Κάθε Ιούνιο οι ομοφυλοφιλικές οργανώσεις εορτάζουν την «ομοφυλοφιλική υπερηφάνεια», πιο γνωστή ως gay pride. Ταυτοχρόνως, απαιτούν από την Δήμο Αθηναίων να θέσει υπό την αιγίδα του τον εορτασμό, ώστε να παύσει να έχει ένα ιδιωτικό χαρακτήρα και να αποκτήσει θεσμική διάσταση. Επειδή ο κ. Κακλαμάνης το αρνείται, κατηγορείται σφοδρώς από τις ομοφυλοφιλικές οργανώσεις. Ας βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά.
* είναι επιλογή του κάθε ανθρώπου να είναι ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος.
* είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να είναι υπερήφανος για τις επιλογές και την ταυτότητά του. Επειδή είναι ομοφυλόφιλος, επειδή είναι σταλινικός, διότι είναι χορτοφάγος. Έως εδώ κανένα πρόβλημα.
* το γεγονός όμως ότι κάποιος είναι υπερήφανος για αυτό δεν σημαίνει ότι η Πολιτεία και η κοινωνία πρέπει να το αποδεχθεί και να το αγκαλιάσει. Εκεί η Πολιτεία και η κοινωνία οφείλουν να κάνουν τις δικές τους ηθικές αξιολογήσεις, όχι εξατομικευμένα, αλλά σταθμίζοντας την γενική κατεύθυνση.
Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι το ΚΚΕ εορτάζει εφέτος τα 90 χρόνια από την ίδρυσή του με πολλές εκδηλώσεις ανά την Ελλάδα, είναι δικαίωμά του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να το εορτάσουμε και εμείς μαζί του, διότι εμείς αξιολογούμε ότι ο κομμουνισμός αποτελεί μία ολοκληρωτική και ανελεύθερη ιδεολογία. Το ίδιο ισχύει και για το gay pride των ομοφυλοφιλικών οργανώσεων. Είναι ιδιωτική τους υπόθεση ο εορτασμός, σαν ένα bachelor party. Υπό αυτή την έννοια, είναι ελεύθεροι να το πράξουν.
Γιατί όμως απαιτούν θεσμική αναγνώριση σε μία ιδιωτική συνάθροιση; Που αποσκοπεί αυτό το αίτημα; Η Πολιτεία και η κοινωνία δεν πρέπει να είναι ηθικά ουδέτεροι, οφείλουν να έχουν αξιακές επιλογές. Η ομοφυλοφιλία μπορεί να είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και η κοινωνία δεν είναι ηδονοβλεψίας για να μπαίνει στο κρεβάτι του κάθε ανθρώπου, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι η κοινωνική αξιολόγηση της ομοφυλοφιλίας πρέπει είναι θετική και να επιβραβεύεται.
Και πάλι επισημαίνω όχι σε εξατομικευμένο επίπεδο. Δηλαδή, ένας ομοφυλόφιλος που διάγει έντιμη κοινωνική ζωή είναι πολύ καλύτερος από ένα ετεροφυλόφιλο κλέφτη και απατεώνα. Συνολικά όμως, η ομοφυλοφιλία δεν προάγει μία θετική στάση ζωής, διότι αποστερεί από τους ανθρώπους την μέγιστη χαρά της ζωής: την οικογένεια μέσω της βιολογικής αναπαραγωγής. Επιπροσθέτως, δεν συνάδει στις χριστιανικές παρακαταθήκες του πολιτισμού μας. Είναι γνωστό ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας και ο Απόστολος Παύλος καταδικάζουν ευθέως την ομοφυλοφιλία. Για εμάς τους χριστιανούς αυτό έχει την δική του ηθική βαρύτητα.
Συνοψίζοντας, η σεξουαλική ζωή του κάθε πολίτη είναι αναφαίρετο δικαίωμά του. Αν αυτός όμως ζητά την θεσμική επιβράβευση της κοινωνίας, τότε και η κοινωνία οφείλει να κάνει τις δικές της ηθικές αξιολογήσεις, θετικές ή αρνητικές. Και αυτό δεν είναι ρατσισμός. Ρατσισμός θα ήταν κάποιος να διωκόταν για αυτό, όπως γίνεται στο Ιράν, ή όπως γινόταν στα σοσιαλιστικά καθεστώτα.
Υ.Γ. Πολλοί φίλοι στον Πειραιά μου ζητούν καλοπροαίρετα να μην ανοίγω «ευαίσθητα» θέματα, διότι αυτό μπορεί να με βλάψει πολιτικά, καθώς το εκλογικό σώμα είναι εθισμένο σε soft (ας μου επιτραπεί ο όρος) πολιτικούς και πολιτικές. Τους καταλαβαίνω απόλυτα. Μόνο που εγώ αγωνίζομαι και πολιτεύομαι όχι για να πάρω καμμία ψήφο παραπάνω, αλλά για να συμβάλλω στην διαμόρφωση ενός εθνικού κινήματος που θα ανατρέψει την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς. Έκαστος λοιπόν, εφ’ ώ ετάχθη.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 31ης Μαΐου 2008 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου