις. Τό Λ είναι Λόγος. Ο Λόγος όταν αποκτά βάση (-), γίνεται -Δ- Διαστημοποιείται, αποκτά Διαστάσεις. Τό Ο είναι μιά Ολότητα, ένα Πάν. Τό Όλον μέ τό Κέντρο του, ο Δημιουργός καί η Δημιουργία, αδιαίρετα μαζί, είναι τό Ο (Θήτα) τό Θείον, τό Σύν-Πάν. Τό Ε είναι τά τρία στοιχεία (οι τρείς παράλληλες γραμμές) τού Τρισυπόστατου Θείου, ενούμενα. Εξ ού καί Ένωσις= ώσις πρό τό ΕΝ = ώθηση πρός τή Θεία Νόηση. Αντίθετα τό είναι τά ίδια στοιχεία διαχωριζόμενα, τό Ξένον, τό μή ίδιον. Η έννοια τού Τρισυπόστατου Θείου δέν είναι ούτε πρωτιά, ούτε αποκλειστικότητα τής Χριστιανικής Θρησκείας. Προϋπήρχε σέ όλες σχεδόν τίς Θρησκείες, σάν Θεϊκή Τριάς που αποτελείται από τό Άρρεν, Ανορίζον στοιχείο τού Δημιουργού κι επικαλύπτοντος, τό θήλυ στοιχείο τού Συντηρητού, τού ορίζοντος καί Μητρο-παραγωγού, καί τό Άρρεν, δυναμικό στοιχείο τού Καταστροφέα καί Αναγεννητού, τού Δομοποιού καί Ζωοποιού καί Φωτοδότη. Στίς Ινδίες είναι ο Μπράχμα, ο Βισνού κι ο Σίβα. Στήν Αίγυπτο ο Όσιρις, η Ίσις ή η Αθώρ κι ο Ώρος. Στήν Ελλάδα ο Ζεύς, η Δή-μητρα ή κάποια άλλη Θεά, σύμβολο θήλειας Μήτρας-Ενέργειας κι ο Απόλλων. Στόν Χριστιανισμό, ο Πατήρ, τό Άγον (Άγιον) καί ορίζον Πνεύμα κι ο Υιός.
Κατά τήν γνώμη μου λοιπόν, τό Ε δηλώνει, τόν Ενωτικό χαρακτήρα τού Τρισυπόστατου Θείου καί γι' αυτό αφιερώθηκε, μαζί μέ τά ''Γνώθι σαυτόν'' καί ''Μηδέν Άγαν'', που είναι επίσης Ενωτικά παραγγέλματα - αφού δέν νοείται Ένωσις χωρίς τήν βαθιά, Νοητική γνώση τού Εγώ, αλλ' ούτε καί προσέγγισίς της μέ παραθλαστικές λειτουργίες υπερβολής- στόν Θεό τού Φωτός καί τής Αρμονίας. Αυτό τό στοιχείο τής Ένωσης συνηγορεί πρός τήν ονομασία ''Γάμος'', που έδωσαν στό Ε, οι Πυθαγόρειοι. Αλλ' όχι μόνον γιατί όντας σάν στοιχείο Λόγου, πολυσήμαντο, ισχύει ταυτόχρονα καί σέ όλες τίς άλλες απόψεις-επίπεδα που αναφέρει στό διάλογό του ο Πλούταρχος, κι ίσως σέ αρκετές ακόμα που καί άλλοι θά νοήσουν.
ΕΠΑΜ. ΠΑΝΤΕΛΕΜΙΔΗΣ
Βιβλιογραφία:
Πλουτάρχου : Περί του Ε του εν Δελφοίς
Μαυρουδή Χρ. : Δελφικά Μυστήρια
Σιέττου Γ. : Καβείρια Μυστήρια
Εlliot W.S. : Ατλαντίδα
Καραθεοδωρή Στ. : Περί του εν Δελφοίς ΕΙ
Λευκφρύδη Γ. : Σταγειρο-Εψιλον
Δάκογλου Ιππ. : Η πατρότης του Φθογγικού Αλφαβήτου (Δαυλός 150)
ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Τα δεκάλεπτα: 22-16, 45-39, 64-61, 90-85
Οι παίκτες του Κώστα Μίσσα με εξαίρεση το πρώτο δεκάλεπτο και κάποιο "νεκρό" διάστημα στο τρίτο δεκάλεπτο που απειλήθηκαν από τους Γάλλους στη συνέχεια επέβαλαν το ρυθμό τους στηριζόμενοι στην εκπληκτική ευστοχία τους στα περιφερειακά σουτ από μέση και μακρινή απόσταση και άρχιζαν να «χτίζουν» μια διαφορά, ενώ από την απέναντι πλευρά οι Γάλλοι τα περίμεναν όλα από τον Τζάκσον που φυσικά μόνος του δεν θα μπορούσε να ανακόψει με τίποτα την …φρενήρη πορεία των Νέων μας προς την κορυφή της Ευρώπης!
Είναι χαρακτηριστικό ότι επτά παίκτες της εθνική μας είχαν διψήφιο αριθμό πόντων, δείγμα του επιθετικού πλουραλισμού των Νέων μας που ουσιαστικά έγειρε την πλάστιγγα προς την μεριά της Ελλάδας. Οι παίκτες της εθνικής μας αποφασισμένοι να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, έκαναν ίσως την καλύτερη εμφάνισή τους στο τουρνουά και πήραν πανάξια το τρόπαιο του Πρωταθλητή Ευρώπης.
Παπανικολάου στο πρώτο ημίχρονο (4/5) και Γιαννόπουλος (4/5) στο δεύτερο πήραν μέρος σε έναν άτυπο διαγωνισμό τριπόντων και βοήθησαν τα μέγιστα την προσπάθεια της εθνικής μας ομάδας, ακόμη κι όταν οι Γάλλοι με άμυνα ζώνης και αρκετά κλεψίματα διατηρούνταν κοντά στο σκορ.
Δεν ήταν και το ιδανικότερο ξεκίνημα το α΄δεκάλεπτο για την εθνική μας ομάδα που βρέθηκε πίσω 12-7 στο 6΄όμως η είσοδος του Παππά έδωσε πολλές οργανωτικές λύσεις που επέτρεψαν στην εθνική μας να ανασυνταχθεί γρήγορα και να βρει διαδρόμους στο αντίπαλο καλάθι. Ο επιθετικός οίστρος του Παπανικολάου βοήθησε την Ελλάδα να «απαντήσει» με ένα 15-4 και να πάρει προβάδισμα στο σκορ με 22-16.
Στο 2ο δεκάλεπτο χάρη στις επιθετικές εξάρσεις των διεθνών μας "εκτοξεύτηκε" ακόμη και στους 12 πόντους η διαφορά (28-16, 31-19). Ενα γρήγορο όμως 18-8 των Γάλλων με αιχ΄μη του βέλους τον Τζάκσον κράτησε σε χαμηλά επίπεδα τη διαφορά (45-39).
Στο τρίτο δεκάλεπτο οι Γάλλοι πέτυχαν όχι απλά να «ψαλιδίσουν» την διαφορά αλλά και να πάρουν προβάδισμα στο σκορ (47-45 στο 23΄), που έφτασε ακόμη και στους εννέα πόντους (59-50 στο 27΄) εκμεταλλευόμενοι την προσωρινή αδράνεια των Νέων μας σε συνδυασμό με την …εκνευριστική ευστοχία του Τζάκσον (32 πόντοι με 6 τρίποντα). Η άμυνα ζώνης των Γάλλων φαινόταν ότι έφερνε αποτελέσματα για τους «τρικολόρ», μέχρι που οι διεθνείς μας άρχιζαν να περνούν όλο και πιο συχνά την μπάλα μέσα στην αντίπαλη ρακέτα, όπου οι ψηλοί μας έδωσαν κρίσιμους πόντους, συνεπικουρούμενοι από τους περιφερειακούς.
Στο 28' ο Μπόγρης με «Hook» έφερε την ισοφάριση (59-59), ενώ το τρίποντο του Γιαννόπουλου έγραψε το 62-59 για να κλείσει το δεκάλεπτο ο ίδιος με δίποντο (64-61).
Στο τελευταίο δεκάλεπτο η εθνική μας ομάδα πήρε σχετικά μια εύκολη νίκη με τους περιφερειακούς μας να «πυροβολούν» το αντίπαλο καλάθι στέλνοντας στα «ουράνια» το ελληνικό μπάσκετ που αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι δεν έχει μόνο ένδοξο παρελθόν και δυναμικό παρόν, αλλά και λαμπρό μέλλον.
Οι συνθέσεις:
ΕΛΛΑΔΑ (Μίσσας): Μάντζαρης 2, Μούρτος, Τσακαρέλης, Παππάς 10 (2), Γιαννόπουλος 14 (4), Σακελλαρίου, Παπανικολάου 15 (4), Σλούκας 14 (1), Γιάνκοβιτς 10 (1), Μπόγρης 14, Κασελάκης 11 (2), Σαρικόπουλος.
ΓΑΛΛΙΑ (Ζαν Αϊμί Τουπάν): Ονά-Εμπό 3 (1), Ορτέλ 11 (1), Ντιό 21 (3), Σαμπέ 2, Ραποσό 4, Τζάκσον 32 (6), Καμαρά 2, Σεραφέν 8, Ντα Σιλβέιρα 2.
Βασιλακόπουλος: «Το ελληνικό μπάσκετ είναι καλά θεμελιωμένο»
Μετά τον θρίαμβο της εθνική ομάδας Νέων ο πρόεδρος της FIBA Europe δήλωσε: «Αυτή η μεγάλη γιορτή, αυτό το μεγάλο αποτέλεσμα, αυτοί οι μεγάλοι παίκτες τα λένε όλα. Νομίζω ότι πλέον θα γίνει κατανοητό απ’ όλους ότι αυτά τα παιδιά αξίζουν μεγαλύτερη προσοχή. Το ελληνικό μπάσκετ πιστεύει στις δυνατότητες αυτού του λαού, στο παρόν και στο μέλλον. Το ελληνικό μπάσκετ είναι καλά θεμελιωμένο και για πολλά ακόμα χρόνια θα είναι στην κορυφή. Η ελληνική σημαία πρέπει να βρίσκεται στο ψηλό σκαλοπάτι και γι’ αυτό προσπαθούμε όλοι».
Ο «αρχιτέκτονας» του χρυσού μεταλλίου, ο προπονητής της εθνικής μας ομάδας των Νέων Κώστας Μίσσας παραδέχθηκε ότι η επιτυχία στηρίχθηκε στο ταλέντο των παικτών του: «Το να παίρνεις έναν ευρωπαϊκό τίτλο, είναι μεγάλη υπόθεση. Παιχνίδι με το παιχνίδι γινόμασταν καλύτεροι. Το ταλέντο των παιδιών και η προσαρμοστικότητά τους μέτρησαν πάρα πολύ, όπως επίσης και η συμβολή όλου του τιμ του Δικαιουλάκου, του Μαύρου, όπως επίσης του Ζαμπάρα και του Βουλγαρόπουλου του ιατρικού επιτελείου για τη δουλειά που έκαναν πάνω στο Σαρικόπουλο, βοηθώντας τον να παίξει και να βοηθήσει με τη σειρά του την ομάδα στους αγώνες και στα δύσκολα τελευταία ματς. Αν μπορούμε να μιλήσουμε για μυστικό, αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι η ομάδα είχε υπομονή στα δύσκολα, είτε αυτό ήταν άμυνα, είτε επίθεση. Τα παιδιά κακά τα ψέματα ήταν κουρασμένα. Το 75% αυτής της ομάδας είχε ήδη δώσει το «παρών» στο Παγκόσμιο των Εφήβων στη Νέα Ζηλανδία, οπότε λογικό ήταν να έχουμε μεταπτώσεις. Τα παιδιά ήταν κουρασμένα. Είναι φυσιολογικό να υπάρχουν κενά, αλλά με σωστή διαχείριση και τακτική καταφέραμε να βγούμε νικητές. Φυσικά να μην ξεχάσουμε και τον κόσμο που ήταν εκπληκτικός και βοήθησε πολύ στην προσπάθεια της ομάδας».
Κώστας Παπανικολάου (MVP και μέλος της καλύτερης πεντάδας της διοργάνωσης): «Ευχαριστώ όλα αυτά τα παιδιά και τον εξαιρετικό προπονητή που μέσα σε μια μέρα κατάφερε να μας κάνει ομάδα. Όταν υπάρχει φιλία και θέληση για κάτι καλό, τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει. Όλα υπάρχουν στην καρδιά και στο μυαλό. Αν πεις στο μυαλό σου ότι δεν είσαι κουρασμένος, τότε δεν είσαι. Τώρα πρέπει να προσπαθήσω δυο φορές παραπάνω για να δείξω ότι δεν ήταν τυχαίο αυτό το βραβείο».
Χάρης Γιαννόπουλος (αρχηγός της Εθνικής Νέων Ανδρών): «Ήταν τρομερό συναίσθημα. Είναι μοναδικές στιγμές αυτές που ζούμε. Όλοι μαζί, τα παιδιά, ο κόουτς, ο κόσμος. Από τις μικρές εθνικές προσπαθούσα πάντα να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό. Αυτό έκανα και σήμερα, μπαίνοντας στο γήπεδο. Δεν είχαμε προβλήματα στην αρχή. Όταν αυτά ήρθαν, έπρεπε να κάνω κάτι και το έκανα! Δεν φοβήθηκα ποτέ ότι υπήρχε περίπτωση να το χάσουμε. Παίζουμε για να κερδίσουμε και αυτός είναι ο στόχος μας. Πήρα κάτι συμβουλές από το Νίκο Παππά, που το είχε ξανακάνει».
Εντυπωσιακό βυζαντινό ψηφιδωτό στην Αγία Σοφία
|
Το ψηφιδωτό ενός εξαπτέρυγου αγγέλου σε έναν από τους τρούλους του Ναού της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη έφεραν στο φως οι συντηρητές. Το ψηφιδωτό ήταν επί αιώνες καλυμμένο από σοβά, από την εποχή που η Αγία Σοφία μετατράπηκε από τους Οθωμανούς σε τζαμί. Σύμφωνα με Τούρκους αξιωματούχους, υπάρχει και δεύτερος εξαπτέρυγος άγγελος που έχει καλυφθεί στο παρελθόν, ο οποίος επίσης θα αποκαλυφθεί.
Στα μέσα του 19ου αιώνα, δύο Ελβετοί συντηρητές είχαν ανακαλύψει το ψηφιδωτό κάτω από το σοβά, αλλά ο Σουλτάνος τους έδωσε εντολή να το καλύψουν πάλι.
Οι συντηρητές της Αγίας Σοφίας δήλωσαν ότι η απεικόνιση του σεραφείμ έχει διατηρηθεί πάρα πολύ καλά, χωρίς να υποστεί ιδιαίτερη ζημιά από την κάλυψή του.
Αυτά τα μωσαϊκά βρέθηκαν και καλύφθηκαν από τον συντηρητή Φοσάτι.
Οι ειδικοί θα εργαστούν τώρα για να φέρουν στο φως και τον δεύτερο άγγελο από τα σεραφείμ, που επίσης παρέμεινε καλυμμένος επί αιώνες.
Προς το παρόν, οι επισκέπτες της Αγίας Σοφίας δεν μπορούν να δουν τον άγγελο.
Πηγή: ΝΕΤ
Κυριακή 26 Ιουλίου 2009
Η ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΝΕΩΝ ΣΤΟΝ ΜΠΑΣΚΕΤ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ
Ούτε η Ισπανία μπόρεσε να σταματήσει τη ξέφρενη πορεία της Εθνικής ομάδας Νέων Ανδρών στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξάγεται αυτές της ημέρες στη Ρόδο.
Τα παιδιά του Κώστα Μίσσα στο σημερινό ημιτελικό με τους Ίβηρες, υπερέβαλλαν εαυτούς και κατάφεραν να πάρουν την πολυπόθητη νίκη με 87-76, η οποία τους χάρισε το εισιτήριο για τον αυριανό (20:00) μεγάλο τελικό της εν λόγω διοργάνωσης, όπου θα αντιμετωπίσουν μία εκ των Γαλλίας και Ιταλίας, οι οποίες αναμετρώνται στον άλλο ημιτελικό.
Το παιχνίδι
Η Ισπανία μπήκε δυνατά στο παιχνίδι, ξάφνιασε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, παίρνοντας με το… καλησπέρα προβάδισμα έξι πόντων (8-2).
Η ομάδα του Κώστα Μίσσα στη συνέχεια όρθωσε το ανάστημα της, καταφέρνοντας να μειώσει στον πόντο (10-9), εντούτοις η πρώτη περίοδος έκλεισε με τους Ίβηρες να έχουν προβάδισμα οκτώ πόντων (19-11).
Στο δεύτερο δεκάλεπτο οι «φούριας ρόχας» εκμεταλλευόμενοι την αστοχία της ομάδας μας συνέχισαν να έχουν το «πάνω χέρι» στον αγώνα (24-15), ωστόσο σε εκείνο το σημείο του αγώνα οι Μπόγρης και Σαρικόπουλος πήραν στις πλάτες τους το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, το οποίο με σερί 6-0 μείωσε στο -3 (24-21).
Και πάλι όμως η Ισπανία βρήκε τρόπο να ξεφύγει στο σκορ, καθώς με εύστοχες προσπάθειες από τη γραμμή των 6.25 πήγε στα αποδυτήρια, όντας μπροστά στο σκορ με οκτώ πόντους (39-31).
Στο τρίτο δεκάλεπτο μάλιστα οι Ίβηρες κατάφεραν να εκτοξεύσουν τη διαφορά σε διψήφιο αριθμό πόντων (+12, 48-36). Εντούτοις τα παιδιά του Κώστα Μίσσα σε εκείνο το σημείο… ξύπνησαν και με σερί 10-0 μείωσαν σε 50-46.
Η Εθνική ομάδας ομάδα στη συνέχεια μείωσε στο καλάθι (53-51), ενώ στο 29’ με τρίποντη «βόμβα» του Γιαννόπουλου πήρε για πρώτη φορά προβάδισμα στο σκορ (58-56).
Οι «μηχανές» του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος ανέβασαν… κι άλλες στροφές, η διαφορά έφτασε στο +5 (61-56) ωστόσο ο Χόρχε με εύστοχο τρίποντο στην εκπνοή του δεκαλέπτου έκανε το 61-59.
Στην τελευταία και κρίσιμη περίοδο τα παιδιά του Κώστα Μίσσα, δείχνοντας «Ολύμπια» ψυχραιμία ανέβασαν ακόμα περισσότερο τη διαφορά (70-63), την οποία προστάτεψαν ως «κόρη οφθαλμού» έως το τέλος, όπου με σκορ 87-76 πήραν το πολυπόθητο εισιτήριο για τον αυριανό μεγάλο τελικό.
Τα δεκάλεπτα: 19-11, 39-31, 59-61, 76-87
Ισπανία (Αρανθάνα): Φερνάντεθ 4 (1), Λόπεθ 5, Αλμαθάν, Τόμας 15 (1), Ραμπασέδα 19 (2), Παρέχο 6 (2), Σαμπ 9 (1), Ντε Λα Φουέντε 2, Αγκιλάρ 16 (2/8δίπ., 4/10τρίπ., 2ασ., 2λ., 4κλ., 3κοψ.)
Ελλάδα (Μίσσας): Μάντζαρης 6, Μούρτος, Τσακαλέρης, Παππάς 11 (2/6δίπ., 1/5τρίπ., 4/4β., 5ρ.), Γιαννόπουλος 16 (3/4δίπ., 2/4τρίπ., 4/4β., 5ρ.), Σακελλαρίου, Παπανικολάου 9 (1/5δίπ., 1/4τρίπ., 4/4β., 6ρ., 5λ., 5κλ., 2κοψ.), Σλούκας 17 (24δίπ., 2/2τρίπ., 7/10β., 2ασ., 6λ., 4κλ.), Γιάνκοβιτς 1, Μπόγρης 12 (5/9δίπ., 2/2β.), Κασελάκης 7 (1), Σαρικόπουλος 8
Έσπασαν τη πόρτα των αποδυτηρίων τους οι Ισπανοί!
Οι παίκτες της Ισπανίας μετά την ήττα τους από την Εθνική μας ομάδας και τον αποκλεισμό τους από το μεγάλο τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ήταν όνομα και πράγμα «ταύροι εν υαλοπωλείω».
Συγκεκριμένα μετά τη λήξη του ημιτελικού οι Ίβηρες, μη μπορώντας να «χωνέψουν» την ήττα τους από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, προέβησαν σε ακρότητες, σπάζοντας την πόρτα των αποδυτηρίων του «Βενετοκλείου».
Μάλιστα για παν ενδεχόμενο υπήρχε αστυνομική δύναμη στα αποδυτήρια, προκειμένου να μην συναντήσουν τους παίκτες της ελληνικής ομάδας.
Οι δηλώσεις των πρωταγωνιστών
Κώστας Μίσσας: «Όπως περιμέναμε, ήταν ένα πολύ δυνατό παιχνίδι. Το δεύτερο με τους Ισπανούς και η συμμετοχή του Αγκιλάρ, ενός πολύ καλού παίκτη, τους έκανε ακόμα καλύτερους. Θεωρώ ότι ξεκινήσαμε εκνευρισμένα, δεν είχαμε την ηρεμία που έπρεπε.
Το μόνο καλό είναι ότι μάς κρατούσε η άμυνα. Γιατί με τον τρόπο που παίζαμε στην επίθεση, η διαφορά θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη και να μην μπορούμε να την ανατρέψουμε. Ηρεμήσαμε στο δεύτερο ημίχρονο, η άμυνά μας έγινε ακόμα καλύτερη στα πικ εντ ρολ και στα ριμπάουντ, ένα στοιχείο που φοβόμουν, είχαμε πλήρη κάλυψη. Όταν αποκτήσαμε υπομονή και σωστές επιλογές, φτάσαμε στην πολύ μεγάλη νίκη που μοιάζει με χρυσό, αν αναλογιστείτε τη δυναμική του αντιπάλου.
Όποιος και αν είναι ο αντίπαλος, εμείς πρέπει να παίξουμε με υπομονή και σοβαρότητα. Πιστεύω πως η Γαλλία θα βρεθεί απέναντί μας. Και αν συμβεί αυτό, κατ’ αρχάς πρέπει να προσέξουμε τα ριμπάουντ, δευτερευόντως να μην αφήσουμε την μπάλα να πάει στον Σεραφίν και τρίτον να περιορίσουμε τον Ντιό.
Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και η Ισπανία, αλλά και η Γαλλία έχουν στο ρόστερ τους γεννηθέντες το ’89, ενώ εμείς έχουμε επτά του ’90 που σημαίνει πως η ίδια ομάδα θα είναι και του χρόνου. Υπάρχει λοιπόν, μέλλον».
Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009
Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009
, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΒΡΑΙΟΣ ΔΙΟΤΙ:
1) Ήταν Γαλιλαίος (Έλληνας της Παλαιστίνης) και όχι Ιουδαίος.
Οι Εβραίοι Τον αποκαλούσαν περιφρονητικά Ναζωραίο και στην Εβραϊκή γλώσσα η λέξη «ναζωραίος» σημαίνει «ξένος, άλλου αίματος», τον αποκαλούσαν Σαμαρείτη- ονομασία των Ελλήνων της Παλαιστίνης.
2) Ο ίδιος ο Χριστός αρνήθηκε, ότι είναι Εβραίος, αμφισβητεί τον Θεό του Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, αμφισβητεί, ότι είναι από τη γενιά του Δαυΐδ:
«37 ...και Μωυσής εμήνυσεν επί της βάτου, ως λέγει Κύριον τον Θεόν Αβραάμ και τον Θεόν Ισαάκ και τον Θεόν Ιακώβ.
38 Θεός δε ουκ εστί νεκρών, αλλά ζώντων»
(Κατά Λουκάν, 20/37)
Καταλάβατε τι τους είπε ο Χριστός;
Αυτούς που επικαλείστε, δηλαδή τον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ- είναι Θεός των νεκρών!
Τον Θεό των Εβραίων, τον Ιαχβέ (Ιεχωβά) - ο Χριστός αποκαλεί νεκρό Θεό!!!
Και λέει, ότι ο όντως Θεός δεν είναι των νεκρών, αλλά των ζώντων!
Εκείνη την εποχή τέτοια πράγματα δεν θα τολμούσε να ξεστομίσει ούτε ο πιο θαρραλέος Ιουδαίος, παρά μόνο εκείνοι, που ήσαν υπήκοοι της Ρώμης και δεν υπάγονταν στο ιουδαϊκό δικαστήριο, δηλαδή οι πολλοί της ιουδαϊκής διανόησης, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι.
Παρακάτω:
«44 Δαυΐδ αυτόν Κύριον καλεί και πως υιός αυτού εστίν;»
(Κατά Λουκάν, 20/ 44)
3) Ο ίδιος ο Χριστός αρνείται, ότι είναι βασιλεύς των Ιουδαίων, και οι ίδιοι οι Ιουδαίοι αρνούνται, ότι είναι συμπατριώτης τους.
Π.χ. όταν ο Πιλάτος βγήκε και ρώτησε σε τι κατηγορείτε αυτόν τον άνθρωπο'
Και οι Εβραίοι απήντησαν, ότι αν δεν ήταν Αυτός κακούργος, δεν θα Τον παράδιδαν στον Πιλάτο.
Και ο Πιλάτος τους προτείνει να Τον πάρουν και να Τον δικάσουν με το νόμο τους, ξέροντας πολύ καλά, ότι οι Εβραίοι είχαν το δικαίωμα να δικάζουν μόνο τους ομοφύλους τους και κανέναν άλλον.
Και τι του απαντάν οι Ιουδαίοι;
- Δεν μας επιτρέπεται να σκοτώσουμε κανένα.
Ενώ ξέρουμε πολύ καλά, ότι εκείνη την εποχή οι Εβραίοι είχαν δικαίωμα να εκτελέσουν έναν άνθρωπο (με λιθοβολισμό παρακαλώ) μόνο της φυλής τους.
Κανένας Έλλην, κανένας Ρωμαίος δεν είχαν φόβο Ιουδαϊκού δικαστηρίου, διότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήσαν πολίτες της Ρώμης.
Όποιος πείραζε Ρωμαίο πολίτη θα είχε άσχημα ξεμπερδέματα.
Όταν οι ίδιοι οι Εβραίοι λένε, ότι δεν έχουνε δικαίωμα να Τον σκοτώσουν, ομολογούν οι ίδιοι (!!!) ότι ο Χριστός ΔΕΝ είναι συμπατριώτης τους.
Και όταν ο Πιλάτος ρώτησε τον Χριστό:
- Είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων;- ο Χριστός του απαντά:
- Συ λέγεις (δεν το λέω αυτό Εγώ, αυτό το λες εσύ)
Και όταν ο Πιλάτος του λέει, ότι αυτοί σε κατηγορούν, ο Χριστός του απάντησε:
- Δεν είμαι του κόσμου τούτου, αν ήμουν, οι ιερείς δεν θα με έδεναν και δεν θα με παρέδιδαν σε σένα…
4) Πάνω από 50 φορές (!!!) στα Ευαγγέλια ο Χριστός ξεχωρίζει την εθνικότητά Του από την εθνικότητα των Εβραίων, χρησιμοποιώντας τις φράσεις: «Εγώ - εσείς, το γένος σας, οι πρόγονοί σας, οι πατέρες σας, οι προφήτες σας, ο νόμος σας, ο Θεός σας»- δείχνοντας ξεκάθαρα και στους πλέον άπιστους Θωμάδες, ότι δεν είναι Εβραίος.
Πουθενά ο Χριστός δεν λέει στα Ευαγγέλια: «εμείς, το γένος μας, οι πρόγονοί μας, ο λαός μας, οι πατέρες μας, οι προφήτες μας, ο νόμος μας, ο Θεός μας».
Ενώ οι Εβραίοι χρησιμοποιούν το «εμείς» κατά κόρον και παντού!
Πρέπει απλά να προσέχεις την λέξη, την κάθε λέξη...
5) Οι Εβραίοι ποτέ δεν δέχτηκαν τον Χριστό, ούτε την διδασκαλία Του.
Αντιθέτως- αυτοί βρήκαν τον άλλον τρόπο να Τον σκοτώσουν, διότι Αυτός δεν ήταν Εβραίος και ήταν ο μεγάλος πνευματικός κίνδυνος για την θρησκεία τους.
6) Ο Χριστός ποτέ δεν είχε φοιτήσει στα πνευματικά τους σχολεία, όπως συνηθίζονταν στους Εβραίους εκείνης της εποχής υποχρεωτικά για όλους, που προορίζονταν να γίνουν ραβίνοι.
«14 Ήδη δε της εορτής μεσούσης ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν και εδίδασκε.
15 εθαύμαζαν οι Ιουδαίοι λέγοντες: πως ούτως γράμματα οίδε μη μεμαθηκώς;
16 απεκρίθη ουν αυτοίς ο Ιησούς και είπεν: Η εμή διδαχή ουκ εστίν εμή, αλλά του πέμψαντός με».
(Κατά Ιωάννην, 7/ 14-15)
7) Πέραν αυτού, ο Χριστός απαγορεύει στους μαθητές Του να λαμβάνουν τον τίτλο του ραβίνου, δηλαδή Ιουδαίου δασκάλου, λέγοντάς τους καθαρά και ξάστερα:
«10 μηδέ κληθήτε ραβίνοι, εις γαρ υμών εστίν ο διδάσκαλος, ο Χριστός.»
(Κατά Ματθαίον, 23/10)
8) Ο Χριστός δεν έκανε περιτομή, όπως ισχυρίζονται οι σχολιαστές των Ιερών Γραφών και αυτό θα αποδειχθεί αργότερα.
9) Ο Χριστός δεν είχε καταδικαστεί από το εβραϊκό δικαστήριο, αλλά από το ρωμαϊκό.
Βάσει των νόμων εκείνης της εποχής στα ρωμαϊκά δικαστήρια υπάγονταν ΜΟΜΟΝ ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΗΣΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΥΠΗΚΟΟΙ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΕΙΧΑΝ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΠ’ ΟΤΙ ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ.
Στους Εβραίους παραχωρούνταν το δικαίωμα να δικάζουν ΜΟΝΟ τους ομοφύλους τους και αυτό το γεγονός είναι γνωστό και από την επίσημη ιστορία και από τα Ευαγγέλια.
Οι Ρωμαίοι ήξεραν και καταλάβαιναν πολύ καλά τι κάνει ο Χριστός, αυτοί δεν μπορούσαν να είναι βλάκες, διότι ήλεγχαν τα πάντα λόγω εξουσίας στην περιοχή και ας το πούμε καθαρά, κατά βάθος ήσαν σύμφωνοι με την δράση του Πανδήρα Χριστού κατά των Ιουδαίων, που εκείνη την εποχή ήσαν η πιο επικίνδυνη εστία επαναστάσεων κατά της ρωμαϊκής εξουσίας.
Η συμπεριφορά του Πιλάτου, που έδειξε απροθυμία να τιμωρήσει τον Χριστό, που προσπάθησε έμμεσα να δικαιολογήσει τον Χριστό (δεν βρίσκω τίποτε το μεμπτό σ’ αυτόν τον άνθρωπο, όπως δήλωνε), που προσπάθησε να γλυτώσει τον Χριστό (πρότεινε στους Ιουδαίους αντί του Χριστού να εκτελεστεί ο Βαρνάβας ο βαρυποινίτης)- αποδεικνύει την έμμεση συμμετοχή της ρωμαϊκής εξουσίας στην υπόθεση της πνευματικής απορρόφησης των Ιουδαίων.
Μόνον η απειλή νέων ανταρσιών και εξεγέρσεων, πρόκλησης πρόσθετης ανησυχίας στον Καίσαρα της Ρώμης για την έκρυθμη κατάσταση στην επαρχία της Ιουδαίας, ανάγκασε τον Πιλάτο, για το δικό του το καλό ως έπαρχου και αντιπροσώπου της Ρώμης να θυσιάσει τον Χριστό, παραδίδοντάς Τον στον θάνατο με μεγάλη εντούτοις απροθυμία.
Ας θυμηθούμε τις λέξεις του ίδιου Πιλάτου πριν την εκτέλεση του Χριστού:
«Εγώ νίπτω τας χείρας μου και το αίμα Του είναι πάνω σας και πάνω στους απογόνους σας».
Σαν προφητεία της επερχόμενης κατάρας ακούγεται αυτό, αν το καλοσκεφτείς...
10) Ο Χριστός ποδοπατούσε τον νόμο του Σαββάτου, τα άγια των αγίων της εβραϊκής θρησκείας και του πολιτισμού, όπου απαγορεύονταν αυστηρά στους Εβραίους να κάνουν οτιδήποτε, ακόμη και να θεραπεύουν και ο Χριστός ΘΕΡΑΠΕΥΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΑΒΒΑΤΟ.
Αυτή η πράξη ήταν ένα άμεσο και συνειδητό χτύπημα κατά του ιουδαϊκού τρόπου ζωής και ας το αναγνωρίσουμε δίκαια- ήταν ανοιχτή πρόκληση προς τους Ιουδαίους από την πλευρά του Χριστού.
Οι Εβραίοι εκείνης της εποχής δεν θα τολμούσαν να πράξουν τούτο, διότι οι ομόφυλοί τους θα τους είχαν λιθοβολήσει με τον νόμο μέχρι θανάτου και οι Ρωμαίοι, οι αληθινοί άρχοντες της περιοχής, αναγνώριζαν αυτό το δικαίωμα απόδοσης δικαιοσύνης μόνον μεταξύ των Ιουδαίων.
Επαναλαμβάνω και πάλι: είμαι Έλληνας, αλλά από της ανθρώπινης πλευράς καταλαβαίνω την άκρως δυσχερή και τραγική κατάσταση των Ιουδαίων εκείνης της εποχής: ρωμαϊκή κυριαρχία, περιφρόνηση των Ιουδαίων από τους Ρωμαίους και Έλληνες, που τους θεωρούσαν υποδεέστερους (στους Έλληνες κυριαρχούσε το δόγμα πας μη Έλλην βάρβαρος) και οι Ρωμαίοι, που μιμούνταν στα πάντα τους Έλληνες, φέρονταν με τον ίδιον τρόπο και θεωρούσαν στο βάθος της ψυχής τους εαυτούς τους έμμεσους απογόνους των Ελλήνων.
Μην ξεχνάμε, ότι μετά τον Τρωικό Πόλεμο, σύμφωνα με την παράδοση, οι διασωθέντες Τρώες έφυγαν στην Ιταλία, πήγε στην Ιταλία και ο γιός του Οδυσσέα Τηλέμαχος και ίδρυσε εκεί τις ελληνικές αποικίες και την πρώτη πόλη- την Ρώμη, που έχει ελληνικό όνομα.
Ρώμη στην επί λέξει μετάφραση από τα ελληνικά σημαίνει δύναμη (ρωμαλέος).
Αυτήν την παράδοση τιμούσαν φανατικά οι Ρωμαίοι, θεωρούντες τους εαυτούς τους απογόνους των Τρώων και του Τηλεμάχου - γι’ αυτό και δέχτηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό τον Ελληνικό Πολιτισμό.
Οι Ιουδαίοι δέχτηκαν την μεγάλη πολιτιστική επίθεση
του Ελληνικού πολιτισμού και του Ελληνικού τρόπου ζωής, που τον τηρούσαν όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά και οι Ρωμαίοι και το μεγαλύτερο τμήμα της Ιουδαϊκής διανόησης, που ξέκοψε από την παράδοση των πατέρων της και πέρασε στην πλευρά των Ρωμαίων και Ελλήνων.
Εμφανίστηκε ένας ορατός πια κίνδυνος πολιτιστικής απορρόφησης των Ιουδαίων και της εξαφάνισης τους ως εθνικής οντότητας.
Στην ουσία οι Εβραίοι βρέθηκαν σε τραγικό γι’ αυτούς δίλλημα: η να εξαφανιστούν ως Έθνος η να σκοτώσουν τον Χριστό, που αντιπροσώπευε γι’ αυτούς τον μεγαλύτερο κίνδυνο στην αρχόμενη διαδικασία απορρόφησης των Ιουδαίων από το ανώτερο και ισχυρότερο πολιτιστικά στοιχείο- τον ελληνικό και κατ’ επέκτασιν – και το ρωμαϊκό.
Ο θάνατος του Χριστού γλύτωσε τους Εβραίους από την πλήρη εξαφάνισή τους ως λαού.
Ο καθένας έχει την δική του αλήθεια και την αλήθεια αυτή πρέπει τίμια να την αναγνωρίζουμε.
11) Ο Χριστός κατάγονταν από την ελληνική Γαλιλαία, από το συγκρότημα της Δεκαπόλεως- τις αποικίες των Ελλήνων στην Παλαιστίνη και αργότερα θα παρατεθεί και ο ιστορικός χάρτης των ελληνικών πόλεων της Παλαιστίνης.
Και αυτές οι πόλεις υπάρχουν σε όλους τους ιστορικούς χάρτες, αλλά και στους χάρτες των Ευαγγελίων.
12) Όταν ο Χριστός δίδασκε τα πλήθη (προσέξετε - δίδασκε ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ, μακριά από τους άλλους)- Αυτός δίδασκε στον Ιουδαϊκό λαό τον Ελληνικό Πολιτισμό, Τον πλησίασαν κάτι Έλληνες (κάτοικοι της Δεκαπόλεως) και θέλησαν να Του μιλήσουν.
Με άλλα λόγια θέλησαν να Τον υποστηρίξουν και να Τον βοηθήσουν.
Πια ήταν η αντίδραση του Χριστού;
Την αντίδραση του Χριστού μας την μεταφέρουν τα ίδια τα Ευαγγέλια:
«20 Ήσαν δε τινές Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή.
21 ούτοι ουν προσήλθον Φιλίππω από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και
ηρώτων αυτόν, λέγοντες: Κύριε, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν.
22 έρχεται Φίλιππος και λέγει τω Ανδρέα, και πάλιν Ανδρέας και
Φίλιππος και λέγουσι τω Ιησού.
23 ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων: ΕΛΗΛΥΘΕΝ Η ΩΡΑ
ΙΝΑ ΔΟΞΑΣΘΗ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»
(Κατά Ιωάννην, 12/ 20-23)
Με λίγη προσοχή στις φράσεις μπορούμε να δούμε πολλά κρυμμένα πράγματα:
- Φίλιππος από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας (Γαλιλαίος κι αυτός, άρα Έλληνας με φυσιολογικό ελληνικό όνομα)
- Ανδρέας: πάλι ελληνικό όνομα, χωρίς να αναφέρεται ο τόπος της καταγωγής του.
- Δεν έχουν συμπεριληφθεί στα επίσημα Ευαγγέλια τα Ευαγγέλια μαθητών του Χριστού, ΠΟΥ ΦΕΡΟΥΝ ΚΑΘΑΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ όπως του Φιλίππου, του Ανδρέα, του Νικόδημου... γιατί άραγε;;;
Υπάρχει πολύ μεγάλη υποψία, ότι ο Ιωάννης ήταν κι αυτός Έλληνας, διότι το όνομα Ιωάννης προέρχεται από το Ίων και γραμματολογικά και ετυμολογικά.
Και κατά περίεργο τρόπο, αυτός ο Ιωάννης περιφέρεται στους ελληνικούς τόπους και γράφει την Αποκάλυψη του.
Τα πρωτότυπα κείμενα των Ευαγγελίων είναι γραμμένα στα Ελληνικά, απ’ τα οποία έγιναν όλες οι μετέπειτα μεταφράσεις σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Ελήλυθεν λοιπόν η ώρα, ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου!
Και όντως, ο Υιός του Ανθρώπου δοξάστηκε σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο!
Πολλοί αναρωτιούνται, γιατί ο Χριστός αποκαλεί Τον Εαυτόν Του μια Υιό του Ανθρώπου και μια Υιό του Θεού.
Οι γνώστες της Ελληνικής Φιλοσοφίας βρίσκουν την απάντηση, αν θυμηθούν την ρήση του Ηρακλείτου περί Θεού και ανθρώπου:
«Θεός τι εστί; – Αθάνατος άνθρωπος.
Άνθρωπος τι εστί;- Θνητός θεός».
Και ο Χριστός ως Έλληνας γνώριζε αυτά τα πράγματα και πολύ καλλίτερα μάλιστα από εμάς, τους σημερινούς Έλληνες.
13) Τους ορθόδοξους Ιουδαίους ανησυχούσε πάρα πολύ η ελληνική δραστηριότητα του Χριστού και γι’ αυτόν τον λόγο, αφού δεν είχαν το δικαίωμα να Τον εκτελέσουν ανοιχτά, γύρευαν τρόπους να Τον σκοτώσουν στα μουλωχτά και δεν Τον εύρισκαν, διότι ο Χριστός, ξέροντας πολύ καλά τι έχουν στο μυαλό τους, κρύβονταν στους συμπατριώτες Του, όπου ήταν σε ασφαλείς συνθήκες.
Ας θυμηθούμε τι λένε μεταξύ τους οι Ιουδαίοι στα Ευαγγέλια: «Που κρύβεται Αυτός; Μήπως Αυτός κρύβεται στην Ελληνική Διασπορά (στους δικούς Του) και διδάσκει τους Έλληνες (τους μυεί και τους οργανώνει);
Για να σκεφτούμε λιγάκι λογικά- απλή λογική, πολύ απλή: ζεις σε μια περιοχή με δυο αντιμαχόμενα πολιτιστικά συνεχώς Έθνη, οι αλλόφυλοι σε κυνηγούν, που θα καταφύγεις για να προστατευτείς- στα χωριά των αλλοφύλων η στα χωριά των ομοφύλων σου;
Η στοιχειώδης λογική έχει την εξής ιδιότητα- αυτήν μένει αναλλοίωτη στο διάβα των αιώνων...
Και ο νοών - νοήτω.
14) Ο Χριστός ήταν Έλληνας της Παλαιστίνης, μιλούσε ελληνικά, είχε ελληνικό όνομα: Ιάσωνας Πανδήρας, το γένος Του ήταν ελληνικό, η Μητέρα Του, η Θεοτόκος- ήταν Ελληνίδα, ο πατέρας Του ήταν Έλληνας, στρατιώτης του ρωμαϊκού στρατού (εκείνη την εποχή πάρα πολλοί Έλληνες της Παλαιστίνης υπηρετούσαν στον ρωμαϊκό στρατό, ως υπήκοοι της Ρώμης, που θα αποδειχθεί αργότερα, οι γονείς Του λάτρευαν τους Ελληνικούς Θεούς και γι’ αυτόν τον μοναδικό λόγο οι Έλληνες δέχτηκαν την θρησκεία του Χριστού και έγιναν οι πρώτοι και οι σημαντικότεροι αγωγοί και διδάσκαλοι του Χριστιανισμού.
Οι Έλληνες έγιναν το οξυγόνο του Χριστιανισμού.
Χωρίς την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΕΒΙΩΝΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΑΔΙΔΟΝΤΑΝ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ.
Ο Χριστιανισμός, με όπλο την Ιερά Διδασκαλία του Χριστού και τον τα πάντα εμπόδια νικών μέσον- την Ελληνική Γλώσσα- κατέκτησε όλην την χωρίς εξαίρεση Ευρώπη και την εκπολίτισε.
Ο Χριστός, ο Υιός των Ελλήνων της Παλαιστίνης, ο Ιάσωνας Πανδήρας, ο Χρησμένος θεραπεύειν τους ανθρώπους- άλλαξε όλο το ρουν της ανθρώπινης Ιστορίας και ήταν ο μοναδικός Υιός του Θεού, που κατάφερε να χωρίσει την Ιστορία σε δυο εποχές- στην προ Χριστού και την μετά του Χριστού εποχή.
Και αυτό το μέγα πράγμα είχε την δύναμη να το κάνει μόνον ο Χριστός- Απόλλωνας Ηλιοφόρος, με την ασυνείδητη ιουδαϊκή συμμετοχή, που αντιστράφηκε αργότερα εναντίον τους με την μεγάλη διασπορά τους ανά τον κόσμο, με τους μαζικούς άγριους διωγμούς και τα πογκρόμ στους αιώνες, που ακολούθησαν.
Η Παγκόσμια Ιστορία, χωρισθείσα στα δύο: στην προ Χριστού και μετά Χριστού εποχή, με άμεση συμμετοχή των Ελλήνων και των Εβραίων, στην οποία ο καθένας έπαιξε τον ρόλο του «καλού» και του «κακού» στην παγκόσμια σκακιέρα εκείνης της εποχής-έβαλαν την σφραγίδα και καθόρισαν την μοίρα της μετέπειτα
ΔΕΛΦΟΙ
Οι Εβραίοι Τον αποκαλούσαν περιφρονητικά Ναζωραίο και στην Εβραϊκή γλώσσα η λέξη «ναζωραίος» σημαίνει «ξένος, άλλου αίματος», τον αποκαλούσαν Σαμαρείτη- ονομασία των Ελλήνων της Παλαιστίνης.
2) Ο ίδιος ο Χριστός αρνήθηκε, ότι είναι Εβραίος, αμφισβητεί τον Θεό του Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, αμφισβητεί, ότι είναι από τη γενιά του Δαυΐδ:
«37 ...και Μωυσής εμήνυσεν επί της βάτου, ως λέγει Κύριον τον Θεόν Αβραάμ και τον Θεόν Ισαάκ και τον Θεόν Ιακώβ.
38 Θεός δε ουκ εστί νεκρών, αλλά ζώντων»
(Κατά Λουκάν, 20/37)
Καταλάβατε τι τους είπε ο Χριστός;
Αυτούς που επικαλείστε, δηλαδή τον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ- είναι Θεός των νεκρών!
Τον Θεό των Εβραίων, τον Ιαχβέ (Ιεχωβά) - ο Χριστός αποκαλεί νεκρό Θεό!!!
Και λέει, ότι ο όντως Θεός δεν είναι των νεκρών, αλλά των ζώντων!
Εκείνη την εποχή τέτοια πράγματα δεν θα τολμούσε να ξεστομίσει ούτε ο πιο θαρραλέος Ιουδαίος, παρά μόνο εκείνοι, που ήσαν υπήκοοι της Ρώμης και δεν υπάγονταν στο ιουδαϊκό δικαστήριο, δηλαδή οι πολλοί της ιουδαϊκής διανόησης, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι.
Παρακάτω:
«44 Δαυΐδ αυτόν Κύριον καλεί και πως υιός αυτού εστίν;»
(Κατά Λουκάν, 20/ 44)
3) Ο ίδιος ο Χριστός αρνείται, ότι είναι βασιλεύς των Ιουδαίων, και οι ίδιοι οι Ιουδαίοι αρνούνται, ότι είναι συμπατριώτης τους.
Π.χ. όταν ο Πιλάτος βγήκε και ρώτησε σε τι κατηγορείτε αυτόν τον άνθρωπο'
Και οι Εβραίοι απήντησαν, ότι αν δεν ήταν Αυτός κακούργος, δεν θα Τον παράδιδαν στον Πιλάτο.
Και ο Πιλάτος τους προτείνει να Τον πάρουν και να Τον δικάσουν με το νόμο τους, ξέροντας πολύ καλά, ότι οι Εβραίοι είχαν το δικαίωμα να δικάζουν μόνο τους ομοφύλους τους και κανέναν άλλον.
Και τι του απαντάν οι Ιουδαίοι;
- Δεν μας επιτρέπεται να σκοτώσουμε κανένα.
Ενώ ξέρουμε πολύ καλά, ότι εκείνη την εποχή οι Εβραίοι είχαν δικαίωμα να εκτελέσουν έναν άνθρωπο (με λιθοβολισμό παρακαλώ) μόνο της φυλής τους.
Κανένας Έλλην, κανένας Ρωμαίος δεν είχαν φόβο Ιουδαϊκού δικαστηρίου, διότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήσαν πολίτες της Ρώμης.
Όποιος πείραζε Ρωμαίο πολίτη θα είχε άσχημα ξεμπερδέματα.
Όταν οι ίδιοι οι Εβραίοι λένε, ότι δεν έχουνε δικαίωμα να Τον σκοτώσουν, ομολογούν οι ίδιοι (!!!) ότι ο Χριστός ΔΕΝ είναι συμπατριώτης τους.
Και όταν ο Πιλάτος ρώτησε τον Χριστό:
- Είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων;- ο Χριστός του απαντά:
- Συ λέγεις (δεν το λέω αυτό Εγώ, αυτό το λες εσύ)
Και όταν ο Πιλάτος του λέει, ότι αυτοί σε κατηγορούν, ο Χριστός του απάντησε:
- Δεν είμαι του κόσμου τούτου, αν ήμουν, οι ιερείς δεν θα με έδεναν και δεν θα με παρέδιδαν σε σένα…
4) Πάνω από 50 φορές (!!!) στα Ευαγγέλια ο Χριστός ξεχωρίζει την εθνικότητά Του από την εθνικότητα των Εβραίων, χρησιμοποιώντας τις φράσεις: «Εγώ - εσείς, το γένος σας, οι πρόγονοί σας, οι πατέρες σας, οι προφήτες σας, ο νόμος σας, ο Θεός σας»- δείχνοντας ξεκάθαρα και στους πλέον άπιστους Θωμάδες, ότι δεν είναι Εβραίος.
Πουθενά ο Χριστός δεν λέει στα Ευαγγέλια: «εμείς, το γένος μας, οι πρόγονοί μας, ο λαός μας, οι πατέρες μας, οι προφήτες μας, ο νόμος μας, ο Θεός μας».
Ενώ οι Εβραίοι χρησιμοποιούν το «εμείς» κατά κόρον και παντού!
Πρέπει απλά να προσέχεις την λέξη, την κάθε λέξη...
5) Οι Εβραίοι ποτέ δεν δέχτηκαν τον Χριστό, ούτε την διδασκαλία Του.
Αντιθέτως- αυτοί βρήκαν τον άλλον τρόπο να Τον σκοτώσουν, διότι Αυτός δεν ήταν Εβραίος και ήταν ο μεγάλος πνευματικός κίνδυνος για την θρησκεία τους.
6) Ο Χριστός ποτέ δεν είχε φοιτήσει στα πνευματικά τους σχολεία, όπως συνηθίζονταν στους Εβραίους εκείνης της εποχής υποχρεωτικά για όλους, που προορίζονταν να γίνουν ραβίνοι.
«14 Ήδη δε της εορτής μεσούσης ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν και εδίδασκε.
15 εθαύμαζαν οι Ιουδαίοι λέγοντες: πως ούτως γράμματα οίδε μη μεμαθηκώς;
16 απεκρίθη ουν αυτοίς ο Ιησούς και είπεν: Η εμή διδαχή ουκ εστίν εμή, αλλά του πέμψαντός με».
(Κατά Ιωάννην, 7/ 14-15)
7) Πέραν αυτού, ο Χριστός απαγορεύει στους μαθητές Του να λαμβάνουν τον τίτλο του ραβίνου, δηλαδή Ιουδαίου δασκάλου, λέγοντάς τους καθαρά και ξάστερα:
«10 μηδέ κληθήτε ραβίνοι, εις γαρ υμών εστίν ο διδάσκαλος, ο Χριστός.»
(Κατά Ματθαίον, 23/10)
8) Ο Χριστός δεν έκανε περιτομή, όπως ισχυρίζονται οι σχολιαστές των Ιερών Γραφών και αυτό θα αποδειχθεί αργότερα.
9) Ο Χριστός δεν είχε καταδικαστεί από το εβραϊκό δικαστήριο, αλλά από το ρωμαϊκό.
Βάσει των νόμων εκείνης της εποχής στα ρωμαϊκά δικαστήρια υπάγονταν ΜΟΜΟΝ ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΗΣΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΥΠΗΚΟΟΙ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΕΙΧΑΝ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΠ’ ΟΤΙ ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ.
Στους Εβραίους παραχωρούνταν το δικαίωμα να δικάζουν ΜΟΝΟ τους ομοφύλους τους και αυτό το γεγονός είναι γνωστό και από την επίσημη ιστορία και από τα Ευαγγέλια.
Οι Ρωμαίοι ήξεραν και καταλάβαιναν πολύ καλά τι κάνει ο Χριστός, αυτοί δεν μπορούσαν να είναι βλάκες, διότι ήλεγχαν τα πάντα λόγω εξουσίας στην περιοχή και ας το πούμε καθαρά, κατά βάθος ήσαν σύμφωνοι με την δράση του Πανδήρα Χριστού κατά των Ιουδαίων, που εκείνη την εποχή ήσαν η πιο επικίνδυνη εστία επαναστάσεων κατά της ρωμαϊκής εξουσίας.
Η συμπεριφορά του Πιλάτου, που έδειξε απροθυμία να τιμωρήσει τον Χριστό, που προσπάθησε έμμεσα να δικαιολογήσει τον Χριστό (δεν βρίσκω τίποτε το μεμπτό σ’ αυτόν τον άνθρωπο, όπως δήλωνε), που προσπάθησε να γλυτώσει τον Χριστό (πρότεινε στους Ιουδαίους αντί του Χριστού να εκτελεστεί ο Βαρνάβας ο βαρυποινίτης)- αποδεικνύει την έμμεση συμμετοχή της ρωμαϊκής εξουσίας στην υπόθεση της πνευματικής απορρόφησης των Ιουδαίων.
Μόνον η απειλή νέων ανταρσιών και εξεγέρσεων, πρόκλησης πρόσθετης ανησυχίας στον Καίσαρα της Ρώμης για την έκρυθμη κατάσταση στην επαρχία της Ιουδαίας, ανάγκασε τον Πιλάτο, για το δικό του το καλό ως έπαρχου και αντιπροσώπου της Ρώμης να θυσιάσει τον Χριστό, παραδίδοντάς Τον στον θάνατο με μεγάλη εντούτοις απροθυμία.
Ας θυμηθούμε τις λέξεις του ίδιου Πιλάτου πριν την εκτέλεση του Χριστού:
«Εγώ νίπτω τας χείρας μου και το αίμα Του είναι πάνω σας και πάνω στους απογόνους σας».
Σαν προφητεία της επερχόμενης κατάρας ακούγεται αυτό, αν το καλοσκεφτείς...
10) Ο Χριστός ποδοπατούσε τον νόμο του Σαββάτου, τα άγια των αγίων της εβραϊκής θρησκείας και του πολιτισμού, όπου απαγορεύονταν αυστηρά στους Εβραίους να κάνουν οτιδήποτε, ακόμη και να θεραπεύουν και ο Χριστός ΘΕΡΑΠΕΥΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΑΒΒΑΤΟ.
Αυτή η πράξη ήταν ένα άμεσο και συνειδητό χτύπημα κατά του ιουδαϊκού τρόπου ζωής και ας το αναγνωρίσουμε δίκαια- ήταν ανοιχτή πρόκληση προς τους Ιουδαίους από την πλευρά του Χριστού.
Οι Εβραίοι εκείνης της εποχής δεν θα τολμούσαν να πράξουν τούτο, διότι οι ομόφυλοί τους θα τους είχαν λιθοβολήσει με τον νόμο μέχρι θανάτου και οι Ρωμαίοι, οι αληθινοί άρχοντες της περιοχής, αναγνώριζαν αυτό το δικαίωμα απόδοσης δικαιοσύνης μόνον μεταξύ των Ιουδαίων.
Επαναλαμβάνω και πάλι: είμαι Έλληνας, αλλά από της ανθρώπινης πλευράς καταλαβαίνω την άκρως δυσχερή και τραγική κατάσταση των Ιουδαίων εκείνης της εποχής: ρωμαϊκή κυριαρχία, περιφρόνηση των Ιουδαίων από τους Ρωμαίους και Έλληνες, που τους θεωρούσαν υποδεέστερους (στους Έλληνες κυριαρχούσε το δόγμα πας μη Έλλην βάρβαρος) και οι Ρωμαίοι, που μιμούνταν στα πάντα τους Έλληνες, φέρονταν με τον ίδιον τρόπο και θεωρούσαν στο βάθος της ψυχής τους εαυτούς τους έμμεσους απογόνους των Ελλήνων.
Μην ξεχνάμε, ότι μετά τον Τρωικό Πόλεμο, σύμφωνα με την παράδοση, οι διασωθέντες Τρώες έφυγαν στην Ιταλία, πήγε στην Ιταλία και ο γιός του Οδυσσέα Τηλέμαχος και ίδρυσε εκεί τις ελληνικές αποικίες και την πρώτη πόλη- την Ρώμη, που έχει ελληνικό όνομα.
Ρώμη στην επί λέξει μετάφραση από τα ελληνικά σημαίνει δύναμη (ρωμαλέος).
Αυτήν την παράδοση τιμούσαν φανατικά οι Ρωμαίοι, θεωρούντες τους εαυτούς τους απογόνους των Τρώων και του Τηλεμάχου - γι’ αυτό και δέχτηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό τον Ελληνικό Πολιτισμό.
Οι Ιουδαίοι δέχτηκαν την μεγάλη πολιτιστική επίθεση
του Ελληνικού πολιτισμού και του Ελληνικού τρόπου ζωής, που τον τηρούσαν όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά και οι Ρωμαίοι και το μεγαλύτερο τμήμα της Ιουδαϊκής διανόησης, που ξέκοψε από την παράδοση των πατέρων της και πέρασε στην πλευρά των Ρωμαίων και Ελλήνων.
Εμφανίστηκε ένας ορατός πια κίνδυνος πολιτιστικής απορρόφησης των Ιουδαίων και της εξαφάνισης τους ως εθνικής οντότητας.
Στην ουσία οι Εβραίοι βρέθηκαν σε τραγικό γι’ αυτούς δίλλημα: η να εξαφανιστούν ως Έθνος η να σκοτώσουν τον Χριστό, που αντιπροσώπευε γι’ αυτούς τον μεγαλύτερο κίνδυνο στην αρχόμενη διαδικασία απορρόφησης των Ιουδαίων από το ανώτερο και ισχυρότερο πολιτιστικά στοιχείο- τον ελληνικό και κατ’ επέκτασιν – και το ρωμαϊκό.
Ο θάνατος του Χριστού γλύτωσε τους Εβραίους από την πλήρη εξαφάνισή τους ως λαού.
Ο καθένας έχει την δική του αλήθεια και την αλήθεια αυτή πρέπει τίμια να την αναγνωρίζουμε.
11) Ο Χριστός κατάγονταν από την ελληνική Γαλιλαία, από το συγκρότημα της Δεκαπόλεως- τις αποικίες των Ελλήνων στην Παλαιστίνη και αργότερα θα παρατεθεί και ο ιστορικός χάρτης των ελληνικών πόλεων της Παλαιστίνης.
Και αυτές οι πόλεις υπάρχουν σε όλους τους ιστορικούς χάρτες, αλλά και στους χάρτες των Ευαγγελίων.
12) Όταν ο Χριστός δίδασκε τα πλήθη (προσέξετε - δίδασκε ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ, μακριά από τους άλλους)- Αυτός δίδασκε στον Ιουδαϊκό λαό τον Ελληνικό Πολιτισμό, Τον πλησίασαν κάτι Έλληνες (κάτοικοι της Δεκαπόλεως) και θέλησαν να Του μιλήσουν.
Με άλλα λόγια θέλησαν να Τον υποστηρίξουν και να Τον βοηθήσουν.
Πια ήταν η αντίδραση του Χριστού;
Την αντίδραση του Χριστού μας την μεταφέρουν τα ίδια τα Ευαγγέλια:
«20 Ήσαν δε τινές Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή.
21 ούτοι ουν προσήλθον Φιλίππω από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και
ηρώτων αυτόν, λέγοντες: Κύριε, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν.
22 έρχεται Φίλιππος και λέγει τω Ανδρέα, και πάλιν Ανδρέας και
Φίλιππος και λέγουσι τω Ιησού.
23 ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων: ΕΛΗΛΥΘΕΝ Η ΩΡΑ
ΙΝΑ ΔΟΞΑΣΘΗ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»
(Κατά Ιωάννην, 12/ 20-23)
Με λίγη προσοχή στις φράσεις μπορούμε να δούμε πολλά κρυμμένα πράγματα:
- Φίλιππος από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας (Γαλιλαίος κι αυτός, άρα Έλληνας με φυσιολογικό ελληνικό όνομα)
- Ανδρέας: πάλι ελληνικό όνομα, χωρίς να αναφέρεται ο τόπος της καταγωγής του.
- Δεν έχουν συμπεριληφθεί στα επίσημα Ευαγγέλια τα Ευαγγέλια μαθητών του Χριστού, ΠΟΥ ΦΕΡΟΥΝ ΚΑΘΑΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ όπως του Φιλίππου, του Ανδρέα, του Νικόδημου... γιατί άραγε;;;
Υπάρχει πολύ μεγάλη υποψία, ότι ο Ιωάννης ήταν κι αυτός Έλληνας, διότι το όνομα Ιωάννης προέρχεται από το Ίων και γραμματολογικά και ετυμολογικά.
Και κατά περίεργο τρόπο, αυτός ο Ιωάννης περιφέρεται στους ελληνικούς τόπους και γράφει την Αποκάλυψη του.
Τα πρωτότυπα κείμενα των Ευαγγελίων είναι γραμμένα στα Ελληνικά, απ’ τα οποία έγιναν όλες οι μετέπειτα μεταφράσεις σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Ελήλυθεν λοιπόν η ώρα, ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου!
Και όντως, ο Υιός του Ανθρώπου δοξάστηκε σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο!
Πολλοί αναρωτιούνται, γιατί ο Χριστός αποκαλεί Τον Εαυτόν Του μια Υιό του Ανθρώπου και μια Υιό του Θεού.
Οι γνώστες της Ελληνικής Φιλοσοφίας βρίσκουν την απάντηση, αν θυμηθούν την ρήση του Ηρακλείτου περί Θεού και ανθρώπου:
«Θεός τι εστί; – Αθάνατος άνθρωπος.
Άνθρωπος τι εστί;- Θνητός θεός».
Και ο Χριστός ως Έλληνας γνώριζε αυτά τα πράγματα και πολύ καλλίτερα μάλιστα από εμάς, τους σημερινούς Έλληνες.
13) Τους ορθόδοξους Ιουδαίους ανησυχούσε πάρα πολύ η ελληνική δραστηριότητα του Χριστού και γι’ αυτόν τον λόγο, αφού δεν είχαν το δικαίωμα να Τον εκτελέσουν ανοιχτά, γύρευαν τρόπους να Τον σκοτώσουν στα μουλωχτά και δεν Τον εύρισκαν, διότι ο Χριστός, ξέροντας πολύ καλά τι έχουν στο μυαλό τους, κρύβονταν στους συμπατριώτες Του, όπου ήταν σε ασφαλείς συνθήκες.
Ας θυμηθούμε τι λένε μεταξύ τους οι Ιουδαίοι στα Ευαγγέλια: «Που κρύβεται Αυτός; Μήπως Αυτός κρύβεται στην Ελληνική Διασπορά (στους δικούς Του) και διδάσκει τους Έλληνες (τους μυεί και τους οργανώνει);
Για να σκεφτούμε λιγάκι λογικά- απλή λογική, πολύ απλή: ζεις σε μια περιοχή με δυο αντιμαχόμενα πολιτιστικά συνεχώς Έθνη, οι αλλόφυλοι σε κυνηγούν, που θα καταφύγεις για να προστατευτείς- στα χωριά των αλλοφύλων η στα χωριά των ομοφύλων σου;
Η στοιχειώδης λογική έχει την εξής ιδιότητα- αυτήν μένει αναλλοίωτη στο διάβα των αιώνων...
Και ο νοών - νοήτω.
14) Ο Χριστός ήταν Έλληνας της Παλαιστίνης, μιλούσε ελληνικά, είχε ελληνικό όνομα: Ιάσωνας Πανδήρας, το γένος Του ήταν ελληνικό, η Μητέρα Του, η Θεοτόκος- ήταν Ελληνίδα, ο πατέρας Του ήταν Έλληνας, στρατιώτης του ρωμαϊκού στρατού (εκείνη την εποχή πάρα πολλοί Έλληνες της Παλαιστίνης υπηρετούσαν στον ρωμαϊκό στρατό, ως υπήκοοι της Ρώμης, που θα αποδειχθεί αργότερα, οι γονείς Του λάτρευαν τους Ελληνικούς Θεούς και γι’ αυτόν τον μοναδικό λόγο οι Έλληνες δέχτηκαν την θρησκεία του Χριστού και έγιναν οι πρώτοι και οι σημαντικότεροι αγωγοί και διδάσκαλοι του Χριστιανισμού.
Οι Έλληνες έγιναν το οξυγόνο του Χριστιανισμού.
Χωρίς την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΕΒΙΩΝΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΑΔΙΔΟΝΤΑΝ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ.
Ο Χριστιανισμός, με όπλο την Ιερά Διδασκαλία του Χριστού και τον τα πάντα εμπόδια νικών μέσον- την Ελληνική Γλώσσα- κατέκτησε όλην την χωρίς εξαίρεση Ευρώπη και την εκπολίτισε.
Ο Χριστός, ο Υιός των Ελλήνων της Παλαιστίνης, ο Ιάσωνας Πανδήρας, ο Χρησμένος θεραπεύειν τους ανθρώπους- άλλαξε όλο το ρουν της ανθρώπινης Ιστορίας και ήταν ο μοναδικός Υιός του Θεού, που κατάφερε να χωρίσει την Ιστορία σε δυο εποχές- στην προ Χριστού και την μετά του Χριστού εποχή.
Και αυτό το μέγα πράγμα είχε την δύναμη να το κάνει μόνον ο Χριστός- Απόλλωνας Ηλιοφόρος, με την ασυνείδητη ιουδαϊκή συμμετοχή, που αντιστράφηκε αργότερα εναντίον τους με την μεγάλη διασπορά τους ανά τον κόσμο, με τους μαζικούς άγριους διωγμούς και τα πογκρόμ στους αιώνες, που ακολούθησαν.
Η Παγκόσμια Ιστορία, χωρισθείσα στα δύο: στην προ Χριστού και μετά Χριστού εποχή, με άμεση συμμετοχή των Ελλήνων και των Εβραίων, στην οποία ο καθένας έπαιξε τον ρόλο του «καλού» και του «κακού» στην παγκόσμια σκακιέρα εκείνης της εποχής-έβαλαν την σφραγίδα και καθόρισαν την μοίρα της μετέπειτα
ΔΕΛΦΟΙ
Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009
[Ελληνική Αναγέννηση] Ο ξεπεσμός της νεολαίας μέσα από το τραγούδ
Για να διαμορφώσει η κοινωνία τις συνήθειες και τα «κατεστημένα» της πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια. Κάθε μικρή δραστηριότητα, είτε είναι σημαντική είτε όχι «χτίζει» την προσωπικότητα των ατόμων που την αποτελούν. Γνώμη μου είναι ότι στη διάπλαση του χαρακτήρα του καθενός, το σπουδαιότερο ρόλο τον παίζουν οι μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητά μας. Δηλαδή, από τη στιγμή που ξυπνάμε μέχρι την ώρα που θα κοιμηθούμε δεχόμαστε άπειρα ασήμαντα μηνύματα, τα οποία είναι ύπουλα επειδή ο εγκέφαλος δεν αντιδρά σε μηνύματα μικρής σημασίας ενώ αντίθετα στα βαρύγδουπα συγκεντρώνεται και προσπαθεί να τα αναλύσει. Το τραγούδι είναι ένα από τα μικρής σημασίας μηνύματα.
Ο Έλληνας από αρχαιοτάτων χρόνων αρεσκόταν σε είδη μουσικής που είχαν τις ρίζες τους στα ελληνικά ήθη και έθιμα, καταπώς φαίνεται από τους στίχους βυζαντινής και δημοτικής μουσικής. Η θρησκεία, η λεβεντιά, ο πόλεμος και ο έρωτας ήταν τα βασικά συστατικά μακροχρόνιας επιτυχίας των τραγουδιών αυτών. Στη συνέχεια, το ρεμπέτικο τραγούδι εξέφραζε κυρίως τα προβλήματα της φτώχειας και της καταπίεσης που δημιουργήθηκαν με τους πολέμους και με την αστυφιλία στην Ελλάδα. Το λαϊκό τραγούδι ήταν ο συνεχιστής του ρεμπέτικου εμπλουτίζοντας το με την είσοδο νέων οργάνων. Εκείνη τη χρονική στιγμή ήταν που εισήλθε μαζικά η ξενομανία. Νέοι και νέες είδαν μια ευκαιρία να «ξεφύγουν» από την «καταπίεση» των τραγουδιών που τους «επέβαλαν» οι παλαιότεροι. Πάνω σε αυτό το μοτίβο, δημιουργήθηκαν τραγούδια ελαφρυτέρων ηθών.
Ξαφνικά λοιπόν, «εξαφανίστηκε» ο πόνος του μέσου Έλληνα. Χάθηκε ο κοινωνικός προβληματισμός και τη θέση του πήραν οι ερωτικές καψούρες και ο σεξισμός. Νότες άτακτες και στίχοι μπερδεμένοι που δυσκολεύουν τις ζωές των Ελλήνων καθώς δε γαληνεύουν τη ψυχή του. Ξαφνικά, όλα τα προβλήματά μας λύθηκαν και προτεραιότητα στη ζωή μας είναι το… σεξ. Ο κάθε «καλλιτέχνης» από τα 10 και πλέον τραγούδια στον κάθε δίσκο του και ούτε ένα δεν αγγίζει κάποιον κοινωνικό προβληματισμό. Δημιουργήσαμε ανθρώπους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους άνοδο, όχι απαραίτητα πνευματική. Ακόμα και μορφωμένοι επικαλούνται το επιχείρημα: “Θέλουμε να ακούμε ελαφριά τραγούδια για να μη μας θυμίζουν τα προβλήματα της δουλειάς και της ζωής μας, ώστε να καταφέρνουμε να ξεφεύγουμε”. Πόσο ρηχά και πεζά είναι όλα αυτά! Πρέπει λοιπόν, να θεωρούνται και οι υποστηρικτές της παραπάνω ρήσης, υπεύθυνοι και υπόλογοι για την κατάντια της κοινωνίας μας. Πολιτισμικός ξεπεσμός!
Θυμηθείτε, ποια τραγούδια έχουν μείνει στην καρδιά σας, στη ψυχή σας και στο μυαλό. Τραγούδια που η μουσική «ντύνει» τόσο περίτεχνα τους στίχους και το θέμα που διαπραγματεύεται είναι είτε κοινωνικό είτε ο έρωτας στην εκλεπτυσμένη του μορφή. Καθίστε μερικά λεπτά και σκεφτείτε. Γιατί οι νέοι τραγουδιστές, όσο ψηλά και να φτάσουν κάνουν διασκευές τα παλαιά τραγούδια; Ποιος ο λόγος που τα παλαιά τραγούδια είναι διαχρονικά; Μήπως τελικά η καθαρεύουσα και κατ’ επέκταση τα αρχαία ελληνικά είναι το μέσο για τη δημιουργία όμορφων τραγουδιών, με απώτερο σκοπό να «ανακαλύψουμε» τη ψυχή μας;
Τα αρχαία ελληνικά είναι μια μέθοδος εξάσκησης της λογικής και της ανάπτυξης συναισθημάτων, καθώς είναι η μοναδική γλώσσα στον πλανήτη που μπορεί να εκφράσει με ακρίβεια έννοιες αόριστες. Ο αξιόλογος και δημοφιλής συνθέτης Διονύσης Σαββόπουλος δήλωσε μετά παρρησίας[1] στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Αντίβαρο» ότι η κατάντια του ελληνικού τραγουδιού είναι το αποτέλεσμα της κατάργησης της καθαρεύουσας. Ο ίδιος, παρόλο που ήταν υποστηριχτής της δημοτικής γλώσσας, διηγήθηκε ότι ψάχνοντας για την αιτία που τα παλαιότερα τραγούδια ήταν διαχρονικά, ανακάλυψε (ή καλύτερα επιβεβαίωσε) ότι τα πνεύματα, οι οξείες, οι δασείες έδιναν ταυτόχρονα και τη μουσική των στίχων με αποτέλεσμα οι συνθέτες να μη κοπιάζουν ιδιαίτερα στη μουσική επένδυση των ποιημάτων. Καταργώντας την καθαρεύουσα στην ουσία αποκόπτουμε τα κείμενα από μουσική και έτσι δημιουργούνται τραγούδια με μουσικές που δεν ταιριάζουν στους στίχους.
Το ελληνικό τραγούδι κράτησε άρρηκτα τους δεσμούς του τουρκοκρατούμενου γένους με την παράδοση και έτσι το έθνος μας δε χάθηκε στα 400 σχεδόν χρόνιας σκλαβιάς. Αλήθεια, είναι ικανά τα σημερινά τραγούδια να αποδειχθούν το ίδιο ευεργετικά για την Ελλάδα σε περίπτωση ενός πολέμου ή μιας δυστυχίας; Και βέβαια όχι. Η λεβεντιά και το υψηλό φρόνημα αντικατοπτρίζεται στα ποιοτικά παλιά δημοτικά και λαϊκά τραγούδια. Τραγούδια που κρατούν κλεισμένα στις νότες και τους στίχους τους όλο το «είναι» της ελληνικής φυλής.
Φαίνεται ότι τα τραγούδια πλέον είναι προϊόν εκμετάλλευσης. Έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία για να κατευθύνει το είδος, τους στίχους και τη μουσική των τραγουδιών που θα ακούγονται ευρέως, με απώτερο σκοπό την λοξοδρόμηση της νεολαίας για να φτάσει στο σημερινό χάλι με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και την αμφισβήτηση στις διαχρονικές αξίες. Μερικοί, έχουν θεοποιήσει τους νέους με την αντίδραση και την πηγαία έκφραση της σκέψης τους. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με τον άλλο, όλοι έχουμε μικρές ή μεγάλες διαφορές μεταξύ μας. Και οι νέοι απέχουν από τη σκέψη ενός ενήλικα. Όμως, η παροιμία «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα» αν μη τι άλλο είναι διαχρονική και αληθινή ταυτόχρονα. Ας αλλάξουμε τα μικρά και ασήμαντα πράγματα στη ζωή μας, στιγμές που δεν τις δίνουμε σημασία, για να καταφέρουμε στο τέλος να αλλάξει ολόκληρη η ζωή μας, πάντα προς την τάξη και τη φύση.
Ορφεύς
Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009
Τρίτη 7 Ιουλίου 2009
Περί την Ελληνικην μουσικήν
Φίλες και φίλοι αυτής της συνελεύσεως,
επειδή σφοδρώς απεχθάνομαι τον κάθε λόγο, το κάθε κήρυγμα, θ' αρχίσω αμέσως τώρα την υπονόμευση του, με μια ερώτηση χάριν του διαλόγου, καθόλου ευγενική μεν, κάπως πρακτική δε:
Πώς λέγεται η μουσική σ' όλον τον δυτικό κόσμο, πλην σπανίων εξαιρέσεων; Μιούζικ. (Χώρια που τώρα σχεδόν παγκοσμίως).
Για να υπονομευθεί δε ακόμη περισσότερο αυτός εδώ ο λόγος, θα συνεχίσουμε με ένα αφήγημα.
Τα γεγονότα συνέβησαν προ δεκαετίας στο Σιδηρόκαστρο Σερρών. (Ιβόνη Χάντ)
Μουσική - music
Μελωδία – Melody
Ρυθμός –Rhythm
Αρμονία –Harmony
Χορός – chorus
Δόνηση- dance
Πίνδαρος (10,39) «Χοροί παρθένων λυράν τε βοαί, καναχαί τα` αυλών δονέονται».
Ποιοι λοιπόν έθεσαν τα ονόματα αυτά μια και δια παντός στην οικουμένη των ανθρώπων;
Αναμφίβολα οι αρχαίοι Έλληνες.
Όμως, η αναφορά αυτή συνδέεται με ένα φρικιαστικό σύνδρομο, μια ενδημική απέχθεια.
Δηλαδή, στην χώρα της Ελλάδος την σήμερον, μεταξύ των άλλων περιέργων, αλλόκοτων, αλλά και αλλοπρόσαλλων καταστάσεων, οι οποίες πολλές φορές εγγίζουν τα όρια της σχιζοφρένειας, και οι οποίες πλανώντας απ' άκρου εις άκρον της, είναι και η αλλεργία των νεοελλήνων στο άκουσμα των λέξεων «αρχαίοι Έλληνες». Τουναντίον, η αλλεργία αυτή εξανεμίζεται όταν αναφέρει κάποιος τους αρχαίους Ινδούς, ή τους αρχαίους Αιγυπτίους ή Ιουδαίους. Και μάλιστα, οι αλλότριοι αρχαίοι προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, προσοχή, σεβασμό και εκτίμηση στους ανθρώπους της χώρας αυτής. Πολύ ορθώς, εάν δεν υφίστατο η εξαίρεση των τοιούτων Ελλήνων.
Και ας μην διαμαρτυρηθεί τώρα κάποιος διότι ακούει άλλα αντί της μουσικής, διότι η υπόσχεση του θέματος λέει «Περί την Μουσικήν» και όχι «Περί της Μουσικής». Θέλει δηλαδή να δηλώσει τα πέριξ αυτής, περισσότερο απ' ότι αυτή καθ' αυτήν.
Πρέπει τώρα να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε την απαράδεκτη αυτή απέχθεια των συμπατριωτών μας, προς τους απώτερους δημιουργούς προγόνους μας, διότι, σε αντίθετη περίπτωση, θα μας προκύψουν σοβαρά προβλήματα, και αυτό διότι είμαστε αναγκασμένοι να τους ξανα-αναφέρουμε. Γιατί; Διότι, αυτοί οι αρχαίοι Έλληνες, έθεσαν την μουσική πάνω σε επιστημονικές βάσεις πλην των ψυχικών. Πρώτοι απ' όλους και μοναδικώς!
Επίσης δε, αυτοί οι ίδιοι την ερεύνησαν από κάθε σκοπιά και κάθε οπτική γωνία. Πώς λοιπόν ν' αποφύγει κάποιος αυτή την «κατάρα», όπως την αποκάλεσε κάποιος Ευρωπαίος ποιητής, την οποία κληρονόμησαν οι Έλληνες αυτοί εσαεί στην οικουμένη των ανθρώπων, αφού, όπως προείπα, για πρώτη φορά παγκοσμίως μίλησαν επιστημονικά για το θέμα αυτό όπως και για τα υπόλοιπα; Τουλάχιστον, για το θέμα της μουσικής δεν αμφισβητήθηκε σοβαρώς η πρωτιά των Ελλήνων, παρά τις ελάχιστες κακοήθειες και διαστρεβλώσεις οι οποίες πλανώνται στον χώρο της ιστορικής έρευνας γενικώς.
Και ενώ η παγκόσμια κοινότητα αναγνωρίζει, σέβεται και εκτιμά την προσφορά αυτή των Ελλήνων και στο θέμα της μουσικής, στο ρωμαίικο αυτό νεοελληνικό κρατίδιο, η παιδεία του διδάσκει και για το θέμα αυτό, ότι άπαντα τα μουσικά των Ελλήνων ελήφθησαν από τους Ανατολίτες. Επί πλέον δε, και από τους Ευρωπαίους, με την εισαγωγή της λεγομένης «ευρωπαϊκής μουσικής» μετά την Αναγέννηση. Λησμονείται δηλαδή ότι, Αναγέννηση σημαίνει, πρώτιστα και μάλιστα, αυτή η του ελληνικού πολιτισμού και των τεχνών του.
Χαράκτηριστικό παράδειγμα της αλλεργίας των νεοελλήνων:
Πριν χρόνια, καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, αρχαιολόγος, ανακάλυψε την Ύδραυλη στο Δίον. Πρόκειται για τον πρόδρομο του εκκλησιαστικού οργάνου.
Προσέξτε τώρα, τι μας πληροφόρησε για την προέλευση του: «Μάλλον εισήχθη από την Μεσοποταμία». Αυτή η συμπεριφορά λέγεται επιστημονική νοοτροπία στην χώρα αυτή. «Μάλλον» χωρίς κανένα στοιχείο. Κι αυτό, όταν όλα τα λεξικά και οι εγκυκλοπαίδειες καταγράφουν ότι, το όργανο αυτό είναι εφεύρεση του Έλληνα μηχανικού Κτησίβιου από την Αλεξάνδρεια. Από μερικούς δε συγγραφείς αποδόθηκε στον Αρχιμήδη. Με άλλα λόγια, οτιδήποτε υπήρξε στην χώρα αυτή κατά τους επιστήμονες μας, προήλθε είτε από την Ανατολή είτε από την Δύση,
Όμως, αρκετοί ήδη γνωρίζουν πώς καταλαμβάνονται οι πανεπιστημιακές έδρες και από ποιους. Κατ' αυτούς δε, οι Έλληνες,οι οποιοιδήποτε, ήλθαν στον τόπο αυτόν από αλλού. Οι φανταστικοί «Ινδοευρωπαίοι»!
Ας επιχειρήσουμε στο σημείο αυτό την διαλεύκανση του μυστηρίου.
Αν και διαθέτουμε πάμπολλες μαρτυρίες για τα αίτια της
περιφρονήσεως των νεοελλήνων για τα επιτεύγματα των προγόνων τους, και ειδικά εδώ για τα μουσικά, θα αναφέρουμε εδώ μόνον ορισμένες, οι οποίες μάλιστα προέρχονται από την πλευρά των προστατών της
παιδείας του κράτους αυτού. Εννοώ τους Τρεις ιεράρχες και κυρίως τον Ιωάννη Χρυσόστομο.
Ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο του με τίτλο «Η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων» με υπότιτλο «Η τραγικότερη πολιτιστική γενοκτονία της παγκόσμιας Ιστορίας» (Εκδ. Στάχυ σελ. 142) γράφει τα εξής μεταξύ των άλλων, λεγόμενα του Χρυσοστόμου για τους Έλληνες:
«Είναι στιγματισμένοι, χειρότεροι από τους χοίρους που πασαλείβονται με περιττώματα. Είναι άξιοι λιθοβολισμού.»
Από τους λόγους του πατρός αυτού, «Εις τον μακάριον
Βαβύλαν», «Κατά Ιουλιανού και προς Έλληνας», «Εις τον Απόστολον Παύλον», κλπ, σταχυολόγησα τους εξής χαρακτηρισμούς του για τους Έλληνες:
Βρωμεροί, πανάθλιοι, μιαροί, παμμίαροι, αδιάντροποι,εκμεταλλευτές, απρεπείς, απατεώνες, ανόητοι, μωροί,κυνικά καθάρματα, γαστρός ένεκεν πάντα ποιούντες ,δειλούς φιλόδοξους, καταγέλαστους, και ένα σωρό άλλα παρόμοια.
Πώς λοιπόν, κυρίες και κύριοι, τέτοιοι άνθρωποι, χειρότεροι κι από γουρούνια, να παρήγαγαν πολιτισμό, και φυσικά μουσική;
Ορίστε όμως, μας το λέει άμεσα ο χριστιανός απολογητής Τατιανός στον λόγο του «Προς Έλληνας»: «Οι Έλληνες, ούτε είχαν, ούτε δημιούργησαν τίποτα δικό τους, αλλά όλα τα παρέλαβαν από τους βαρβάρους.» Τώρα μάλιστα! Λυτρωθήκαμε επιτέλους απ' αυτό το βασανιστικό ερώτημα που λέει: «Τι είχαν οι Έλληνες δικό τους;» Τίποτα λοιπόν. Απολύτως τίποτα. Δηλαδή και την λέξη «Μουσική» από τους βαρβάρους την πήραν. Από ποιους όμως; Και τι θα κάνουμε τώρα που δεν υπάρχουν αυτοί οι συγκεκριμένοι βάρβαροι;
Ο Καβάφης κάτι υπαινίχθηκε στο ποίημα του «Περιμένοντας τους βαρβάρους». Στο τέλος του λέει:
«Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν και μερικοί έφτασαν απ' τα σύνορα και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουνΚαι τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.»
Κι όμως, βρέθηκε λύσις. Οι επίγονοι του Τατιανού φάνηκαν πιο έξυπνοι απ' όλους! Κατασκεύασαν βαρβάρους. Φανατικούς! Και το όνομα αυτών; «Ινδοευρωπαίοι».
Είναι πράγματι άθλιο έργο, το να αποδεικνύει κάποιος
την ανυπαρξία του φανταστικού, να δεικνύει κάποιος το ανύπαρκτο.
Εξ ίσου όμως δύσκολο ήταν να ξεθεμελιώσει κανείς την μουσική και τον χορό από τις ψυχές των Ελλήνων.
Και να η απόπειρα του φθόνου αυτής της φαντασίας επί του πραγματικού: τα μέτρα που λήφθησαν άρδην και ρηξικέλευθα. Ένα τόλμημα να ξεριζωθούν ήθη χιλιετιών.
Στο βιβλίο του Αλέξη Σολωμού με τίτλο «Ο άγιος Βάκχος» διαβάζουμε μεταξύ των άλλων σχετικών για τον Πατέρα της χριστιανικής εκκλησίας Ιωάννη Χρυσόστομο:
«Δεν τον ενοχλούσαν μονάχα οι παραστάσεις των χορευτών και των μίμων. Ζητούσε από τους χριστιανούς
να ξεγράψουν οριστικά κάθε λαϊκό τραγούδι. Οι αγωγιάτες να μην τραγουδάνε πάνω στο κάρο τους, ούτε
οι κοπέλες πάνω στον αργαλειό τους, ούτε οι μανάδες να νανουρίζουν τα μωρά τους. Τα λείψανα αυτά της αρχαίας
ελληνικής ζωής, έπρεπε να τα αντικαταστήσουν με ψαλμούς του Δαυίδ.» και
«Χίλια χρόνια αργότερα, οι μαθητές του Πατρός αυτού, έψελναν τα εξής: Σίγησον Ορφεύ, ρίψον Ερμή την λύραν,
τρίπους ο εν Δελφοίς δύνον εις λήθην έτι. Δαυίδ γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν».
Ας ακούσουμε όμως τι έψελναν με την λύρα τους οι απόγονοι του Δαυίδ, ανάμεσα σε άλλα:
«Και επεγερώ τα τέκνα σου Σιών επί τα τέκνα των Ελλήνων. Και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού. Και
Κύριος έσται επ' αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολής» (Ζαχαρίας Θ'13-15).
Στο «Πηδάλιον» βιβλίο που περιέχει όλους τους κανόνες των Ιερών Συνόδων, οι οποίοι, ας το τονίσουμε, θεωρούνται θεόπνευστοι από τον ορθόδοξο χριστιανισμό, διαβάζουμε από την Εν Λαοδικεία Τοπική Σύνοδο, το έτος 364, Κανών 53ος:
«Ότι ου δει χριστιανούς εις γάμους επερχόμενους βαλλίζειν ή ορχείσθαι, αλλά σεμνώς δειτενείν ή αριστείν,
ως πρέπει χριστιανοίς.»
ξεκάθαρη απαγόρευση δηλαδή του τραγουδιού και του χορού. Των κατ' εξοχήν αυτών ελληνικών συνηθειών!
Η διαταγή του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Αρκαδίου στα τέλη του 4 αιώνα, το περίφημο «Ες έδαφος φερειν» για την ισοπέδωση όλων των ελληνικών ναών, δεν ίσχυσε καθόλου λιγότερο και για το ελληνικό τραγούδι, απ' όσο διαπιστώνουμε.
55ος Κανών:
«Ότι ου δει ιερατικούς ή κληρικούς, αλλ' ουδέ λαϊκούς,
εκ συμβολής, συμπόσια επιτελείν».
Απαγόρευση δηλαδή των συμποσίων στους πάντες, λαϊκούς και κληρικούς. Είναι γνωστό όμως τι συνέβαινε στα συμπόσια. Μας το πληροφορεί ο θεϊκός Όμηρος:
«Μολπή τ' ορχηστός τε, τα γαρ τ' αναθήματα δαιτός.»
Ότι δηλαδή, το τραγούδι και ο χορός είναι τα στολίδια του συμποσίου.
Ανηλεής ο κατατρεγμός του ελληνικού τραγουδιού από τους Πατέρες της χριστιανικής Εκκλησίας. Ο Νίτσε τον αποτιμά δηλώνοντας το γούστο του επ' αυτού στο βιβλίο του με τίτλο «Ίδε ο άνθρωπος» από την αρχή του
και εξ αρχής δηλώνει:
«Μαθητής του φιλοσόφου Διονύσου, και για να είμαι πιο
σαφής, θα προτιμούσα να είμαι ένας Σάτυρος και καθόλου
ένας άγιος.»
Ο Γιώργος Μανιάτης επισημαίνει ότι είναι ανυπολόγιστης σημασίας τα λόγια που απευθύνει ο Κύκλωπας (από το ομώνυμο έργο του Ευριπίδη) προς τους Σατύρους, όταν αυτοί τον παρενοχλούσαν.
Προσέξτε παρακαλώ, τι τους λέει:
«Δεν μπορώ να σας φάω, γιατί θα χορεύετε μες στην
κοιλιά μου»!
Δηλαδή, με άλλα λόγια, άνθρωποι που τραγουδούν και
χορεύουν, δεν μαντρώνονται καθόλου στα μαντριά
των Αρχιμανδριτών Πατέρων της Xριστιανικής
Εκκλησίας. Δεν καθίστανται ποίμνια.
«Ένθα όρχησις,
εκεί διάβολος» κατά τον Ιωάννη Χρυσόστομο.
Έπρεπε λοιπόν, να αντικατασταθούν τα ελληνικά
τραγούδια και οι χοροί συλλήβδην, χάριν των ψαλμών του εκλεκτού λαού του Θεού, δηλαδή των Ιουδαίων.
Ύμνοι, οι οποίοι καλλιεργούν τον φόβο του θεού Γιαχβέ!
Μια θρησκεία, υπό την οποία ο πιστός πρέπει να παλεύει
συνεχώς για να σώσει τον εαυτό του. Από τι; Μα, από
τον θεό στον οποίον πιστεύει, όταν οι Έλληνες
απευθυνόμενοι προς τους θεούς, αναφωνούσαν «φίλε Δία».
Ας δούμε όμως τώρα, τι ήταν αυτό που έπρεπε να
ξερριζώσουν οι Πατέρες της Εκκλησίας:
Τι είναι το ελληνικό τραγούδι; Η απάντηση είναι σαφής και κατηγορηματική σ' όσους έχουν μελετήσει την ιστορία του.
Είναι η αρμονική συνύπαρξη και σύζευξη της ποίησης, της μελωδίας και του χορού.
Πού απευθύνεται το τραγούδι αυτό; Ταυτόχρονα και στα
τρία βασικά συστατικά της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή
στο νου, στην ψυχή και στο σώμα.
Η ποίηση δια του λόγου-νοήματος κατά κύριο λόγο
στην σκέψη, και κατά δεύτερο δια μέσου αυτής στην ψυχή, στο γνωστικό και στο άγνωστο μέρος του ανθρώπου, με άλλα λόγια, στην γνωστική και στην καλλιτεχνική του φύση. Τα θέματα καλύπτουν όλο το φάσμα του ανθρώπινου ενδιαφέροντος. Η συρρίκνωση
όλων αυτών των θεμάτων σε ένα, τον έρωτα δηλαδή, ο χυδαίος αυτός μειωτισμός, είναι αποκλειστικό φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών.
Η μελωδία το άλλο σκέλος, απευθύνεται κυρίως στην ψυχή, αλλά και στο σώμα, δια του ρυθμού. Στην ψυχή, στην άβυσσο αυτή της ανθρώπινης υπόστασης, που άλλοτε καταλαγιάζει κι άλλοτε ξεσηκώνει τους ανέμους
της. Με άλλα λόγια, η μελωδία είναι ο εξαερισμός της ψυχής.
Ο χορός τέλος, διασφαλίζει την συμμετοχή του υλικού σώματος, που χωρίς αυτό δεν μπορούν να υπάρχουν και τα άλλα.
Εδώ μπορεί να τεθεί το καίριο ερώτημα:
Ο χορός έγινε για τα τραγούδια, ή τα τραγούδια για τον
χορό;
Ο Λιβάνιος, τον 4° αιώνα μ.Χ. απαντά κατηγορηματικά:
«Τα άσματα έγιναν για την όρχηση κι όχι το αντίθετο.»
Ο Πλάτων (Νόμοι Β'654 α-β) οκτώ αιώνες πριν, τολμά
να αναρωτηθεί:
«Να δεχθούμε πως ο απαίδευτος άνθρωπος είναι χωρίς εξάσκηση στον χορό, κι ο μορφωμένος με εξάσκηση στον χορό;»
Πώς όμως έχουν τα πράγματα στο θέμα αυτό σήμερα στην χώρα μας; Τι είναι αυτό που αποκαλούμε σήμερα «Ελληνικό Τραγούδι»;
Είναι ψευδεπίγραφο, ισχυρίζομαι, κι έχει να κάνει με την κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας. Θα αναφέρω όμως πρώτα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Αποκαλούμε «ορχήστρα συμφωνική» (θαρρείς και οι λοιπές είναι ασύμφωνες) αυτό το μουσικό σύνολο που μας
ακινητοποιεί στην καρέκλα, όταν «όρχησις εστί χορός».
Από την μια η έντεχνη μουσική και το έντεχνο τραγούδι - σαν να λέμε, η μουσική μας είναι έντεχνη και όλες οι άλλες άτεχνες - το «έντεχνο» έστω τραγούδι περιφρονεί τον χορό. Οι δημιουργοί του όμως και οι ακροατές του χορεύουν αλλότριους χορούς, γιατί χωρίς χορό δεν
γίνεται.
Αλήθεια, ποιοι άδειασαν τις πίστες από τους ελληνικούς χορούς, τις οποίες βρήκαν αδειανές κι ανυπεράσπιστες οι εκάστοτε αμερικάνικοι χοροί και τις κατέλαβαν αμαχητί;
Ποιοι άλλοι, από τους συνθέτες της «έντεχνης μουσικής»
και του «νέου κύματος» με τα ραδιοφωνικά και
επικαρέκλεια άσματα τους; «Δεν μπορούσαμε» λέει «να μείνουμε εμείς πίσω, καθυστερημένοι, έξω από τους μοντέρνους χορούς».
Να λοιπόν, όταν η χυδαία αντιγραφή αποκτάει αυτοσυνείδηση και προχωράει προς την αυτοδικαίωσή της. Οι χιλιάδες χοροί, για τους οποίους απορούν και εξίστανται στην κυριολεξία οι ξένοι μελετητές, οι χοροί αυτοί των χιλιετιών, έπρεπε να περιφρονηθούν και να εγκαταλειφθούν χάριν των αλλοδαπών χορών της εκάστοτε μόδας. Ορίστε η ιλαροτραγωδία των νέων, που φώναζαν μέχρι χθες «έξω οι Αμερικάνοι» όντας ενδεδυμένοι πατόκορφα με αμερικάνικα ρούχα, καπνίζοντας «Μάλμπορο», πίνοντας «κόκα-κόλα» και ουισκακι στο μπαράκι με μουσική υπόκρουση και χορό ροκάκι. Από την άλλη, το «λαϊκό» λεγόμενο τραγούδι, βουτηγμένο στην κυριολεξία μέσα στην αραβο-τουρκική κολυμπήθρα και πρόσφατα στην αγγλοσαξωνική, να ζέχνει από χυδαίους στίχους και αλλότριους χορούς. Αλλά και οι ποιητές μας, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, απαξιούν να γράφουν τραγούδια, όντες άμουσοι και άρρυθμοι, αποφεύγοντας στην ποίηση τους τον ρυθμό, το κατ' εξοχήν αυτό ελληνικό στοιχείο, ο οποίος καθιστά την ποίηση τουλάχιστον δεκτική στην απαγγελία, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι όποιο ποίημα έχει ρυθμό, κατ' ανάγκη είναι και καλό. Η ανελλήνιστη όμως αυτή μουσικο-χορευτική κατάσταση δεν έχει σταματημό, ούτε τελειωμό. Η χώρα μας, είναι η μοναδική στην Ευρώπη, κι από τις ελάχιστες στον κόσμο, που δεν έχει ακόμα καθιερώσει τα μαθήματα της μουσικής και του χορού στην δημόσια εκπαίδευση, όταν πριν από δυο χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον, «αι των Ελλήνων πόλεις πρώτιστα και μάλιστα δια της μουσικής παιδεύουσιν τους νέους»
όπως μας πληροφορεί ο γεωγράφος Στράβων.
Γιατί άραγε οι Έλληνες έστελναν τα παιδιά τους πρώτα στην μουσική και κατόπιν στα γράμματα;
Γιατί η προτεραιότητα της ψυχής έναντι των υπολοίπων;
Αλλά, κι όταν σήμερα ενδιαφερόμαστε προς τούτο, πάντοτε πρόκειται για κάτι το αλλότριο. Όλα τα Ωδεία της χώρας διδάσκουν αποκλειστικά ευρωπαϊκή μουσική. Η Σχολή Μουσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, εκτός του ότι υπολειτουργεί, πράττει κι αυτή αναλόγως, όταν η Τουρκία διαθέτει Ανώτατη Ακαδημία Τουρκικής Μουσικής, η χώρα μας δεν διαθέτει τίποτα ανάλογο. Ο Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων τύπωσε, αλλά ουδέποτε διένειμε στους μαθητές το βιβλίο της Δώρας Στράτου για τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς.
Το βιβλίο αποδεικνύει κατηγορηματικά την αναλογία, μέχρι του σημείου της ταύτισης, των αρχαίων χορών με τους σημερινούς. Υπάρχει πλήθος αγγειογραφιών στις οποίες διακρίνονται ακόμη και λεπτομέρειες των χορών οι οποίες εκτελούνται μέχρι σήμερα. Διαθέτουμε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, αλλά είναι αδύνατον να αναφερθούν τώρα εδώ. Δηλαδή, από το τραγούδι και τον χορό, τυγχάνουμε Έλληνες, τουλάχιστον όσο και από την ελληνική γλώσσα, για να μην πω και περισσότερο. Την γλώσσα αυτή η οποία γονιμοποίησε τον ευρωπαϊκό λόγο, όπως αβασάνιστα αναγνωρίζει η διεθνής κοινότητα.
Όταν όμως η γλώσσα συνέχει με το τραγούδι το έθνος στα ύφαλα του, στο μεδούλι του, τότε πρέπει να διαβληθεί κι αυτή. Πώς να ισχυριστεί κάποιος όμως, ότι λέξεις και έννοιες όπως «θεωρία», «φιλοσοφία», «λογική», «ιστορία», «μουσική», «διαλεκτική», «ιδέα», «δύναμη», «πρακτική», τις έλαβαν οι Έλληνες από τον τάδε ή δείνα λαό, ο οποίος τις προλάλησε;
Και αυτό να συμβεί, δίχως να καταστραφεί η ιστορική αλήθεια σε ό,τι
αφορά στον ευρωπαϊκό λόγο;
Ναι, καταστροφή! Είναι μια λέξη κι αυτή. Πώς όμως την
εκφωνεί ο κάθε Ευρωπαίος; Ακούστε την παρακαλώ:
Καταστρόφ ή κατάστροφι, και κάποιοι γείτονες
καταστροφάλ. Και όλες αυτές οι έννοιες και λέξεις γραμμένες επί πλέον και με το ελληνικό αλφάβητο.
Πώς είπατε;
Με το ελληνικό αλφάβητο;
Μισό λεπτό. «Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα» απαντούν οι εγκύκλιες σπουδές. «Αυτό το παρέλαβαν οι Έλληνες από τους Φοίνικες».
Με άλλα λόγια, μπορεί το ψητό να είναι ελληνικό, αλλά το λαδόχαρτο είναι φοινικικό.
Μέγα θέμα, κυρίες και κύριοι.
Προτείνω τώρα αμέσως διάλειμμα. Διάλειμμα
αφηγηματικό. Και πάλι για την υπονόμευση του
παρόντος λόγου. Χάριν του απολειπομένου, αναγκαστικώς, διαλόγου.
(Απελάτης) Θεσσαλονίκη, κανάλι ΤΙΜΕ, κύριος Αλεξιάδης (μεταγενέστερον) το αλφά-ζω, αλφα-ίνω -εφευρίσκω.
Μετά δε απ' αυτό το διάλειμμα, πώς να μην αναφερθούμε και εις το ένδοξόν μας Βυζάντιον, και για τα μουσικά του πράγματα μάλιστα.
Και αν απαλλαγήκαμε, εκ πρώτης όψεως, από την Τουρκοκρατία, τουλάχιστον στα μουσικά μας πράγματα, μάλλον συνεχίζουμε την Βυζαντινοκρατία μας, όπως θα επιχειρήσουμε να καταδείξουμε κατά το δυνατόν. Κι ας μην ξεχνάμε ότι Βυζάντιο πάει να πει, η επιχρύσωση αυτού του ιστορικού αντικειμένου που αποκαλούνταν ως «Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία». Διαπιστώνοντας τα σημερινά, ας οδεύσουμε οπισθόδρομα μουσικολογικώς.
Διαπίστωση πρώτη: Οι πάσης φύσεως μουσικοί της χώρας μας, παραδοσιακοί, αυτοδίδακτοι, πτυχιούχοι ωδείων και εθνομουσικολόγοι, αποκαλούν τις κλίμακες της ελληνικής μουσικής με ονόματα όπως χιτζάζ, ονσάκ, σαμπάχ, νιαβέντ, ραστ, καρτζιγάρ, κ. ά.
Διαπίστωση δεύτερη; Παγκοσμίως, πλην δυτικής Ασίας, οι αντίστοιχες αυτές κλίμακες αποκαλούνται με τα αληθινά τους ονόματα όπως Δωρική, ιωνική, λυδική, φρυγική, υποδωρική, μυξολυόική, αιολική, κ.ά (DORIAN ,EOLIC etc. etc).
Διαπίστωση τρίτη απίστευτη κι όμως αληθινή: Στο σύνολο σχεδόν των Μουσικών Γυμνασίων της χώρας στον τομέα της Ελληνικής Μουσικής διδάσκεται το κατ' εξοχήν τουρκικό έγχορδο μουσικό όργανο σάζι, αντί του ελληνικού ταμπουρά (θαμπούρα, τρίχορδο ή κακώς λεγόμενο μπουζούκι), όπως προβλέπει το διδακτέο πρόγραμμα, όταν σε καμία επαρχία της Ελλάδος δεν παίζεται το σάζι, όπως και σε καμία επαρχία της Τουρκίας δεν παίζεται ο ταμπουράς. Για το απαράδεκτο αυτό γεγονός απ' όσο γνωρίζουμε, δεν υπήρξε μέχρι στιγμής καμιά σοβαρή καταγγελία. Οι Έλληνες, όχι μόνον εφηύραν, ερεύνησαν επιστημονικά, συστηματοποίησαν και χρησιμοποίησαν τις μουσικές αυτές κλίμακες, τουλάχιστον από τον 7° αιώνα, αλλά επί πλέον αποφάνθηκαν και για το ήθος των κλιμάκων αυτών.
Οι ειδήμονες γνωρίζουν ότι, οι άλλοι λαοί όπως οι Άραβες, οι Τούρκοι, οι Αιγύπτιοι κ.ά. πολλούς αιώνες αργότερα δεν γνώριζαν τίποτα σχετικό. Η γνώση των ιστορικών αυτών δεδομένων και ο ανάλογος σεβασμός οδήγησαν τους Ευρωπαίους αναμφισβήτητα στην χρήση από μέρους τους της ελληνικής ορολογίας των κλιμάκων αυτών. Όσο όμως η στάση αυτή των Ευρωπαίων, των Αμερικανών ή των Αυστραλών δεν χρήζει καμιάς εξηγήσεως, τόσο η στάση των νεοελλήνων την απαιτεί κατηγορηματικά. Επιπρόσθετα, επιτείνεται το πρόβλημα και από το γεγονός ότι, η αντιστοιχία των κλιμάκων μας με τις αραβο-περσο-τουρκικές απορρίπτεται πλέον επιστημονικά, λόγω της σημαντικής διαφοράς των μουσικών τους διαστημάτων. Ενώ, οι Τούρκοι λόγου χάριν, χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα τα διαστήματα του Πυθαγόρα - όπως αποφαίνεται ο Νίκος Κηπουρός σε σχετική μελέτη του, η οποία δημοσιεύτηκε το 1985 -οι Έλληνες διαφοροποίησαν σημαντικά τα διαστήματα των κλιμάκων τους. (Για τους ειδήμονες: διαμορφώνοντας τα περισσότερο προς το σκληρό χρώμα). Η τάση αυτή εξηγείται αρκούντως από το ένστικτο της τηρήσεως των αποστάσεων, το οποίο διαθέτουν όλοι οι λαοί και ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό οι Έλληνες. Ένστικτο το οποίο είναι το κατ' εξοχήν αντίδοτο σε κάθε είδος ισοπέδωσης και το οποίο απώλεσαν σε σημαντικό βαθμό οι νεοέλληνες. Τέλος πάντων, το ερώτημα το οποίο μας απασχολεί εδώ, είναι το γιατί, πότε και πώς προέκυψε η χρήση των αλλότριων ονομάτων γι' αυτά τα στοιχεία του μεγάλου μουσικού πολιτισμού μας, όταν αυτά εξακριβωμένα είναι ελληνικά. Οι Βυζαντινοί δεν ήθελαν με τίποτα ν' ακούγονται τα ελληνικά ονόματα δωρική, λυδική ή αιολική κλίμακα. Επειδή όμως έπρεπε υποχρεωτικά να χρησιμοποιήσουν τις κλίμακες αυτές, αφού ήταν αδύνατον να εφευρεθούν καινούριες, κάτι το οποίο δεν συνέβη ακόμα μέχρι την σήμερον, εφήρμοσαν την τακτική «και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος». Απλώς ο Δώριος, Αιολικός και οι λοιποί τρόποι, όπως λέγονται αλλιώς οι κλίμακες, βαφτίστηκαν σε ήχο πρώτο, ήχο δεύτερο, ήχο πλάγιο πρώτο, κλπ. Όσο για τα αραβο-περσο-τουρκικά ονόματα, είναι γνωστόν ότι, τα μουσικά διαστήματα των λαών αυτών βασίστηκαν, κατά κύριο λόγο, στα αρχαιοελληνικά. Ειδικά δε, μετά την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου «και Περσών και Σουσιανών και Γεδρωσιανών παίδες τας Ευριπίδου και Σοφοκλέους τραγωδίας ήδον» (Πλούταρχος).
Στο σημείο αυτό αισθάνομαι την ανάγκη να ομολογήσω ότι, η τριβή μου με το θέμα αυτό ξεκίνησε από το ερώτημα το οποίο μου έθεσε ο Αυστραλός μουσικός και ερευνητής της παραδοσιακής μας μουσικής Linsey Pollack το «σωτήριον» για μένα έτος 1986. Μέχρι τότε, και λίγο αργότερα ακόμα, κι εγώ χρησιμοποιούσα τις αραβο-περσο-τουρκικές αυτές ονομασίες για τις κλίμακες της μουσικής μας, αφού τυγχάνω δάσκαλος της παραδοσιακής μας μουσικής. Συγκεκριμένα, το ερώτημα του Πόλλακ ήταν το εξής:
«Πώς γίνεται, εμείς οι μουσικοί της σύγχρονης μουσικής στην Αυστραλία, στην Αμερική και στην Ευρώπη να χρησιμοποιούμε τα ονόματα Eolian,Lydia κλπ, για τις κλίμακες τις οποίες εσείς ονομάζετε ραστ, ουσάκ κλπ;». Για να μην πολυλογώ, η αδυναμία μου ν' απαντήσω στο ερώτημα αυτό, μ' ανάγκασε να ερευνήσω το θέμα και να καταλήξω στα συμπεράσματα αυτά τα οποία προανέφερα. Από κει και πέρα όμως, προέκυψε η ανάγκη να ξεπεραστεί το πρόβλημα και πρακτικά. Για τον λόγο αυτόν, λαμβάνοντας υπ' όψιν το αρχαίο ελληνικό σύστημα, το βυζαντινό και την σημερινή μουσική πραγματικότητα, διαμόρφωσα μια πρόταση επί του θέματος, την οποία θεωρώ περισσότερο ως πρόταση θέσεως του προβλήματος, παρά ως τελική λύση του.
Mακάρι να υπάρξουν προτάσεις σπουδαιότερες από ιστορική και πρακτική σκοπιά.
Ωστόσο, το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί σχεδόν οριστικά, μόνον εάν πραγματοποιείτο ένα ειδικά για το θέμα αυτό πανελλήνιο, και καλύτερα διεθνές, επιστημονικό συνέδριο, όπου θα καταθέτονταν και θα επεξεργάζονταν όλες οι σχετικές ιστορικές μαρτυρίες και οι ανάλογες προτάσεις. Δυστυχώς, στην χώρα αυτή, μια τέτοια πρόταση μπορεί ακόμα να θεωρείται ευσεβής πόθος. Κι όλα αυτά αποτελούν το ένα σκέλος του προβλήματος. Διότι, πλην των εξ Ανατολής ανιστόρητων σχέσεων, μας προέκυψαν και οι εκ Δύσεως. «Ανήκομεν» λέει «εις την Δύσιν».
Η Δύσις όμως, πού ανήκει; Βλέπετε ότι ο νεοέλληνας δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του. πορεύεται με πατερίτσες ή της Ανατολής ή της Δύσεως. Έτσι του μάθανε εδώ και δυο αιώνες περίπου, από ιδρύσεως του νεοελληνικού κρατιδίου. Μια αμφιταλάντευση μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Το αλλοπρόσαλλο και η αμφιθυμία εν είδη αρετής! Ρακοσυλλέκτες των αποβλήτων (μουσικών στην περίπτωση μας) της Δύσεως, της Ανατολής, των ΗΠΑ και της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του λεγομένου Βυζαντίου. Και κανείς δεν προσέχει ότι, όλος αυτός ο απατηλός διαχωρισμός στην ουσία αποτελεί έναν κυκεώνα, ένα μείγμα, μια ρώσικη σαλάτα, αφού οι διαπηδήσεις και οι οσμώσεις από τον ένα χώρο στον άλλο είναι καθημερινό φαινόμενο. Χώρια που οι περισσότερες πατούν με το ένα πόδι στην Ανατολή και με το άλλο στην Δύση. Ορίστε μια απόδειξη, αναγκαία αλλά και ικανή:
Μέσα σε δυο-τρία χρόνια, τέλη της δεκαετίας του '90, μια ολόκληρη γενιά ξέφυγε από την αγκαλιά της αμερικάνικης μουσικής και του χορού, για να πέσει αμέσως στην λαγνεία του τσιφτετελιού.
Και οι λοιποί; Κλασσική μουσική, σου λένε, συμφωνική ορχήστρα. Δηλαδή οι λοιπές είναι ασύμφωνες! Έντεχνη μουσική, σου λέει. Δηλαδή οι λοιπές είναι άτεχνες!
Και αποκαλεί «ορχήστρα» αυτό που σε καθηλώνει στην καρέκλα, ακίνητο εντελώς, όταν «όρχησις» σημαίνει χορός, και «ορχήστρα» το μέρος όπου χορεύουν. Ποτέ και κανείς δεν θα παραδεχθεί ότι πλήττει στις συναυλίες
της «σοβαράς μουσικής». «Σοβαρή μουσική», άρα οι λοιπές τυγχάνουν ασήμαντες! Ποιοι τους δίδαξαν τις υποκρισίες αυτές; Θα το δούμε σε λίγο.
Ο Πλάτων (Νόμοι Β'670α) ισχυρίζεται τα εξής:
«ψιλώ δ' εκατέρω αυλήσει και κιθαρίσει πάσα τις αμουσία και θαυματουργΐα γίγνοιτ' αν της χρήσεως»,
δηλαδή, ότι η αύληση και η κιθάριση (χωρίς όρχηση και τραγούδι) δείχνει έλλειψη μουσικής καλλιέργειας και θαυματοποιία.
«Έ, όχι και μέχρις εκεί, κύριε Πλάτων» λέω εγώ.
«Όχι να μας λες δηλαδή, ότι αυτοί όλοι που μαζεύονται ν'
ακροαστούν συμφωνική μουσική, ή μουσική δωματίου,
πάσχουν από έλλειψη μουσικής καλλιέργειας, επειδή δεν
τραγουδούν και δεν χορεύουν!»
Όχι βεβαίως, δεν αληθεύει αυτό. Αληθεύει όμως απόλυτα ότι δεν έχουν ελληνική μουσική καλλιέργεια, αλλά ευρω-λιγούρικη. Η ιστορία όμως αυτή είναι πολλή παλιά. Ας θαυμάσουμε λίγο το ήθος και τον χαρακτήρα ενός από τους πρωτεργάτες και προφήτες αυτής της
εξευτελιστικής, για τους Έλληνες, σημερινής μουσικής πραγματικότητας. Να τι ιστορεί ο μέγας Θεόφραστος Σακελλαρίδης, σε συνέντευξη του στην εφη μερίδα «Αθηνά» το 1911:
«Πηγαίνω μαζί με τους συγγραφείς της επιθεωρήσεως εις το καφέ-σαντάν και κρατώ εις το μουσικόν μου τετράδιο εστενογραφημμένα πρακτικά. Συνήθως είναι ναπολιτάνικα τραγούδια, διότι το αυτί των Ναπολιτάνων είναι εις την αυτήν μοίραν με των Αθηναίων. Εφέτος όμως, επειδή η ναπολιτάνικη μουσική ήτο πολύ φτωχική και επειδή είναι της μόδας η των βιεννέζικων οπερεττών, επροτιμήσαμε την δευτέραν δια τα Παναθήναια. Παίρνω δεξιά και αριστερά από οπερέττες. Την «Πριγκίπισσα των δολλαρίων» την ετρύγησα εφέτος. Άλλα σβήνω, άλλα αφήνω. Από 2-3 τραγούδια παίρνω μερικές πατούρες, εις αυτάς κολλώ ξένην εισαγωγήν και κάμνω νέο τραγούδι.»
Δεν ήταν ποτέ ο λαός που έδωσε το παράδειγμα του «δεν βαριέσαι», αλλά πάντα αυτοί οι ξιπασμένοι ψευτο-αριστοκράτες, για τους οποίους το «λαϊκό» είναι το άλλοθι για να κατηφορίζουν άνετα προς τον χυδαίο μιμητισμό τους. Ο λαός όμως, όσο υπάρχει ακόμα, σε πείσμα όλων αυτών των περιφρονήσεων, εξακολουθεί να έχει περισσότερο ελληνική μουσική καλλιέργεια, αφού επιμένει να τραγουδά και να χορεύει ελληνικά, μέχρι αυτή τη στιγμή, παρ' όλα τα μουσικο-χορευτικά του ξεστρατίσματα. Ξεστρατίσματα, που κι αυτά τα οφείλει αποκλειστικά στην αδηφαγία των εταιρειών δίσκων, αλλά και στην εγκληματική αδιαφορία του εκτρώματος αυτού, που λέγεται «Ελληνικό Κράτος». Μάλιστα λοιπόν! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ενδιαφερόμαστε πολύ για την μουσική. Εξ ίσου όμως αληθεύει ότι, δεν ενδιαφερθήκαμε σχεδόν καθόλου για την ελληνική μουσική. Αλλά, επειδή χωρίς χορό δεν γίνεται, τι χορούς φέρανε οι γονείς μας; Ταγκό, βαλς, φοξ-τροτ, τσα-τσα, ρούμπα, σάμπα, και τα τέκνα αυτών σέικ, ροκ, ντίσκο και τελευταία, αποκλειστικά σχεδόν, τσιφτετέλια.
Πόσες φορές δεν άκουσα τους ανθρώπους αυτούς να παραπονιούνται για τα παιδιά τους που μαϊμουδίζουν τους ξένους χορούς, όταν οι πρώτοι διδάξαντες είναι αυτοί οι ίδιοι;
Ας εξετάσουμε όμως τώρα και το άλλοθι τους. Πρόσφατα, καλλιτέχνης χαρακτήρισε δημοσίως την παράδοση «στείρα». Πράγματι, για κάποιους λόγους η παράδοση μπορεί να δημιουργήσει στειρότητα. Αυτή καθ' εαυτή ποτέ δεν είναι στείρα. Μπορεί όμως να καταστούν κάποιοι στείροι εξ αιτίας της, ανάλογα με την στάση που θα κρατήσουν απέναντι της. Και καθίστανται στείροι μόνον όσοι την περιφρονούν και προσπαθούν να την αγνοήσουν παντελώς. Είναι η παράδοση που μας παραδίδεται, και η παράδοση που θα παραδώσουμε. Εάν παραδώσουμε τα ίδια που παραλάβαμε, τότε γινόμαστε κονσέρβες, κι εμείς και η παράδοση μας. Όμως, μετά από καιρό, οι κονσέρβες χαλάνε, βρωμάνε, και δηλητηριάζουν. Καμμία δημιουργία για έναν λαό δεν μπορεί να έχει αξία και διάρκεια, εάν δεν γίνεται μέσα στα πλαίσια της παράδοσης της. Παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι μια αδιάσπαστη ενότητα, και είναι αδύνατον να υπάρξει το ένα δίχως τα άλλα δυο. Οι προοδευτικοί υπόσχονται ένα μέλλον χωρίς παρελθόν. Οι παραδοσιακοί υπόσχονται ένα παρελθόν χωρίς μέλλον. Πότε όμως υπάρχει παρελθόν χωρίς μέλλον; Όταν αυτοί που το κληρονομούν είναι μικροί. Όσο μεγάλα πράγματα κι αν κληρονομήσει κανείς, πεθαίνουν εάν είναι μικρός. Το ερώτημα είναι, εάν εμείς σήμερα θα αποτελέσουμε το παρελθόν του μέλλοντος. Χρονολογικά θα είμαστε παρελθόν μετά από 500 χρόνια. Δημιουργικά όμως, δεν θα είμαστε, διότι είμαστε στείροι επειδή μαϊμουδίζουμε, και μάλιστα μαϊμουδίζουμε αλλότριες παραδόσεις. Το παρελθόν του μέλλοντος μας
θα είναι στείρο επομένως, και όχι η παράδοση. Αλλά, εάν ένας λαός στον κόσμο έχει λιγότερο την ανάγκη να αντιγράψει λόγω της τεράστιας και συνεχούς παράδοσης του, αυτός είναι ο ελληνικός.
Όλως ανοήτως, η παράδοση της Γαλλίας, της Γερμανίας ή της Αμερικής, μπορούν να εμπνεύσουν τον νεοέλληνα δημιουργό, ενώ η ελληνική δεν το μπορεί, ή το χειρότερο, πρέπει πρώτα να ιδωθεί υπό το πρίσμα αυτών των αλλότριων παραδόσεων.
Από Θεσσαλονικιό νέο-ορθόδοξο καλλιτέχνη άκουσα τον ισχυρισμό ότι, «για να γνωρίσει κάποιος καλά την αρχαία ελληνική γραμματεία, αυτό μπορεί να το επιτύχει μόνον εάν την γνωρίσει μέσω των κειμένων των Πατέρων της χριστιανικής Εκκλησίας.»
Τι να προσθέσει κανείς περισσότερο σ' αυτήν την βιασμένη νοοτροπία; Η ελληνική παραδοσιακή μουσική είναι στείρα και παρωχημένη, ενώ η μουσική της Ευρώπης, η κλασσική, της ηλικίας των 500 ετών, δεν είναι στείρα, διότι αυτοβαφτίστηκε «κλασσική». Οι Άραβες και οι Ινδοί έχουν κι αυτοί κλασική μουσική σπουδαιότητα. Ποιος όμως την γνωρίζει; Γιατί δεν ακούστηκαν οι μουσικές αυτές ποτέ από τα ραδιόφωνα μας; Επειδή όμως είμαι βέβαιος ότι όλα αυτά φαντάζουν κραυγαλέα, θα αναγκαστώ να επικαλεστώ την σχετική αντίληψη του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη από το βιβλίο του «Γα δημόσια και τα ιδιωτικά». Μας λέει λοιπόν ο ποιητής:
«Όπως και να το εξετάσουμε, η πολυαιώνια παρουσία του ελληνισμού πάνω στα δώθε ή εκείθε του Αιγαίου χώματα, έφτασε να καθιερώσει μια ορθογραφία, όπου το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεούμενου ...Είναι μία γλώσσα με πολύ αυστηρή γραμματική που την έφτιαξε μόνος του ο λαός, από την εποχή που δεν πήγαινε ακόμα σχολείο. Και την τήρησε με θρησκευτική προσήλωση και αντοχή αξιοθαύμαστη μέσα στις πιο δυσμενείς εκατονταετίες.
Ώσπου, ήρθαμε εμείς με τα διπλώματα και τους νόμους να τον βοηθήσουμε. Και σχεδόν τον αφανίσαμε. Από το ένα μέρος του φάγαμε τα κατάλοιπα της γραφής του, και από το άλλο του ροκανίσαμε την ίδια του υπόσταση, τον κοινωνικοποιήσαμε, τον μεταβάλαμε σ' έναν ακόμα μικροαστό, που μας κοιτάζει απορημένος από κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας του Αιγάλεω.» Για όποιον γνωρίζει τα μουσικά πράγματα της χώρας σε βάθος, δεν υπάρχει απολύτως καμμία αμφιβολία, ότι τα ίδια και χειρότερα λόγια θα έλεγε ο Ελύτης και για τα μουσικά μας πράγματα.
Αυτά λοιπόν και για τα εξ Εσπερίας. Και σαν να μην μας έφταναν η Δύση, η Ανατολή και οι ΗΠΑ, υπαρκτές τουλάχιστον οντότητες, μας επανήλθε και το φάντασμα του Βυζαντίου, τελευταίως δε και εν είδη μόδας. Λέει, «δεν γίνεται να τραγουδάς ελληνικό τραγούδι, αν δεν ξέρεις βυζαντινή μουσική».
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, κάθε φορά που γίνεται γενικότερος λόγος για τα μουσικά μας πράγματα, δεν παραλείπεται ποτέ να τονίζεται ότι η βυζαντινή μουσική αποτελεί την συνέχεια της αρχαιο-ελληνικής. Ας το πω ξεκάθαρα: όση σχέση έχει το «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» του ιουδαιοχριστιανισμού, με το «αρχή βλακείας φόβος θεού» του Επίκουρου, τόση σχέση έχει και η βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική με την αρχαιοελληνική. Πάντοτε στην χώρα αυτή υπήρξαν και θα υπάρχουν θέματα για να ακούγονται που και που τέτοιες κραυγαλέες διαπιστώσεις προς υποστήριξη της τόσο καταδιωγμένης στον τόπο αυτόν αλήθειας.
Ωστόσο, υπήρξε και υπάρχει πράγματι αδιάσπαστη συνέχιση της ελληνικής μουσικής δια του δημοτικού τραγουδιού και κατόπιν του αστικού λαϊκού τραγουδιού, του κακώς επονομαζόμενου «ρεμπέτικου».
Τα θράσος του θρησκευτικού φανατισμού όντως δεν έχει όρια.
Αφού καταδίωξε ανελέητα τα δημιουργήματα του ελληνισμού, ευτυχώς όχι όλα, έρχεται στην συνέχεια να ισχυριστεί ότι αυτός είναι που διέσωσε και συνέχισε τον ελληνισμό. Για να διασωθεί όμως κάτι, πρέπει από κάποιους και κάποτε να κινδύνεψε. Μα εκτός από τους Ρωμαιο-ιουδαιο-χριστιανούς, από ποιους άλλους κινδύνεψε ποτέ ο ελληνισμός; Παρομοίως λοιπόν και στον χώρο της ελληνικής μουσικής
επειδή σφοδρώς απεχθάνομαι τον κάθε λόγο, το κάθε κήρυγμα, θ' αρχίσω αμέσως τώρα την υπονόμευση του, με μια ερώτηση χάριν του διαλόγου, καθόλου ευγενική μεν, κάπως πρακτική δε:
Πώς λέγεται η μουσική σ' όλον τον δυτικό κόσμο, πλην σπανίων εξαιρέσεων; Μιούζικ. (Χώρια που τώρα σχεδόν παγκοσμίως).
Για να υπονομευθεί δε ακόμη περισσότερο αυτός εδώ ο λόγος, θα συνεχίσουμε με ένα αφήγημα.
Τα γεγονότα συνέβησαν προ δεκαετίας στο Σιδηρόκαστρο Σερρών. (Ιβόνη Χάντ)
Μουσική - music
Μελωδία – Melody
Ρυθμός –Rhythm
Αρμονία –Harmony
Χορός – chorus
Δόνηση- dance
Πίνδαρος (10,39) «Χοροί παρθένων λυράν τε βοαί, καναχαί τα` αυλών δονέονται».
Ποιοι λοιπόν έθεσαν τα ονόματα αυτά μια και δια παντός στην οικουμένη των ανθρώπων;
Αναμφίβολα οι αρχαίοι Έλληνες.
Όμως, η αναφορά αυτή συνδέεται με ένα φρικιαστικό σύνδρομο, μια ενδημική απέχθεια.
Δηλαδή, στην χώρα της Ελλάδος την σήμερον, μεταξύ των άλλων περιέργων, αλλόκοτων, αλλά και αλλοπρόσαλλων καταστάσεων, οι οποίες πολλές φορές εγγίζουν τα όρια της σχιζοφρένειας, και οι οποίες πλανώντας απ' άκρου εις άκρον της, είναι και η αλλεργία των νεοελλήνων στο άκουσμα των λέξεων «αρχαίοι Έλληνες». Τουναντίον, η αλλεργία αυτή εξανεμίζεται όταν αναφέρει κάποιος τους αρχαίους Ινδούς, ή τους αρχαίους Αιγυπτίους ή Ιουδαίους. Και μάλιστα, οι αλλότριοι αρχαίοι προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, προσοχή, σεβασμό και εκτίμηση στους ανθρώπους της χώρας αυτής. Πολύ ορθώς, εάν δεν υφίστατο η εξαίρεση των τοιούτων Ελλήνων.
Και ας μην διαμαρτυρηθεί τώρα κάποιος διότι ακούει άλλα αντί της μουσικής, διότι η υπόσχεση του θέματος λέει «Περί την Μουσικήν» και όχι «Περί της Μουσικής». Θέλει δηλαδή να δηλώσει τα πέριξ αυτής, περισσότερο απ' ότι αυτή καθ' αυτήν.
Πρέπει τώρα να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε την απαράδεκτη αυτή απέχθεια των συμπατριωτών μας, προς τους απώτερους δημιουργούς προγόνους μας, διότι, σε αντίθετη περίπτωση, θα μας προκύψουν σοβαρά προβλήματα, και αυτό διότι είμαστε αναγκασμένοι να τους ξανα-αναφέρουμε. Γιατί; Διότι, αυτοί οι αρχαίοι Έλληνες, έθεσαν την μουσική πάνω σε επιστημονικές βάσεις πλην των ψυχικών. Πρώτοι απ' όλους και μοναδικώς!
Επίσης δε, αυτοί οι ίδιοι την ερεύνησαν από κάθε σκοπιά και κάθε οπτική γωνία. Πώς λοιπόν ν' αποφύγει κάποιος αυτή την «κατάρα», όπως την αποκάλεσε κάποιος Ευρωπαίος ποιητής, την οποία κληρονόμησαν οι Έλληνες αυτοί εσαεί στην οικουμένη των ανθρώπων, αφού, όπως προείπα, για πρώτη φορά παγκοσμίως μίλησαν επιστημονικά για το θέμα αυτό όπως και για τα υπόλοιπα; Τουλάχιστον, για το θέμα της μουσικής δεν αμφισβητήθηκε σοβαρώς η πρωτιά των Ελλήνων, παρά τις ελάχιστες κακοήθειες και διαστρεβλώσεις οι οποίες πλανώνται στον χώρο της ιστορικής έρευνας γενικώς.
Και ενώ η παγκόσμια κοινότητα αναγνωρίζει, σέβεται και εκτιμά την προσφορά αυτή των Ελλήνων και στο θέμα της μουσικής, στο ρωμαίικο αυτό νεοελληνικό κρατίδιο, η παιδεία του διδάσκει και για το θέμα αυτό, ότι άπαντα τα μουσικά των Ελλήνων ελήφθησαν από τους Ανατολίτες. Επί πλέον δε, και από τους Ευρωπαίους, με την εισαγωγή της λεγομένης «ευρωπαϊκής μουσικής» μετά την Αναγέννηση. Λησμονείται δηλαδή ότι, Αναγέννηση σημαίνει, πρώτιστα και μάλιστα, αυτή η του ελληνικού πολιτισμού και των τεχνών του.
Χαράκτηριστικό παράδειγμα της αλλεργίας των νεοελλήνων:
Πριν χρόνια, καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, αρχαιολόγος, ανακάλυψε την Ύδραυλη στο Δίον. Πρόκειται για τον πρόδρομο του εκκλησιαστικού οργάνου.
Προσέξτε τώρα, τι μας πληροφόρησε για την προέλευση του: «Μάλλον εισήχθη από την Μεσοποταμία». Αυτή η συμπεριφορά λέγεται επιστημονική νοοτροπία στην χώρα αυτή. «Μάλλον» χωρίς κανένα στοιχείο. Κι αυτό, όταν όλα τα λεξικά και οι εγκυκλοπαίδειες καταγράφουν ότι, το όργανο αυτό είναι εφεύρεση του Έλληνα μηχανικού Κτησίβιου από την Αλεξάνδρεια. Από μερικούς δε συγγραφείς αποδόθηκε στον Αρχιμήδη. Με άλλα λόγια, οτιδήποτε υπήρξε στην χώρα αυτή κατά τους επιστήμονες μας, προήλθε είτε από την Ανατολή είτε από την Δύση,
Όμως, αρκετοί ήδη γνωρίζουν πώς καταλαμβάνονται οι πανεπιστημιακές έδρες και από ποιους. Κατ' αυτούς δε, οι Έλληνες,οι οποιοιδήποτε, ήλθαν στον τόπο αυτόν από αλλού. Οι φανταστικοί «Ινδοευρωπαίοι»!
Ας επιχειρήσουμε στο σημείο αυτό την διαλεύκανση του μυστηρίου.
Αν και διαθέτουμε πάμπολλες μαρτυρίες για τα αίτια της
περιφρονήσεως των νεοελλήνων για τα επιτεύγματα των προγόνων τους, και ειδικά εδώ για τα μουσικά, θα αναφέρουμε εδώ μόνον ορισμένες, οι οποίες μάλιστα προέρχονται από την πλευρά των προστατών της
παιδείας του κράτους αυτού. Εννοώ τους Τρεις ιεράρχες και κυρίως τον Ιωάννη Χρυσόστομο.
Ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο του με τίτλο «Η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων» με υπότιτλο «Η τραγικότερη πολιτιστική γενοκτονία της παγκόσμιας Ιστορίας» (Εκδ. Στάχυ σελ. 142) γράφει τα εξής μεταξύ των άλλων, λεγόμενα του Χρυσοστόμου για τους Έλληνες:
«Είναι στιγματισμένοι, χειρότεροι από τους χοίρους που πασαλείβονται με περιττώματα. Είναι άξιοι λιθοβολισμού.»
Από τους λόγους του πατρός αυτού, «Εις τον μακάριον
Βαβύλαν», «Κατά Ιουλιανού και προς Έλληνας», «Εις τον Απόστολον Παύλον», κλπ, σταχυολόγησα τους εξής χαρακτηρισμούς του για τους Έλληνες:
Βρωμεροί, πανάθλιοι, μιαροί, παμμίαροι, αδιάντροποι,εκμεταλλευτές,
Πώς λοιπόν, κυρίες και κύριοι, τέτοιοι άνθρωποι, χειρότεροι κι από γουρούνια, να παρήγαγαν πολιτισμό, και φυσικά μουσική;
Ορίστε όμως, μας το λέει άμεσα ο χριστιανός απολογητής Τατιανός στον λόγο του «Προς Έλληνας»: «Οι Έλληνες, ούτε είχαν, ούτε δημιούργησαν τίποτα δικό τους, αλλά όλα τα παρέλαβαν από τους βαρβάρους.» Τώρα μάλιστα! Λυτρωθήκαμε επιτέλους απ' αυτό το βασανιστικό ερώτημα που λέει: «Τι είχαν οι Έλληνες δικό τους;» Τίποτα λοιπόν. Απολύτως τίποτα. Δηλαδή και την λέξη «Μουσική» από τους βαρβάρους την πήραν. Από ποιους όμως; Και τι θα κάνουμε τώρα που δεν υπάρχουν αυτοί οι συγκεκριμένοι βάρβαροι;
Ο Καβάφης κάτι υπαινίχθηκε στο ποίημα του «Περιμένοντας τους βαρβάρους». Στο τέλος του λέει:
«Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν και μερικοί έφτασαν απ' τα σύνορα και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουνΚαι τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.»
Κι όμως, βρέθηκε λύσις. Οι επίγονοι του Τατιανού φάνηκαν πιο έξυπνοι απ' όλους! Κατασκεύασαν βαρβάρους. Φανατικούς! Και το όνομα αυτών; «Ινδοευρωπαίοι».
Είναι πράγματι άθλιο έργο, το να αποδεικνύει κάποιος
την ανυπαρξία του φανταστικού, να δεικνύει κάποιος το ανύπαρκτο.
Εξ ίσου όμως δύσκολο ήταν να ξεθεμελιώσει κανείς την μουσική και τον χορό από τις ψυχές των Ελλήνων.
Και να η απόπειρα του φθόνου αυτής της φαντασίας επί του πραγματικού: τα μέτρα που λήφθησαν άρδην και ρηξικέλευθα. Ένα τόλμημα να ξεριζωθούν ήθη χιλιετιών.
Στο βιβλίο του Αλέξη Σολωμού με τίτλο «Ο άγιος Βάκχος» διαβάζουμε μεταξύ των άλλων σχετικών για τον Πατέρα της χριστιανικής εκκλησίας Ιωάννη Χρυσόστομο:
«Δεν τον ενοχλούσαν μονάχα οι παραστάσεις των χορευτών και των μίμων. Ζητούσε από τους χριστιανούς
να ξεγράψουν οριστικά κάθε λαϊκό τραγούδι. Οι αγωγιάτες να μην τραγουδάνε πάνω στο κάρο τους, ούτε
οι κοπέλες πάνω στον αργαλειό τους, ούτε οι μανάδες να νανουρίζουν τα μωρά τους. Τα λείψανα αυτά της αρχαίας
ελληνικής ζωής, έπρεπε να τα αντικαταστήσουν με ψαλμούς του Δαυίδ.» και
«Χίλια χρόνια αργότερα, οι μαθητές του Πατρός αυτού, έψελναν τα εξής: Σίγησον Ορφεύ, ρίψον Ερμή την λύραν,
τρίπους ο εν Δελφοίς δύνον εις λήθην έτι. Δαυίδ γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν».
Ας ακούσουμε όμως τι έψελναν με την λύρα τους οι απόγονοι του Δαυίδ, ανάμεσα σε άλλα:
«Και επεγερώ τα τέκνα σου Σιών επί τα τέκνα των Ελλήνων. Και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού. Και
Κύριος έσται επ' αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολής» (Ζαχαρίας Θ'13-15).
Στο «Πηδάλιον» βιβλίο που περιέχει όλους τους κανόνες των Ιερών Συνόδων, οι οποίοι, ας το τονίσουμε, θεωρούνται θεόπνευστοι από τον ορθόδοξο χριστιανισμό, διαβάζουμε από την Εν Λαοδικεία Τοπική Σύνοδο, το έτος 364, Κανών 53ος:
«Ότι ου δει χριστιανούς εις γάμους επερχόμενους βαλλίζειν ή ορχείσθαι, αλλά σεμνώς δειτενείν ή αριστείν,
ως πρέπει χριστιανοίς.»
ξεκάθαρη απαγόρευση δηλαδή του τραγουδιού και του χορού. Των κατ' εξοχήν αυτών ελληνικών συνηθειών!
Η διαταγή του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Αρκαδίου στα τέλη του 4 αιώνα, το περίφημο «Ες έδαφος φερειν» για την ισοπέδωση όλων των ελληνικών ναών, δεν ίσχυσε καθόλου λιγότερο και για το ελληνικό τραγούδι, απ' όσο διαπιστώνουμε.
55ος Κανών:
«Ότι ου δει ιερατικούς ή κληρικούς, αλλ' ουδέ λαϊκούς,
εκ συμβολής, συμπόσια επιτελείν».
Απαγόρευση δηλαδή των συμποσίων στους πάντες, λαϊκούς και κληρικούς. Είναι γνωστό όμως τι συνέβαινε στα συμπόσια. Μας το πληροφορεί ο θεϊκός Όμηρος:
«Μολπή τ' ορχηστός τε, τα γαρ τ' αναθήματα δαιτός.»
Ότι δηλαδή, το τραγούδι και ο χορός είναι τα στολίδια του συμποσίου.
Ανηλεής ο κατατρεγμός του ελληνικού τραγουδιού από τους Πατέρες της χριστιανικής Εκκλησίας. Ο Νίτσε τον αποτιμά δηλώνοντας το γούστο του επ' αυτού στο βιβλίο του με τίτλο «Ίδε ο άνθρωπος» από την αρχή του
και εξ αρχής δηλώνει:
«Μαθητής του φιλοσόφου Διονύσου, και για να είμαι πιο
σαφής, θα προτιμούσα να είμαι ένας Σάτυρος και καθόλου
ένας άγιος.»
Ο Γιώργος Μανιάτης επισημαίνει ότι είναι ανυπολόγιστης σημασίας τα λόγια που απευθύνει ο Κύκλωπας (από το ομώνυμο έργο του Ευριπίδη) προς τους Σατύρους, όταν αυτοί τον παρενοχλούσαν.
Προσέξτε παρακαλώ, τι τους λέει:
«Δεν μπορώ να σας φάω, γιατί θα χορεύετε μες στην
κοιλιά μου»!
Δηλαδή, με άλλα λόγια, άνθρωποι που τραγουδούν και
χορεύουν, δεν μαντρώνονται καθόλου στα μαντριά
των Αρχιμανδριτών Πατέρων της Xριστιανικής
Εκκλησίας. Δεν καθίστανται ποίμνια.
«Ένθα όρχησις,
εκεί διάβολος» κατά τον Ιωάννη Χρυσόστομο.
Έπρεπε λοιπόν, να αντικατασταθούν τα ελληνικά
τραγούδια και οι χοροί συλλήβδην, χάριν των ψαλμών του εκλεκτού λαού του Θεού, δηλαδή των Ιουδαίων.
Ύμνοι, οι οποίοι καλλιεργούν τον φόβο του θεού Γιαχβέ!
Μια θρησκεία, υπό την οποία ο πιστός πρέπει να παλεύει
συνεχώς για να σώσει τον εαυτό του. Από τι; Μα, από
τον θεό στον οποίον πιστεύει, όταν οι Έλληνες
απευθυνόμενοι προς τους θεούς, αναφωνούσαν «φίλε Δία».
Ας δούμε όμως τώρα, τι ήταν αυτό που έπρεπε να
ξερριζώσουν οι Πατέρες της Εκκλησίας:
Τι είναι το ελληνικό τραγούδι; Η απάντηση είναι σαφής και κατηγορηματική σ' όσους έχουν μελετήσει την ιστορία του.
Είναι η αρμονική συνύπαρξη και σύζευξη της ποίησης, της μελωδίας και του χορού.
Πού απευθύνεται το τραγούδι αυτό; Ταυτόχρονα και στα
τρία βασικά συστατικά της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή
στο νου, στην ψυχή και στο σώμα.
Η ποίηση δια του λόγου-νοήματος κατά κύριο λόγο
στην σκέψη, και κατά δεύτερο δια μέσου αυτής στην ψυχή, στο γνωστικό και στο άγνωστο μέρος του ανθρώπου, με άλλα λόγια, στην γνωστική και στην καλλιτεχνική του φύση. Τα θέματα καλύπτουν όλο το φάσμα του ανθρώπινου ενδιαφέροντος. Η συρρίκνωση
όλων αυτών των θεμάτων σε ένα, τον έρωτα δηλαδή, ο χυδαίος αυτός μειωτισμός, είναι αποκλειστικό φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών.
Η μελωδία το άλλο σκέλος, απευθύνεται κυρίως στην ψυχή, αλλά και στο σώμα, δια του ρυθμού. Στην ψυχή, στην άβυσσο αυτή της ανθρώπινης υπόστασης, που άλλοτε καταλαγιάζει κι άλλοτε ξεσηκώνει τους ανέμους
της. Με άλλα λόγια, η μελωδία είναι ο εξαερισμός της ψυχής.
Ο χορός τέλος, διασφαλίζει την συμμετοχή του υλικού σώματος, που χωρίς αυτό δεν μπορούν να υπάρχουν και τα άλλα.
Εδώ μπορεί να τεθεί το καίριο ερώτημα:
Ο χορός έγινε για τα τραγούδια, ή τα τραγούδια για τον
χορό;
Ο Λιβάνιος, τον 4° αιώνα μ.Χ. απαντά κατηγορηματικά:
«Τα άσματα έγιναν για την όρχηση κι όχι το αντίθετο.»
Ο Πλάτων (Νόμοι Β'654 α-β) οκτώ αιώνες πριν, τολμά
να αναρωτηθεί:
«Να δεχθούμε πως ο απαίδευτος άνθρωπος είναι χωρίς εξάσκηση στον χορό, κι ο μορφωμένος με εξάσκηση στον χορό;»
Πώς όμως έχουν τα πράγματα στο θέμα αυτό σήμερα στην χώρα μας; Τι είναι αυτό που αποκαλούμε σήμερα «Ελληνικό Τραγούδι»;
Είναι ψευδεπίγραφο, ισχυρίζομαι, κι έχει να κάνει με την κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας. Θα αναφέρω όμως πρώτα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Αποκαλούμε «ορχήστρα συμφωνική» (θαρρείς και οι λοιπές είναι ασύμφωνες) αυτό το μουσικό σύνολο που μας
ακινητοποιεί στην καρέκλα, όταν «όρχησις εστί χορός».
Από την μια η έντεχνη μουσική και το έντεχνο τραγούδι - σαν να λέμε, η μουσική μας είναι έντεχνη και όλες οι άλλες άτεχνες - το «έντεχνο» έστω τραγούδι περιφρονεί τον χορό. Οι δημιουργοί του όμως και οι ακροατές του χορεύουν αλλότριους χορούς, γιατί χωρίς χορό δεν
γίνεται.
Αλήθεια, ποιοι άδειασαν τις πίστες από τους ελληνικούς χορούς, τις οποίες βρήκαν αδειανές κι ανυπεράσπιστες οι εκάστοτε αμερικάνικοι χοροί και τις κατέλαβαν αμαχητί;
Ποιοι άλλοι, από τους συνθέτες της «έντεχνης μουσικής»
και του «νέου κύματος» με τα ραδιοφωνικά και
επικαρέκλεια άσματα τους; «Δεν μπορούσαμε» λέει «να μείνουμε εμείς πίσω, καθυστερημένοι, έξω από τους μοντέρνους χορούς».
Να λοιπόν, όταν η χυδαία αντιγραφή αποκτάει αυτοσυνείδηση και προχωράει προς την αυτοδικαίωσή της. Οι χιλιάδες χοροί, για τους οποίους απορούν και εξίστανται στην κυριολεξία οι ξένοι μελετητές, οι χοροί αυτοί των χιλιετιών, έπρεπε να περιφρονηθούν και να εγκαταλειφθούν χάριν των αλλοδαπών χορών της εκάστοτε μόδας. Ορίστε η ιλαροτραγωδία των νέων, που φώναζαν μέχρι χθες «έξω οι Αμερικάνοι» όντας ενδεδυμένοι πατόκορφα με αμερικάνικα ρούχα, καπνίζοντας «Μάλμπορο», πίνοντας «κόκα-κόλα» και ουισκακι στο μπαράκι με μουσική υπόκρουση και χορό ροκάκι. Από την άλλη, το «λαϊκό» λεγόμενο τραγούδι, βουτηγμένο στην κυριολεξία μέσα στην αραβο-τουρκική κολυμπήθρα και πρόσφατα στην αγγλοσαξωνική, να ζέχνει από χυδαίους στίχους και αλλότριους χορούς. Αλλά και οι ποιητές μας, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, απαξιούν να γράφουν τραγούδια, όντες άμουσοι και άρρυθμοι, αποφεύγοντας στην ποίηση τους τον ρυθμό, το κατ' εξοχήν αυτό ελληνικό στοιχείο, ο οποίος καθιστά την ποίηση τουλάχιστον δεκτική στην απαγγελία, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι όποιο ποίημα έχει ρυθμό, κατ' ανάγκη είναι και καλό. Η ανελλήνιστη όμως αυτή μουσικο-χορευτική κατάσταση δεν έχει σταματημό, ούτε τελειωμό. Η χώρα μας, είναι η μοναδική στην Ευρώπη, κι από τις ελάχιστες στον κόσμο, που δεν έχει ακόμα καθιερώσει τα μαθήματα της μουσικής και του χορού στην δημόσια εκπαίδευση, όταν πριν από δυο χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον, «αι των Ελλήνων πόλεις πρώτιστα και μάλιστα δια της μουσικής παιδεύουσιν τους νέους»
όπως μας πληροφορεί ο γεωγράφος Στράβων.
Γιατί άραγε οι Έλληνες έστελναν τα παιδιά τους πρώτα στην μουσική και κατόπιν στα γράμματα;
Γιατί η προτεραιότητα της ψυχής έναντι των υπολοίπων;
Αλλά, κι όταν σήμερα ενδιαφερόμαστε προς τούτο, πάντοτε πρόκειται για κάτι το αλλότριο. Όλα τα Ωδεία της χώρας διδάσκουν αποκλειστικά ευρωπαϊκή μουσική. Η Σχολή Μουσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, εκτός του ότι υπολειτουργεί, πράττει κι αυτή αναλόγως, όταν η Τουρκία διαθέτει Ανώτατη Ακαδημία Τουρκικής Μουσικής, η χώρα μας δεν διαθέτει τίποτα ανάλογο. Ο Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων τύπωσε, αλλά ουδέποτε διένειμε στους μαθητές το βιβλίο της Δώρας Στράτου για τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς.
Το βιβλίο αποδεικνύει κατηγορηματικά την αναλογία, μέχρι του σημείου της ταύτισης, των αρχαίων χορών με τους σημερινούς. Υπάρχει πλήθος αγγειογραφιών στις οποίες διακρίνονται ακόμη και λεπτομέρειες των χορών οι οποίες εκτελούνται μέχρι σήμερα. Διαθέτουμε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, αλλά είναι αδύνατον να αναφερθούν τώρα εδώ. Δηλαδή, από το τραγούδι και τον χορό, τυγχάνουμε Έλληνες, τουλάχιστον όσο και από την ελληνική γλώσσα, για να μην πω και περισσότερο. Την γλώσσα αυτή η οποία γονιμοποίησε τον ευρωπαϊκό λόγο, όπως αβασάνιστα αναγνωρίζει η διεθνής κοινότητα.
Όταν όμως η γλώσσα συνέχει με το τραγούδι το έθνος στα ύφαλα του, στο μεδούλι του, τότε πρέπει να διαβληθεί κι αυτή. Πώς να ισχυριστεί κάποιος όμως, ότι λέξεις και έννοιες όπως «θεωρία», «φιλοσοφία», «λογική», «ιστορία», «μουσική», «διαλεκτική», «ιδέα», «δύναμη», «πρακτική», τις έλαβαν οι Έλληνες από τον τάδε ή δείνα λαό, ο οποίος τις προλάλησε;
Και αυτό να συμβεί, δίχως να καταστραφεί η ιστορική αλήθεια σε ό,τι
αφορά στον ευρωπαϊκό λόγο;
Ναι, καταστροφή! Είναι μια λέξη κι αυτή. Πώς όμως την
εκφωνεί ο κάθε Ευρωπαίος; Ακούστε την παρακαλώ:
Καταστρόφ ή κατάστροφι, και κάποιοι γείτονες
καταστροφάλ. Και όλες αυτές οι έννοιες και λέξεις γραμμένες επί πλέον και με το ελληνικό αλφάβητο.
Πώς είπατε;
Με το ελληνικό αλφάβητο;
Μισό λεπτό. «Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα» απαντούν οι εγκύκλιες σπουδές. «Αυτό το παρέλαβαν οι Έλληνες από τους Φοίνικες».
Με άλλα λόγια, μπορεί το ψητό να είναι ελληνικό, αλλά το λαδόχαρτο είναι φοινικικό.
Μέγα θέμα, κυρίες και κύριοι.
Προτείνω τώρα αμέσως διάλειμμα. Διάλειμμα
αφηγηματικό. Και πάλι για την υπονόμευση του
παρόντος λόγου. Χάριν του απολειπομένου, αναγκαστικώς, διαλόγου.
(Απελάτης) Θεσσαλονίκη, κανάλι ΤΙΜΕ, κύριος Αλεξιάδης (μεταγενέστερον) το αλφά-ζω, αλφα-ίνω -εφευρίσκω.
Μετά δε απ' αυτό το διάλειμμα, πώς να μην αναφερθούμε και εις το ένδοξόν μας Βυζάντιον, και για τα μουσικά του πράγματα μάλιστα.
Και αν απαλλαγήκαμε, εκ πρώτης όψεως, από την Τουρκοκρατία, τουλάχιστον στα μουσικά μας πράγματα, μάλλον συνεχίζουμε την Βυζαντινοκρατία μας, όπως θα επιχειρήσουμε να καταδείξουμε κατά το δυνατόν. Κι ας μην ξεχνάμε ότι Βυζάντιο πάει να πει, η επιχρύσωση αυτού του ιστορικού αντικειμένου που αποκαλούνταν ως «Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία». Διαπιστώνοντας τα σημερινά, ας οδεύσουμε οπισθόδρομα μουσικολογικώς.
Διαπίστωση πρώτη: Οι πάσης φύσεως μουσικοί της χώρας μας, παραδοσιακοί, αυτοδίδακτοι, πτυχιούχοι ωδείων και εθνομουσικολόγοι, αποκαλούν τις κλίμακες της ελληνικής μουσικής με ονόματα όπως χιτζάζ, ονσάκ, σαμπάχ, νιαβέντ, ραστ, καρτζιγάρ, κ. ά.
Διαπίστωση δεύτερη; Παγκοσμίως, πλην δυτικής Ασίας, οι αντίστοιχες αυτές κλίμακες αποκαλούνται με τα αληθινά τους ονόματα όπως Δωρική, ιωνική, λυδική, φρυγική, υποδωρική, μυξολυόική, αιολική, κ.ά (DORIAN ,EOLIC etc. etc).
Διαπίστωση τρίτη απίστευτη κι όμως αληθινή: Στο σύνολο σχεδόν των Μουσικών Γυμνασίων της χώρας στον τομέα της Ελληνικής Μουσικής διδάσκεται το κατ' εξοχήν τουρκικό έγχορδο μουσικό όργανο σάζι, αντί του ελληνικού ταμπουρά (θαμπούρα, τρίχορδο ή κακώς λεγόμενο μπουζούκι), όπως προβλέπει το διδακτέο πρόγραμμα, όταν σε καμία επαρχία της Ελλάδος δεν παίζεται το σάζι, όπως και σε καμία επαρχία της Τουρκίας δεν παίζεται ο ταμπουράς. Για το απαράδεκτο αυτό γεγονός απ' όσο γνωρίζουμε, δεν υπήρξε μέχρι στιγμής καμιά σοβαρή καταγγελία. Οι Έλληνες, όχι μόνον εφηύραν, ερεύνησαν επιστημονικά, συστηματοποίησαν και χρησιμοποίησαν τις μουσικές αυτές κλίμακες, τουλάχιστον από τον 7° αιώνα, αλλά επί πλέον αποφάνθηκαν και για το ήθος των κλιμάκων αυτών.
Οι ειδήμονες γνωρίζουν ότι, οι άλλοι λαοί όπως οι Άραβες, οι Τούρκοι, οι Αιγύπτιοι κ.ά. πολλούς αιώνες αργότερα δεν γνώριζαν τίποτα σχετικό. Η γνώση των ιστορικών αυτών δεδομένων και ο ανάλογος σεβασμός οδήγησαν τους Ευρωπαίους αναμφισβήτητα στην χρήση από μέρους τους της ελληνικής ορολογίας των κλιμάκων αυτών. Όσο όμως η στάση αυτή των Ευρωπαίων, των Αμερικανών ή των Αυστραλών δεν χρήζει καμιάς εξηγήσεως, τόσο η στάση των νεοελλήνων την απαιτεί κατηγορηματικά. Επιπρόσθετα, επιτείνεται το πρόβλημα και από το γεγονός ότι, η αντιστοιχία των κλιμάκων μας με τις αραβο-περσο-τουρκικές απορρίπτεται πλέον επιστημονικά, λόγω της σημαντικής διαφοράς των μουσικών τους διαστημάτων. Ενώ, οι Τούρκοι λόγου χάριν, χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα τα διαστήματα του Πυθαγόρα - όπως αποφαίνεται ο Νίκος Κηπουρός σε σχετική μελέτη του, η οποία δημοσιεύτηκε το 1985 -οι Έλληνες διαφοροποίησαν σημαντικά τα διαστήματα των κλιμάκων τους. (Για τους ειδήμονες: διαμορφώνοντας τα περισσότερο προς το σκληρό χρώμα). Η τάση αυτή εξηγείται αρκούντως από το ένστικτο της τηρήσεως των αποστάσεων, το οποίο διαθέτουν όλοι οι λαοί και ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό οι Έλληνες. Ένστικτο το οποίο είναι το κατ' εξοχήν αντίδοτο σε κάθε είδος ισοπέδωσης και το οποίο απώλεσαν σε σημαντικό βαθμό οι νεοέλληνες. Τέλος πάντων, το ερώτημα το οποίο μας απασχολεί εδώ, είναι το γιατί, πότε και πώς προέκυψε η χρήση των αλλότριων ονομάτων γι' αυτά τα στοιχεία του μεγάλου μουσικού πολιτισμού μας, όταν αυτά εξακριβωμένα είναι ελληνικά. Οι Βυζαντινοί δεν ήθελαν με τίποτα ν' ακούγονται τα ελληνικά ονόματα δωρική, λυδική ή αιολική κλίμακα. Επειδή όμως έπρεπε υποχρεωτικά να χρησιμοποιήσουν τις κλίμακες αυτές, αφού ήταν αδύνατον να εφευρεθούν καινούριες, κάτι το οποίο δεν συνέβη ακόμα μέχρι την σήμερον, εφήρμοσαν την τακτική «και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος». Απλώς ο Δώριος, Αιολικός και οι λοιποί τρόποι, όπως λέγονται αλλιώς οι κλίμακες, βαφτίστηκαν σε ήχο πρώτο, ήχο δεύτερο, ήχο πλάγιο πρώτο, κλπ. Όσο για τα αραβο-περσο-τουρκικά ονόματα, είναι γνωστόν ότι, τα μουσικά διαστήματα των λαών αυτών βασίστηκαν, κατά κύριο λόγο, στα αρχαιοελληνικά. Ειδικά δε, μετά την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου «και Περσών και Σουσιανών και Γεδρωσιανών παίδες τας Ευριπίδου και Σοφοκλέους τραγωδίας ήδον» (Πλούταρχος).
Στο σημείο αυτό αισθάνομαι την ανάγκη να ομολογήσω ότι, η τριβή μου με το θέμα αυτό ξεκίνησε από το ερώτημα το οποίο μου έθεσε ο Αυστραλός μουσικός και ερευνητής της παραδοσιακής μας μουσικής Linsey Pollack το «σωτήριον» για μένα έτος 1986. Μέχρι τότε, και λίγο αργότερα ακόμα, κι εγώ χρησιμοποιούσα τις αραβο-περσο-τουρκικές αυτές ονομασίες για τις κλίμακες της μουσικής μας, αφού τυγχάνω δάσκαλος της παραδοσιακής μας μουσικής. Συγκεκριμένα, το ερώτημα του Πόλλακ ήταν το εξής:
«Πώς γίνεται, εμείς οι μουσικοί της σύγχρονης μουσικής στην Αυστραλία, στην Αμερική και στην Ευρώπη να χρησιμοποιούμε τα ονόματα Eolian,Lydia κλπ, για τις κλίμακες τις οποίες εσείς ονομάζετε ραστ, ουσάκ κλπ;». Για να μην πολυλογώ, η αδυναμία μου ν' απαντήσω στο ερώτημα αυτό, μ' ανάγκασε να ερευνήσω το θέμα και να καταλήξω στα συμπεράσματα αυτά τα οποία προανέφερα. Από κει και πέρα όμως, προέκυψε η ανάγκη να ξεπεραστεί το πρόβλημα και πρακτικά. Για τον λόγο αυτόν, λαμβάνοντας υπ' όψιν το αρχαίο ελληνικό σύστημα, το βυζαντινό και την σημερινή μουσική πραγματικότητα, διαμόρφωσα μια πρόταση επί του θέματος, την οποία θεωρώ περισσότερο ως πρόταση θέσεως του προβλήματος, παρά ως τελική λύση του.
Mακάρι να υπάρξουν προτάσεις σπουδαιότερες από ιστορική και πρακτική σκοπιά.
Ωστόσο, το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί σχεδόν οριστικά, μόνον εάν πραγματοποιείτο ένα ειδικά για το θέμα αυτό πανελλήνιο, και καλύτερα διεθνές, επιστημονικό συνέδριο, όπου θα καταθέτονταν και θα επεξεργάζονταν όλες οι σχετικές ιστορικές μαρτυρίες και οι ανάλογες προτάσεις. Δυστυχώς, στην χώρα αυτή, μια τέτοια πρόταση μπορεί ακόμα να θεωρείται ευσεβής πόθος. Κι όλα αυτά αποτελούν το ένα σκέλος του προβλήματος. Διότι, πλην των εξ Ανατολής ανιστόρητων σχέσεων, μας προέκυψαν και οι εκ Δύσεως. «Ανήκομεν» λέει «εις την Δύσιν».
Η Δύσις όμως, πού ανήκει; Βλέπετε ότι ο νεοέλληνας δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του. πορεύεται με πατερίτσες ή της Ανατολής ή της Δύσεως. Έτσι του μάθανε εδώ και δυο αιώνες περίπου, από ιδρύσεως του νεοελληνικού κρατιδίου. Μια αμφιταλάντευση μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Το αλλοπρόσαλλο και η αμφιθυμία εν είδη αρετής! Ρακοσυλλέκτες των αποβλήτων (μουσικών στην περίπτωση μας) της Δύσεως, της Ανατολής, των ΗΠΑ και της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του λεγομένου Βυζαντίου. Και κανείς δεν προσέχει ότι, όλος αυτός ο απατηλός διαχωρισμός στην ουσία αποτελεί έναν κυκεώνα, ένα μείγμα, μια ρώσικη σαλάτα, αφού οι διαπηδήσεις και οι οσμώσεις από τον ένα χώρο στον άλλο είναι καθημερινό φαινόμενο. Χώρια που οι περισσότερες πατούν με το ένα πόδι στην Ανατολή και με το άλλο στην Δύση. Ορίστε μια απόδειξη, αναγκαία αλλά και ικανή:
Μέσα σε δυο-τρία χρόνια, τέλη της δεκαετίας του '90, μια ολόκληρη γενιά ξέφυγε από την αγκαλιά της αμερικάνικης μουσικής και του χορού, για να πέσει αμέσως στην λαγνεία του τσιφτετελιού.
Και οι λοιποί; Κλασσική μουσική, σου λένε, συμφωνική ορχήστρα. Δηλαδή οι λοιπές είναι ασύμφωνες! Έντεχνη μουσική, σου λέει. Δηλαδή οι λοιπές είναι άτεχνες!
Και αποκαλεί «ορχήστρα» αυτό που σε καθηλώνει στην καρέκλα, ακίνητο εντελώς, όταν «όρχησις» σημαίνει χορός, και «ορχήστρα» το μέρος όπου χορεύουν. Ποτέ και κανείς δεν θα παραδεχθεί ότι πλήττει στις συναυλίες
της «σοβαράς μουσικής». «Σοβαρή μουσική», άρα οι λοιπές τυγχάνουν ασήμαντες! Ποιοι τους δίδαξαν τις υποκρισίες αυτές; Θα το δούμε σε λίγο.
Ο Πλάτων (Νόμοι Β'670α) ισχυρίζεται τα εξής:
«ψιλώ δ' εκατέρω αυλήσει και κιθαρίσει πάσα τις αμουσία και θαυματουργΐα γίγνοιτ' αν της χρήσεως»,
δηλαδή, ότι η αύληση και η κιθάριση (χωρίς όρχηση και τραγούδι) δείχνει έλλειψη μουσικής καλλιέργειας και θαυματοποιία.
«Έ, όχι και μέχρις εκεί, κύριε Πλάτων» λέω εγώ.
«Όχι να μας λες δηλαδή, ότι αυτοί όλοι που μαζεύονται ν'
ακροαστούν συμφωνική μουσική, ή μουσική δωματίου,
πάσχουν από έλλειψη μουσικής καλλιέργειας, επειδή δεν
τραγουδούν και δεν χορεύουν!»
Όχι βεβαίως, δεν αληθεύει αυτό. Αληθεύει όμως απόλυτα ότι δεν έχουν ελληνική μουσική καλλιέργεια, αλλά ευρω-λιγούρικη. Η ιστορία όμως αυτή είναι πολλή παλιά. Ας θαυμάσουμε λίγο το ήθος και τον χαρακτήρα ενός από τους πρωτεργάτες και προφήτες αυτής της
εξευτελιστικής, για τους Έλληνες, σημερινής μουσικής πραγματικότητας. Να τι ιστορεί ο μέγας Θεόφραστος Σακελλαρίδης, σε συνέντευξη του στην εφη μερίδα «Αθηνά» το 1911:
«Πηγαίνω μαζί με τους συγγραφείς της επιθεωρήσεως εις το καφέ-σαντάν και κρατώ εις το μουσικόν μου τετράδιο εστενογραφημμένα πρακτικά. Συνήθως είναι ναπολιτάνικα τραγούδια, διότι το αυτί των Ναπολιτάνων είναι εις την αυτήν μοίραν με των Αθηναίων. Εφέτος όμως, επειδή η ναπολιτάνικη μουσική ήτο πολύ φτωχική και επειδή είναι της μόδας η των βιεννέζικων οπερεττών, επροτιμήσαμε την δευτέραν δια τα Παναθήναια. Παίρνω δεξιά και αριστερά από οπερέττες. Την «Πριγκίπισσα των δολλαρίων» την ετρύγησα εφέτος. Άλλα σβήνω, άλλα αφήνω. Από 2-3 τραγούδια παίρνω μερικές πατούρες, εις αυτάς κολλώ ξένην εισαγωγήν και κάμνω νέο τραγούδι.»
Δεν ήταν ποτέ ο λαός που έδωσε το παράδειγμα του «δεν βαριέσαι», αλλά πάντα αυτοί οι ξιπασμένοι ψευτο-αριστοκράτες, για τους οποίους το «λαϊκό» είναι το άλλοθι για να κατηφορίζουν άνετα προς τον χυδαίο μιμητισμό τους. Ο λαός όμως, όσο υπάρχει ακόμα, σε πείσμα όλων αυτών των περιφρονήσεων, εξακολουθεί να έχει περισσότερο ελληνική μουσική καλλιέργεια, αφού επιμένει να τραγουδά και να χορεύει ελληνικά, μέχρι αυτή τη στιγμή, παρ' όλα τα μουσικο-χορευτικά του ξεστρατίσματα. Ξεστρατίσματα, που κι αυτά τα οφείλει αποκλειστικά στην αδηφαγία των εταιρειών δίσκων, αλλά και στην εγκληματική αδιαφορία του εκτρώματος αυτού, που λέγεται «Ελληνικό Κράτος». Μάλιστα λοιπόν! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ενδιαφερόμαστε πολύ για την μουσική. Εξ ίσου όμως αληθεύει ότι, δεν ενδιαφερθήκαμε σχεδόν καθόλου για την ελληνική μουσική. Αλλά, επειδή χωρίς χορό δεν γίνεται, τι χορούς φέρανε οι γονείς μας; Ταγκό, βαλς, φοξ-τροτ, τσα-τσα, ρούμπα, σάμπα, και τα τέκνα αυτών σέικ, ροκ, ντίσκο και τελευταία, αποκλειστικά σχεδόν, τσιφτετέλια.
Πόσες φορές δεν άκουσα τους ανθρώπους αυτούς να παραπονιούνται για τα παιδιά τους που μαϊμουδίζουν τους ξένους χορούς, όταν οι πρώτοι διδάξαντες είναι αυτοί οι ίδιοι;
Ας εξετάσουμε όμως τώρα και το άλλοθι τους. Πρόσφατα, καλλιτέχνης χαρακτήρισε δημοσίως την παράδοση «στείρα». Πράγματι, για κάποιους λόγους η παράδοση μπορεί να δημιουργήσει στειρότητα. Αυτή καθ' εαυτή ποτέ δεν είναι στείρα. Μπορεί όμως να καταστούν κάποιοι στείροι εξ αιτίας της, ανάλογα με την στάση που θα κρατήσουν απέναντι της. Και καθίστανται στείροι μόνον όσοι την περιφρονούν και προσπαθούν να την αγνοήσουν παντελώς. Είναι η παράδοση που μας παραδίδεται, και η παράδοση που θα παραδώσουμε. Εάν παραδώσουμε τα ίδια που παραλάβαμε, τότε γινόμαστε κονσέρβες, κι εμείς και η παράδοση μας. Όμως, μετά από καιρό, οι κονσέρβες χαλάνε, βρωμάνε, και δηλητηριάζουν. Καμμία δημιουργία για έναν λαό δεν μπορεί να έχει αξία και διάρκεια, εάν δεν γίνεται μέσα στα πλαίσια της παράδοσης της. Παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι μια αδιάσπαστη ενότητα, και είναι αδύνατον να υπάρξει το ένα δίχως τα άλλα δυο. Οι προοδευτικοί υπόσχονται ένα μέλλον χωρίς παρελθόν. Οι παραδοσιακοί υπόσχονται ένα παρελθόν χωρίς μέλλον. Πότε όμως υπάρχει παρελθόν χωρίς μέλλον; Όταν αυτοί που το κληρονομούν είναι μικροί. Όσο μεγάλα πράγματα κι αν κληρονομήσει κανείς, πεθαίνουν εάν είναι μικρός. Το ερώτημα είναι, εάν εμείς σήμερα θα αποτελέσουμε το παρελθόν του μέλλοντος. Χρονολογικά θα είμαστε παρελθόν μετά από 500 χρόνια. Δημιουργικά όμως, δεν θα είμαστε, διότι είμαστε στείροι επειδή μαϊμουδίζουμε, και μάλιστα μαϊμουδίζουμε αλλότριες παραδόσεις. Το παρελθόν του μέλλοντος μας
θα είναι στείρο επομένως, και όχι η παράδοση. Αλλά, εάν ένας λαός στον κόσμο έχει λιγότερο την ανάγκη να αντιγράψει λόγω της τεράστιας και συνεχούς παράδοσης του, αυτός είναι ο ελληνικός.
Όλως ανοήτως, η παράδοση της Γαλλίας, της Γερμανίας ή της Αμερικής, μπορούν να εμπνεύσουν τον νεοέλληνα δημιουργό, ενώ η ελληνική δεν το μπορεί, ή το χειρότερο, πρέπει πρώτα να ιδωθεί υπό το πρίσμα αυτών των αλλότριων παραδόσεων.
Από Θεσσαλονικιό νέο-ορθόδοξο καλλιτέχνη άκουσα τον ισχυρισμό ότι, «για να γνωρίσει κάποιος καλά την αρχαία ελληνική γραμματεία, αυτό μπορεί να το επιτύχει μόνον εάν την γνωρίσει μέσω των κειμένων των Πατέρων της χριστιανικής Εκκλησίας.»
Τι να προσθέσει κανείς περισσότερο σ' αυτήν την βιασμένη νοοτροπία; Η ελληνική παραδοσιακή μουσική είναι στείρα και παρωχημένη, ενώ η μουσική της Ευρώπης, η κλασσική, της ηλικίας των 500 ετών, δεν είναι στείρα, διότι αυτοβαφτίστηκε «κλασσική». Οι Άραβες και οι Ινδοί έχουν κι αυτοί κλασική μουσική σπουδαιότητα. Ποιος όμως την γνωρίζει; Γιατί δεν ακούστηκαν οι μουσικές αυτές ποτέ από τα ραδιόφωνα μας; Επειδή όμως είμαι βέβαιος ότι όλα αυτά φαντάζουν κραυγαλέα, θα αναγκαστώ να επικαλεστώ την σχετική αντίληψη του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη από το βιβλίο του «Γα δημόσια και τα ιδιωτικά». Μας λέει λοιπόν ο ποιητής:
«Όπως και να το εξετάσουμε, η πολυαιώνια παρουσία του ελληνισμού πάνω στα δώθε ή εκείθε του Αιγαίου χώματα, έφτασε να καθιερώσει μια ορθογραφία, όπου το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεούμενου ...Είναι μία γλώσσα με πολύ αυστηρή γραμματική που την έφτιαξε μόνος του ο λαός, από την εποχή που δεν πήγαινε ακόμα σχολείο. Και την τήρησε με θρησκευτική προσήλωση και αντοχή αξιοθαύμαστη μέσα στις πιο δυσμενείς εκατονταετίες.
Ώσπου, ήρθαμε εμείς με τα διπλώματα και τους νόμους να τον βοηθήσουμε. Και σχεδόν τον αφανίσαμε. Από το ένα μέρος του φάγαμε τα κατάλοιπα της γραφής του, και από το άλλο του ροκανίσαμε την ίδια του υπόσταση, τον κοινωνικοποιήσαμε, τον μεταβάλαμε σ' έναν ακόμα μικροαστό, που μας κοιτάζει απορημένος από κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας του Αιγάλεω.» Για όποιον γνωρίζει τα μουσικά πράγματα της χώρας σε βάθος, δεν υπάρχει απολύτως καμμία αμφιβολία, ότι τα ίδια και χειρότερα λόγια θα έλεγε ο Ελύτης και για τα μουσικά μας πράγματα.
Αυτά λοιπόν και για τα εξ Εσπερίας. Και σαν να μην μας έφταναν η Δύση, η Ανατολή και οι ΗΠΑ, υπαρκτές τουλάχιστον οντότητες, μας επανήλθε και το φάντασμα του Βυζαντίου, τελευταίως δε και εν είδη μόδας. Λέει, «δεν γίνεται να τραγουδάς ελληνικό τραγούδι, αν δεν ξέρεις βυζαντινή μουσική».
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, κάθε φορά που γίνεται γενικότερος λόγος για τα μουσικά μας πράγματα, δεν παραλείπεται ποτέ να τονίζεται ότι η βυζαντινή μουσική αποτελεί την συνέχεια της αρχαιο-ελληνικής. Ας το πω ξεκάθαρα: όση σχέση έχει το «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» του ιουδαιοχριστιανισμού, με το «αρχή βλακείας φόβος θεού» του Επίκουρου, τόση σχέση έχει και η βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική με την αρχαιοελληνική. Πάντοτε στην χώρα αυτή υπήρξαν και θα υπάρχουν θέματα για να ακούγονται που και που τέτοιες κραυγαλέες διαπιστώσεις προς υποστήριξη της τόσο καταδιωγμένης στον τόπο αυτόν αλήθειας.
Ωστόσο, υπήρξε και υπάρχει πράγματι αδιάσπαστη συνέχιση της ελληνικής μουσικής δια του δημοτικού τραγουδιού και κατόπιν του αστικού λαϊκού τραγουδιού, του κακώς επονομαζόμενου «ρεμπέτικου».
Τα θράσος του θρησκευτικού φανατισμού όντως δεν έχει όρια.
Αφού καταδίωξε ανελέητα τα δημιουργήματα του ελληνισμού, ευτυχώς όχι όλα, έρχεται στην συνέχεια να ισχυριστεί ότι αυτός είναι που διέσωσε και συνέχισε τον ελληνισμό. Για να διασωθεί όμως κάτι, πρέπει από κάποιους και κάποτε να κινδύνεψε. Μα εκτός από τους Ρωμαιο-ιουδαιο-χριστιανούς
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)