11 Νοεμβρίου 1994 ο Βασίλης Δουρίδας, ο δικός μας ΑΤΤΙΛΙΟ φεύγει από κοντά μας, από οξύ πνευμονικό οίδημα.Δεν ήταν απλά μια σελίδα, στην μεγάλη ιστορία του ΘΡΥΛΟΥ, ήταν ένα ολόκληρο κεφάλαιο και παρά τον άδικο χαμό του, αυτό το κεφάλαιο θα παραμένει ανοιχτό.
Είναι ο ήχος της τρομπέτας, τα ρυθμικά παλαμάκια και μια δυνατή φωνή στο τέλος… ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, που το κάνουν να μένει ανοιχτό.
Είναι η εικόνα του ανθρώπου εκείνου, που κάθε φορά κλείνοντας τα ματιά μας στο άκουσμα του ήχου η μορφή του έρχεται μπροστά μας.
Ένα πράγμα υπήρχε για τον ΑΤΤΙΛΙΟ.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Μια αγάπη για ένα σύλλογο, για τον μεγαλύτερο σύλλογο, που δεν είχε όρια.
Κάτω από την 7, να δίνει το σύνθημα με την τρομπέτα του. Τα πνευμονία να βγαίνουν έξω και το πλήθος να ακολουθεί, να ακολουθεί τον ρυθμό του και η φωνή να γδέρνει τον λαιμό από την δύναμη. Γιατί ο ΑΤΤΙΛΙΟ δεν έδινε το σύνθημα, ήταν το σύνθημα. Ήταν το κριμένο πάθος, η αγάπη, η τρελά που σε μια στιγμή, με το πρώτο σάλπισμα ξεχείλιζε και παρέσερνε ένα ολόκληρο γήπεδο.
15 χρονιά μετά τον θάνατο σου, εμείς είμαστε εδώ, σε κάθε Θύρα, σε κάθε γήπεδο, σε θυμόμαστε και σε ακούμε να ηχείς ακόμα και δεν θα πάψουμε να βραχνιάζουμε φωνάζοντας την αγαπημένη μας λέξη… ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
ΤΙΜΗ ΜΑΣ ΠΟΥ ΣΤΗΘΗΚΑΜΕ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ
Xάρος της 7
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου