Για Μια Μεγάλη Ελλάδα Σε μια Ελεύθερη Ευρώπη

Ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 60, γύρω στο 1970 περίπου, όταν ήρθε και στην Ελλάδα, που άρχιζε πλέον να παίρνει τον δρόμο της διαμόρφωσής της σε μια κοινωνία καταναλωτική, που ήρθε και στην Ελλάδα η περίφημη Coca-Cola. Σήμερα (1992), είκοσι δύο χρόνια μετά, μπορώ με βεβαιότητα να δω τί σήμαινε τότε η συμβολική παρουσία της. Ήταν η αρχή του τέλους, η οριστική εγκατάλειψη της παραδοσιακής μορφής της ελληνικής κοινωνίας. Οι τελευταίοι άνθρωποι, που είχαν μείνει στα χωριά, τα εγκαταλείπουν και έρχονται στην Αθήνα. Ανοίγουν τα Super Markets, έρχεται η τηλεόραση, κυριαρχεί η αγγλόφωνη μουσική, το American Way Of Life καταλύει πανίσχυρο την μέχρι τότε καθημερινή ζωή του μέσου Έλληνα πολίτη. «Άρτον και θεάματα», ως άλλη Ρώμη, δίνει και η πέραν του Ατλαντικού Νέα Ιερουσαλήμ εις τους ανήμπορους να αντιδράσουν υπηκόους της.

Ίσως το τέλος, το αποτυχημένο τέλος, του πολέμου του Βιετνάμ να έδωσε μια άλλη ιδέα για την οριστική επικράτηση στους κρατούντες. Ίσως σκέφθηκαν ότι είναι πολύ ευκολότερο από έναν πόλεμο να υποδουλώσεις έναν λαό με το εμπόριο, την οικονομική εξάρτηση, την καταστροφή της εθνικής πολιτιστικής του ταυτότητος και την τοποθέτηση στην θέση της ενός ανέμελου, χυδαίου, φτηνού και αγοραίου νέου προτύπου σκέψης, τέχνης, θεάματος και ζωής.

Στα χρόνια αυτά της δραματικής αλλαγής της Ελληνικής Κοινωνίας, πέρασα την εφηβεία μου και είδα μια πολυκατοικία, από το απέναντι μέρος του δρόμου, να μου καλύπτει την εικόνα της Ακρόπολης. Και είδα τους συγγενείς μου από την εγκαταλελειμμένη επαρχία να έρχονται στην Αθήνα.

Μέσα σε όλη αυτή την ανεμοζάλη, ο λαός έστεκε ανήμπορος για κάθε αντίδραση. Οι πνευματικοί ταγοί απόντες ή, ακόμα χειρότερα, οδηγούσαν την σκέψη και την αντίληψη των Ελλήνων όχι στα σημαντικά και καίρια προβλήματά τους, αλλά σε περιπέτειες μικροπολιτικής και φτηνού κομματισμού. Ήταν, βλέπετε, η περίοδος όπου την χώρα κυβερνούσε η στρατιωτική κυβέρνηση, που ήταν από την ίδια την φύση της αναρμόδια και ανίδεη να προστατεύσει τον ελληνισμό από τον σκληρό αυτόν πολιτιστικό ιμπεριαλισμό. Και οι άνθρωποι, που θα μπορούσαν να αντισταθούν σε αυτή την επιβουλή, αντί να προστατεύσουν την εθνική ψυχή, έσπευσαν να γίνουν υπέρμαχοι της ψευτοελευθερίας του κοινοβουλίου, να γίνουν διεκδικητές της χαμένης «ασυλίας» και της παχυλής αμοιβής των αέργων πλέον βουλευτών.

Δεν ήθελαν να αντιληφθούν ότι το πρόβλημα της χώρας μας δεν ήταν πρωτίστως πολιτικό, ούτε και αποτελούσε εθνική συμφορά η απουσία της κάλπης, αλλά ήταν πρόβλημα δομής και ουσίας, αφού και πάλι εσύρετο ο Ελληνισμός, χωρίς Ιδέες και Πίστη, στα παρασκήνια της Ιστορίας.

Όλο αυτό το πνεύμα του διχασμού, της αμφισβήτησης, της χωρίς προορισμό ανέμελης πορείας του λαού μας, ήρθε να ταράξει ένας γέροντας στα χρόνια, μα νέος στην καρδιά και το νου Στρατηγός, ο Στρατηγός Γρίβας Διγενής. Με τον Αγώνα Του για την Ένωση στα χρόνια εκείνα, έδειξε πως μπορούν ακόμη οι Έλληνες να ζουν, να αγωνίζονται και να πεθαίνουν για Μεγάλες Ιδέες.

Δυστυχώς, ο Αγώνας εκείνος δεν υπήρξε νικηφόρος και η μισή Κύπρος σήμερα βρίσκεται κάτω από τουρκική κατοχή. Όμως, τί αξίζει περισσότερο στην ζωή ενός ανθρώπου, στην ιστορία ενός Έθνους, από την πράξη και την Δράση και πόσο προτιμότερο είναι ακόμη και το λάθος, από την εφησυχασμένη καταναλωτική χαύνωση και από τα ήρεμα, μα θολά, νερά ενός λαού βαλτωμένου στην απουσία ενός Μεγάλου Ιστορικού Σκοπού;

Έζησα στα δεκαεπτά μου χρόνια τις τραγικές ημέρες της περίφημης μεταπολιτεύσεως και είδα ένα ολόκληρο καθεστώς να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος και τα πλήθη, που μέχρι την περασμένη ημέρα σιωπούσαν, να ξεχύνονται στους δρόμους πανηγυρίζοντας τον ερχομό της «δημοκρατίας». Είδα να αναγορεύονται σε ήρωες και ελευθερωτές άνθρωποι που δεν είχαν κάνει τίποτα, ώστε να αξίζουν αυτή την τιμή, ενώ την ίδια στιγμή στην Κύπρο, Έλληνες Στρατιώτες έδιναν την ζωή τους για να υπερασπισθούν την Τιμή και την Αξιοπρέπεια της Πατρίδος. Δεν θα λησμονήσω ποτέ ένα νεκρόσημο, που είδα τις ημέρες εκείνες σε έναν δρόμο των Αθηνών, που είχε σαν προμετωπίδα την φράση «ΕΠΕΣΕ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ», την ίδια στιγμή, που σε σκοτεινά πολιτικά γραφεία ετοιμαζόντουσαν οι κομματικές λίστες και επανηγύριζαν κομματάρχες παλαιοί και νέοι, γεμάτοι προσμονή γι’ αυτό που θ’ ακολουθούσε και ακολουθεί. Δεν θα λησμονήσω ποτέ τις ατέλειωτες ουρές στα καταστήματα τροφίμων, τις ίδιες εκείνες μέρες που Έλληνες Στρατιώτες έδιναν την ζωή τους για την Τιμή και το Καθήκον. Και δεν θα λησμονήσω ποτέ ότι στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν υπάρχει χαραγμένη η λέξη: ΚΥΠΡΟΣ…

Από τα γεγονότα αυτά, κατάλαβα πάρα πολύ καλά ότι η Αλήθεια και το Δίκαιο δεν είναι θέμα «ποσοστών»! Κατάλαβα πάρα πολύ καλά πόσο υπέροχο είναι να κρατάς την Πίστη σου σταθερή σε Ιδέες και Σύμβολα, στους δύσκολους καιρούς, όταν όλοι σκυλεύουν την Αλήθεια και ιεροσυλούν απέναντι σε ό,τι άφθαρτο, μοναδικό και αιώνιο. Από τα γεγονότα αυτά, που έμειναν βαθιά χαραγμένα στην εφηβική μου μνήμη, εμίσησα με όλο το βάθος της ψυχής μου τον καιροσκοπισμό, την «προσαρμοστικότητα» στην γνώμη των πολλών και την χωρίς κανένα ηθικό φραγμό ενδοτικότητα στους εκάστοτε ισχυρούς.

Εμίσησα την τέχνη του «εφικτού» και πίστεψα στην Μεγάλη Υπόθεση της Ιδέας. Κατάλαβα πολύ καλά πόσο υπέροχο είναι να έχει ένας άνθρωπος Ιδέες και Πίστη.

Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣαπό το βιβλίο του«Για Μια Μεγάλη Ελλάδα Σε μια Ελεύθερη Ευρώπη» ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 1992